บทที่25 แม่สามียุ

“แน่ใจนะนาย ว่านายไม่กลัวเมีย ถ้านายหญิงปล่อยตุ๊กแกไอ้หมอกไม่ช่วยนะบอกให้” หมอกเอ่ย เขารู้ดีเชียวล่ะว่านายของเขากลัวและขยะแขยงตุ๊กแกแค่ไหนก็เขานี่แหละที่เล่นซ่อนหากับผู้เป็นนายจนนายหลงเข้าไปเจอกับตุ๊กแกตัวใหญ่ๆ

“ต๊กโตตัวใหญ่ๆ ยิ่งหาง่ายด้วยนะนาย จั้กกิ๊มคือจิ้งจก ส่วนต๊กโตก็คือตุ๊กแก โตมาจนจะแก่เพิ่งรู้ตุ๊กแกก็คือต๊กโต” หมอกพูดก่อนจะร้องเพลงของนักร้องค่ายดังวงหนึ่งที่มีชื่อสิ่งที่เจ้านายกลัวเป็นภาษาเหนือ

“ต๊กโต บ้านแกสิวะ น่าขนลุกชิบ” ชนะชลเอ่ยอย่างขยะแขยงไอ้ตัวต๊กโตของคนสนิท

“ต๊กโต คือหยั่งวะบักหมอก” คนงานชาวอีสานที่มาทำงานในไร่เกือบสามปีเอ่ยถามคนสนิทเจ้านายที่ยืนร้องเพลงอยู่ใกล้ๆอย่างสงสัยเพราะไม่ได้ยินคำสนทนาก่อนหน้านี้

“อ้อ ต๊กโต คือตุ๊กแก นะ” นายหมอกเอ่ยบอก คนงานคนเดิมร้องอ้อในใจ ก่อนจะเอ่ย “กับแก้ ติ ผมนึกว่า ขี้กะปอมแหมะ กับแก้ดองยาได้เด้นาย กินแล้วปึ๋งปั๋งคักๆ”

“เอ็งช่วยแปลหน่อย นายฟังไม่ออก” นายหมอกเอ่ยสั่งเพราะไม่เข้าใจที่คนงานบอกผู้เป็นนายก็ฟังออกแค่ปึ๋งปั๋งเท่านั้น

“ขอโทษครับนาย ผมบอกว่าตุ๊กแกเหรอผมนึกว่ากิ้งก่า ตุ๊กแกดองยาได้กินแล้วปึ๋งปั๋ง รับสักแก้วบ่นายผมดองไว้ สิได้คึกๆแซบอีหลีแห่งมีเมียเด็กต้องฟิตๆไว้นาย ผมเนี่ยเตะปีกยังดังอยู่เดะ” คนงานคนเดิมยังเอ่ยโพนทะนายาดองตุ๊กแกให้ผู้เป็นนายฟัง ด้านนายได้แต่ขยะแขยง โอ๊ยต่อให้ไม่สู้ กูจะไม่เเตะเด็ดขาดไอ้ยาดองตุ๊กแกเนี่ย ขนลุก

“จริงเหมือนไอ้จ้อยหมันว่า ดีอย่างแรงนาย ผมนี่ลองมาแล้ว แถมยังหร่อยจังหูหลาว ลองแลตะนายรับรองเด็ด” คนงานชาวใต้ที่อยู่ใกล้ๆเข้ามาผสมโรงด้วยอย่างอดไม่ได้

“นี่ผมจับได้ว่าจิเอาห้ายไอ้จ้อยหมันดองให้หลาว แต่เดี๋ยวกะเห็นอยู่แถวนี่ตัวนึงว่าอิจับอยู่นิ” ชาวใต้ใจกล้ายังเอ่ยบอกต่อ

“หมอก ไอ้ยศมันว่าไงวะ” ชนะชลถามคนสนิทเมื่อฟังคนใต้แหลงทองแดงแบบรัวๆจนฟังจับใจความไม่ได้

“ไสอยู่ไส ข่อยขอจับกับแก้ก่อนเด้อนาย” คนงานชาวอีสานเอ่ยบอก

“เดี๋ยวๆ แปลทั้งหมดให้ฟังก่อนสิวะ” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอกดีนะที่มาแค่อีสานกับใต้ ไอ้คนสุพรรณเสียงเหน่อกับชาวเขามาร่วมด้วยคงงงกว่านี้

“ผมขอโทษครับนายมันชิน ผมบอกว่าจริงของไอ้จ้อยมันว่า ดีมากนาย ผมนี่ลองมาแล้ว แถมยังอร่อยด้วย ลองดูสินาย รับรองเด็ด นี่ผมเพิ่งจับได้ตัวนึง ว่าจะเอาให้ไอ้จ้อยดองให้อีก เมื่อกี้ก็เห็นอยู่แถวนี้ตัวนึงว่าจะจับอยู่ เดี๋ยวผมกับจ้อยดองให้นายแล้วกัน” คนใต้ผู้ใจดีแปลอย่างช้า ๆ

“ตายห่า พวกแกรีบจับให้ได้แล้วเอาออกไปจากไร่กูเลย แถมอย่าให้เหลือรอดสักตัวจะเอาไปทำอะไรก็ช่างแต่อย่าเอามาฝาก กูไม่กิน” ชนะชลบอกก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างเร็ว มันจะบอกว่าอยู่แถวนี้หนึ่งตัวให้เร็วกว่านี้ก็ไม่ได้ เขาจะบ้าตายกับความคิดคนงาน ที่จะดองมาฝาก ขนาดตุ๊กแกปลอมเขายังขยะแขยงเลยนับประสาอะไรกับของประหลาดๆแบบนั้น

หลังจากที่เดิน(หนีตุ๊กแก)ออกมาจากลานกว้างที่ใช้จัดงานชนะชลก็กลับไปที่บ้านเพราะอยากเห็นหน้าสาวน้อยที่เขาจูบจนดูดดื่มเมื่อตอนบ่าย อยู่กับเธอแล้วเขารู้สึกดีและปลอดภัย(จากตุ๊กแก) ชนะชลเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะเห็นว่ากรรณณารานั่งคุยกับมารดาของเขาอยู่จนยืนฟังอยู่ไม่เข้าไป

“เป็นอะไรรึเปล่าลูก หน้าซีดๆ” แม่เลี้ยงชนิสาเอ่ยถามลูกสะใภ้อย่างเป็นห่วงหลังจากคุยกันมาสักพักแล้วเห็นหน้าของกรรณณาราซีดลง

“ปวดท้องนะคะ พอดีรอบเดือนมา” กรรณณาราเอ่ยบอกแม้จะทุเลาลงจากก่อนได้ยาแก้ปวดประจำเดือนมาแต่ก็ยังคงมีอาการปวดอยู่นิดๆ

“อ๋ออย่างนี้เอง วรรณนาไปต้มน้ำใส่ถุงน้ำร้อนมาสิเอาแค่อุ่นนะอย่าร้อนมาก” แม่เลี้ยงชนิสาเอ่ยสั่งวรรณนาแล้วขยับเข้าไปใกล้ลูกสะใภ้

“หนูปวดแบบนี้ประจำเหรอลูก แล้วปวดกี่วันล่ะเนี่ย” ผู้เป็นแม่สามีสอบถามอาการอย่างเป็นห่วง

“ก็ทุกครั้งล่ะค่ะ ปวดจนถึงวันสุดท้ายเลยค่ะ” กรรณณาราเอ่ยบอกเสียงเริ่มแหบ วรรณนาเดินถือถุงน้ำร้อนมาพอดีแม่เลี้ยงชนิสาจึงนำมาประคบบริเวณท้องน้อยของหญิงสาว

“เมื่อตอนสาวๆแม่ก็เป็นนะ แต่พอคลอดตาชัย ก็ไม่เป็นอีกเลย ยัยชาม กับ ยัยชมก็เคยเป็นแต่พอคลอดลูกคนแรกมันก็หายไปเลย หนูรินทร์ หนูลิณี หนูปาก็ด้วย” แม่เลี้ยงชนิสาเอ่ยบอก หวังลึกๆว่าไอ้ที่เธอพูดออกมาจะทำให้คนที่กำลังปวดท้องอยู่รู้วิธีแก้และตัวเธอเองจะได้มีหลานเล็กๆจากพ่อลูกชายคนเล็กอุ้มกับคนอื่นเขาบ้าง กรรณณารารับฟังด้วยสีหน้าไม่สู่ดี นี่แม่สามีกำลังยุให้เธอมีลูกเพื่อจะได้ไม่ปวดท้องตอนมีประจำเดือนใช่มั้ย ดีนะเนี่ยที่คนตัวโตไม่มาได้ยินไม่งั้นเข้าทางคนอยากฉวยโอกาสนะสิ

“อ้าวป้อเลี้ยงมายืนทำอะไรตรงนี้กา” นางจันทร์ฟองที่เพิ่งเดินมาเอ่ยถามทำให้คนที่อยู่ข้างในห้องรับแขกรู้ว่าชายหนุ่มอยู่หน้าห้อง ชนะชลจึงยอมเดินเข้ามาในห้อง แม่เลี้ยงชนิสามีสีหน้ายิ้มแย้มปนมีหวังจะได้อุ้มหลานจากลูกชายคนเล็ก ผิดกับลูกสะใภ้อย่างกรรณณาราที่ใบหน้าที่เจื่อนอยู่แล้วเจื่อนลงไปอีก

“มาตั้งแต่เมื่อไหรล่ะตาชล” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม อยากจะให้คำตอบเป็น มาจนได้ยินทุกอย่างที่เธอกับลูกสะใภ้คุยกันซะจริง

“เพิ่งเข้ามาก่อนป้าจันทร์เดินมานิดเดียวเองครับ” ชนะชลโกหกออกไปแล้วนึกขำมารดาในใจเมื่อเห็นใบหน้าผิดหวังของท่าน ส่วนกรรณณารายิ้มแป้นอย่างโล่งอก ยิ้มไปเถอะ แม่หญ้าอ่อน หลอกให้ตายใจแล้วค่อยรุกหนักๆมันถึงจะดี หึหึหึ