บทที่23 วันนั้นทำพิษ

“รู้ตัวรึเปล่าว่าคุณภรรยาน่ากินแค่ไหน”

หลังจากที่ชนะชลเอ่ยประโยคนี้ออกมาเมื่อเกือบ2ชั่วโมงก่อนกรรณณาราก็เดินมานั่งที่ระเบียนในห้องนอนเพราะช่วงนี้งานในไร่และฟาร์มจะเบาลงเพราะใกล้งานเลี้ยงประจำปีเธอจึงไม่ต้องเข้าไปศึกษาวิธีทำงานหญิงสาวปักหลักนั่งขบคิดเรื่องต่าง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการหาวิธีไม่ให้โดนจับกินง่ายๆ ยิ่งเธอหวั่นไหวกับเขาด้วยแล้วยิ่งง่ายต่อการจับกินอย่างยิ่ง

“โอ๊ยกระแตเอ้ย ทำไมแกต้องมานั่งคิดอะไรแบบนี้ด้วยล่ะเนี้ย ปวดหัวชะมัด โอ๊ย ๆ ปวดท้องจัง อย่าบอกนะว่า...” หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองก่อนจะรู้สึกปวดท้องจนตัวงอขึ้นมาหญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที

“นั่นไงว่าแล้ว ปวดชะมัด” กรรณณาราเอ่ยโวยวายกับตัวเองเมื่อเข้ามาในห้องน้ำแล้วสำรวจสิ่งที่สงสัย เธอเป็นวันนั้นของเดือนจริง ๆอย่างที่เธอคิด

หญิงสาวหันไปมองกล่องใส่ของใช้ส่วนตัวเพื่อหาบางสิ่ง แต่ก็ไม่เจอ

“โอ๊ย เอาไงดีเนี่ยผ้าอนามัยก็หมด ยาแก้ปวดก็หมด พี่แววก็ไม่อยู่ ปวดชะมัด” หญิงสาวโววายกับตัวเองก่อนจะคิดขึ้นได้ หญิงสาวล้วงสมาร์ทโฟนจากกระเป๋ามากดหาวสาแต่ก็ไม่ติด จึงจำใจต้องโทรศัพท์หาอีกคนทั้งที่อายแสนอาย

ตืดดด ตืดดด ตืดดด

เสียงสั่นของสมาร์ทโฟนในกระเป๋าสั่นขึ้นชนะชลที่กำลังพาคนงานอีกสองสามคนมาซื้อของตกแต่งหยุดเดินก่อนจะล้วงออกมาดู

‘หญ้าอ่อน’ชื่อเจ้าของสายเรียกเข้าที่ปรากฏทำให้พ่อเลี้ยงชนะชลยิ้มออกมา แน่นอนว่าหญ้าอ่อนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากกรรณณารา ถ้าเธอเป็นหญ้าอ่อนเขาจะยอมเป็นโคแก่

“ว่าไงคุณเมียคิดถึงสามีเหรอ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปอย่างอารมณ์ดี

“อาชลอยู่ไหน” ปลายสายสะกดความเจ็บไว้แล้วเอ่ยถาม เธอเป็นแบบนี้ประจำทุกครั้งที่มีรอบเดือนและมันจะปวดมากจนถึงวันสุดท้ายของรอบเดือนนั้น

“อยู่ในเมือง พาคนงานมาซื้อของตกแต่งเวทีงานเลี้ยง เป็นอะไรรึเปล่าเสียงดูสั่นๆ” ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะถามอย่างเป็นห่วงเมื่อรู้สึกได้ถึงความสั่นในน้ำเสียง

“เอ่อ คือ คือว่า เอ่อ” กรรณณาราติดอ่างชั่วขณะจนพูดออกมาไม่ได้ เกิดมาเคยขอให้ผู้ชายซื้อของแบบนี้ให้ที่ไหนกันล่ะ

“คืออะไร กระแต เป็นอะไร” ชนะชลเริ่มร้อนรนอย่างไม่รู้ตัวด้วยความเป็นห่วง

“คือ...โอ๊ย ช่วยให้คนงานผู้หญิงไปซื้อผ้าอนามัยกับยาแก้ปวดประจำเดือนให้หน่อยได้มั้ย” กรรณณาราตะกุกตะกักในครั้งแรกก่อนจะเอ่ยร่ายยาวออกมาอย่างเขินอาย คนฟังเองมีริ้วรอยความเขินอายปรากฏขึ้นมาเป็นริ้วๆ เขาไม่ได้พาคนงานผู้หญิงมาสักคนนิจะทำไงดีวะ

“ช่วยหน่อยนะอาชล อย่าลืมบอกให้คนงานซื้อยาแก้ปวดประจำเดือนให้ด้วยนะเค้าปวดมาก” กรรณณาราเอ่ยบอกก่อนจะวางสายไปอย่างขวยเขิน

“แตเดี๋ยว แต กระแต” ‘ตายห่า คนงานที่เขาพามามันต้องไม่ไปซื้อให้เขาแน่’ ชนะชลได้แต่โวยวายกับตัวเองในใจก่อนจะยัดสมาร์ทโฟนลงในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมมองหน้าลูกน้องสี่คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“พวกนายเอารายการนี่ไปที่ร้านให้เขาจัดให้ ฉันขอไปทำธุระที่ร้านสะดวกซื้อเดี๋ยวมา” พ่อเลี้ยงหนุ่มเกือบใหญ่เอ่ยบอกก่อนจะยื่นรายการของที่ต้องใช้ให้ลูกน้องคนนึงก่อนจะแยกออกมา ชายหนุ่มมองที่ร้านสะดวกซื้อก่อนจะเดินเข้าไปด้วยใบหน้าร้อนผ่าว

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยงชล วันนี้มาซื้ออะไรคะเดี๋ยวหวานหยิบให้” พนักงานขายประจำเคาน์เตอร์เอ่ยถาม หญิงสาวเป็นอีกหนึ่งคนที่เคยได้รับทุนการศึกษาจากเขา เธอชื่นชมและมองเขาเป็นเหมือนพ่อ เหมือนพี่ เหมือนผู้มีพระคุณมาตลอด

“เอ่อคือ คือว่า แบบว่า ฉันต้องการซื้อผ้าอนามัยให้เมียน่ะ หวานช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยบอกอย่างขวยเขินเพราะมีคนอยู่บริเวณนั้นมากโข หวานกลับยิ้มขบขันออกมาทันที ส่วนคนที่ได้ยินก็ยิ้มออกมากับความน่ารักทั้งที่รู้จักพ่อเลี้ยงหนุ่มหรือเป็นนักท่องเที่ยวก็ดี

“งั้นเดี๋ยวหวานจะเลือกมาให้นะคะ ว่าแต่เอาแบบมีปีกหรือไม่มีค่ะ แล้วก็เอาแค่แบบกลางวันหรือกลางคืนด้วย” หวานเอ่ยถามกลั้นขำอย่างยิ่งยวด มีการมาซื้อผ้าอนามั้ยให้เมียด้วย โอ๊ยอิจฉาน้องกระแต

“เอามาทั้งสองแบบที่เธอพูดมานั้นแหละ เอ่อ แล้วยาแก้ปวดประจำเดือนฉันจะซื้อได้ที่ไหน” ชนะชลเอ่ยตอบก่อนจะถามถึงอีกอย่างที่หญิงสาวกำชับว่าอย่าลืม

“นี่น้องกระแตปวดท้องตอนเป็นวันนั้นของเดือนด้วยเหรอคะ มันปวดมากนะคะพ่อเลี้ยงต้องดูแลดี ๆค่ะ ร้านขายยาตรงข้ามนี้ไงค่ะร้านพี่หมอพิมพ์” หญิงสาวเอ่ยบอก พ่อเลี้ยงหนุ่มพยักหน้าเข้าใจและเริ่มจะสงสารหญิงสาวที่อยู่ที่บ้านขึ้นมา

ในระหว่างที่รอหวานเลือกผ้าอนามัยให้เขาก็หยิบสมาร์โฟนขึ้นก่อนจะเซิร์สหาข้อมูลเกี่ยวกับการแก้ปวดประจำเดือน จนไปเจอความคิดเห็นนึงในเว็บไซต์ดัง ที่ช่างเตะตาเขาอย่างจังไม่ต้องทำอะไรค่ะ เคยปวดเหมือนกันแต่พอคลอดลูกคนแรกก็ไม่เป็นอีกเลย แนะนำให้ลองมีดูนะค่ะเผื่อจะหาย

“น่าสนใจนะ” ชนะชลบอกตัวเองก่อนจะเหลือบไปเห็นหวานเดินกลับมาพร้อมกับของที่ต้องการ

“นี่ค่ะมีทั้งแบบมีปีก และแบบไม่มีปีกหวานเลือกยี่ห้อดี ๆมาเลยนะต้องการอะไรอีกมั้ยคะ” หวานเอ่ยถาม ชนะชลมองแล้วเอ่ยบอก “ไม่แล้วล่ะ”

“งั้นคิดเงินเลยนะคะ”หวานเอ่ยก่อนจะคิดเงินแล้วจัดการนำสินค้าใส่ถุง

“ทั้งหมด...บาทค่ะพ่อเลี้ยง” หญิงสาวเอ่ยบอกก่อนจะยื่นถุงให้ชายหนุ่มเกือบใหญ่ก่อนจะรับเงินมาแล้วทอนให้