บทที่21 อย่าขยับ

นิ้วเรียวหยิบหวีขึ้นมาก่อนจะค่อยๆบรรจงหวีลงที่เส้นผมยาวสลวยอย่างเบามือ ดวงตาเหม่อลอยหาได้คิดสนใจกับสิ่งที่ทำอยู่ หญิงสาวกำลังขบคิดถึงความเปลี่ยนแปลงไวราวจรวจของผู้ที่เป็นสามีในนาม เมื่อก่อนเขาจะแทนตัวเองว่า อา และทำตัวน่าเคารพนับถือและดูเป็นผู้ใหญ่น่าเกรงขาม เรียกเธอว่ากระแต แต่วันนี้สิ ชนะชลกลับทำตัวเหมือนมนุษย์โคแก่ ไม่สิ เป็นมนุษย์หื่นกาม คอยหาเศษหาเลย ดูเหมือนผู้ชายล่าแต้มที่ทำดีเพื่อหลอกมีอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่งยังไงยังงั้น

ชิอย่าคิดว่าจะได้แอ้มเลยไม่หวั่นไหวหรอก อย่างกระแตนะถ้าไม่ใช่ระดับพี่เวียร์ ศุกลวัฒน์ ขวัญใจกระแตอย่าหวังเลยว่าจะหวั่นไหวกรรณณาราคิดในใจทั้งที่พ่อมนุษย์โคแก่ของเธอก็ไม่ได้หล่อเหลาน้อยหน้าดาราในดวงใจเลยสักนิด แถมหุ่นก็ยัง โอ้ยไม่อยากคิดถึงซิกแพคอีตาอาชลให้ปวดหัว

เพราะมัวแต่ถกเถียงสับสนในความรู้สึกทำให้หญิงสาวไม่รู้เลยว่าพ่อมนุษย์โคแก่ที่พูดถึงนั้นเดินมายืนอยู่ข้างหลังแถมยังสวมเพียงแค่แค่กางเกงนอนไม่ได้ใส่เสื้อแต่อย่างใด ชนะชลฉวยหวีจากนิ้วเรียวมาถือไว้ก่อนจะใช้มืออีกข้างรวบกลุ่มผมยาวสลวยขึ้นมาอย่างเบามือแล้วลงมือหวีมันอย่างบรรจง ด้านกรรณณาราได้แต่ตกใจ ช่วยไปน่ารักไกลๆจะได้มั้ยเนี้ย หวั่นไหวขึ้นมาจะรับผิดชอบชีวิตเค้าไหวมั้ย

“คิดอะไรอยู่เหรอกระแตน้อย” ชนะชลเอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มกว่าปกติ ขณะที่ยังคงหวีผมให้หญิงสาวอยู่ นี่ถ้าเธอรู้ว่าเขาไม่เคยหวีผมให้ใครเลยจะรู้สึกดีรึเปล่านะ

“ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย ตัวแหละคิดอะไรถึงได้มาทำดีกับเค้า” กรรณณาราเอ่ยพยายามมองข้ามคำว่ากระแตน้อยที่หนุ่มใหญ่ย้ำแล้วย้ำอีกพร้อมหันหน้ามาหาคนถูกถามทำให้เธอรู้ว่าการที่เขาหวีผมให้เธอทำให้เขาต้องก้มลงมากว่าศอก สมน้ำหน้าสูงดีนัก

“เราแต่งงานกันแล้วนะแต ชั่วชีวิตอาอยากแต่งงานแค่ครั้งเดียว อย่างที่แม่เคยบอกเราต้องประคับประคองชีวิตคู่ เราอยู่กันแบบทะเลาะกันตลอดไม่ได้หรอก เรายังต้องอยู่ด้วยกันทำดีกันไว้ดีกว่า อาคิดแค่นั้นจริง ๆ” ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะยืดตัวเต็มความสูง เขาคิดแบบนั้นจริง ๆนะ...ซะที่ไหนกัน เขาอยากแต่งงานแค่ครั้งเดียวและเขากับเธอควรดีต่อกันเท่านั้นอันนั้นจริง แต่ที่ว่าคิดแค่นั้นจริง ๆมันไม่ใช่เพราะเขาคิดจะได้กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวเธอด้วยขืนบอกไปคงได้เจอกำปั้นหนักๆหรือไม่ก็เสียงกรี๊ดชวนปวดหูของเธอแน่

คนฟังคิดตามแล้วเริ่มจะคล้อยตาม เธอเองก็อยากแต่งงานแค่ครั้งเดียวเหมือนกัน แต่อาชลคิดแค่นั้นจริง ๆนะเหรอ

“โอ๊ย” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาทำให้เธอหยุดความคิดหันกลับมาสนใจ สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคือชนะชลยืนอยู่สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด

“เป็นอะไรรึเปล่า?” หญิงสาวเอ่ยถามออกมา ชนะชลหันมามองก่อนจะตอบ “สงสัยเอวเคล็ดนะ เมื่อวานช่วยคนงานยกของหนักเกินไป”

“นั่นไงทำอะไรไม่ดูอายุ 40แล้วคิดว่าเป็นเด็กหนุ่มเหมือนหน้าตาไง๊ ประมาณตนซะบ้าง ไปนอนบนเตียงเดี๋ยวจะนวดให้” กรรณณาราเอ่ยบ่นแต่ก็มีน้ำใจ

“เหยียบเลยดีกว่าแต” คนแก่ไม่ได้ใส่ใจกับคำบ่นพึมพำไปมากกว่าความเจ็บปวดและหัวใจที่พองโตหลังจากได้ฟังความมีน้ำใจของหญิงสาวเอ่ยบอกขณะที่เดินไปทรุดตัวลงนอนคว่ำหน้าบนเตียง

“เอางั้นเหรอ เค้าหนักนะ” กรรณณาราถามอย่างไม่แน่ใจ แหงล่ะเธอกินเยอะใช้ได้เลยนิไม่ให้หวั่นใจได้ไง

“เบาอย่างกับนุ่น โคแก่ เอ้ย คนแก่อย่างสามีอุ้มมือเดียวยังไหวเลย” ชนะชลเอ่ยบอก กรรณณาราจึงยอมขึ้นเหยียบบนแผ่นหลังให้อย่างหมั่นไส้

“กระแตน้อย สามีปวดเอว ไปเหยียบทำไมที่หลังครับ” ชนะชลเอ่ยเสียงนุ่นอยากจะหัวเราะคนขี้หมั่นไส้ที่เผลอนิดเดียวลืมซะแล้ว

“รู้น๊า จำได้แต่มันต้องไล่เส้นเข้าใจไหม ต้องไล่จากตรงนี้ลงไป” คนถูกเตือนแถออกมาจนสีข้างเกือบถลอกได้แต่ใบหน้าแดงกล่ำลามไปถึงใบหูด้วยความอาย ชนะชลได้แต่นึกขำในใจ แม่คุณไปเรียนมาจากไหนล่ะเนี่ย

“เงียบไปเลย ไล่เส้นคือไล่เส้นไม่ต้องแอบหัวเราะเลย เดี๋ยวแม่เหยียบให้แบนซะนี่” กรรณณาราเอ่ยขู่กลบเกลื่อนความอาย

“โธ่คุณเมีย ก่อนจะเหยียบให้แบนเหยียบให้สามีรู้สึกว่ามีคนอยู่บนเอวสามีก่อนมั้ย นึกว่ามดตะนอยไต่อยู่ เบาซะจริง” ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะหัวเราะเบาๆ กรรณณาราที่ถูกหาว่าเป็นมดเริ่มลงน้ำหนักด้วยความโมโหแต่ก็ยังไม่ระคายเคืองคนตัวโตให้ร้องออกมาได้

”อืม พอดีเลย ตรงนั้นแหละ ดีแฮะ แรงอีกนิดนึงคุณภรรยาเดี๋ยวจะเลี้ยงขนม” ชนะชลพูดพร้อมมีการเอาขนมมาล่ออย่างขบขัน กรรณณารากลอกตามองบนก่อนจะเหยียบลงแรงๆถ้าไม่กลัวถูกพ่อกับแม่ด่าเธอจะเหยียบให้หลังให้เอวหักเลย เธอไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะจะได้เอาอาหารมาล่อ หมั่นไส้ชะมัด

“พอแล้วนอนเถอะ หายแล้วครับ” ชนะชลเอ่ยบอก เมื่อจับได้ว่าน้ำหนักเท้าของเธอเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ กรรณณารายกเท้าออกก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆ พร้อมหอบเล็กน้อย

“ใช้แรงมากก็เหนื่อยแฮะ จ่ายค่านวดมาเลย2ล้าน” กรรณณาราเอ่ย กลับสร้างรอยยิ้มให้กับคนที่ถูกเปลี่ยนสถานะเป็นลูกค้า

“อะไร แค่มดตะนอยเหยียบๆนิดหน่อยจะเอา2ล้านเชียว งกจริง ๆเปลี่ยนเป็นหอมแทนได้มั้ย ได้เนอะ” ชนะชลเอ่ยเหมือนจะถามแต่ไม่ถามเพราะหลังจากปิดปากลงเขาก็ลุกขึ้นมาปฏิบัติการจ่ายค่ายกครูให้สาวเจ้าด้วยการหอมแก้มซ้ายเลื่อนไปแก้มขวา เลื่อนไปจุ๊บหน้าผากมนก่อนจะย้ายมาจุ๊บจมูก และขั้นตอนสุดท้ายชายหนุ่มก็บรรจงเลื่อนริมฝีปากลงประกบริมฝีปากงามทันที จากที่กรรณณาราตะลึงตะลานจนทำอะไรไม่ได้กับการจู่โจมราวขีปนาวุธที่เป้าหมายไม่อาจจะหาทางขัดขวางได้ กรรณณารารู้สึกทั้งอึดอัดเพราะไม่คุ้นชินและรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับสิ่งที่ชนะชลทำแต่ก็เริ่มที่จะหายใจไม่อ่อนหญิงสาวยกมือขึ้นทุบอกชายหนุ่มให้รู้ ชนะชลยอมเลื่อนริมฝีปากร้อนออกอย่างช้า ๆก่อนที่จะรวบตัวหญิงสาวมากอดและล้มตัวลงนอน

“อยู่แบบนี้สักพักนะกระแตน้อย อย่าขยับ” ชนะชลเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า คนในอ้อมแขนที่คิดจะดิ้นถึงกับชะงักยอมนอนนิ่งๆ

โอ๊ยใจจะละลาย จะทำให้เค้าหวั่นไหวให้ได้ใช่มั้ยเนี่ยกรรณณาราได้แต่พูดมันในใจแต่กลับรู้สึกอบอุ่นและไม่อยากจะผละออกเลยด้วยซ้ำคิดแล้วอยากจะตีหัวตัวเองนักที่เริ่มจะหวั่นจะไหวไปกับอ้อมกอดอุ่นๆ ริมฝีปากร้อนๆ และความน่ารักของอาของเพื่อนสนิท ทั้งสองต่างเงียบไม่พูดอะไรอีกทุกอย่างเงียบสนิทมีเพียงเสียงเสียงหัวใจของทั้งสองที่เหมือนจะแข่งกันเต้นระรัวก่อนที่จะเผลอหลับไป