บทที่20 เดี๋ยวก็รักซะนี่

สำนักงาน

หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้วแทนที่กรรณณาราจะได้ไปดูวิธีทำงานในโรงคัดแยกใบชากลับต้องตามชนะชลมาที่สำนักงานแทน โดยเขาบอกว่าต้องการให้เธอช่วยเกี่ยวกับบัญชีของไร่แทนหมอกที่ต้องเกณฑ์คนงานไปช่วยเตรียมงานเลี้ยงประจำปีที่จะเกิดขึ้นในอีก5วันข้างหน้า และแทนที่จะให้เธอนั่งตรวจบัญชีที่โต๊ะทำงานของหมอกชนะชลกลับให้เธอเข้าไปทำงานในห้องทำงานของเขาแถมไม่ใช่แค่ในห้องทำงาน ชนะชลยังบังคับให้เธอนั่งตรวจบัญชีบนตักเขาอีกต่างหาก

“นะ นี่อาชล” กรรณณาราเรียกคนที่เสียสละตักให้เธอนั่งด้วยความเต็มใจ จริง ๆเธอกะจะนั่งตรวจไปเงียบๆนะถ้าไม่ติดที่เจ้าของตักแกร่งทำหื่นฉวยโอกาสหาเศษหาเลยกับเนื้อตัวเธอนี่สิ ทั้งจับ ทั้งลูบ ทั้งดม จะให้นั่งเงียบอยู่คงไม่ได้ อีตาอาชลของเธอกลายร่างเป็นมนุษย์โคแก่หวังเคี้ยวหญ้าอ่อนเต็มตัวแล้ว

“ว่าไง? มีอะไรผิดปกติเหรอ” ชนะชลเอ่ยถามแต่จมูกโด่งยังวนเวียนอยู่ใกล้กกหู ไม่รู้ว่าเขาหื่นหรือคิดจะแกล้งเธอกันแน่ ให้ตายเถอะไม่เคยหื่นขนาดนี้มาก่อน ยัยกระแตอยู่เหนือการควบคุมจริง ๆ

“เอาจมูกออกไปหน่อย ถ้ายังแกล้งกันอยู่ เค้าจะไปทำงานข้างนอกแล้วนะ” กรรณณาราว่าก่อนจะทำท่าขยับลุกแต่กลับถูกชนะชลรวบเข้าหาตัวพร้อมกับกอดไว้แน่น

“ทำงานต่อไปสิคุณเมียไม่ต้องสนใจสามี สปิริตนะมีมั้ย ไหนว่าเก่งไงแค่โดนกวนแค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วเหรอ” ชนะชลแกล้งเอ่ยเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ชอบให้ดูถูกความสามารถหรือท้าทาย

“คนอย่างกระแตไม่หวั่นกับเรื่องแค่นี้หรอก ฮึย” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะหันไปสนใจตัวเลขในบัญชี และอาจจะมีใจเต้นบ้าง หน้าเห่อร้อนบ้างจากการถูกหอมถูกดมแต่ก็มุ่งความสนใจไปที่งานมากกว่า ชนะชลนึกทึ่งในความสามารถของหญิงสาวความเอ็นดูเริ่มเปลี่ยนแปลงเป็นอะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้ ไม่เข้าใจ ไม่แน่ใจ และอาจไม่เคยเป็นกับใครมากเท่านี้

“อาชล” เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบไปนานเกือบสองชั่วโมง คนที่หาเศษหาเลยกับร่างบางบนตักจนหนำใจทำเสียงครางตอบในลำคอแทนการพูด

“เค้าหิว” กรรณณาราเอ่ยบอกอย่างเก้อเขิน แต่ทำไงได้ล่ะคนมันหิวนิ

“จะกินขนมหรือกินสามีดีหล่ะ” ชนะชลเอ่ยก่อนจะโทรศัพท์หาแม่บ้านในสำนักงาน คนถูกหยอดนั่งทำหน้าไม่ถูกไปพักใหญ่

“อัมพาช่วยออกไปซื้อของกินเล่นสักสามสี่อย่างที่ตลาดให้หน่อย ผลไม้ด้วย ใช่...มาเอาเงินที่ฉัน โอเคถ้าไม่พอก็บอกเขาว่าฉันจะไปจ่าย” ชนะชลเอ่ยสั่งก่อนจะวางสายมองคนที่ทำตาปริบๆอยู่บนตัก

“กินก็เยอะ แต่ไม่เห็นจะอ้วนเลยกระแตน้อยผอมยังกะไม้เสียบลูกชิ้น”

“มันหนักหัวตัวเหรอ ยุ่งอะไรด้วย” กรรณณาราสวนกลับอย่างมีน้ำโหนิดๆ ชนะชลยื่นหน้าไปห้อมแก้มสาวก่อนจะเอ่ยบอก “ก็ไม่หนักหัวสามีหรอก แถมยังเบาเกินอุ้มเข้าห้องสบายเลย”

“โอ๊ย เลิกฉวยโอกาสสักทีได้มั้ย ช้ำหมดแล้ว” กรรณณาราแกล้งโวยวายกลบเกลื่อน เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ร่างของแม่บ้านวัย29จะเดินเข้ามา

“อุ๊ย ขอโทษค่ะนาย นี่ค่ะของที่สั่ง อัมพาไปดูที่ตลาดมีทองม้วน ลูกชิ้นปิ้ง แล้วก็ยำวุ้นเส้นกับยำมะม่วงค่ะ ส่วนผลไม้ได้ส้มเขียวหวานมาค่ะจากไร่ของนายหญิงเสียด้วย” อัมพาเอ่ยบอกก่อนจะวางถาดของกินและผลไม้ลง

“ขอบใจมากอัมพา เอ้านี่เงินค่าของที่ซื้อมาไม่ต้องทอนถือเป็นค่าเหนื่อย ไปทำงานต่อเถอะ” ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะยื่นธนบัตรให้ไป อัมพารับไปแล้วเดินออกจากห้องไป ด้านคนบนตักเจ้าของไร่ได้แต่นั่งหน้าแดงอายสายตาของแม่บ้านสาวก่อนหน้านี้

“กินด้วย ป้อนหน่อยสิ” ชนะชลเอ่ยเสียงอ้อนๆ ทำตัวน่ารักขนาดนี้หญิงสาวไม่หลงเจ้าหล่อนคงความรู้สึกตายด้านแล้ว

กรรณณาราได้แต่แกล้งฮึมฮัมเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายก่อนจะหยิบไม้ลูกชิ้นขึ้นมาจ่อที่ปากอย่างฮึดฮัด ชนะชลกลับยิ้มออกมาทำไมยัยกระแตต้องน่ารักขนาดนี้ว่ะ เดี๋ยวก็รักซะนี่