บทที่18 นี่เพื่อนหลานนะ

แพขนตาบางกระพริบสองสามครั้งเพื่อปรับแสงก่อนจะลืมตาขึ้นกรรณณารามองนาฬิกาตั้งโต๊ะที่ข้างเตียงก่อนจะเอามือขยี้ตา

หกโมงเช้า

เธอตื่นสายกว่าปกติสามสิบนาทีเป็นไปได้ไง หญิงสาวคิดก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆตั้งอยู่บริเวณสะโพก หญิงสาวหันลงไปมองและต้องตกใจ

แขน แขนของอาชล นี่เขากอดเธอเหรอ เมื่อไหร่เนี่ยหญิงสาวคิดอย่างตกใจและยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่มากขึ้นจนแผ่นหลังของเธอแนบชิดกับอกกว้างแสนสมบูรณ์แบบ ลมหายใจร้อนๆรินรดต้นคอจนกรรณณาราทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้เธอเข้าใกล้มนุษย์เพศชายใกล้ๆแบบเนื้อแนบเนื้อแบบนี้ครั้งแรกแถมเขายังไม่ใส่เสื้ออีกต่างหาก จมูกของชนะชลขยับเข้าใกล้ใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะซุกเข้ากับต้นคอคล้ายกับละเมอ กรรณณาราตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะจิต หัวใจเต้นรัวอย่างไม่รู้สาเหตุ

เอาไงดี คิดสิกระแตจะนอนให้กอดแบบนี้เหรอ ฝันไปเถอะ กรรณณาราถามตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปแกะและยกแขนแกร่งออกจากสะโพกแต่ยิ่งแกะก็ยิ่งรัด นี่ตกลงว่าหลับจริงหรือเปล่าเนี่ย หญิงสาวพยายามแกะอีกครั้งและอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอจึงยอมหยุดนิ่งแต่พอหยุดแรงกอดรัดก่อคลายออก

ให้มันได้แบบนี้สิ ไอ้เราพยายามเกือบตายยิ่งรัดพอหยุดกลับคลายออกเฉยเลยกรรณณาราคิดก่อนจะลงมือแกะแขนแกร่งออกจากสะโพกและครั้งนี้ก็สำเร็จ เธอค่อยๆขยับลุกออกจากเตียงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวจะทำให้อีกคนตื่นไม่ใช่กลัวรบกวนนะแต่ทำตัวไม่ถูกคิดๆแล้วพวงแก้มก็พาลร้อนผ่าวแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว กรรณณารารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบชุดเดินเข้าห้องน้ำไป

“หึๆ เธอตามอาไม่ทันหรอกกระแตน้อย” คนที่คิดว่ายังหลับอยู่ลืมตาขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขึ้น ความจริงเขารู้สึกตัวตั้งแต่เธอยังไม่ตื่นแต่แกล้งหลับต่ออยู่นานจนเธอตื่นขึ้นมา เขากอดเธอไว้ตั้งแต่เมื่อคืนและยอมรับกับตัวเองเลยว่าเขารู้สึกอุ่นใจสบายใจที่มีเธอในอ้อมกอดอุ่นกว่าใครๆที่เคยกอดอุ่นกว่าใครบางคนที่ทำให้เขาปิดตายความรู้สึกเสียด้วย

“นั่นอะไรหอมจัง” เสียงที่ถามขึ้นขณะที่กรรณณารากำลังแต่งหน้าไม่ได้ทำให้เธอใจเต้นแปลกๆตัวแข็งทื่อโดยอัตโนมัติได้เท่ากับใบหน้าราวเทพบุตรที่เกยไหลขวาลมหายใจรินรดใบหูเธอตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับอาชลผู้ที่เคยนิ่งเงียบกัน

“ว่าไงฮึ ที่ถืออยู่นั่นอะไรหอมเชียว เหมือนกับกลิ่นที่ผมเลย” ชนะชลเอ่ยถาม

นี่เขากำลังทำอะไรเนี่ยฉวยโอกาสเด็กอยู่ใช่มั้ย?ชายหนุ่มคิดอย่างขบขันตัวเอง

“ถะ ถอยออกไปเลยนะ คิดจะฉวยโอกาสใช่มั้ย” กรรณณาราเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก ชนะชลเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะขโมยหอมแก้มสาวฟอดใหญ่ก่อนจะยิ้มให้คนที่ถอยออกก่อนจะหันมามองอย่างเอาเรื่อง

“ไม่เห็นจะผิดตรงไหนไม่ต้องมองแบบนั้นเลย เราแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้วเด็กน้อย สามีภรรยาจะกอดจะหอมกันไม่แปลกหรอกกระแตน้อย” ชนะชลบอกอย่างหน้าตาเฉย มันก็จริงอย่างเขาว่าแต่เธอกับเขามันคู่สามีภรรยาปกติที่ไหนกันเล่าข้ออ้างในการฉวยโอกาสชัดๆ

“เราเป็นเหมือนคนอื่นที่ไหนกันเล่าไอ้คนฉวยโอกาส ไหนบอกไม่ชอบยุ่งกับเด็กไง จะทำตัวเป็นโคแก่ไง๊ แล้วอีกอย่างไม่ใช่กระแตน้อย” กรรณณาราเอ่ยออกอย่างขึงโกรธพร้อมกับใบหน้าแดงซ่านอย่างขัดเขินเธอเคยถูกใครที่ไม่ใช่พี่กับพ่อหอมแก้มซะเมื่อไหร่

“ทีแรกก็ว่าไม่อยากยุ่งหรอก แต่คิด ๆไปเด็กมันปากก็หวาน ก้นก็นุ่ม ผิวก็หอม เป็นโคแก่ก็ยอม หึหึหึ เข้าใจไหมกระแตน้อย” ชนะชลเอ่ยบอก ทีแรกกะจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปแกล้งนิ่งให้เด็กไม่ระแวง แต่พอนึกไปถึงคำพูดของบิดาเมื่อวานแล้วมันทนไม่ได้ เขาต้องรีบจู่โจมและกินเด็กให้ได้ก่อนหลานชายตัวดีจะพาเมียมาเปิดตัวให้ได้โดนว่าไร้น้ำยา เด็กอยู่ใกล้มือยังกินไม่ได้

“กรี๊ด ลามก ทะลึ่ง โรคจิต นี่เพื่อนหลานนะ เพื่อนหลาน” กรรณณาราเอ่ยบอกใช้นิ้วชี้หน้าตัวเองไปด้วย

“คำว่าเพื่อนหลานมันจบลงตั้งแต่อาจูบเธอแล้วนังหนูเอ้ย อาของเพื่อนกับเพื่อนของหลานที่ไหนจูบกันเล่า” ชนะชลเอ่ยออกมาก่อนจะเดินมาใกล้ๆก้มลงตรงหน้าหญิงสาวแล้วพูด

“สามีไปทำงานก่อนนะคุณภรรยา จุ๊บ” นอกจากพูดแล้วเขายังจุ๊บจมูกเธอก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้อีกคนยื่นแข็งทื่ออย่างตกตะลึง

“กินยาลืมเขย่าขวดรึไงเนี่ย” กรรณณาราได้แต่เอ่ยอย่างละเมอ กรี๊ดนี่ฉันอยู่ในความฝันใช่มั้ย นาคินในนิยายยังไม่ทำขนาดนี้กับน้ำตาลเลย อ่อยแรงชะมัด อย่าไปหลงเชียวไอ้กระแต

“อารมณ์ดีจังนาย ลืมกินยาเหรอครับ” หมอกเอ่ยทักเจ้านายที่เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาในไร่กาแฟเพราะทำงานกันมานานรู้จักกันมาก็ตั้งแต่ชนะชลยังเป็นแค่เด็กทารกทำให้หมอกกล้าที่จะเล่นหัวลามปามกับผู้เป็นนาย

“ฉันไม่ได้บ้า แล้วนี่เป็นยังไงบ้างต้นกาแฟมีปัญหามั้ย” ชนะชลทำเสียงเข้มกลบเกลื่อนก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงต้นกาแฟ

“ไม่มีปัญหาครับ จริงสินี่ก็ใกล้วันงานเลี้ยงประจำปีของไร่แล้วนะครับปีนี้จะจัดรึเปล่าครับนาย” หมอกเอ่ยถาม ในทุก ๆปีจะต้องมีงานเลี้ยงที่คนงานทั้งไร่และฟาร์มเหมือนฝันหยุดงานและมาสังสรรค์ ดื่มกินกันเป็นนโยบายของพ่อเลี้ยงชัยชลที่มีเมตตาคืนกำไลให้คนงานได้คลายเหนื่อย แต่ปีที่แล้วคนงานมีเรื่องกันจนชนะชลยกเลิกงานกลางคันและไล่กลุ่มที่มีเรื่องกันออก เขาเลยอยากรู้ว่าปีนี้จะมีงานเลี้ยงหรือไม่

“มีสิ จัดสามวันไปเลย ฉันจะถือโอกาสเปิดตัวแตด้วย มะปรางจะได้เลิกพูดพล่อยๆ” ชนะชลบอกก่อนจะหันหน้าไปมองเนินเขาสูงด้านหน้า หมอกได้แต่ยืนมองอย่างตกใจ จากกระแต หรือแค่ แต อีกไม่นานไร่เราต้องครึกครื้นแน่

“ยิ้มทำไม ไปทำงานสิ” ชนะชลตีหน้าขรึมเมื่อลูกน้องยิ้มหน้าระรื่น