E-sport_009

ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเอามือถูปากตัวเองจนเกิดรอยแดงขึ้นรอบปาก 

"จูบแรกของฉัน ฉันอุตส่าจะเก็บไว้ให้พี่ไทเกอร์ของฉัน แต่อีตาไททันดันมาขโมยของฉันไป งื้อออ" ฉันรีบหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาแปรงฟันเพื่อจะได้ลืมความรู้สึกนั้น

ความรู้สึกตอนโดนจูบมันเป็นแบบนี้เองหรอ เอาไปใส่ในนิยายฉันได้มั้ยนะ (ยังจะคิดการไกลอีก) ถือว่าลืมๆมันไปละกันยัยแอม อีตาไททันก็ดูดีนะถ้าตัดเรื่องปากหมา เรื่องไม่มีมารยาทออกจะดูเริ่ดมาก

กว่าฉันจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้ เวลาก็เกือบตีสาม ดีนะที่แต่งนิยายเสร็จพอดีเกือบอัพไม่ทันแล้วสิ เพราะอีตาไททันคนเดียวเลย ทำให้เครื่องจักรอย่างฉันต้องรวนขนาดนี้ วันนี้รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวปวดหัวยังไงไม่รู้คงเครียดหลายอย่าง นอนเลยละกัน

อีกด้าน....

"กริ๊งงง กริ๊งงง กริ๊งงง" เสียงโทรศัพท์ผมดังรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ผมมัวแต่อาบน้ำเลยไม่ได้รับ แต่คนโทรนี่ก็ไม่ละความพยายามจริงๆ เห็นคนเขาไม่รับแทนที่จะเลิกโทร 

{095678xxxx} เบอร์แปลกแฮะ ส่งสัยจะเป็นคนติดต่องานแน่ๆ รับหน่อยดีกว่า

"สวัสดีครับ ผมไทเกอร์พูดครับ" ผมกรอกเสียงลงไปตามสาย

[เกอร์ เนยขอโทษนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เนยสัญญาเนยจะเลิกกับจอร์น] เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย

"พูดเสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นฉันวางนะ" ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ทำให้ผมไม่อยากมีความรักอีกเลย สิ่งที่เขาทำกับผมคือการนอกใจผมไปคบกับเพื่อนสนิทผม ผมเลยถอยออกมาจากพวกเขาสองคน

[ไม่เกอร์ เนยขอร้อง เนยยังรักเกอร์นะจอร์นเขาไม่ได้รักเนยมากเท่าเกอร์ เขาแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่น เกอร์กลับมาหาเนยนะ เนยจะกลับไทยพรุ่งนี้แล้ว] ภาพในหัวผมตอนนี้คือภาพวันที่เนยบอกเลิกผม

ณ ร้านอาหารหรูใจกลางกรุงลอนดอน....

'เกอร์ เราเลิกกันเถอะ เนยว่าเราสองคนไม่เหมาะกันหรอกนะ' เนยบอกผมด้วยสีหน้าปกติ โดยไม่รู้สึกผิดอะไรเลย

'เนยพูดอะไรอ่ะ แกล้งเกอร์อีกแล้วใช่มั้ย ถึงวันครบรอบทีไรเนยก็จะมีมุกมาแกล้งเกอร์ตลอด' ผมยังคงคิดว่านี้คือมุกที่เนยจะทำเซอร์ไพร์ก่อนจะให้ของขวัญในวันครบรอบ

'เนยไม่ได้แกล้งเกอร์ เนยพูดจริงๆ' สีหน้าเนยเปลี่ยนเป็นจริิงจัง

'มันหมายความว่ายังไงกันแน่เนย เกอร์งงไปหมดแล้ว' ผมถามออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ

'รักเรามันหมดแพสชั่นไปแล้วเกอร์ เนยอยากลองเจออะไรใหม่ๆดู' ผมอึ้งจนพูดไม่ออก

'เนยอยากให้วันนี้เราจบกันด้วยดีและยังเป็นเพื่อนกันได้' เนยยังคงพูดต่อทั้งที่ผมยังไม่สามารถจะพูดอะไรได้เพราะกำลังอึ้งกับการกระทำของเนยที่แปลกไปจนไม่ใช่เนยที่ผมรู้จักอีกแล้ว

'มันเป็นใคร' น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มไหลออกมา ตอนนี้ผมไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว

'เกอร์ไม่จำเป็นต้องรู้ เกอร์รู้แค่เขาเป็นคนที่ดีมากก็พอ' เนยตอบออกมาแต่สายตาเนยมองไปข้างหลังผม ตอนนี้ผมไม่สนใจจะมองตามเนยหรอกผมแค่อยากรู้ว่าไอ้นั่นมันเป็นใคร

'ตอบมา! บอกเกอร์มาเดี๋ยวนี้เนย' ผมเริ่มความคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว

'ฉันไงเพื่อน' มือใหญ่จับที่ไหล่ของผม ผมมองตามมือขึ้นไป

'ไอ่จอร์น!!' ผมชกหน้าไอ้จอร์นไปสุดกำลังจนปากมันแตก คนที่เนยคบคนใหม่คือเพื่อนสนิทผม

ผมกับจอร์นเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็ก และถูกส่งมาเรียนที่ลอนดอนด้วยกัน แต่เหมือนทางบ้านของจอร์นจะเริ่มมาปัญหาเรื่องธุรกิจกับครอบครัวผมเลยทำให้ช่วงนี้เราห่างกัน

'ทำไมว่ะจอร์น' ผมพยายามยับยั้งอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะถามออกไป

'อะไรที่เป็นของมึง กูอยากได้หมดแหละเพื่อน ให้สมกับหลายสิ่งหลายอย่างที่พ่อแกทำกับพ่อฉัน' ไอ้จอร์นพูดด้วยสายตาที่เย็นชา พร้อมกับเช็ดเลือดตรงมุมปากที่โดนผมชกไปเมื่อตะกี้

'มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ มึงจะเก็บมาคิดทำไม กูเพื่อนมึงนะเว้ยเนยก็เพื่อนมึง มึงทำแบบนี้ได้ยังไง ห๊า!!!' ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่ กำลังจะเหวี่ยงมัดใส่มันอีกรอบ

'อย่าเกอร์ เนยขอนะให้มันจบแค่ตรงนี้ เนยไม่ได้รักเกอร์แล้วเนยรักจอร์น พอเถอะนะ' เนยเอาตัวเองมาขวางผมไม่ให้ผมทำร้ายไอ้จอร์น

'เนย เกอร์ขอโอกาสแก้ตัวได้มั้ยสิ่งไหนทำให้เนยไม่พอใจ เกอร์จะปรับเปลี่ยนตัวเองให้หมดเลย เกอร์ขอร้องอย่าทิ้งเกอร์เลยนะ เกอร์รักเนยมากจริงๆ' ผมคุกเข่าลงตรงหน้าเนย

'พอเถอะเกอร์ เนยเลือกแล้วเนยไม่มีวันเปลี่ยนใจ ไปกันเถอะจอร์นเนยอยากออกไปจากตรงนี้แล้ว' น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มไหลลงมาอีกครั้ง

'สมเพชว่ะ' เสียงไอ้จอร์นดังขึ้น มันทำให้ผมตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ ผมลุกขึ้นเผชิญหน้ากับทั้งคู่

'จำคำพูดของเนยในวันนี้ไว้ให้หมดนะ ต่อไปนี้ก็ขอให้พวกเธอโชคดี' พอผมพูดเสร็จ ผมก็เดินออกมาจากร้านอาหารหรูใจกลางกรุงลอนดอนทันที

ปัจจุบัน...

"เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก แค่นี้นะ" ผมบอกไปก่อนจะตัดสายทิ้งทันที

08:00น.

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะประตูปลุกให้ฉันตื่นจากนิทรา 

"อือ ตื่นแล้ว" ฉันตอบออกไป แต่ความรู้สึกหงุดหงิดๆเหมือนมีอะไรแฉะๆต้องก้นมันคืออะไรนะ ลองเอามือไปแตะๆดู

"จะเข้น้อย!! วันแดงเดือด" (จะเข้น้อย หมายความว่า เ*ี้ย นั้นเองพอดีไม่อยากให้หยาบไร้ทเลยใช้คำว่าจะเข้น้อยแทน)

"นี่ ยัยตุ๊กตาผีเป็นอะไรรึป่าว" เสียงอีตาไททันดังมาจากด้านหน้าประตู ปกติประจำเดือนฉันจะไม่เคยเลอะที่นอนเลยนะนี่ฉันทำงานจนลืมวันลืมเดือนเลยหรอ ไหนดูปฎิทินซิ

วันที่29 ก.ค ครบกำหนดแล้วนี่เอง ไม่ได้ซื้อผ้าอนามัยมาไว้ที่นี่เลย เอาไงดีว่ะเนี่ย คิดสิแอม คิด คิด อืมม

"ทำไมเงียบอ่ะ ยัยตุ๊กตาผี" ปิ๊งป่องงง อีตาไททันไง

"แอ๊ดดด" (เสียงประตูอีกตามเคยนะจ้ะ) ฉันโผล่ออกไปแค่หน้า

"นี่นาย ช่วยอะไรฉันอย่างได้มั้ยง่าา" ฉันพูดเสียงน่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้

"เสียงเป็นอะไร ลิ้นไก่สั้นหรอ" นั่นปากหรอ เย็นไว้แอมเย็นไว้

"ไม่มีไรมากอ่ะ แค่อยากจะให้นายไปซื้อ เอ่ออ ของใช้ผู้หญิงให้นิดหน่อยง่าา" ฉันยังคงใช้เสียง2ต่อ

"ซื้ออะไร" เมินเสียง2ฉันอีก

"เอาตรงๆเลยละกันนะ คือฉันเป็นวันนั้นของเดือนอ่ะ แล้วคือพอย้ายมาอยู่ที่นี่เลยไม่ได้ซื้อติดตัวมาเลย"ฉันบอกออกไปตรงๆ

"แล้ว?" เป็นไงเป็นกันว่ะ

"เอ่ออ คือฉันอยากให้นายไปซื้อให้หน่อยจิ" คือกูก็ยังไม่เลิกทำเสียง2

"ไม่เอาหรอก ฉันเป็นผู้ชายนะ" แหม ใจจืดใจดำจริงนะอีตาไททัน

"ถ้าฉันออกไปซื้อเองได้ ฉันคงไม่ต้องมาขอร้องให้นายช่วยหรอก" แปล้บบ ท้องฉันจี๊ดขึ้นมาแล้ว

"โอ๊ยย ฉันปวดท้องมาก นายช่วยฉันหน่อยนะ ซื้อยาแก้ปวดประจำเดือนด้วย โอ๊ยย" ความเจ็บปวดนี้บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้จริงๆ ผู้หญิงทุกคนต้องเคยเป็น ตอนนี้ขาฉันไม่มีแรงแล้ว

"เจ็บมากขนาดนั้นเลยหรอ" อีตานั่นนั่งลงกับพื้นเป็นเพื่อนฉัน

"ก็ใช่น่ะสิ โอ๊ยย" ฉันตอบออกไป เพราะตอนนี้เริ่มหงุดหงิดแล้ว

"ละ เลือดด เธอมีเลือดออกตรงขาด้วย ต้องไปโรงบาลมั้ยทำใจดีดีไว้นะ" ความเจ็บปวดฉันต้องชะงักเพราะอีตานี่

"คิก คิก นี่นายถ้านายไม่รีบไปซื้อผ้าอนามัยให้ฉัน เลือดมันก็จะไหลออกมาแบบนี้ ประจำเดือนอ่ะประจำเดือน ผู้หญิงทุกคนต้องเป็น" ฉันทั้งขำทั้งอธิบายให้ตานี่เข้าใจ

"อ้าวหรอ ฉันไม่เคยเป็นนี่นา ให้ฉันไปซื้อให้ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะ แลกกับอะไรดีล่ะ" แลกงั้นหรอ

"ต้องแลกด้วยหรอ" ฉันถามออกไปอย่างงงๆ

"ต้องแลกสิ ฉันเป็นผู้ชายนะจะให้ไปซื้อของแบบนี้ได้ยังไง น่าอายจะตาย" มันก็ใช่แหละ แต่คงไม่มีทางอื่นแล้วอ่ะ

"นายต้องการอะไรล่ะ ถ้าฉันให้ได้ฉันก็จะให้นะ โอ๊ยย" ให้พูดเสร็จก่อนก็ไม่ได้นะ จี๊ดขึ้นมาแต่ละทีนึกว่ารถ10ล้อทับ

"ขอเป็นหอมแก้มละกัน" อะไรน๊ะ!! (สลิดตกใจ โทษๆพอดีมั่นไส้นางเอกนิสหน่อยค่าา)

"นายว่าไงนะ!!" ทั้งความคิดทั้งปากพูดออกมาพร้อมกัน

"หอมแก้มไง" หอมแก้ม?

"นายบ้าปาว หอมแก้มบ้าอะไร ไม่อ่าว" ฉันปฏิเสธทันควัน

"แค่หอมแก้มเอง จูบก็เคยจูบแล้ว แค่หอมแก้มจะเป็นไรไป" ภาพเมื่อคืนลอยเข้ามาในหัวเลย อร้ายย ไม่นะอุตส่าลืมไปแล้ว เมื่อคืนกว่าฉันจะนอนหลับก็เกือบตีสี่เลย

"ห้ามพูดถึงเรื่องนั้นอีก เข้าใจมั้ย" จี๊ดด โอ๊ยย จะจี๊ดบ้าบออะไรนักมดลูกบ้านี่

"ก็ได้นะ ถือว่าเป็นอันตกลง" ตกลง?

"ตกลงบ้าอะไรเล่า" ฉันแย้งไป

"จะเอามั้ยผ้าอนามัยกับยาอ่ะ ถ้าเอาก็รีบๆตกลง ฉันไม่อยากเห็นเลือดเธอไหลออกมาแบบนั้น" เออ ออห่อหมกไปก่อนละกันถึงเวลาค่อยหาทางหลีกเลี่ยง

อีกอย่างฉันไม่ควรให้ผู้ชายเห็นประจำเดือนด้วย น่าอายจะตาย 

"โอเค ดีล รีบๆไปเหอะฉันปวดท้องจะตายละเนี่ย" เลือดท่วมห้องพอดี ถ้ามัวแต่เถียงกันไปเถียงกันมา (เวอร์ไป)

"ก็แค่นั้น รอฉันแป้บนึงนะ เดี๋ยวรีบไปรีบมา" พอพูดเสร็จตานั่นก็รีบวิ่งออกไปเลย จะรีบอะไรขนาดนั้น

ก่อนหน้านี้ยังยืนเถียงฉันอยู่เลย แล้วอีตาไททันจะรู้มั้ยว่าต้องซื้อแบบไหน คงไม่ได้คิดจะเหมาแบบไหนละครหลังข่าวหรอกนะ

เห้ออ เหนื่อยใจกะวันแดงเดือดตัวเองจริงๆ

​

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

มาลุ้นกันนะคะว่าพระเอกของเราจะได้อะไรติดมือมาบ้าง จุ๊ฟๆค่ะนักอ่านทุกคน

กลับมาเว้นวรรค​ให้น๊า จะได้อ่านกันง่ายๆ

​