E-sport_010

​ ร้านสะดวกซื้อแถวบ้าน

-ไทเกอร์บรรยาย-

ตอนนี้ผมกำลังยืนงงอยู่ในโซนของใช้ผู้หญิง ซึ่งในจุดๆนี้มีแต่ผู้หญิงครับผม ผมเป็นผู้ชายตัวน้อยๆหัวเดียวกระเทียมลีบ

"มึงๆ ผู้หล่อมากอิดอก แต่เสียดายคงมาซื้อผ้าอนามัยให้แฟน เห้ออ" ผมเเอบได้ยินเสียงผู้หญิงกลุ่มนึงคุยกัน

"จริงมึง ผู้หล่อๆโสดๆหายากแล้วมึงเอ้ย" เสียงสนทนาของหญิงสาวยังคงลอยมาต่อเนื่อง แต่ตอนนี้ผมจะซื้อแบบไหนดีนะ ทำไมมันเยอะแยะมากมายอะไรขนาดนี้ 

"คุณผู้ชายสนใจแบบไหนคะ" เสียงพนักงานคนนึงดังขึ้นข้างหลังผม สงสัยคงเห็นผมยืนอยู่ตรงนี้นานมากแล้ว

"คือผมมาซื้อ เอ่ออ อันนี้ให้แฟนครับ" ผมชี้ไปที่ผ้าอนามัย ขอใช้คำว่าแฟนไปก่อนละกันนะ ยัยตุ๊กตา

 "อ่อ แล้วคุณผู้ชายต้องการแบบไหนคะ มีแบบเย็น แบบธรรมดา แบบกลางคืนกลางวันค่ะ" โห อะไรเยอะแยะขนาดนี้ว่ะเนี่ย แบบเย็นก็มีส่วนล่างของผู้หญิงมันต้องใช้ของเย็นๆด้วยหรอ พึ่งจะรู้นะเนี่ย

"แล้วปกติมันต้องซื้อแบบไหนหรอครับ" ก่อนจะออกมาผมก็ลืมถามยัยนั่น เพราะกลัวว่ายัยนั่นจะปวดท้องจนต้องเข้าโรงบาล

"แฟนคุณไม่ได้บอกมาหรอคะ แล้วขนาดเท่าไหร่คะ" ขนาดด้วยหรอว่ะ?

"เอ่ออ ผมไม่ได้ถามเค้ามาครับ" ทั้งชีวิตผมไม่เคยต้องมาซื้ออะไรแบบนี้เลย

"อ้าวว แล้วจะซื้อยังไงหรอคะ โทรถามแฟนคุณก่อนมั้ยคะ" เออใช่ แต่เราไม่เคยบันทึกเบอร์ยัยนั่นไว้นี่นา คนโทรเข้าวันวันนึงก็เยอะ

"ไม่เป็นไรครับ ถ้างั้นผมเอา...."

30 นาทีผ่านไป.....

"ทำไมมันนานจังนะ ฉันอยู่ในห้องน้ำมานานละเนี่ย ไปซื้อถึงดาวอังคารรึป่าวเนี่ย" ฉันนอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างอาบน้ำมาครึ่งชั่วโมงแล้ว อีตาไททันก็ยังไม่มาซักที ถ้าได้โจ๊กร้อนๆซักถ้วยกับนมสดอุ่นๆซักแก้วคงจะดีเนาะ

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก ยัยตุ๊กตาผีฉันซื้อมาแล้วมีโจ๊กกับนมสดด้วย" อย่างกะรู้ใจฉันเลยจริงๆ

"แป้บนะ ฉันอยู่ในห้องน้ำ กำลังออกไป" พูดเสร็จฉันก็คว้าเอาผ้าขนหนูกับชุดคลุมอาบน้ำมาสวมด้วยความเร็วแสง

"แอ๊ดดด" (เสียงประตูอีกเช่นเคย)

"นายซื้อแบบไหนมาให้ฉันอ่ะ" อีตาไททันไม่พูด แต่ยกถุงขนาดใหญ่มาให้ฉัน4-5ถุงยื่นมาให้ฉัน ฉันรับมาอย่างงงๆก่อนจะเปิดถุงดู

"โอ้โห นายซื้ออะไรมามากมายขนาดนี้" ฉันอยากให้นักอ่านทุกท่านมาอยู่ในจุดๆนี้กับฉัน ภาพที่เห็นในถุงคือผ้าอนามัยมีเป็น30ยี่ห้อ มีทุกขนาดเลยทุกคนและที่น่าตกใจคือแพมเพิส

"นายซื้อแพมเพิสมาทำไม ฉันไม่ใช่ผู้ป่วยติดเตียงซะหน่อย" ตานั่นทำหน้างงๆ

"ก็เผื่อเธอมามากไงพี่พนักงานแนะนำ แต่ฉันหาอันสีม่วงไม่เจอเลยหยิบอันนี้มาแทน" ไม่พูดป่าวตานั่นโชว์รูปผ้าอนามัยแบบกางเกงให้ฉันดู แต่นี้มันแพมเพิสฉี่นี่ ความผิดฉันเองที่ไม่ได้บอกเขาไปว่าต้องแบบไหน ขนาดเท่าไหร่

"ไม่เป็นไร ขอบใจนะนาย" พูดเสร็จฉันกำลังจะปิดประตู แต่อีตาไททันเอามือมาดันไว้ก่อน

"รีบออกมากินโจ๊กก่อนมันจะเย็นก่อนนะ นี่ยาที่เธอสั่งอ่ะ" ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเห็นออร่าดอกไม้ฟุ้งออกจากตัวอีตาไททันกันนะ

ฉันคงไม่ได้คิดอะไรอกุศลกับอีตาไททันหรอกนะ คงเป็นเพราะวันแดงเดือดแน่ๆทำให้อารมณ์ฉันแปรปรวน เลิกคิดๆ

"โอเคๆ แป้บนึงนะ ขอแต่งตัวก่อนวันนี้ฉันคงทำอาหารให้นายกินไม่ได้นะ หงุดหงิดนิดหน่อยอ่ะ นายสั่งเดลิเวอรี่เอาแล้วกันนะ ละก็วันนี้อย่ายั่วโมโหฉันล่ะ"พอพูดเสร็จฉันก็รับยาจากมืออีตาไททันก่อนจะปิดประตู เห็นทีผ้าอนามัยครั้งนี้คงใช้ได้เป็นปีเลย

เห้ออ จะเก็บไว้ตรงไหนดีละเนี่ยย ถ้ามีซัก10จิ๋มฉันคงใช้หมดอยู่หรอกใน1เดือนอ่ะ

"หืมม โจ๊กหมูอร่อยจัง นายรู้ด้วยหรอว่าฉันต้องกินอะไรร้อนๆตอนเป็นรอบเดือน" ฉันกินไปถามไป ที่ถามเพราะเห็นมีทั้งโจ๊กทั้งนมสดอุ่น

"โทรถามแม่น่ะ" อีตาไททันตอบพลางตักโจ๊กเข้าปาก

"แค๊ก แค๊ก" ฉันสำลักโจ๊กที่กำลังตักเข้าปากถึงกับต้องสำลัก 

"อะ กินน้ำเปล่าก่อน เดี๋ยวได้สำลักตายพอดี" อีตาไททันเทน้ำเปล่าใส่แก้วส่งมาให้ฉัน ที่ฉันสำลักไม่ใช่อะไรนะทุกคนแต่อีตาไททันเล่นโทรไปถามแม่เค้าเลยหรอ

"นี่นายเล่นโทรไปถามแม่นายเลยหรอ" นี่ฉันสำคัญถึงขั้นที่อีตาไททันต้องโทรถามแม่เรื่องฉันแล้วหรอ

"ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงก็ต้องโทรถามแม่น่ะสิ แม่ฉันบอกรายละเอียดนิดหน่อยน่ะว่าต้องให้กินของอุ่นๆ อ้อ ลืมมีอีกอย่างแป้บนะ" พูดเสร็จอีตาไททันก็เดินเข้าไปให้ห้องเขาทั้งที่ยังกินข้าวไม่เสร็จเลย ซักพักเขาก็เดินออกมาพร้อมกับถุงดำขนาดกลางติดมือมาด้วย

"นั่นอะไรอ่ะ" ฉันชี้ไปที่ถุงดำในมืออีตาไททัน

"อ่อ อันนี้หรอ แม่ฉันบอกว่ามันช่วยผู้หญิงได้นะฉันเลยซื้อติดมือมาด้วยตอนแวะร้านขายยาอ่ะ" อีตาไททันยื่นถุงสีดำมาให้ฉัน ฉันรับถุงดำมาอย่างงงๆก่อนจะเปิดดู

"ถุงน้ำร้อน?" งุ้ยยย ฉันต้องการพอดีเลยด้วย 

"ใช่สิ เธอเห็นเป็นถุงน้ำเย็นรึไง" แป่วววว เอาความฟินฉันคืนมา

"ย่ะ ฝากขอบคุณแม่นายด้วยนะ ละก็วันนี้ขอบคุณนะ" พอขอบคุณอีตาไททันเสร็จฉันก็รบกับโจ๊กตรงหน้าอย่างเมามัน แต่ความรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างกำลังจับจ้องฉันอยู่ คงไม่ใช่ผีจูออนใช่มั้ย

"มองฉันทำไม นายมีอะไรจะพูดกับฉันหรอ" อีตาไททันนั่นเอง (ผีจอนอูฮ่าๆ ผวนเอานะ) พลังงานหลอน

"ข้อแลกเปลี่ยนล่ะ ห้ามบอกว่าลืมนะ" อีตาไททันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน จนแทบจะติดหน้าฉันเลย

"ขะ ข้อแลกเปลี่ยนอะไร" ฉันจำไม่ได้จริงๆค่ะ คุณผู้อ่านมีใครจำได้มั้ยคะ ส่งกระแสจิตมาบอกฉันทีเปงงงมากเวอร์

"ฉันอุตส่าไปซื้อของให้เธอ แถมบริการอาหารเช้าอีก นี่เธอกะจะเบี้ยวฉันหรอ" ฉันรีบเอนหลบกะทันหันเพราะอีกแค่มินเดียวตานี่ก็จะสิงฉันแล้ว

"ถอยออกไปหน่อยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องใกล้ฉันขนาดนั้นก็ได้ ฉันขอทวนความจำแป้บนะ" ในหัวคนอื่นอาจมีแค่ช้อยส์สองช้อยส์ แต่ในหัวฉันซับซ้อนเป็นเขาวงกตจ้า ไม่รู้อะไรเป็นอะไรอันไหนก่อนอันไหนหลัง ฉันมีอะไรต้องทำเยอะมากในวันวันนึง

"จูบคืนนั้นมัน...." จูบคืนนั้น อร้ายย สกิดขนตูดฉันลุกตั้งชัน (แอ้ นางเอกฉันน่าเกลียดมาก ฉันรับไม่ได้ ใครก็ได้เอาฉันออกจากการแต่งเรื่องนี้ที) จูบหรอ

เอ้อออ หอมแก้มนี่หว่าา เอาไงดีว่ะเนี่ยหอมตอนนี้ไม่ดีแน่ๆฉันยังไม่พร้อมตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมี อารมณ์มาให้ผู้ชายหอมกงหอมแก้มเลย

"เอ่ออ คือฉันไม่ได้ลืมมันหรอกนะ แต่ขอเวลาซักหน่อยได้มั้ยถึงเวลาฉันจะบอกนายอีกที" ฉันลองต่อรองซักหน่อยเผื่ออะไรจะดีขึ้น

".........." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกค่ะ ใช้สายตาตอบฉันสินะ แบบถ้าพูดผิดแม้แต่คำเดียวฉันจะฆ่าแกยัยแอมงี้

"คือช่วงนี้ฉันเป็นรอบเดือนด้วยอ่ะ อารมณ์แปรปรวนหงุดหงิดง่ายไว้รอฉันหายก่อนเนาะ" ฉันยังคงสาธยายยาวเหยียด

".........." และอีตาไทัน ยังคงใช้สายตาในการฆ่าฉัน

"อีกแค่5วัน รอบเดือนฉันก็หมดแล้ว อารมณ์ฉันน่าจะคงที่น่ะนะ" ฉันพูดต่อ

"ฉันแค่หอมแก้ม ไม่ได้จะปล้ำเธอซักหน่อยไม่เห็นต้องรอให้รอบเดือนหายเลยหนิ" ดูโพล่งออกมาแต่ละคำ

"นี่นายก็ฉันบอกแล้วว่าอารมณ์ช่วงนี้ฉันหงุดหงิดง่าย นายอย่ามายั่วโมโหฉันช่วงนี้ได้มั้ย รออีก5วันเองแค่นี้รอไม่ได้หรองั้นทำไมนายไม่ไปหาอิหนูแถวมหาลัยAละ แถวนั้นคงมีเด็กรอนายอยู่นะ" นั่นไงพอหงุดหงิดปากตลาดก็มาเลยจ้า มันเป็นเองนะฉันไม่ได้อยากจะใช้อารมณ์กับอีตาไททันเลย

"ฉันต้องการแค่เธอ" อีตาไททันตอบแบบไม่หลบสายตา จนคนที่หลบต้องเป็นฉันเอง พูดอะไรออกมาได้กรองก่อนมั้ยตาบ้า รู้มั้ยว่าคนที่มีจินตนาการสูงแบบฉันมันคิดไปไกล

"แค่ฉัน เพราะ?" อยากรู้จริงๆ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ

"เพราะเธอรับปากฉันแล้ว ห้ามผิดคำพูดเด็ดขาด พูดแล้วห้ามคืนคำ" อีตาไททันค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาทำให้ฉันยิ่งต้องเอนตัวไปข้างหลัง 

"แกร๊ก โครมมมมม โอ๊ยย" ตายอนาถค่ะท่านผู้อ่าน ภาพที่เห็นคือดาวลอยเต็มหัวเลยจ้า ฉันเอนหลังถอยหนีอีตาไททัน แต่ดันไม่ทันระวังพลาดล้มลงไปกองที่พื้นทั้งคนทั้งเก้าอี้ อูยย ก้นกบฉันหักไปแล้วรึป่าวนะ

"ฮ่าๆๆๆๆ คิดอะไรของเธอ" เอิ่มม คือคุณขำทั้งที่ฉันนอนกองที่พื้นเป็นขี้บนขอนไม้เนี่ยนะ

"ฉันไม่ได้คิดอะไร เลิกหัวเราะได้แล้วตาบ้า พอฉันอิ่มละฝากด้วย" พูดเสร็จฉันก็พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น

"โอ๊ะ อูยยย" จะลุกก็โอยจะนั่งก็โอย เหมือนคนแก่เลยฉันทีนี้

"ให้ฉันช่วยมั้ย ยัยตุ๊กตาผี" อีตาไททันยื่นมือมาตรงหน้าฉันหมายจะให้ฉันใช้มือเขาเป็นที่ยึด แต่ทานโทษนะ คนอย่างยัยแอมมีศักดิ์ศรีพอไม่รับความช่วยเหลือจากศัตรูหรอก

"ไม่จำเป็น" ฉันปัดมืออีตาไททัน ก่อนจะลุกขึ้นทั้งที่ยังเจ็บก้นกบแต่ก็แสดงออกไปไม่ได้มาก คนมันหยิ่งในศักด์ศรีน่ะเนาะจะให้ไปยอมรับความหวังดีประสงค์ร้ายแบบนั้นได้ยังไงล่ะ

บางทีอาจจะเป็นกลลวงหลอกให้ฉันตายใจละหลอกฆ่าหั่นศพฉันยัดตู้เย็นก็ได้ (พอๆจะจินตนาการอะไรนักหนายัยแอม แกเป็นนางเอกท่องไว้ไม่ใช่โคนัน) พูดเสร็จฉันก็เดินกระเผลกเข้าห้องเอวเคล็ดเลยตรู