E-sport_004

15 นาทีผ่านไป

ฉันจัดเก็บของเสร็จสรรพก็เปิดคอมไว้เตรียมจะเเคสเกมที่บริษัทHRK ของพี่ฉันเป็นสปอนเซอร์รายสำคัญของฉันเลย ค่าจ้างสูงซะด้วย ต้องทำงานหน่อย พอเปิดเสร็จฉันนั่งทำใจกับห้องสีชมพูซักแป้บก็ออกมาหาอีตาไททันที่นั่งอยู่โต๊ะอาหาร ขีดๆเขียนๆกระดาษอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

"ทำไมช้าจัง มัวชักช้าทำอะไรอยู่นึกว่าตายคาห้องไปละ รีบมานั่งตรงนี้สิ" นั่นไง ในปากเลี้ยงสัตว์กี่ตัวกันนะ ฉันเดินมานั่งตรงข้ามกับอีตาไททันก่อนจะจ้องหน้าโดยไม่เกรงกลัวบารมีใดใด

"ว่ามา" ฉันยังคงจ้องอีตาไททันไม่วางตา ที่มองไม่ใช่อะไรนะทุกคน เสียแค่ปากสุนัข อีตานี่คือเทพบุตรเลยนะคุณผู้อ่านทั้งหลาย ฉันล่ะไม่สามารถที่จะหันไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลย

"และนี่คือสัญญาตลอด3เดือนที่เราต้องอยู่ด้วยกัน อ่ะ เอาไปอ่านละทำความเข้าใจ" ฉันรับกระดาษA4 จากมือเขามาอ่าน

ห๊ะ!!! นี่มันกฎบ้าบออะไรเนี่ยยย

1. ต้องซักผู้ผ้าให้ผมด้วย (เพราะผมเป็นเจ้าของห้อง)

2. ต้องทำความสะอาดทุกส่วนในคอนโด ยกเว้นห้องนอนผม (เพราะผมเป็นเจ้าของห้อง)

3. ต้องทำอาหารให้ผมกินทั้ง3มื้อ (เพราะผมเป็นเจ้าของห้อง)

4. เวลาจะทำเสียงดังหรือเปิดเพลงให้เปิดแค่ในห้องของตัวเอง เพราะผมมีงานต้องทำ ต้องการความสงบ

5. ห้ามพาเพื่อนหรือใครก็แล้วแต่ ขึ้นมาห้องผมเด็ดขาดเพราะผมไม่ชอบ

6. ห้ามชอบหรือรักผมเด็ดขาด เพราะผมไม่มีวันสนใจคุณ

7. ทำตามทั้ง6ข้อ อย่างเคร่งครัด

(เพราะผมเป็นเจ้าของห้อง)

What!!! นี่มันข้อตกลงหรือสัญญาทาสกันแน่ ฉันไม่ยอมแน่ๆ ไม่มีทางทำตามข้อตกลงบ้าบออะไรแบบนี้แน่นอนบ้ารึเปล่า ใครมันจะไปทำให้ขนาดนั้น

"นายบ้ารึเปล่า!! ฉันไม่ทำอะไรแบบนี้แน่นอน นายเป็นใครทำไมฉันต้องทำให้นายขนาดนั้นด้วย" ฉันโพล่งออกไปแบบไม่ต้องคิดเลย ฉันเสียเปรียบทุกข้อทุกคนก็เห็นๆกันอยู่

"เธอไม่เห็นในวงที่ฉันเขียนปากกาแดงไว้หรอ อ่านดีดีสิ" ฉันรีบไล่อ่านอีกรอบ

" เพราะผมเป็นเจ้าของห้อง?" ฉันทวนคำที่ฉันอ่านออกมา

"ถูก! เพราะฉันเป็นเจ้าของห้องในเมื่อเธอมาอยู่ฟรีๆควรทำอะไรตอบแทนเจ้าของห้องเขาบ้าง" มันก็จริง แต่ฉันไม่ได้อยากจะมาอยู่ตรงนี้นี่นา

"ถ้าฉันไม่ทำล่ะ นายจะไม่ให้ฉันอยู่ใช่ป่ะ" สมองIQ200 ของฉันคิดแผนได้อย่างรวดเร็ว หึหึหึ แค่นี้ฉันก็ไม่ต้องอยู่กับอีตาไททันนี้แล้ว

"เธอต้องทำ เพราะแม่เธอเซ็นนี่ให้ฉันเป็นคนดูแลเธออ่านดูซะนะ" ฉันรับกระดาษอีกแผ่นมาจากมือของเขาที่ดูไม่ใหญ่มากมาอ่านพอเห็นข้อความในนั้น ทำให้ฉันแทบจะลมจับ

-ดิฉันเป็นแม่ของนางสาว อัญญารินทร์ ขอมอบลูกสาวให้อยู่ในความดูแลของไทเกอร์ ไม่ว่าจะเป็นอะไรไทเกอร์สามารถตักเตือนหรือสั่งสอนน้องโดยที่ไม่ต้องถามความเห็นจากน้า น้าขอฝากไทเกอร์ไว2-3เดือนด้วยนะ 

                                              ลงชื่อ อินทิรา

"แต่แม่ฉันไม่ได้ให้ฉันมาเป็นทาสนายนี่" ฉันแย้งไป

"แต่ให้อยู่ในความดูแลของฉัน อีกอย่างฉันรับปากแม่เธอไปแล้ว ยอมๆทำไปเถอะ" อีตาไททันพูดออกมาด้วยสีหน้ารำคาญ

"แต่.." ฉันกำลังจะพูดต่อก็โดนคนตรงข้ามพูดขัดขึ้น

"ไม่มีแต่ ยังไงเธอก็ต้องทำตามนี้โดยไม่มีข้อโต้แย้ง อีกอย่างฉันเลิกจ้างแม่บ้านไปแล้วด้วย คุณต้องรับหน้าที่นี้แทน รีบเซ็็นเถอะ ผมมีงานต้องทำต่อ" ร่ายยาวเป็นมันปูไหลเชียวนะ ฉันต้องยอมจำนนต่อโชคชะตาใช่มั้ยเนี่ย

แม่นะแม่คิดอะไรของเเม่นะ ถึงปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวของตัวเองที่บอกว่ารักนักรักหนา ต้องมาตกระกำลำบากเป็นทาสซาตานที่ไหนก็ไม่รู้

"โอเค งั้นฉันตกลงแต่ฉันมีข้อสงสัยอยู่ข้อนึง" สะกิดต่อมอารมณ์จะอ้วกฉันตั้งแต่ตอนอ่านครั้งแรกแล้ว

"ข้อไหน? ไม่เห็นมีอะไรต้องสงสัยนี่ เพราะฉันก็อธิบายไปหมดแล้ว" อีตานั่นรีบจับกระดาษA4 กลับไปอ่านอีกรอบ

"ข้อที่6ไง นายเอาสมองส่วนไหนของนายคิดว่าฉันจะชอบนาย นายไม่ได้รูปหล่อระดับพี่ไทเกอร์ของฉัน นายไม่มีทางได้รับความรักหรือแม้แต่ความชอบฉันหรอก" แทนที่อีตานั่นจะโมโหที่โดนว่าไม่หล่อแต่กลับทำหน้าตาอ้ำอึ้ง แปลกคนจริง

สงสัยฉันพูดแทงใจดำล่ะสิ อีตานี่ก็ดูดีแหละครั้งแรกที่เห็นฉันก็เกือบตกหลุมรักเหมือนกัน แต่ดันมารู้จักนิสัยก่อนถือว่าเป็นโชคดีของฉันน่ะนะ

"ป๊าวว ก็ดีแล้วแค่เตือนไว้ แล้วนี่เธอเคยเห็นพี่ไทกงไทเกอร์เธอแล้วหรอถึงได้ว่าอีตานั่นหล่อปานนั้น ตัวจริงอาจจะขี้เหร่จนเธอต้องปิดตาก็ได้นะ" อะไรนะ!! ขึ้นเลย ผมนี่ขึ้นเลย

"บังอาจ! นายอย่ามาว่าพี่ไทเกอร์ของฉันนะ อย่ามาแตะต้องสามีในอนาคตของฉันถึงฉันจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตาพี่เขาแต่เมื่อคืนฉันก็ได้เล่นเกมได้คุยกับเขา แค่นี้ฉันก็เข้าใกล้ได้ระดับนึงแล้ว" หลังจากที่ฉันอวดพี่ไทเกอร์เสร็จฉันก็หันกลับมามองหน้าอีตาไททัน ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนกลั้นขำสุดตัว

"นายห้ามหัวเราะออกมานะ เพราะยังไงงานแต่งฉันกับเขายังไงฉันก็ไม่ชวนนาย" ฉันยังคงจินตนาการถึงอนาคตต่อ

..............................