E-sport_005

-ไทเกอร์บรรยาย-

ถ้ารู้ความจริงขึ้นมาจะเป็นยังไงนะยัยตุ๊กตานี่คงจะพูดไม่ออก ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าจะคลั่งผมขนาดนี้ แต่เอ๊ะ เคยคุยกับผมอย่างนั้นหรอ เหมือนจะคุ้นๆแห๊ะ.... อ๋ออออ คงจะเป็นนางฟ้า E-sport นั่นแน่ๆ

แต่ฟังจากที่ยัยนี่จินตนาการออกไปถึงดาวอังคารขนาดนั้น ถ้ารู้ความจริงว่าพี่ไทเกอร์ของเธอเป็นผมคงได้ผิดหวังน่าดู

"คิดอะไรของนายน่ะ" เสียงยัยตุ๊กตาดังแทรกขึ้นทำให้ผมหลุดออกมาจากห้วงความคิด

"ป่าวว ดีล่ะ อย่าเผลอมาหลงรักฉันล่ะ" ผมบอกออกไปทั้งที่ตัวเองเริ่มหวั่นๆแล้ว พึ่งเคยเจอกันเองแต่ทำไมยัยนี่ถึงมีแรงดึงดูดผมขนาดนี้นะ

"ฝันไปเถอะย่ะ นายนั่นแหละที่จะตกหลุมรักฉัน พนันกันมั้ยล่ะ" พนันงั้นเหรอ น่าสนผมมีวิธียับยั้งความรู้สึกตัวเองน่ะนะ

"พนันด้วยอะไรล่ะ" ถ้าน่าสนผมพร้อมพนันนะ เพราะยังไงผมก็ชนะอยู่แล้ว รักครั้งเก่าทำให้ผมไม่สามารถรักใครได้อีกยาวเลย

"ของที่มีค่าที่สุดของตัวเอง ใครตกหลุมรักใครก่อนต้องยอมให้ของมีค่าที่สุดของตัวเองให้กับอีกคน" ของมีค่าที่สุดในชีวิตงั้นหรอ สายตาผมเลื่อนลงจากหน้าของยัยนั่นลงไปที่หน้าอกหน้าใจโดยอัตโนมัติ

"นี่นาย!! กำลังคิดอะไรของนาย อย่าคิดอะไรลามกๆกับฉันนะ" ผมสะดุ้งเพราะเสียงแว้ดด ยัยนั่น

"ฉันตกลง ฉันจะเลือกเองว่าฉันจะเอาอะไรจากเธอ" ฉากเลิฟซีนในหนังฉายขึ้นมาให้ผมเห็นในความคิดเลย

"หึหึหึ ได้ ฝันไปเถอะว่านายจะได้อะไรจากฉัน ถือว่าดิวนะ" มือเล็กเรียวยื่นตรงมาทางผม ผมลังเลอยู่เล็กน้อยที่ลังเลไม่ใช่เพราะอะไรนะ แต่การสัมผัสกันมันมักจะเป็นการเริ่มต้นของอะไรหลายๆอย่าง ยัยนี่ไม่กลัวอะไรเลยรึไง

"มัวอึ้งอะไรอยู่ ยื่นมีออกมาทำสัญญาใจสิ" ยัยนั่นโบกมือขึ้นลงเพื่อให้ผมยื่นมือไปจับทำสัญญาใจกับเธอ

"โอเค ดิว" จับจนได้นะตรู มือเล็กนั่นนุ่มมากเหมือนผมจับมาชเมลโล่เลย นุ่มจนทำให้ผมลืมไปชั่วขณะว่าผมกำลังทำอะไรอยู่

"นายจะปล่อยได้ยัง จับนานไปละนะ" ยัยนั่นบีบเพื่อเรียกสติผม ทำให้ผมชักมือออกแทบจะทันที

"ถือว่าตามนี้ งั้นเธอไปทำตามข้อตกลงได้ เอาเป็นทำอาหารมื้อเย็นขอแบบเบาๆนะ ฉันไม่อยากท้องอืด" ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะสายตาที่ยัยนั่นมองผม มันทำให้ผมแทบจะอยู่ไม่นิ่ง ใครสั่งใครสอนให้มองผู้ชายด้วยสายตาเฉี่ยวยั่วยวนขนาดนั้น 

"ชิ ค่าาา นายท่านเดี๋ยวเเจ๋วจะทำตามคำบัญชาเดี๋ยวนี้เลยค่ะท่าน" พูดเสร็จยัยนั่นก็ลุกขึ้นไปห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารน่ารักชะมัด

"นี่! ในตู้เย็นนายไม่มีอะไรนอกจากนมสตอเบอรี่หรอ แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรให้นายกิน ขนาดชั้นวางของ ฉันไม่เห็นร่องรอยของบะหมี่เลย จะมีก็แต่สาหร่ายอบแห้งวันๆนายกินอะไรเนี่ย" เสียงยัยนั่นดังมาจากในครัว

"ก็จะมีแค่นั้นแหละ ปกติสั่งเดลิเวอรี่มากินน่ะ" ผมไม่เคยทำอาหารเลย หิวมากก็สั่งมากินไม่หิวก็กินนมสตอเบอร์รี่กับสาหร่าย

"แล้วทำไมตอนนี้ไม่สั่งมากินล่ะ" ยัยนั่นเดินมาถามผมที่นั่งรอตรงโซฟาหน้าTV

"ขี้เกียจ" ผมตอบไป 

-แอมบรรยาย-

ขี้เกียจ? อะไรของอีตานี่กันนะ

"แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรให้นายกิน ต้มสาหร่ายใส่นมสตอเบอร์รี่ให้นายกินหรอ" ฉันพูดประชด

"ทำได้หรอ" ซื่อบื้อหรือโง่กันแน่

"ฉันประชด" ฉันละปวดหัวกะอีตานี่จริงๆ

"อ่าวหรอ นึกว่ากินได้" ยัง ยังกวนไม่เลิก

"แล้วนายจะเอายังไง ไม่มีของฉันก็ทำอะไรให้นายกินไม่ได้หรอกนะ" ฉันตอบออกไปอย่างเบื่อหน่าย

"เธอก็ออกไปซื้อของมาทำสิ ใกล้ๆคอนโดมีซูเปอร์มาร์เก็ตเปิดตลอด24 ชม.อยู่" เขาบอก

"เวลานี้นี่นะ" ฉันลืมบอกทุกคนว่าเราสองคนใช้เวลาในการเจรจายาวนานมาก ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลา2ทุ่ม สำหรับทุกคนคงคิดว่าแค่2ทุ่ม แต่สำหรับฉันเวลานี่ฉันจะไม่ออกไปไหนเด็ดขาดเพราะฉันกลัวแมลงสาบ

ตอนเด็กฉันอยากกินขนม ละเซเว่นก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันเท่าไหร่ฉันเลยออกไปเองคนเดียว ตอนเดินไปไม่มีปัญหาแต่พอตอนเดินกลับฉันเจอฝูงแมลงสาบเต็มถนนกำลังรุมกินซากงูเน่าๆที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มันทำให้ฉันวิ่งหนีจนหลงทางถ้าพี่เอสไม่ตามออกมาฉันคงกลายเป็นชะนีไร้บ้านแน่นอน ตั้งแต่นั้นมาฉันเลยไม่ออกจากบ้านหลัง2ทุ่ม

"แค่2ทุ่มเอง ละมันก็ไม่ได้ไกลขนาดนั้น อ่ะนี่2000พอมั้ย" ฉันจะให้อีตานี่รู้จุดอ่อนเราไม่ได้

"ค่ะคุณชาย" ฉันพูดเน้นเสียงใส่ ก่อนจะรับเงินมาจากเขา แม่นะแม่

ฉันเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในห้องนอน ก่อนจะเดินมาใส่รองเท้า ปิดประตูด้วยความรีบทำให้ฉันที่กำลังถอยหลังเตรียมหมุนอย่างเร็วไม่ทันได้มองก็ชนเข้ากับชายรูปร่างสูงโปร่งอย่างจัง

"โอ้ยย" ก่อนที่ฉันจะเสียหลักล้มลงมือหนาก็คว้าเอวบางไว้ได้ทัน ทำให้ตัวถลาเข้าหาแผงอกอันแข็งแรง

"ขอโทษด้วยนะครับ เจ็บมากมั้ยครับ" เสียงอันนุ่มหูดังอยู่บนหัวฉันก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นไปมองทำให้หน้าเราอยู่ใกล้กันแค่คืบเดียว

"เอ่ออ มะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสิคะที่ต้องขอโทษคุณที่เดินไม่ระวัง"ฉันรีบแกะมือของชายหนุ่มออกจากเอว

" นอนน ห่มผ้าาา ให้มิดคออ" เสียงเรียกเข้าทำให้ทั้งฉันและชายหนุ่มตกใจ ก็นะเสียงพี่ไทเกอร์นั่นแหละฉันเอามาตั้งเป็นเสียงเรียกเข้า

"ฮัลโหล"ฉันกรอกเสียงลงไป โดยที่ทำสีหน้าท่าทางขอโทษผู้ชายตรงหน้าไปด้วย

[เร็วๆด้วยฉันหิวแล้ว ละก็อย่าลืมซื้อโค้กเย็นๆมาให้ด้วยแค่นี้แหละ] เห้ออ สั่งเสร็จก็วาง ต้องโตมาแบบไหนกันนะ

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษจริงๆนะคะ" ฉันพูดก่อนจะวิ่งไปกดลิฟต์ โชคดีที่ลิฟต์ค้างอยู่ชั้นนี้พอดีก่อนที่ลิฟต์จะปิดเหมือนฉันได้ยินอะไรแว่วๆ สงสัยหูฝาด

อีกด้าน...

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับนางฟ้าE-sport ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ ผมจะไม่ให้คุณหลุดมือไปได้เลย" ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินไปกดลิฟต์ตามลงไป

หลังจากซื้อของเสร็จก็ปาไปครึ่งชั่วโมง ละของก็เยอะมากเพราะฉันกะจะตุนไว้เพราะขี้เกียจออกมาซื้อบ่อยๆ หนักเหมือนกันแห๊ะ โชคดีที่แถวนี้สะอาดไม่เห็นแมลงสาบแต่ที่โชคร้ายของฉันคือ ฉัน ลืม คีย์ การ์ดดดด

"นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ยยย" ฉันมองหาที่วางของเพื่อจะล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาอีตาไททัน

"มีอะไรให้ผมช่วยรีเปล่าครับ" เสียงผู้ชายที่คุ้นดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันหันไปมอง

"คุณนี่เอง คือฉันลืมคีย์การ์ดน่ะค่ะ คุณพักอยู่ที่นี่ใช่มั้ยคะขอฉันติดสอยห้อยตามคุณได้มั้ยคะ" โชคเจอผู้ชายที่ชนอยู่ตรงหน้าห้องตะกี้ ดูท่าทางน่าคบไม่มีพิษไม่มีภัย

"ได้ครับไม่มีปัญหา ผมพักอยู่ห้องตรงข้ามคุณเลยครับ มาครับผมช่วยถือหนักขนาดนี้แบกมายังไงไหว" ไม่พูดเปล่า แย่งของฉันไปถือเฉย ก็ดีเหมือนกัน หิ้วมาตั้งนานโครตหนัก อีตาไททันแวมไพร์คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนนายให้สาสม

"ขอบคุณนะคะ ถึกไม่ไหวแล้วค่ะ รบกวนด้วยนะคะ" หลังจากที่เราขึ้นมาถึงชั้นที่พัก ฉันก็กดออดหน้าห้องและกล่าวขอบคุณ ตอนที่อยู่ในลิฟต์เราได้รู้จักซึ้งกันและกัน เขาชื่อเจเป็นนักแคสเกมเหมือนกำลังเริ่มมีชื่อเสียงและที่สำคัญเขาเป็นแฟนคลับฉันด้วยแหละ ไว้ว่างชวนมาสตรีมด้วยเผื่อเขาจะได้ดังมากกว่าเดิม

"ชักช้า หิวจนไส้จะขาดแล้ว" นี่คือคำทักทาย เชื่อเค้าเลยว่าเขาไม่พอยังไม่ช่วยถือของอีก ความสุภาพบุรุษเท่ากับ0

หลังจากที่ฉันทำอาหารให้อีตานั่นเรียบร้อยฉันก็จัดการกินในส่วนของฉันเสร็จเรียบร้อย เขาก็กินเสร็จเรียบร้อยฉันเลยได้ล้างจานทีเดียว เห้ออ เหมือนเป็นคนใช้อีตานี่เลย ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยฉันก็เข้ามาในห้องอาบน้ำเตรียมนอน แต่ก่อนจะนอนขออัปเดตชีวิตให้แฟนคลับรู้ก่อน วันนี้ไม่ได้ทวิตทั้งวัน

มันปูข้างขา: ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้เสมอครับน้องแอม

มันปิ๊มปิ่ม: พักผ่อนเยอะๆนะครับ เป็นห่วง

ตัวจี๊ด: พรุ่งนี้รอเลยครับ

อิ่มเอม: รอพี่แอมกับพี่ไทเกอร์เล่นเกมด้วยกันอยู่นะคะ จิ้นง่ะ

หวานใจ: ใช่ๆ รอเลยค่ะแอมเกอร์ งื้ออ

แอมเกอร์งั้นหรอ อร้ายยยย เขินง่ะ ฉันก็รอเวลานั้นเหมือนกันแหละทุกคนวันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขอพักผ่อนนอนฝันถึงพี่ไทเกอร์ก่อนละกัน ฝันดีนะทุกคน พี่ไทเกอร์ช่วยมาเข้าฝันที งื้อออ

อีกด้าน....

"วันนี้ก็พอแค่นี้นะครับทุกคน ฝันดีนะครับวันนี้สตรีมแค่ชั่วโมงเดียว พอหอมปากหอมคอฝันดีนะครับ ไปละทุกคน ระวังเป็นร้อนในนะ" เห้อออ หลังจากปิดสตรีมสิ่งที่ผมนึกถึงคือยัยตุ๊กตา มือเล็กๆนุ่มๆนั่นอยากจับอีกจัง

ตัวเล็กน่ากอดแบบนั้นผมเกรงว่าจะแพ้พนันเร็วๆนี่แหละ อย่างที่ทุกคนรู้ว่าผมเคยอกหักครั้งยิ่งใหญ่ ทำให้ผมไม่สามารถรักใครได้มาเป็น5ปีกว่า จนแม่ผมและแม่ของยัยนั่นต้องส่งยัยนั่นมาหมายจะให้ผมหลุดออกจากวังวนนี้ แรกๆก็คิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอกแต่พอเจอตัวจริง ยัยนี่มีดาเมจสูงมาก

เวลามองหน้ายัยนั่นเหมือนมีแรงดึงดูดผมให้มองจนไม่อยากละสายตา ขืนใจไว้ไททัน เอ้ยย ไทเกอร์ ติดมาจากยัยนั่นเลย 

ผมต้องได้ของมีค่าที่สุดยัยนั่นมาอ่ะแหละนะ....

.​

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....