E-sport_003

ณ เวลา 10 โมงเช้า

ฉันมาทำอะไรที่นี่.... 

คือพอแม่มาส่งฉันที่คอนโดH หอมแก้มฉันเสร็จก็ชิ่งขึ้นรถกลับไปเลย ปล่อยให้ฉันยืนอ้าปากค้าง แมลงวันเข้าไปบินวนได้3รอบละมั้ง ตอนนี้ฉันเหมือนเหลือแค่ครึ่งคนเลยอีกครึ่งคือลอยหายไปไหนก็ไม่รู้

เห้อออ สิ่งที่แม่ยัดใส่มือฉันก่อนไปคือเบอร์โทรอีตาไทบ้าบออะไรนั่นแหละ ไหนดูสิเบอร์อะไร 062-822xxxx ขนาดเบอร์ยังแปลก ลองโทรไปหน่อยดีกว่าไม่งั้นฉันได้นั่งรอจนรากขึ้นแน่นอนวันนี้ยิ่งต้องอัพนิยายอยู่ ขืนอัพสายมีติดเทรนทวิตเตอร์อีกแน่นอน(วิถีคนดังน้อ)

"ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด" ถ้าจะไม่รับสายก็น่าจะทำเสียงริงโทนไว้ให้ฉันฟังรอเพลินๆหน่อย 

[ฮัลโหล สวัสดีครับ] เอ๊ะ! ทำไมเสียงนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหนเลย

"สวัสดีนายคือพี่ไทใช่มั้ย ช่วยลงมารับฉันที่ข้างล่างคอนโดหน่อยสิ ฉันยืนรอจนรากจะขึ้นแล้ว" บอกไว้ก่อนนะทุกคนฉันไม่ใช่คนที่ไม่มีมารยาทนะ

แต่ที่พูดไปแบบนั้นเพราะเผื่ออิตานั่นจะเกลียด หรือเหม็นขี้หน้าฉันไปเลยจะได้ไปบอกแม่ให้มารับฉันกลับไปเป็นไงแผนฉันเด็ดใช่มั้ยล่ะ

[แอมใช่มั้ย โอเค เดี๋ยวไป ติ๊ดด]

"ใช่ เห้ยย เดี๋ยวๆ" ห๊ะ!! พูดห้วนๆไม่พอยังจะมาตัดสายฉันอีกไอ่คนไม่มีมารยาท 

 10 นาทีผ่านไป....

อะไรของอีตานี่ว่ะ บอกจะลงมารับนี่มันก็ปาไป10นาทีแล้วนะ ทำไมยังไม่ลงมาอีกคิดจะลองดีกับฉันใช่มั้ย คิดผิดแล้วล่ะอีตาไททั่น

"ตุ๊ดดด ตุ๊ดดด ตุ๊ดดด" 

[ฮัลโล] 

"นี่นาย!! ไหนบอกจะลงมารับฉันไง ฉันไม่มีคีย์การ์ดนะ ถ้าฉันมีฉันคงไม่ต้องให้นายลงมารับฉันหรอก หิวก็หิวนั่งจนขนตูดยาวจนจะถักเปียได้แล้ว หึ่ยยย" ฉันหอบแทบขึ้น ฉันไม่ได้โมโหขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะเนี่ย 

[อ้าวหรอ โทษทีเผลองีบไปน่ะ กำลังลงไปละ ติ๊ดด] อะไรนะ เผลองีบงั้นหรอ บ้ารึป่าวว่ะเนี่ย แม่นะแม่เอาฉันมาทรมาณแท้ๆเลย ไม่อยู่บ้านแล้วปล่อยฉันอยู่คนเดียวไม่ได้รึไง 

ในขณะที่ฉันกำลังหัวเสียก็เห็นผู้ชายคนนึงเดินออกมาจากประตู ไม่สิเทพบุตรรึป่าวนะนั่นคนบ้าอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้หน้าใสกิ๊ก ผมสีน้ำตาลเข้มผิวขาวนวล และที่สำคัญสูงมากถ้ากะจากสายตาฉันประมาณ 185ซม.อ่ะ อร้ายยย ฉันอยากได้คนนี้ (เก็บอาการหน่อยย่ะ ฉันแต่งแกเรียบร้อยไม่ไหวละนะ)

"แมลงวันเข้าไปบินวนได้สิบรอบแล้วมั้ง อ้าปากนานซะขนาดนั้น จะไปไม่ไป" เพล้งง จากเทพบุตรกลายเป็นแวมไพร์ทันที นั่นปากหรอ

"อีตาไททั่น" ฉันเผลอเรียกชื่อที่ฉันตั้งให้สดๆร้อนๆออกไป

"ไททั่น อย่างนั้นหรอ เท่ดีไปได้แล้ว" รับคำหน้าตาเฉย เห็นมั้ยแปลกคนจริงๆด้วย ไม่มีมารยาทไม่พอยังไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษอีกต่างหาก มีที่่ไหนเห็นผู้หญิงถือกระเป๋าหนักๆ2ใบแล้วหันหลังเปิดประตูไปยืนกดโทรศัพท์รอหน้าลิฟต์

"นี่..." อีตาไททันเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์หันมามองฉันด้วยสายตาเย็นชา โดยไม่พูดอะไรกลัวดอกพิกุลร่วงออกจากปากหรอย่ะ

"ไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยหรอ ฉันหนักนะ" ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่กระเป๋า2ใบของฉัน

"ของเธอไม่ใช่หรอ เข็นมาเองสิ เร็วด้วยลิฟต์มาแล้ว" แหมๆๆๆ ไม่ช่วยแล้วยังจะมาเร่งอีกนะ ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนแร้งน้ำใจ 

"อีตาบ้าไททัน อีคนไม่มีหัวใจ คนผีทะเล" ฉันบ่นไปด้วยเข็นกระเป๋าไปด้วย งื้อออ ทำไมชีวิตฉันต้องเจออะไรที่เลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ

"บ่นพอยัง เข็นเข้ามาได้แล้ว ฉันมีงานต้องทำต่อ" หน็อยยยย

"ฉันมีงานต้องทำต่อ หึ้ยยย" ฉันเข็นเข้าไป พร้อมกับบ่นอุ๊บอิ๊บ อีตาไททันน่ะหรอ อย่าว่าแต่จะหันมามองฉันเลย กดโทรศัพท์เฉย อยากจะถามจริงๆนะมีความรู้สึกบ้างมั้ยเนี่ย ช่วงเวลารอลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปชั้น15V ตามที่ดูแผนผังช่วงรออีตาไททันมารับ ชั้น15V คือชั้นสูงสุดมีแค่6ห้องเป็นที่ที่แพงที่สุด หรูหราที่สุดและดีที่สุด อีตาไททันนี่ท่าจะรวยนะเนี่ย

ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นมาความเร็วปกติ แต่ความรู้สึกฉันเหมือนผ่านมาเป็น2ชม.แล้ว อึดอัดจนหายใจไม่ออกอีตานี่คงเป็นแวมไพร์เวอร์ชันดูดวิญญาณแน่ๆ

ติ๊งงงงงง 

เสียงลิฟต์ดังขึ้นแจ้งเตือนว่าถึงที่หมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มน้ำแข็งเก็บมือถือใส่กระเป๋าก่อนจะหันหน้ามามองกระเป๋าใบใหญ่ในมือของหญิงสาวทั้งสองใบ ก่อนแย่งไปถือหน้าตาเฉย ทำให้หญิงสาวทำตัวไม่ถูกยืนอึ้งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน

"ไปได้แล้ว อยากกลับลงไปข้างล่างใหม่หรือไง" ฉันที่กำลังอึ้งจนเกือบจะเข้าโหมดซึ้ง เบรกแทบล้อลาก

"นายพูดดีดีไม่เป็นเลยรึไง เอามาเดี๋ยวฉันถือเอง ของของฉัน ฉันถือเองได้ไม่ลำบากนายหรอก" มือของฉันยื่นออกไปหมายจะเอากระเป๋ามาถือเอง ถึงกับต้องชะงักเพราะอีตาแวมไพร์ชิ่งเดินนำไปก่อนแล้ว ตกลงนายเป็นคนยังไงกันนะ นายไททัน 

"ช่วยอะไรหน่อยสิ" พอเดินมาถึงหน้าประตูสุดหรูของห้อง1506 เป็นห้องที่อยู่สุดท้ายของชั้นระดับสูง ฉันที่กำลังสนใจหน้าต่างฝั่งทางซ้ายที่วิวสวยมากจนลืมมองว่าอีตาไททันหยุดเดิน ทำให้ชนเข้ากับแผงอกอันแข็งแรงเข้าอย่างจัง

"โอ้ยย หยุดเดินทำไมไม่บอกกันล่ะ เจ็บชะมัด หัวฉันจะแตกมั้ยเนี่ยย" ฉันลูบหน้าผากตัวเองปรอยๆเผื่อมันจะทำให้อาการมึนๆหายไป

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง ยังจะมาโทษคนอื่น"อีตาไททันตอบ

"เอ๊ะ!!" ฉันหันไปค้อนใส่อย่างแรง จนคอแทบเคล็ด

"พอๆ หยิบคีย์การ์ดออกจากกระเป๋ากางเกงฉันมาเสียบสิ ล้วงเลย" ฉันเลื่อนสายตาลงไปตรงกางเกงเขา 

"นะ นี่นาย นายจะให้ฉันล้วงอะไรนาย ฉันไม่ล้วงหรอกนะ!" ฉันบอกออกไปเสียงแทบหลงเข้าไปในป่าตามสายป่านแล้วเนี้ย

"ฟังดีดีนะ ดูปากละอ่านตาม ฉันบอกเธอว่าให้ล้วงเอาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงฉัน เธอคิดอะไรของเธอกันห๊ะ!!" อ่าวว ล้วงกระเป๋าหรอกเหรอ

"แห๊ะๆ" ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินไปล้วงกระเป๋ากางเกงของเขาตามคำสั่ง กระเป๋าลึกเหมือนกันนะเนี่ยกางเกงรุ่นอะไรกันนะ ฉันจะได้รายงานการออกแบบ

"ขวาหน่อยๆ ตรงนั้นมันไม่ใช่" เสียงอีตาไททันดังอยู่บนหัวฉัน ขวาหรอ โอเชๆ

"ขวาอีกนิดตรงนั้นมันอันตราย" ไม่ใช่อีก คีย์การ์ดก็หายากเกิ๊น แต่อะไรมันสะกิดมือฉันกันนะ

"หายากหาเย็น นายอย่าใส่กางเกงแบบนี้อีกนะ และนายควรแยกคีย์การ์ดออกจากแท่งเหล็กด้วยมันไม่ดี เพราะคีย์การ์ดมันจะใช้การไม่ได้ ฉิบหายนี่เจอแล้ว" กว่าจะหาเจอฉันบ่นจนเจ็บคอละเนี่ย

'นั่นมันใช่แท่งเหล็กที่ไหนกันยัยบ๊องเอ้ยย ขืนสะกิดผิดอีกนิดเดียวผมคงห้ามตัวเองไม่อยู่ยิ่งขาวๆ ตาโตๆ ตัวเล็กๆสเปคผมอีกด้วย'

เมื่อเข้ามาถึงภายในห้องยิ่งทำให้ฉัน ทั้งอึ้งทั้งทึ่งเข้าไปใหญ่ นี่เป็นห้องที่หรูหรามาก ห้องเป็นสไตล์ยุโรปโทนสีขาวเทาดูสะอาดตาทั้งห้องครัว ห้องนั่งเล่นดูจัดวางเป็นระเบียบเหมาะกับเป็นห้องผู้ชายแบบตานี่ พอเดินตรงผ่านห้องนั่งเล่นจะเป็นพื้นที่ตรงกลางของห้องนอนสองห้องฝั่งซ้ายที่ปิดอยู่น่าจะเป็นห้องของอีตาไททันส่วนห้องที่เปิดประตูไว้คงจะเป็นห้องฉันที่ตกแต่งแบบเจ้าหญิงสุดๆ พอฉันเดินตามเขาเข้ามาในห้องถึงกับอึ้งจนต้องร้องคำว่า 'อะไรครับเนี่ย'

"นี่ห้องฉันหรอ" ถามออกไปก่อนเผื่อไม่ใช่ ถ้าใช่ฉันคงต้องเลี่ยนตายแน่ๆที่พอจะดูได้คงเป็นคอมสามเครื่องของฉันที่เป็นสีสีดำเหลืองดูไม่เข้ากับห้องสีชมพูจ๋าแบบนี้เลย

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ใช่ฉันจะพาเธอเข้ามาทำไม เธอนี่ก็ถามแปลกคน" โดนว่าอีกแล้วง่าา ผู้ชายอะไรกัดเก่งฉิบหาย

"ที่ฉันถามเพราะฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเป็นสีชมพูจ๋าขนาดนี้ด้วย ฉันไม่ชอบง่าา" ฉันทำหน้าร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาเพราะรู้สึกเลี่ยนจัดๆ

"ผู้หญิงไม่ได้ชอบสีชมพูหรอ อยู่ๆไปเถอะ จัดของเสร็จแล้วตามฉันออกมาเราต้องมาทำข้อตกลงกัน" พูดเสร็จอีตาไททันก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อย โดยที่ไม่ให้โอกาสฉันได้ร้องขอเรื่องสีห้องเลย