บทที่4 ส่วนเกิน

-เหตุการณ์ในอดีตเมื่อ2ปีที่แล้ว-

คลับหรูใจกลางเมือง

“น้องปราง”

“ปรางมาค่ะเจ๊ดา” หญิงสาวยกมือขานรับเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเจ้านาย

หลังจากที่กลับจากมหาวิทยาลัย เธอจะเดินทางมาทำงานที่คลับเป็นประจำทุกวัน บางวันก็เป็นเด็กเสิร์ฟบางวันก็เป็นเด็กนั่งดริ้งค์แล้วแต่เจ้านายจะมอบหมายงานให้ทำ

“วันนี้ริสาหยุดไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล ปรางช่วยไปดูแลแขกโซนวีไอพีแทนริสาทีนะ”

“ได้ค่ะเจ๊” คนตัวเล็กก้มหน้ารับมอบหมายงานอย่างไม่เรื่องมาก

ที่เลือกมาทำงานที่คลับเพราะมีคนรู้จักแนะนำและช่วยฝากงานให้ รายได้ค่อนข้างดีแถมยังเป็นช่วงเวลาที่เลิกเรียนเหมาะกับการหารายได้เสริม

“วันนี้มีแขกVIP มาเที่ยว ทิปหนักอย่าบอกใครเลยล่ะ เจ๊ขอให้ปรางโชคดีนะ” เจ้าของคลับกระซิบกระซาบบอกคนตัวเล็กอย่างใจดี เธอรู้สึกเอ็นดูปรางเหมือนน้องสาวแท้ๆ ก็ว่าได้

“ขอบคุณค่ะเจ๊”

“ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็ไปรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเริ่มงานได้”

“ได้ค่ะ”

หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวสำหรับพนักงานที่อยู่ชั้นใต้ดินเธอหยิบชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีดำขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะเดินไปแต่งตัวทำผมอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้อง

“จะว่าไปแกก็สวยเหมือนกันนะ ทำไมไม่ลองหาแขกรวยๆ ส่งเสียเลี้ยงดูล่ะ จะได้ไม่ต้องทำงานให้ลำบากอยู่แบบนี้” ปุยฝ้ายเพื่อนร่วมงานพูดขึ้น หน้าตาปรางก็เข้าขั้นว่าดี ผิวพรรณก็ไม่ได้แย่ น่าจะมีเสี่ยรวยๆ มาขอเลี้ยงดูได้ไม่ยาก

“ดูแบบยัยอิงฟ้าสิ ได้ผัวรวยจนเลิกทำงานไปแล้ว”

“ไม่เอาหรอกพี่ คนรวยที่ไหนจะมาสนใจเด็กกะโปโลอย่างหนู”

“หน้าตาผิวพรรณแกก็ดี สัดส่วนก็ใช้ได้ แค่แต่งตัวจัดๆ แต่งหน้านิดหน่อยก็โอเคแล้ว”

“…..”

“เอาไหม เดี๋ยวพี่หาแขกรวยๆ ให้ แต่แกต้องเปลืองตัวหน่อยนะ สนใจไหม?”

“ไม่เอาหรอกค่ะ หนูเป็นเด็กเสิร์ฟแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว” ร่างบางรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ถึงแม้ชีวิตจะลำบากแต่ก็ไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น

“เห้อออ แกนี่มันจริงๆ เลยนะ” ปุยฝ้ายถอนหายใจด้วยความเสียดาย ถ้าเธอหน้าตาดีได้เท่าปรางคงหาผัวรวยๆ ไปตั้งนานแล้ว

“หนูขอตัวไปดูแลแขกก่อนนะคะ” ปรางพูดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินออกจากห้องแต่งตัวแล้วขึ้นไปยังโซนวีไอพีที่อยู่ชั้นสองเพื่อบริการลูกค้าที่มาเที่ยวในคืนนี้

“แก้วนี้ขอเข้มหน่อยนะ” ชายวัยกลางคนจ้องเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาแทะโลมอย่างไม่ปิดบัง

“ได้ค่ะ”

“ท่าทางยังเด็กอยู่เลย อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”

“อายุ21แล้วค่ะ”

“ถ้าไม่บอก เฮียก็นึกว่าสิบแปด สิบเก้า”

“เหล้าที่สั่งได้แล้วค่ะเฮีย” เธอยื่นแก้วเหล้าให้ชายคนนั้นก่อนจะรีบชักมือกลับเมื่อถูกเขาลวนลามลูบไล้ไปที่ต้นแขน

“หนูดื่มเลย เดี๋ยวเฮียให้ทิป”

“แก้วนี้ให้หนูเหรอคะ?”

“ดื่มสิ ถ้าหมดแก้วเดี๋ยวให้สามพัน”

“…..” เธอครุ่นคิดอย่างช่างใจเพราะเหล้าแก้วนี้ค่อนข้างแรงอยู่พอสมควร ถ้ากินหมดนี่มีหวังได้เมาล้มหัวทิ่มเป็นแน่

“สามพันเลยนะ ไม่เอาเหรอ?”

“อะ…เอาค่ะ”

อึก! อึก! หญิวสาวเบ้หน้าออกมาด้วยความขมเฝื่อนเมื่อตัดสินใจดื่มเหล้าแก้วนั้นจนหมดในคราเดียว โดยไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ากำลังมีสายตาของใครบางคนกำลังมองเธออยู่ตลอดเวลา

“หน้าตาน่ารัก ยังเรียนอยู่หรือเปล่า?”

“เรียนอยู่ค่ะ”

“ถ้าค่าเทอมไม่พอบอกเฮียนะ เดี๋ยวเฮียจัดการให้เอง”

“…..” เธอเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนหลังจากที่ได้เห็นสายตาของเพื่อนร่วมงาน ถึงโต๊ะนี้จะมีสาวสวยหลายคน แต่เสี่ยก็เลือกที่จะสนใจเธอเพียงคนเดียว

“น้องปราง แขกวีโต๊ะแปดเรียกหา” เจ้านายเดินเข้ามากระซิบกระซาบบอกคนตัวเล็กที่ยืนอยู่

“แต่ปรางติดแขกโต๊ะนี้อยู่ค่ะเจ๊”

“ไม่เป็นไร ปรางไปบริการโต๊ะนู้นให้เจ๊ก่อน เดี๋ยวทางนี้เจ๊เคลียร์ให้เอง”

“…..”

“เจ๊ฝากทีนะปราง แขกโต๊ะนั้นสำคัญมาก มีแต่ลูกท่านหลานเธอทั้งนั้น ดูแลดีๆ ด้วยนะ”

“ได้ค่ะ”

ตึกตัก ~ ตึกตัก ~ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นหินอ่อนอย่างรีบร้อน ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่คนกลุ่มใหญ่

ใบหน้าสะสวยเริ่มร้อนผ่าวด้วยความตื่นเต้น เธอหยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นบุคคลที่ไม่คาดคิด เขาคือรามิล เพื่อนเก่าสมัยมัธยมที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ทำให้คนทั้งสองได้มาเจอกันอีกครั้ง

“ชะ…ชื่อปรางนะคะ มาดูแลแทนพี่ใบชา”

“เด็กใหม่เหรอ?” คนในกลุ่มพูดขึ้น ปรางเริ่มทำตัวไม่ถูกหลังจากได้เห็นสายตาของรามิล

“เปล่าค่ะ ปกติปรางทำอยู่โซนด้านล่าง”

“ชงเหล้ามาเลย ขอแบบเข้มหน่อยนะ”

“ได้ค่ะ”

คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองอย่างเต็มที่ ถึงแม้ว่าสายตามักจะเผลอแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ

“ถูกใจคนนี้เหรอ เห็นมึงนั่งมองต้องนานแล้ว”

“…..” รามิลละสายตาเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนสนิทโดยไม่รู้ตัวว่าเผลอจ้องเธอไปนานแค่ไหน

“พี่ให้ทิป มาเอาสิ”

“ขอบคุณค่ะ”

พลั่ก! ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อถูกฉุดให้ลงไปนั่งบนตักแกร่งแบบไม่ทันตั้งตัว

“จะ…จะทำอะไรน่ะ”

“น้องขายไหม ชั่วโมงเท่าไหร่ว่ามา?”

“ปะ…เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้ขาย”

“ใช้มุกนี้เพื่อเพิ่มค่าตัวเหรอ จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามาสิ”

เธอส่งสายตามองไปยังรามิลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้พวกเขาเมามากแล้ว เธอไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนเลยทำให้หวาดกลัว

“ระ…รามิล ช่วยปรางหน่อย”

“…..” เจ้าของชื่อถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญ ก่อนจะลุกขึ้นไปกระชากตัวเธอออกมาจากตรงนั้น

“ปล่อยเธอ!”

“ถ้ามึงจะเอาเดี๋ยวกูถอยให้”

“กูขอตัวกลับก่อน” รามิลหยิบเงินแบงก์พันออกจากกระเป๋าแล้ววางมันลงบนโต๊ะเพื่อจ่ายเป็นค่าเครื่องดื่มพร้อมฉุดคนตัวเล็กให้เดินตามออกมาจากคลับ

“…..”

ตึก! ตึก! ปรางยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายเมื่อจู่ๆ ก็เกิดอาการแปลกๆ หัวใจดวงน้อยรู้สึกหวิวๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เป็นอะไร?”

“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร?”

“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง”

“อยู่ซอย8/11”

หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มมาขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล อาการวูบวาบเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนต้องเผลอใช้เล็บจิกแขนตัวเองอยู่บ่อยครั้ง

“ช่วยเร่งแอร์ให้หน่อยได้ไหม” เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าเป็นจำนวนมาก ถึงแม้ว่าแอร์ภายในรถจะเย็นจนรู้สึกหนาวแต่ข้างในกลับร้อนแผดเผา

“ร้อน?” รามิลหันไปมองใบหน้าแสนหวานที่เริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มรู้สึกสงสัยว่าตอนนี้เธอกำลังเป็นอะไรกันแน่

“ปรางรู้สึกร้อน”

“…..”

“ระ…รามิล ปรางว่าปรางไม่ไหวแล้ว ช่วยปรางหน่อยได้ไหม” ด้วยอาการทรมานที่เป็นอยู่ ทำให้เธอกล้าที่จะเอื้อมมือไปแตะตัวเขาอย่างถือวิสาสะ

“ให้ช่วยอะไร?”

“ช่วย…ทำแบบนั้นกับปรางที”

“…..”

-เหตุการณ์ปัจจุบัน-

“อาหารเช้าเสร็จพอดี จะกินเลยไหม?” ฉันรีบเดินเข้าไปหารามิลที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน

“อืม”

“ถ้างั้นรอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวปรางไปเตรียมโต๊ะให้”

“อย่ามัวชักช้า วันนี้ฉันมีเรียนเช้า”

“…..” ฉันพยักหน้ารับรู้แล้วเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้เขาเหมือนทุกวัน

“…..”

“ตอนเย็นอยากกินอะไรก็ส่งข้อความมาบอกนะ เดี๋ยวจะทำไว้รอ”

“อืม” รามิลขานรับในลำคอพลางมองไปยังห้องนั่งเล่นเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

“ลูกเธอยังไม่ตื่นเหรอ?”

“อีกเดี๋ยวสักพักก็ตื่นแล้วล่ะ”

“…..”

“วันนี้ปรางว่าจะพาลูกไปเยี่ยมนุ่นสักหน่อย มิลคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

“จะกลับกี่โมง?”

“บ่ายๆ เย็นๆ ก็กลับแล้ว”

“อย่าพาลูกกลับเย็นนักล่ะ”

“อืม”

“ฉันไม่ได้เป็นห่วง แต่เพราะไม่มีใครทำงานบ้าน อย่าเผลอไปคิดเข้าข้างตัวเอง”

“…..” ฉันไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ต่อให้เขาไม่บอกฉันก็รู้ตัวเองดี

ครืด~ โทรศัพท์เครื่องหรูส่งเสียงร้องดังเมื่อมีสายเรียกเข้า รามิลปรายสายตามามองฉันแค่แวบเดียวแล้วกดรับสาย

“ว่าไงแพน?”

“เงินสองแสนที่โอนให้อาทิตย์ก่อนหมดแล้วเหรอ ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวผมโอนเพิ่มให้แล้วกัน”

“เดี๋ยวผมจะรีบไปรับเดี๋ยวนี้เลย คุณรอที่เดิมเลยนะ แล้วเจอกัน”

“…..”

ฉันได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังของรามิลที่เดินออกไปจากห้อง แพนคือแฟนของเขา ส่วนฉันกับลูกน่ะเป็นเพียงแค่ส่วนเกิน…