4. คนตายกลับมาแล้ว

จินหยางมองพี่ชายต่างมารดาด้วยแววตาเรียบเฉยต่างจากที่เคยเป็น แต่ก่อนเขายังพอทนไม่เคยคิดเก็บมาใส่ใจ ทว่ายิ่งเขานิ่ง พี่ชายต่างมารดากลับยิ่งหาเรื่องให้ปวดหัว กลับมาครานี้เขาเลยตั้งใจว่า จะสั่งสอนให้อีกฝ่ายรู้สำนึกรู้สิ่งใดควรไม่ควรบ้าง

ทว่ามันคงไม่ใช่เวลานี้ เพราะคล้อยหลังพี่ชาย ยังมีคนเดินตามเข้ามาอีก ซึ่งสองคนนี้คือคนที่เขาคุ้นเคยดี

“คารวะท่านปู่ ไยไม่รออยู่ที่จวนขอรับ ประเดี๋ยวหลานเสร็จธุระก็ไปหาท่านเอง ไยต้องเดินทางมาถึงที่นี่ด้วย” จินหยางรีบตรงเข้ามาประคองผู้อาวุโสที่ตนนับถือ จากนั้นก็พามานั่ง

“กว่าเจ้าจะทำธุระเสร็จ ปู่ก็ขาดใจตายก่อนน่ะสิ” คนแก่เย้า

“ท่านปู่ก็พูดเกินไป ท่านยังแข็งแรงอยู่ จะตายง่าย ๆ ได้อย่างไร” จินหยางกล่าวเสียงอ่อนกับคนที่ตนนับถือ พรางรินชาให้อย่างเอาใจ เพราะเขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงตนมาก

“เจ้านี่นะ ไม่ตายไยไม่รู้จักส่งข่าว รู้หรือไม่ข้าเป็นห่วงเจ้าเพียงใด ข้าถึงกับขอท่านพ่อออกไปตามหาเจ้าเลยนะ”

“ท่านลุงคงเกรงว่า เมืองหลวงจะเงียบเหงา เพราะขาดคุณชายเสเพลอย่างเจ้าไปน่ะสิ ถึงไม่ยอมให้เจ้าออกนอกเมืองไปตามหาข้า” จินหยางเอ่ยเย้าสหายที่โตมาด้วยกันอย่างเป็นกันเอง

“เหอะ! ข้าล่ะเกลียดการประคบประหงมของท่านพ่อจริง ๆ ข้าอยากออกไปรบก็ไม่ให้ไป อยากไปดูงานก่อสร้างก็ไม่ยอม รู้หรือไม่ ข้าที่เป็นลูกชายจะกลายเป็นลูกสาวอยู่แล้วเนี่ย” หลงเฉินอี้หรือซื่อจื่อจวนโหว บ่นพึมพำไม่ต่างจากเด็กน้อยที่กำลังถูกขัดใจ นำพาเสียงหัวเราะขบขันดังขึ้นมาในทันที

เป็นจังหวะที่ไท่ฮูหยินเดินเข้ามาในห้องโถง เมื่อเห็นหลานชายก็รีบกล่าวเสียงเครือ “ยะ...หยางเอ๋อร์ เป็นเจ้าจริง ๆ หรือนี่ หลานย่าเจ้ากลับมาแล้ว ดีเหลือเกิน ดียิ่งนัก”

“ท่านย่า หลานกลับมาแล้วขอรับ” จินหยางคุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนจะก้มคำนับผู้อาวุโสประจำตระกูลอย่างนอบน้อม จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาสวมกอดผู้เป็นย่าไว้อย่างเอ็นดู

“ดีจริง ดีจริง ๆ” คนแก่พร่ำเสียงเครือ พรางลูบแผ่นหลังหลานชายราวกับต้องการดูให้แน่ชัดว่านี่เป็นเรื่องจริง

ต่อมา แม่ทัพหนุ่มก็พยุงท่านย่าไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งอยู่กึ่งกลางและเขาก็ยังนั่งคุกเข่าอยู่เช่นนั้น ราวกับต้องการให้ผู้เป็นย่ามั่นใจว่าตนยังมีชีวิตอยู่ แต่เพียงไม่นานความชื่นมื่นนี้ก็จางหายไป

เพราะรายงานของพ่อบ้านที่เอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะ

“ท่านแม่ทัพ ด้านนอกมีสองแม่ลูกอ้างว่าตนเป็นผู้ที่เดินทางมากับท่าน พวกนางบอกว่าอยากขอเข้าพบเพื่อคารวะไท่ฮูหยินกับนายท่านขอรับ” พ่อบ้านเสิ่นหลี่กล่าวรายงาน

คนที่มีหน้าตาเบิกบานจึงแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งในทันที

“ข้าให้รอวันหลังมิใช่หรือ” จินหยางเอ่ยอย่างหงุดหงิด

“ใครหรือ? หยางเอ๋อร์” ผู้เป็นย่าถามเสียงเบา

“พวกนางเคยช่วยหลานไว้ขอรับ หลานเห็นว่าชีวิตพวกนางลำบากจึงให้อยู่รับใช้ที่เมืองเจียง คิดว่ากลับมาเมืองหลวงแล้วจะให้คนส่งเงินไปให้ ทว่าคนเป็นแม่อยากมาตามหาสามีที่เข้ามาทำการค้าในเมืองหลวง หลานเห็นว่าพอช่วยได้ จึงให้ตามมาพร้อมกับจัดหาที่พักให้ที่เรือนนอกขอรับ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยบอกตามจริง

“เป็นอย่างนี้นี่เอง ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณสินะ”

“มีคนมากมายเคยช่วยหลานไว้ขอรับ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยบอกเป็นนัย ผู้เป็นย่าจึงยิ้มอย่างคนเข้าใจความหมาย

“ก็จริง มนุษย์ในโลกล้าล้วนแต่เคยถูกผู้อื่นช่วยเหลือ ย่อมต้องตอบแทนกันทั้งนั้น เช่นนั้นก็รอฟังว่าพวกเขาจะกล่าวเช่นใดก็แล้วกัน แต่ถึงอย่างไรเจ้าก็อย่าลืมว่า บุญคุณนั้นต้องตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อ มิใช่ทำแค่ผ่าน ๆ เข้าใจหรือไม่” ผู้เป็นย่าเตือน

“ตามนั้นขอรับท่านย่า” แม่ทัพหนุ่มยิ้มอ่อน พรางขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คนสนิทจึงรีบหาเก้าอี้มาให้นั่งข้างผู้เป็นย่า ไท่ฮูหยินจึงยกมือเหี่ยวตามวัยตบลงที่หลังมือหลานชายเบา ๆ

“พาเข้ามาเถิด” ไท่ฮูหยินเอ่ยสั่งเอง

พ่อบ้านเสิ่นจึงรีบออกไปตามคนทั้งคู่เข้ามา ทุกคนจึงหันไปยังแขกทั้งสองที่กำลังก้าวเดินเข้ามาอย่างนอบน้อม

“ข้าน้อยและบุตรสาวคารวะไท่ฮูหยิน ใต้เท้าเสิ่น และเจ้านายทุกท่านเจ้าค่ะ” อินจางซื่อเอ่ยพรางย่อกายอย่างมีมารยาท ซึ่งบุตรสาวนางก็ทำไม่ต่างกัน สองแม่ลูกกำลังพยายามทำตนให้ดูมีมารยาทเข้าไว้ เพราะในห้องนี้มีแต่ผู้สูงศักดิ์นั่งอยู่

ไท่ฮูหยินมองตามกิริยาของสองแม่ลูกพรางยิ้มอ่อนเอ็นดู

“ตามสบายเถิด พ่อบ้านเสิ่นหาที่นั่งแล้วรีบรินชาให้แขกสองท่านนี้ พวกเจ้าก็นั่งเถิด อย่ามัวยืนอยู่มันจะเมื่อย” ไท่ฮูหยินเอ่ยบอกเสียงอ่อน สีหน้าและแววตาเปล่งประกายอย่างคนใจดี

เป็นที่ถูกใจของสองแม่ลูกยิ่งนัก คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ตัดสินใจบุกเข้ามาในยามนี้ นี่ถ้าพวกนางรอให้คนของแม่ทัพไปรับ เกรงว่าคงจะไม่ได้พบทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันเช่นนี้กระมัง

“ท่านแม่ทัพบอกให้รอก่อนมิใช่หรือ เหตุใดท่านป้าถึงยังดื้อดึงพาบุตรสาวเข้ามาเช่นนี้เล่า” ซานเกอที่ยืนข้างผู้เป็นนายตำหนิ

“พะ...พอดีว่าเราหิวเจ้าค่ะใต้เท้า เลยคิดว่าจะออกมาหาอะไรกิน แต่ด้วยความที่ไม่คุ้นเคย จึงเดินหลงเข้ามาในจวน เห็นว่ามาแล้ว ข้าจึงคิดว่าควรมาคารวะไท่ฮูหยินกับนายท่านใหญ่ตามมารยาทน่าจะดีกว่าเจ้าค่ะ เพราะถึงอย่างไรวันหน้าเราสองแม่ลูกก็ต้องมาคารวะคนจวนเสิ่นอยู่แล้ว มาวันไหนก็คงไม่ต่างกันเจ้าค่ะ” อินจางซื่อรีบร่ายยาวการกระทำของตนกับบุตรให้คนในห้องฟัง

“แล้วพวกเจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงติดตามท่านแม่ทัพมา” อนุจางเอ่ยถาม หมายเปิดทางให้สองแม่ลูกนี้ได้กล่าว เพราะเท่าที่นางมอง ดูเหมือนสองคนนี้มีแผนจะมัดมือชกจับบุตรเลี้ยงนาง

“เมื่อครั้งที่ท่านแม่ทัพถูกลอบสังหาร เป็นข้ากับบุตรสาวที่ช่วยท่านแม่ทัพเอาไว้เจ้าค่ะ จากนั้นบุตรสาวข้าน้อยก็ดูแลท่านแม่ทัพเรื่อยมา ไม่เคยห่างกันเลยเจ้าค่ะ” อินจางซื่อจีบปากจีบคอกล่าวไม่แยแสสิ่งใด แม้แต่สายตาคนที่นางกล่าวถึง

“ท่านป้าอิน นี่ท่านพูดเช่นนี้ได้...” ซานเกอหมายจะท้วง แต่ผู้เป็นนายกลับห้ามไว้ ไม่ให้เขาเอ่ยปากเสียอย่างนั้น

“หมายความว่าพวกเจ้าคือคนที่ช่วยลูกข้าไว้กระนั้นหรือ ที่เขารอดมาได้ก็เพราะพวกเจ้าใช่หรือไม่” เสิ่นจินอู่เอ่ยถามทันที

“นายท่าน หากเป็นเช่นนี้ ก็เท่ากับสองแม่ลูกคือผู้มีพระคุณของสกุลเสิ่นนะเจ้าคะ เราต้องตอบแทนพวกนางเจ้าค่ะ”

อินจางซื่อเผยยิ้มเมื่อมีคนช่วยสนับสนุน ยิ่งเห็นเจ้าของจวนนั่งนิ่งไม่โต้แย้งนางก็ยิ่งได้ใจ ความทะเยอทะยานจึงยิ่งมากขึ้น

“เราสองแม่ลูกไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน นอกจากความเมตตาเล็ก ๆ น้อย ๆ จากท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ เจียวเอ๋อร์รักและซื่อสัตย์กับท่านแม่ทัพมาตลอด นางดูแลท่านแม่ทัพอย่างใกล้ชิดมานานแรมเดือน จนชาวบ้านใกล้เคียงพากันพูดถึงในทางที่ไม่ดี เกรงว่าวันหน้าบุตรสาวของข้าน้อยคงจะไม่มีใครเอาแล้วเจ้าค่ะ” อินจางซื่อเอ่ยพรางยกมือขึ้นมาทำท่าจะร้องไห้

“เจ้าเอ่ยเช่นนี้ก็หมายความว่า บุตรสาวเจ้ากับหยางเอ๋อร์ มีสัมพัน...เอ่อ” อนุจางรีบกล่าวแทรก พรางชี้มือไปมาระหว่างบุตรเลี้ยงตนกับหญิงสาวหน้าตาธรรมดาที่ไม่น่าชวนมองเลย

ทว่าหน้าตาบ้าน ๆ เช่นนี้แหละดีแล้ว เพราะมันเหมาะสมกับบุตรเลี้ยงของนางนัก พอ ๆ กับเจ้าสาวไร้สกุล ที่ตระกูลเสิ่นเพิ่งแต่งเข้ามาไม่มีผิด มีภรรยาทั้งทีกลับหาดีไม่ได้สักคน ทว่าความคิดที่โลดแล่นอยู่กลับต้องดับวูบลงเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ท่านป้าอิน ข้าจะให้โอกาสท่านพูดอีกครั้ง ข้ากับบุตรสาวท่าน เคยใกล้ชิดสนิทสนมกันจริงหรือ” เสียงเย็นประดุจน้ำแข็งเปล่งออกมา แววตาที่จ้องมองอินจางซื่อก็เยือกเย็นไม่แพ้กัน

#อยากพลีกายตอบแทนใช่ไหม ฝันไปเถอะ