ตามใจครั้งที่ 5

เช้านี้ดูทุกอย่างจะเร่งรีบไปหมด

ตั้งแต่ที่ฟรานซ์ตื่นเช้ากว่าปกติมาอ่านหนังสือ และนั่งทำงาน

ตั้งแต่ที่คิม เลขาคนสนิทได้รายงานมาจากลูกน้องปลายแถวว่า แลปวิจัยยาถูกตำรวจพบ..

และตั้งแต่ตอนนั้น

ร่างสูงที่วันนี้ดูจะผ่อนคลายมากเป็นพิเศษก็เปลี่ยนสีหน้าขรึมและออกจากบ้านใหญ่ไปทันทีทั้งที่วันนี้มีนัดไว้อยู่แล้ว..

จนกระทั่ง..

"นายท่านยังไม่กลับมาอีกหรอครับ?" เอ็กซ์ถามหลงเฟยเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เขาตื่นมาในช่วงสาย ตื่นเต้นและดีใจกับร้านตัดผมที่คุยเมื่อวาน ยิ่งหลงเฟยบอกว่าร้านที่นายท่านจะพาไปเป็นร้านน่ารักตัวเขาเองยิ่งตื่นเต้น

แต่..

นี่มันบ่ายสามแล้ว...

นายท่านยังไม่กลับมา...

"คุณเอ็กซ์รออีกหน่อยนะครับ อ๊ะ ของว่างมาแล้ว" หลงเฟยบอกกับคนตัวเล็กแล้ววิ่งไปช่วยป้าแม่บ้านยกของหวาน มาเอาใจนายหญิง

"ขอบคุณนะครับ"

หลงเฟยเดินถอยออกห่างจากตรงที่เอ็กซ์ทานขนม ก่อนจะล้วงมือถือกดโทรหาเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจ..พี่คิม...

และนี่ก็เป็นสายที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่รับสายเขาเลย..

หลงเฟยรู้แค่ว่า มีข่าวลือว่าตำรวจพบแลปวิจัย และนายท่านต้องไปลงมือดูเอง...ซึ่งทั้งคิม และลูกน้องคนอื่นๆ ก็ติดต่อไม่ได้ นายท่านยิ่งแล้วใหญ่ ไม่พกมือถือ!!!

"เห้อ..."

"ว่าไงล่ะครับคุณฟรานซ์...." ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสนิทเอ่ยถามเจ้าของแลปแห่งใหญ่นี้...

"ฉันไม่มีอะไรจะต้องพูด" ฟรานซ์ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านกับคำพูดอะไรของคนตรงหน้า ตอนนี้เรื่องที่เขากำลังกังวลคงมีแค่....คนตัวเล็กที่ฟังคำสั่งให้รอเขากลับไปรับเท่านั้น....

"คุณจะบอกว่า

เด็ก

คนนี้ ไม่ได้อยู่ในความดูแลของคุณงั้นหรือครับ??"

"แล้วถ้าฉันบอกว่า

ใช่

ล่ะ"

เด็กผู้ชายวัยรุ่น อายุประมาณ18-19 ปีสภาพสะบักสะบอม อย่างกับถูกรุมโทรมมาถูกโยนมานอนกองแทบเท้าร่างสูง.. ฟรานซ์มองใบหน้าหวานที่คล้ายคลึงกับใครอีกคนที่รอเขาอยู่ที่บ้าน....แล้วพาลให้หงุดหงิด...ทำไมถึงอยากกลับบ้านนักวะ!!!

"นายท่านครับ...." คิมที่กำลังจะเอ่ยเตือนว่านี่มันเข้าช่วงเย็นแล้ว ก็ถูกเจ้านายของอีกฝ่ายตัดบทพูดแทรกก่อน

"ฉันอยากจะรู้ว่าแกกับเด็กคนนี้มันมีอะไรเกี่ยวข้องกัน!"

"ก็แค่คนรู้จัก"

"งั้นรึ??!!! สปายแบบมัน! ไอ้เลวทรยศนี่!! มันแฝงตัวเข้ามาในองค์กรของฉันเป็นสิบๆ ปี ฉันจับตัวมันไม่ได้! ไม่มีประวัติของมัน! ชื่อมันจริงๆ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!"

"...." เจ้าของห้องแลปยังมีทีท่านิ่งน่าเกรงขามตามเดิมไม่เหมือนอีกฝ่ายที่เดือนดาล จนต้องลุกขึ้นพูดระบายความโกรธของตัวเอง

"ฉันหาอะไรเกี่ยวกับตัวเด็กนี่ไม่เจอ...นอกซะจาก ชื่อของแก...ประวัติที่มันเกี่ยวข้องกับแก เรื่องที่ว่า เด็กนี่...คือ

น้อง

ของแก!!"

เกิดความเงียบขึ้นภายในห้อง ทั้งคิม และลูกน้องคนอื่นต่างนิ่งค้างไปกับคำพูดของอีกคน....นอกจากนายน้อย....นายท่านมีน้องอีกงั้นหรอ?

"เห้ยยยย!!!!" เป็นคิมที่อุทานออกมาเรียกสติลูกน้องฝั่งตัวเองให้ตื่นจากความเบลอ งงนี่

"นายท่าน เด็กนี่คือใครครับ!?"

"หึ! ฟรานซ์!!....แกไม่เคยบอกลูกน้องแกเลยงั้นหรอ...ว่าแกเอง นอกจากจะมีเด็กที่อยู่ประเทศไทย ก็มีเด็กคนนี้เป็นน้องชายมาก่อน??"

"...."

"เป็นลูกน้องของคนแบบนี้มันก็น่าสงสารเนอะ...แม้แต่เรื่องราวในอดีตยังไม่เคยเล่าให้คนใกล้ชิดฟัง"

พรึบ

"ต้องการอะไร" ร่างสูงของเจ้าของแลปวิจัยยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเอ่ยถาม เขาแค่ต้องการตัดบทนี่ให้จบว่าอีกฝ่ายมันต้องการอะไรเขาจะได้กลับบ้านสักที

"ฉ้นแค่เอาคนของแกมาส่ง ฉันกับแกไม่เคยมีเรื่องราวอะไรกันและจับมือกันมาตลอด รายงานเอกสารของฉันก็ไม่ได้หายไปไหน ยังไงซะ เก็บคนของแกไว้ซะ"

ฟรานซ์พยักหน้ารับแล้วรอให้อีกคนไปก่อนจะหมุนตัวเตรียมออกจากห้องแลปและ เผชิญสายตาลูกน้องที่คาดคั้นให้เขาตอบคำถาม...

กูลูกพี่มึงนะ...มึงจะมาข่มขู่กูแบบนี้ได้ไง??

"คุณเอ็กซ์จะไปไหนหรอครับ?" หลงเฟยถามคนตัวเล็กที่ลุกจากโต๊ะเดินเข้าไปในทางหลังบ้าน

"ผม....ขอไปอ่านหนังสือที่ห้องหนังสือคนเดียวนะครับ" เอ็กซ์นั่งรอนายท่านมาจนตอนนี้จะสี่โมงแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกคนจะกลับมาเร็วๆ นี้ นายท่านอาจจะมีธุระสำคัญ...เอ็กซ์รู้

แต่...

เขาล่ะ?...

หลงเฟยมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือแทบไม่ขยับตัวเคลื่อนไหวใดๆ เลขาวัยเยาว์ทำได้แค่แอบเปิดประตูส่องมองเท่านั้น ในใจนึกโกรธเจ้านายตัวเองที่ปล่อยทิ้งอีกคนไว้ไม่โทร.มาถามเหมือนปกติ

"พี่คิมก็อีกคน....หายไปไหนนะ!"

"คุณหลงเฟยครับ นายท่านกลับมาแล้ว"

"ว่าไงนะ!!!"

ตึก ตึก ตึก ตึก

ร่างโปร่งรีบวิ่งมาต้อนรับเจ้านายด้วยความดีใจ หลงเฟยเกือบจะได้คิดบทลงโทษให้พี่คิมที่ไม่ยอมรับสายเขาหนักๆ ไปแล้ว....แต่ทันทีที่อีกคนมาถึงและยิ้มอ่อนโยนให้ ใจมันก็อ่อนยวบยาบ.....

ถือซะว่าครั้งแรกแล้วกัน

"นายท่านครับไปไหนมา" ฟรานซ์ไม่ตอบแต่ถอนหายใจและถามคำถามกลับ

"เอ็กซ์อยู่ไหน"

"ห้องหนังสือครับ"

"อืม....พาเด็กนี่ไปจัดการให้เรียบร้อย"

"เอ๋....นี่มัน!!!" ตาโตเบิกกว้างเมื่อลูกน้องคนหนึ่งอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เขารู้จักมา

"นายน้อย.....

มู่ลี่

ครับ..."

"นะ...นาย....น้อย...." เสียงหลงเฟยอยู่ที่ไหน ทำไมมันหาไม่เจอแบบนี้...

"ฉันจะไปห้องหนังสือ อย่ามากวน"

"ครับ!!"

ร่างสูงเดินออกมาจากวงสนทนาไม่สนใจเด็กชายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว สองขาแกร่งนำพาไปห้องหน้งสือที่เขามักจะเห็นใครอยู่ในนี้บ่อยๆ....

แกร๊ก

ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออก พร้อมๆ กับที่อีกคนเอื้อมไปเปิดไฟเพื่อให้แสงสว่าง

พรึบ!!

"ทำไมไม่เปิดไฟ!?"

"อ๊ะ!.....นายท่าน...."

ฟรานซ์เดินเข้าไปตรงโต๊ะหนังสือ เห็นว่าสิ่งที่คนตัวเล็กอ่านเป็นเรื่องราวของ โลกภายนอกที่แสนมหัศจรรย์ ที่ถูกแต่งขึ้น...

"เรื่องแต่งหรอ...ตาเสียขึ้นมาจะทำอย่างไร!" เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ในประโยคแรก และดังขึ้นดุอีกฝ่าย

"ฮะ...อึก ขะ ขอโทษ....ครับ..." มาถึงก็ดุด่าว่ากัน ไหนบอกจะพาไปข้างนอก ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยเห็นค่า...

"ไม่ต้องร้องไห้ให้ฉันเห็น...อ่านอะไรไหนลองเล่าให้ฉันฟังซิ" ร่างสูงทรุดนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเพื่อรอฟังอีกฝ่ายเล่าเรื่องตามที่พูดไป

"อึก ฮึก...ผม..."

"เล่ามาก่อน เดี๋ยวคืนนี้จะพาออกไป...ตัดผมน่ะ"

"จะ จริง หรอครับ"

"ถ้าเธอเล่า.....ไอ้ที่อ่านอยู่ เล่ามาซิ"

"แต่ว่า"

ถึงจะบอกให้เล่า แต่ไม่รู้จะเล่าอย่างไรนี่ซิ

เรื่องแต่งเรื่องนี้มันก็แค่นวนิยายผจญภัยนายท่านจะอยากฟังไปทำไมกัน?

"....."

"คือ....ครับ...." มือบางแตะหนังสือตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจมาเบาๆ และหลับตาจินตนาการถึงสิ่งที่อ่านมาไม่กี่นาทีก่อน

"เขา อ่า ผมหมายถึง...."

"เจ้าชาย?"

"ฮะ ใช่ เจ้าชายของประเทศหนึ่ง เขามีพรสวรรค์ที่น่ากลัว...." เอ็กซ์ที่หลับตาจินตนาการเว้นวรรคไว้ คนตัวเล็กพูดไม่เก่ง ยิ่งมาพูดกับนายท่านแล้ว....เขานึกสิ่งที่จะพูดไม่ออกเลย

"แปลงร่างเป็นอสูร...."

"อะ เอ่อ...ใช่ ใช่ครับ!" ตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจที่ฟรานซ์สามารถพูดสิ่งที่ตัวเองคิดได้ แต่พอลืมตามาก็ไม่ได้เห็นร่างสูงอยู่ตรงหน้าอย่างที่ควรจะเป็น...แต่

"อะ เอ่อ นายท่าน"

"เล่าต่อซิ ไม่งั้นร้านทำผมปิดก่อนนะ" ร่างสูงข้างกายพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เขาแอบขยับโต๊ะมานั่งข้างๆ อีกฝ่ายตั้งแต่คนตัวเล็กหลับตาแล้ว ก็แค่ อยากเห็นใบหน้าหวานใกล้ๆ เท่านั้น คำพูดแกมบังคับจากเจ้านายทำให้เอ็กซ์ต้องหลับตานึกภาพตามที่เคยอ่านอีกครั้ง....

"เจ้าชายไม่เคยออกจากวังเลยเพราะกลัวว่าพลังของตนจะทำให้ประชาชนลำบาก จนกระทั่ง อ่า....."

"......"

"สาวน้อยจากป่าที่พึ่งออกมาโลกกว้างครั้งแรกได้พบเข้า ในตอนแรกเธอกลัวเจ้าชายที่เป็นอสูรมาก แต่นานวันที่เธอได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาทำให้เธอ...เธอ...."

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยุ่งเหมือนคนกำลังคิดไม่ออก ปากสีพีชเม้มเน้นเข้าหากัน เอ็กซ์อ่านมาถึงแค่ตรงนี้เลยไม่รู้จะเล่าต่ออย่างไร เลยลืมตามองเนื้อหาในหนังสือตรงหน้าส่วนที่อ่านค้างไว้ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ....อ่านถึงไหนแล้วนะ...

พรึบ

หลังสือถูกปิดลงด้วยมือแกร่ง

"จนกระทั่งเธอตกหลุมรักเขา...." เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมมองเข้ามาที่นัยตาของคนตัวเล็กอย่างจริงจัง

"เอ๋?"

"สาวน้อยครุ่นคิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไรให้เจ้าชายกลายเป็นคนปกติ และพาเขาออกไปเที่ยวชมนอกวังได้....แต่มันก็เปล่าประโยชน์"

"นายท่าน..."

ฟรานซ์เล่าเนื้อหาต่อจากเอ็กซ์ขึ้นมา โดยไม่สนใจอีกคนที่ทำหน้างุนงง และเอ่ยท้วง ยังคงพูดต่อไป

"เธออยากให้คนที่เธอรัก ได้ออกเที่ยวชมโลกกว้างอย่างมีความสุข นั่นคือความปราถนาอันแรงกล้าของเธอ"

"คือ...." เอ็กซ์มองใบหน้าคมที่จริงจังในการเล่าเรื่องอย่างหลงไหล น้ำเสียงนุ่มที่เคยเย็นชาและหน้ากลัวในเมื่อก่อน มันเปลี่ยนไปตอนไหนกันนะ...เปลี่ยนไป....เป็นเสียงที่ดูอ่อนโยน และ ไพเราะ...ทั้งที่มันก็เหมือนเดิมแท้ๆ

"สาวน้อยบังคับให้เจ้าชายออกไปที่หมู่บ้านเพื่อพบปะผู้คน ทั้งที่เจ้าชายไม่ต้องการมันเลย...จนทำให้ทั้งสองผิดใจกัน..."

"อ๊ะ!"

มือหนาเอื้อมจับมือบางที่วางอยู่บนโต๊ะ ลูบไล้แผ่วเบาอย่างทะนุถนอม ตาคมยังไม่ละจากหน้าหวาน พิจารณาทุกความรู้สึกที่ตนมีและพยายามถ่ายทอดมันให้เอ็กซ์ได้รับรู้

"แต่ในที่สุด สาวน้อยก็รู้สึกผิด ความจริงแล้วเธอแค่อยากให้เจ้าชายที่เธอรักมีความสุขเท่านั้น"

"......"

"ไม่จำเป็นต้องไปพบปะผู้คน ไม่จำเป็นต้องเข้าไปในหมู่บ้าน ขอแค่....ทุกที่ ที่เจ้าชายไป...เป็นที่ ที่เจ้าชายอยู่ได้อย่างมีความสุข นั่นคือ ความสุขของสาวน้อย"

"นายท่าน...."

หมับ

ฟรานซ์เอื้อมมือไปลูบพวงแก้มนิ่มๆ ก่อนจะยิ้มเบาๆ อย่างไม่เคยทำมาก่อนให้อีกคนได้เห็น

เขารู้แล้ว...

รู้แล้วว่าต่อไปควรจะปฏิบัติตัวอย่างไร

"ขอแค่ได้อยู่กับเจ้าชาย แค่นี้สาวน้อยก็พอใจแล้ว แล้วเธอล่ะเอ็กซ์?"

"ผะ ผม...." ตาโตหลบสายตาอย่างที่ชอบทำ เอ็กซ์ตัวแข็งทื่อตอนที่นายท่านเอื้อมมือมาจับแก้มของตัวเอง ภายในอกมันสั่นอย่างรุนแรงจนเจ็บไปหมด...เขา เผลออีกแล้ว

"ถ้าฉันขอ อยู่ใกล้เธอ มองเธอมีความสุข จะได้หรือไม่?"

"นะ นายท่าน...."

นี่

นานท่านพูดอะไรออกมา...

ประโยคดาเมจรุนแรงแบบนี้...นายท่าน...

"ผม...."

"หึ เด็กน้อย"

"อะ...."

มือที่ลูบแก้มอยู่ย้ายมาจับที่ปลายคางและเชิดขึ้นมองตนเอง ฟรานซ์ก้มลงมาต่ำซะจนจมูกของพวกเขาทั้งคู่ใกล้ชนกัน

"ต่อให้เธอไม่ต้องการ แต่เธอก็หนีฉันไม่พ้น"

"นายท่าน"

จุ๊บ

ริมฝีปากสีคล้ำจูบซับคางมนแผ่วเบาและละออกมา ก่อนจะมองเข้าไปที่นัยตาสีน้ำตาลธรรมชาติอีกครั้ง

"..."

"ไปตัดผมได้แล้ว"

"คะ ครับ...."

มือที่จูงกันเดินออกมา เขาไม่รู้ว่าทำไมนายท่านต้องจูงเขาเดินแบบนี้ มันไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ช่างเถอะ...เพราะตอนนี้น่ะ

เอ็กซ์รู้สึก มีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยล่ะ....

"แต่เลิกคิดเรื่องทำสีผมไปซะ สีนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ถ้าอยากรู้ว่าทำแล้วจะเป็นอย่างไรจะจับหลงเฟยไปย้อมให้ดู" ร่างสูงหันมาพูดเรื่องที่ตนนึกขึ้นมาได้ แค่นี้ก็น่ารักจะแย่ ขืนทำสีผมมา ไม่ว่าจะสีไหนก็ดูจะเข้ากับเด็กนี่ไปหมด ถ้าทำจริงๆ มีหวังเขาได้จับมันล่ามโซ่ไว้อีกครั้งแน่ๆ

"งะ งั้นไม่ทำก็ได้ครับ"

"อยากทำทรงไหน"

พรืดดดดด

คนตัวเล็กไม่ตอบแต่ส่ายหน้า เขาไม่รู้เรื่องพวกนี้ ถามหลงแฟยตอนกลางวันแล้วแต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าทรงไหนจะเข้ากับตัวเอง

"นายท่านครับ" สองเท้าหยุดเดินพร้อมเรียกคนที่เดินจูงเขาให้หยุดตาม

ฟรานซ์หันมามองเอ็กซ์อย่างสงสัย ใบหน้าหวานที่เขาเคยเห็นแต่รอยน้ำตา ตอนนี้ เวลานี้ มันมีรอยยิ้มที่กว้างซะจนเขาเจ็บหัวใจไปหมด...

"ช่วยคิด ทรงที่เข้ากับผมหน่อยได้ไหมครับ"

ครั้งหนึ่ง...เขาเคยพรากรอยยิ้มจากเด็กคนนี้ไปซินะ...

รอยยิ้ม....ที่กุมหัวใจเขาไว้ทั้งดวง...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป