ตามใจครั้งที่ 6

"ชอบไหมครับคุณเอ็กซ์??"

"อื้ม!" หลงเฟยยิ้มตามอีกคนทันทีที่มาถึง

ร้านตัดผมชายในห้างที่กำลังเป็นที่โด่งดังร้านนี้ นอกจากการตกแต่งจะถูกใจคนตัวเล็กด้วยการคุมตรีมสีหวานแล้ว รอบๆ ร้านยังรายล้อมไปด้วยร้านขนม และ ไอศกรีมเยอะแยะมากมาย เป็นทำเลที่นับว่าดีสำหรับคนตัวเล็กที่นานที ปีหนจะได้เดินออกจากบ้านใหญ่แบบนี้

"เข้ามา"

"ครับ"

ฟรานซ์เป็นคนเดินนำทาง และตามด้วยเอ็กซ์ หลงเฟย และคิม กับลูกน้องอีกสองสามคนที่มาดูแลความปลอดภัยประจำ

"สวัสดีครับ คุณเอริเบียโต้" เจ้าของร้านร่างโปร่งกล่าวแนะนำผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือเขาให้เขามีงานทำ

"อืม คนเยอะดี"

"ครับ ทุกอย่างต้องขอบคุณ คุณเลย อ่า วันนี้คุณบอกว่ามีคนพิเศษที่จะให้ผมแปลงโฉม...เด็กคนนั้นหรือ?" เจ้าของร้านตัดผมพยักพเยิดไปทางคนตัวเล็กด้านหลัง ที่ยืนคุยกับพวกชายชุดดำอย่างออกรสออกชาติ

"อืม ดูแลดีๆ"

"ได้เลยครับ" เจ้าของร้านโค้งให้หนึ่งทีก่อนจะเดินมาหาเป้าหมาย คนพิเศษของผู้มีพระคุณที่เขาจะแปลงโฉมให้ในวันนี้....ถือเป็นเกียรติยิ่งนัก

"สวัสดีครับ หนุ่มน้อย"

"อ๊ะ...เอ่อ สวัสดีครับ" เอ็กซ์กล่าวสวัสดีอีกคนตามมารยาท สายตาเหลือบมองนายท่านที่มองมาทางตัวเองนิ่งๆ อย่างกับจะต่อว่า แต่พอร่างสูงพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งรอที่โซนรับแขก เขาก็เข้าใจว่า เขาคุยกับคนตรงหน้านี้ได้...

"คุณคือคนพิเศษของคุณเอริเบียโต้สินะ น่ารักสมที่ล่ำลือกันจริงๆ"

"คนพิเศษ? น่ารัก?"

"อุ๊บบบ คริคริ" หลงเฟยปิดปากหัวเราะเบาๆ ไม่ค่อยมีคนชมคุณเอ็กซ์แบบนี้เท่าไหร่ วันๆ อยู่แต่กับลูกน้องของนายท่าน ขืนชมแบบนี้ก็โดนไล่ออกกันพอดี พอเห็นคนตัวเล็กโดนชมว่าน่ารักแล้วเหวอไปก็ทำเอาหลงเฟยอดขำไม่ได้จริงๆ

"ผมได้ข่าวมาว่า คนรักของคุณเอริเบียโต้คืออดีตเลขาของเขา ถ้าไม่รังเกียจ คุณช่วยบอกอายุให้ผมได้ไหม? จากที่ผมดู คุณอายุยังน้อยอยู่เลย"

"เอ่อ...." คนตัวเล็กแฮงค์ไปแล้วในตอนนี้

"อ่า แย่จริง ผมนี่ทำเสียมารยาทไปแล้วต้องขอโทษด้วยครับ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย"

"แหะ^^;"

"ฮ่าๆๆๆๆ" คราวนี้หลงเฟยอดไม่ไหววิ่งออกไปนอกร้านพร้อมเสียงขำดังลั่น อยากจะบอกว่าสีหน้าลำบากใจคุณเอ็กซ์ในตอนนี้มันช่างน่ารักปนตลกจริงๆ

"ผมชื่อ มาค แอลโซ เรียกว่า มาค ก็ได้ เป็นเจ้าของร้านตัดผมนี้ แล้วคุณล่ะ คนพิเศษของคุณเอียน"

"ผะ ผม....(นายท่าน....ผมกลัวคนๆ นี้)....เอ็กซ์ ครับ" เอ็กซ์ตอบพรางคิดในใจ เขาแทบไม่เคยคุยกับคนแปลกหน้ามาก่อน ยิ่งกับคนพูดไม่หยุดแบบนี้เขายิ่งทำตัวไม่ถูกซะจริง

"เอ็กซ์? แล้วชื่อจริงล่ะ"

"ของแบบนั้น ผมไม่เคยมี..." ตั้งแต่เกิดก็ถูกเรียกว่า เอ็กซ์ มาโดยตลอด จะว่าไป...ตัวเขาเองไม่มีชื่อจริง งั้นซินะ

"งั้นผมจะเรียกคุณว่าเอ็กซ์แล้วกัน อ่า เอ็กซ์ ทีนี้คุณบอกอายุกับผมได้หรือยังครับ?"

"ตอนนี้ก็ 17 จะ 18แล้วครับ"

"ว้าว! อย่างที่เขาบอกเลย เลขาที่แสนฉลาดแต่อายุยังน้อย แถมคุณยังดูดี น่ารัก ดูเป็นคนน่าคบหา..."

"อะแห่ม!"

"อุ๊ย! เอ่อ ผมหมายถึง เหมาะกับคุณเอียนดีนะครับ" มาคยังพูดไม่ทันจบ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาแทรก ทำเอาเจ้าตัวเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน เขาลืมไปได้ไงนะ ข่าวที่ว่าคุณเอียนคนนี้หวงคนรักยิ่งกว่าอะไร ถึงกับไปแดนเกาหลีเพื่อชิงตัวคนรักคืนเชียว....ตายๆ

"คะ ครับ??" คนตัวเล็กไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าในปัจจุบัน หนังสือพิมพ์ และสื่อต่างๆ ต่างพาดหัวข่าวเรื่องที่ ฟรานซ์ เอริเบียโต้ ประกาศว่าห้ามใครมายุ่งย่ามกับ เอ็กซ์ เพราะเป็นคนสำคัญของฟรานซ์ และองค์กร.... แค่นี้ใครๆ เขาก็รู้ว่าสาวครึ่งประเทศกินแห้วไปเรียบร้อย เล่นประกาศออกข่าวใหญ่โตแบบนั้น อีกไม่นานคงมีข่าวดี....แต่ คนตัวเล็ก ตัวหลักในบทสนทนา และ ตัวเอกในข่าวกับไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"อ่า เราไปตัดผมกันดีกว่าครับ"

"ผม...ไม่เคยมาร้านตัดผมแบบนี้เลย ต้องทำยังไงบ้างครับ?" คำถามใสซื่อของคนตัวเล็กทำเอามาคเจ้าของร้านถึงกับหลุดยิ้ม

"แค่คุณเอ็กซ์เลือกแบบที่ต้องการ เดี๋ยวที่เหลือให้มาค คนนี้จัดการเอง"

"แบบ?"

"ทรงที่อยากตัดไงครับ คุณมีทรงในใจหรือยัง?"

"เรื่องนั้น นายท่านครับ..." คนตัวเล็กเบี่ยงตัวเดินไปหาร่างสูงที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ ร่างสูงมองนิดหน่อยก่อนจะกลับไปอ่านนิตยสารอีกครั้งไม่สนใจ

"คุณมาค เอ่อ เจ้าของร้านบอกให้เลือกทรง แล้ว...." เอ็กซ์กลัวว่าทรงที่เลือกมามันจะไม่ถูกใจนายท่านแล้วจะโดนลงโทษข้อหาไม่มีสมองอย่างเมื่อก่อน ถึงตอนออกจากบ้านจะบอกให้ช่วยเลือกก็เถอะ แต่นายท่านก็ไม่เห็นพูดอะไรสักอย่าง

"อยากได้แบบไหน? มีในใจแล้วนิ"

"คะ ครับ"

"ถ้าเธอชอบ ก็ลองตัดดู" หนังสือนิตยสารถูกวางไว้ ฟรานซ์ลุกขึ้นไปพูดอะไรสักอย่างกับมาคก่อนจะกลับมานั่งลงที่เดิม ปล่อยให้เอ็กซ์ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น

"อยากจะทำอะไรก็ทำ แต่ไม่ให้ทำสีผม"

"งั้นถ้าผมเลือกทรง*** ได้ไหมครับ"

ร่างสูงเหลือบตาขึ้นมามองอีกฝ่าย ในหัวเริ่มพิจารณาว่าถ้าคนตัวเล็กตัดทรงนั้นแล้วจะออกมาเป็นอย่างไร...

ผมสีน้ำตาลอ่อน...กับทรงผมใหม่ที่ว่า...

มันน่ารักเกินไป!!

"ไม่"

"เอ๊ะ....." ทั้งที่บอกเองแท้ๆ ว่าอยากตัดทรงไหนก็ตัด พอเลือกแล้วก็โดนปฏิเสธอยู่ดี หรือ ทรงที่หลงเฟยเลือกให้มันจะน่าเกลียดเกินไป??

"เห้อ!! ทรงเดิมแค่ตัดให้มันสั้นลงก็พอน่า!" ฟรานซ์ถอนหายใจแล้วบอกเหวี่ยงๆ ก็เขาไม่อยากให้เอ็กซ์ตัดทรงที่เลือกไว้ ทุกวันนี้เขาก็อดทนอดกลั้นจะแย่ ถ้าได้เสริมสวย เสริมหล่อ ตัดทรงที่มันน่ารักกำลังนิยมแบบนั้น เขาไม่ต้องกลั้นใจตายเลยหรือไง!?

"ก็ได้...ครับ"

"อ่า ตกลงว่าเลือกทรง?"

"นายท่านบอกว่าทรงเดิมแต่ตัดให้สั้นพอ"

"ว่าแล้วเชียว เรามาเริ่มกันเลยเถอะครับ เชิญนั่งตรงนี้...."

มาคเริ่มงานทันที เขาชวนเอ็กซ์คุยบ้าง แต่ไม่มากนักเพราะตามันเหลือบไปเห็นออร่าสีดำจากคนข้างหลังที่สะท้อนกระจกออกมา ให้ตายซิ แค่ถามว่าคุณเอ็กซ์เคยคบกับผู้หญิงไหม ทำไมคุณเอียนต้องทำหน้าโหดแบบนั้นด้วยนะ

"หืม? นี่คุณไม่เคยเปลี่ยนทรงผมเลยงั้นหรอเนี่ย"

"ครับ ทุกๆ เดือนนายท่านจะให้ช่างตัดผมมาตัดให้ในบ้าน ให้ลูกน้องคนอื่นๆ ด้วย บางคนก็เปลี่ยนทรงผม แต่ผม...ไม่ได้รับอนุญาตให้เปลี่ยน"

"แล้วครั้งนี้ล่ะครับ? คุณเอียนไม่ให้คุณเปลี่ยนงั้นซินะ"

"ที่จริง ก่อนหน้านี้นายท่านให้ผมเลือกว่าอยากตัดแบบไหน แต่ อ่า ช่างเถอะครับ ทรงเดิมก็ดีอยู่แล้ว" เอ็กซ์มองตัวเองที่สะท้อนในกระจก ผมที่มันแทงตาถูกตัด ออกไปแล้ว ตอนนี้ผมเริ่มสั้นจากการตัดออก ที่เหลือก็แค่จัดแต่งทรงให้ดูดีอีกนิดหน่อย

"จะว่าไป ทรงนี้ก็เข้ากับคุณดี ไหนจะมีผมที่เข้ากับสีตานั่นอีก....ช่างลงตัวซะจริง"

"หลงเฟยเพื่อนของผมบอกว่าคนอิตาลีชอบตาสีแปลกๆ ?"

"ก็ใช่ แต่ว่า ตาสีน้ำตาลธรรมชาติแบบคุณพวกผมก็ชอบนะครับ"

เพล้ง

"นะ นายท่าน..." เสียงแก้วน้ำแตกดังลั่นร้าน คิมและหลงเฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ก็พอจะรู้สาเหตุที่แก้วมันหลุดมืออะนะ

"นายท่าน เป็นอะไรไหมครับ!"

"คุณเอ็กซ์ นิ่งๆ ซิครับ ไม่มีใครทำอะไรนายคุณได้หรอกน่า เดี๋ยวผมให้คนมาเก็บกวาดนะครับ" มาคบอกคนตัวเล็กที่ทำท่าจะลุกขึ้นไปหานายตัวเอง

"ดีนะที่แตกลงพื้น ไม่ได้มาขว้างใส่เรา ต่อไปนี้คงต้องคิดก่อนพูดให้มากกว่านี้ซินะ ไม่งั้นเราตายไม่สวยแน่ๆ

"

เจ้าของร้านคิดในใจ...

ตาโตลืมขึ้นช้าๆ หลังจากรับรู้ความเย็นทั่วร่างกาย

"อ๊ะ ฟื้นแล้วหรอ"

"คะ ใคร....."

"ป้าเป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่จ้ะ เอ้า ดื่มน้ำก่อน" แก้วน้ำพร้อมหลอดถูกยื่นป้อนให้คนเจ็บ

"ขะ ขอบ คุณครับ โอ๊ย...."

"ยังไม่ต้องลุกๆ ตัวเรามีแผลเต็มไปหมดเลย นอนพักเถอะจ้ะ"

"ที่นี่ที่ไหนครับ....?"

"บ้านใหญ่ของตระกูล เอริเบียโต้ บ้านของคุณเอียนเขาน่ะ"

"เอริเบียโต้....เอ ริ....เบีย...โอ๊ยยยย!!! ปวดหัว!!! ปวดหัว!!!!" จู่ๆ คนเจ็บก็ยกมือที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลมากุมที่ศีรษะ จนแม่บ้านต้องมาตามหมอให้

"หลับไปแล้วล่ะครับ ป้าไม่ต้องห่วง"

"เจ้าหนูนี่เป็นอะไรหรือเปล่าอาจารย์หมอ?"

"ครับป้า เหมือนอดีตจะความจำเสื่อมมาน่ะ ป้าได้ไปพูดอะไรกระทบจิตใจเขาหรือเปล่า?"

"ไม่รู้ซิ พอบอกว่า ที่นี่คือบ้านของตระกูลเอริเบียโต้ก็เป็นแบบนี้แหละ"

"เด็กนี่เป็นคนของนายท่านหรือ ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน"

"เปล่าหรอก ไม่รู้ซิ เมื่อชั่วโมงก่อนนายท่านพามาน่ะ บอกแค่ว่าให้พามาดูแล ป้าก็เลยเช็ดตัวแล้วทำแผลให้ ตอนเช็ดตัวก็ตื่นมานี่แหล่ะ ไม่รู้ว่าลูกเต้าเหล่าใคร มาจากไหน"

"อืม จะว่าไป...ก็เหมือนอยู่นะ"

"เหมือน?"

"เหมือนเด็กคนนั้นไงครับ"

"เด็กคนนั้น...ตายล่ะ...."

"คุณเอ็กซ์..."

"จะว่าไป เมื่อก่อนก็ หรือว่า....!!"

"มีอะไรงั้นหรือครับป้า!"

"ก็เมื่อก่อนน่ะซิ....ก่อนที่คุณเอ็กซ์จะเข้ามา.....เคยมีเด็กหน้าตาแบบนี้......."

สองคนคุยกันเบาๆ โดยไม่รู้ว่าคนป่วยที่แกล้งหลับลืมตาขึ้นมาช้าๆ....ความทรงจำที่หายไปนานกว่าสิบปีมันถูกรื้อฟื้นขึ้นมาใหม่...ทำไมนะ...ทั้งที่หนีออกจากที่นี่ได้แล้วเชียว ทั้งที่ คิดว่าจะไม่ต้องมาเจอคนๆ นั้นแล้ว...คนใจร้าย...คนที่ทำร้ายเขา ตั้งแต่เขายังอายุแค่หกขวบ....พี่ใหญ่...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป