ตามใจครั้งที่ 3

ใครว่า...มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่จะทำอะไรโรแมนติกไม่เป็น...และใครว่า...มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ จะไม่มีทางอ่อนข้อให้กับใครแม้แต่คนที่ตัวเองรัก...

ตาคมลืมตามองเพดานช้าๆ หลังจากรู้สึกตัวตื่นไม่นาน ฟรานซ์มองเพดานสีฟ้าอ่อนด้วยความรู้สึกสบายใจ และ ...อบอุ่น...ยิ่งข้างตัวของเขามีเด็กคนนี้แล้วล่ะก็..

คืนแรก

ของการนอนห้องเดียวกันโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แม้จะอยู่ด้วยกันมาเกือบสิบปี

เอ็กซ์หลับได้เพราะฤทธิ์ของยา หลังจากหัวแตะหมอนก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวต่างจากร่างสูงอีกคนที่นอนด้วย

เขารอให้คนตัวเล็กหลับก่อนจึงเข้ามาในห้อง และนอนบนเตียงเดียวกันทีหลัง..แต่หน้าแปลก..

ทั้งที่เรื่องอย่างว่ามันห่างหายจากเขาไปนาน...

ทั้งที่เขาเป็นพวกขาดไม่ได้

แล้วยิ่งกับคนตัวเล็กที่โหยหามาตลอด

แต่พอได้มานอนด้วยกัน ใบหน้าหวานยามหลับใหลทำให้เขาผ่อนคลายจนลืมเรื่องอย่างว่าไปโดยปริยาย แต่กลับมีอีกความรู้สึกที่ผ่านเข้ามา...

...อยากกอด...อยากอยู่ด้วย...แค่นั้นก็พอ..

"หึ..." นี่ซินะ สิ่งที่เขาคิดมาโดยตลอด นี่ซินะ ที่เรียกว่า

ความรัก

ร่างสูงลุกจากเตียงจัดการอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดใส่ทำงานตามปกติเหมือนทุกวันก่อนออกจากห้องไปโดยไม่ปลุกคนตัวเล็ก หรือ แม้แต่การจูบบอกลาใดๆ ทั้งสิ้น..มีเพียงตาเรียวคมที่หันมามองเอ็กซ์ที่นอนอยู่แล้วละสายตากลับไปเท่านั้น...

"วันนี้นายท่านจะไปไหนงั้นหรือครับ?" คิมถามหลังจากที่ตั้งใจจะมาปลุกนายท่าน แต่เห็นเจ้านายที่รักเดินลงมาด้วยชุดทำงาน ทั้งที่งานของวันนี้นายท่านจัดการไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

"ออกรถ กูบอกทางให้"

"ครับ!!!" คิมวิ่งลงกลับไปเอารถมารอรับนายท่าน ก่อนเจ้านายค่อยๆ เดินลงตามมาช้าๆ ระหว่างทางเจอกับบรรดาแม่บ้านและลูกน้องมากมายที่ก้มหัว บอกอรุณสวัสดิ์จนเป็นเรื่องชิน

"นายท่าน อรุณสวัสดิ์ครับ วันนี้..."

"กูไม่ว่าง ไปดูนายมึงได้แล้ว"

ฟรานซ์ที่รู้ว่าหลงเฟยจะพูดอะไรก็ตัดบทปฏิเสธไปก่อน

เหอะ

จะเรื่องอะไรล่ะ นอกจากจะขอให้พานายหญิงของมันออกไปเที่ยวเล่นบ้าง พูดทั้งวัน พูดทั้งคืน ขนาดเจ้าตัวยังไม่พูดอะไรแท้ๆ

"โธ่...." ได้ยินแต่เสียงตัดพ้อลูกน้องตามหลัง ไม่เข้าใจทำไมหลงเฟยถึงได้ติดเอ็กซ์งอมแงมขนาดนั้น! ฟรานซ์พยายามสงบสติคิดว่า ไม่ใช่แค่หลงเฟย แต่ทุกคนต่างรักและเอ็นดูเด็กของเขาทั้งนั้น แต่นี่มันก็เกินไป เห็นทีคงต้องให้ไอ้คิมมันสั่งสอนบ้างซะ

"นายท่านจะไปไหนหรือครับ ทางนี้มันไม่ค่อยคุ้นตาผมเท่าไหร่" คิมถามอย่างกังวลหลังจากขับมาตามเส้นทางที่คนเป็นนายบอก นี่ผ่านมาจะสองชั่วโมงแล้วยังไม่ถึงที่หมายสักที ไหนจะไอ้เส้นทางที่มันค่อยๆ ห่างไกล ร้างผู้คนและบ้านเรือนไปทุกทีนี่อีก

ตัวคนขับอย่างเขาเองบอกเลยว่าทางนี้ก็ไม่เคยมาเหมือนกัน...นายท่านคงไม่คิดจะหาพิกัดจุดฝังศพใครหรอกนะ

"กูไม่ได้เอามึงมาหาที่ฝังศพหรอกน่า! ขับไปตามทางก็พอ!"

"คะ ครับ!" ....อ่านใจคนได้หรือไงนะ...

เส้นทางที่เป็นถนนดินทอดยาวไปเรื่อยๆ ถึงอิตาลีตอนนี้จะอากาศค่อนข้างไปทางเย็น แต่ขับรถตากแดดแบบนี้ก็เริ่มร้อนบ้าง คิมขับรถไปตามทางเรื่อยๆ ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง จนกระทั่งทางข้างหน้ามีทุ่งหญ้าปริปราย และเริ่มหนาขึ้นตามสองข้างทาง ลูกน้องหนุ่มมองหน้าเจ้านายผ่านกระจก ก็เห็นนายท่านมองไปฝั่งหนึ่งของกระจก คิ้วเรียวขมวดกันเหมือนคนใช้ความคิด จนลูกน้องเองอดใจคิดคำถามในใจไม่ได้

"ขับช้าๆ เป็นไหมวะ" ฟรานซ์เผลอพูดออกมาแต่คิมดันได้ยิน ลูกน้องคนสนิทเลยผ่อนคันเร่งและขับช้าๆ ตามความต้องการ แอบเห็นว่าคิ้วเรียวที่ขมวดกันก่อนหน้านี้เริ่มคลายตัวนิดหน่อยแล้ว

"ผมไม่ยักรู้ว่ามีสวนดอกไม้อยู่แถวนี้" คิมพยายามชวนเจ้านายคุย แต่ไม่เป็นผล คนข้างหลังหันไปให้ความสนใจกับดอกไม้นานาชนิดจากนอกหน้าต่าง

"นายท่านหาอะไรอยู่รึเปล่าครับ"

"ไม่"

"อ่า ครับ"

ถามปุ๊บ ตอบปั๊บ มันดูมีพิรุธยังไงพิกล

คิมขับรถไปเรื่อยๆ จนสองข้างทางที่เคยเป็นสวนหญ้า สวนดอกไม้เริ่มมีต้นไม้สูงใหญ่มากขึ้น มากขึ้น จนตอนนี้เต็มไปด้วยป่า รถหรูเริ่มขับช้าลงทีละนิดๆ

"จอด"

จัดให้ตามคำขอ

กว่าจะจอดได้ก็ขับเข้ามาในป่าลึกพอควร ฟรานซ์ไม่รอให้ใครมาเปิดประตูก็ผลักมันออกไป หยุดยืนอยู่ตรงรถนิ่งๆ สายตาคมกวาดมองพื้นที่รอบๆ ไปเรื่อย

"นายท่านมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"มึงรู้ไหมว่าตรงนี้ที่ใคร?" เสียงทุ้มเอ่ยถาม

"ไม่ทราบครับ" ฟรานซ์พยักหน้าตอบรับแล้วเดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ ฝ่ายลูกน้องที่กลัว ก็เดินตาม ไม่ใช่กลัวนายท่านเป็นอะไรนะ แต่คิมน่ะสิ...กลัวผี..ถึงจะกลางวันแสกๆ ก็เต๊อะ!

"แถวนี้มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด นายท่านระวังหลงนะครับ" คิมหันซ้ายหันขวามองลาดเลาระวังภัยเต็มที่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย ทั้งที่ปกติไปไหนมาไหน จะมีลูกน้องตามแท้ๆ วันนี้นายท่านนึกอินดี้อะไรมาคันเดียว มาสองคนกันไอ้คิมก็กลัวซิวะ!

"กูไม่ปัญญาอ่อนหลงป่าโง่ๆ แบบมึงหรอกคิม ไปรอที่รถเดี๋ยวกูตามไป"

"แต่"

"เดี๋ยว ฉัน! ตาม! ไป!" ฟรานซ์เปลี่ยนสรรพนามเป็นโหมดทำงาน สั่งจนลูกน้องรับคำและเดินกลับรถรอคนเป็นนายตามคำสั่ง

ร่างสูงหยุดยืนนิ่งๆ ไม่ขยับกายตรงที่เดิมแต่ตาเรียวก็มองซ้ายมองขวา...นานนับสิบนาทีก่อนที่จะ...

"หายากเหลือเกินนะ..." เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมา ถ้าไม่ได้สนิทหรืออยู่ด้วยกันมาจะไม่มีทางรู้เลยว่าตอนนี้ร่างสูงกำลัง

ดีใจ

"อ๊ะ นายท่าน....ทำไมไปนานจังครับ ผมเป็นห่วงแทบแย่ แล้วนั่น อะไรหรอครับ?"

"เก็บไว้ให้ดี" ร่างสูงส่งบางอย่างให้เลขาคนสนิทที่รับมาแล้วมองมันงงๆ ก่อนเจ้าตัวจะขึ้นรถไม่ต้องรอให้ใครเปิดให้อีกตามเคย....

มุมปากหนายกยิ้มอย่างมีเลศนัยกับความคิดในหัว...ถ้ามันเห็น

ของ

นั่น...มันจะทำหน้าอย่างไงนะ...

"หึ"

ร่างโปร่งยืนนิ่งมองนายท่านกับรุ่นพี่ หรือ คนรักของตนเอง ขับรถออกไปจากบ้านก่อนจะถอนหายใจดัง ฟู่! เบาๆ

"ป้าครับ เดี๋ยวผมจะไปตามคุณเอ็กซ์ รบกวนป้าตั้งโต๊ะอาหารรอทีครับ"

"ได้จ้ะพ่อเฟย"

หลงเฟยยิ้มขอบคุณก่อนจะขึ้นมาบนห้องส่วนตัว ห้องใหญ่ของนายท่าน

ปกตินอกจากคุณแม่บ้านก็แทบไม่มีใครเข้าห้องนี้ แต่เพราะคุณเอ็กซ์มานอนนี่ หลงเฟยที่มีหน้าที่ดูแลอย่างใกล้ชิดเลยมีสิทธิ์เข้าออกบ่อยๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณเอ็กซ์ครับ" เสียงใสเรียกเจ้านายอีกคน (ที่เจ้าตัวไม่รู้) หลายครั้งก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจนคนปลุกถอดใจ คิดว่าจะให้คนตัวเล็กนอนต่อ ก็กลับลืมตาตื่นขึ้นมาดื้อๆ ซะงั้น

"หลงเฟย"

"คะ ครับ!?"

"อืม...."

แล้วก็หลับต่อ...

"คุณเอ็กซ์! อ้าว...ละเมอหรอ" ร่างโปร่งมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่เคยเห็นอีกคนนอนละเมอมาก่อน แต่ก็ช่างเถอะ

"อืม..." ผ่านไปไม่นาน คนตัวเล็กก็เริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้ตาโตที่ลืมขึ้นมามองจดจ้องไปที่เพดานสีฟ้าอ่อนนิ่งๆ ไม่สังเกตเลยว่าข้างเตียงมีหลงเฟย เลขาอีกคนของนายท่านอยู่..

ติ๊ก...ติ๊ก...

"เอ่อ...."

"หลงเฟย"

"คะ ครับ!?" ร่างโปร่งขานรับอีกครั้ง หวังว่าคราวนี้คงจะไม่ละเมออีกนะ!

"เปล่าครับ...ผมตื่นสายหรอ" เอ็กซ์หันมามองคนข้างๆ แล้วถาม

"ครับ จะสิบโมงแล้ว นายท่านออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า"

"เอ๋? ทำไมไม่ปลุกผมล่ะครับ"

"ผมเห็นว่าคุณเอ็กซ์หลับสบายเลยไม่อยากรบกวนน่ะครับ"

"ขอบคุณนะครับ แต่วันหลังปลุกผมหน่อย เผื่อนายท่านเรียกใช้ผม" หลงเฟยพยักหน้าหงึกหงัก คิดในใจว่า คงไม่เรียกใช้มั้ง ทะนุถนอมยิ่งกว่าแก้ว ยิ่งกว่าหยกแบบนี้ เห้อ

กิจวัตรประจำวันของคนตัวเล็กที่ดูจะน่าเบื่อสำหรับใครบางคน แต่ไม่ใช่สำหรับเจ้าตัว เอ็กซ์ขึ้นชื่อว่าเป็นเลขาที่ทำงานดีที่สุด ฉลาด หัวไว ถึงร่างกายจะอ่อนแอ แต่จิตใจกลับแข็งแกร่ง

คนตัวเล็ก เริ่มไล่อ่านโครงการและอ่านรายงานย้อนหลังตั้งแต่กลับไทยเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว เอ็กซ์ในตอนนั้น...โดนยาที่นายท่านสั่งทำจนสมองไม่สั่งการ แถมยังความจำเสื่อมอีก เรื่องบริษัทเขาห่างหายไปนาน ต้องกลับมาตรวจและเขียนสรุปให้นายท่านอ่านอีกรอบ

"ขอบคุณครับ"

สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป..

เอ็กซ์ได้ร้บการดูแลที่ต่างจากเดิม ทั้งเรื่องคนในบ้านที่ทำเหมือนเขาเป็นเจ้านายอีกคน แล้วดูแลดีมาก ต่างจากเมื่อก่อน ที่ถึงจะถูกดูแลอย่างดี แต่ทุกอย่างล้วนเป็นสถานะของลูกน้องด้วยกัน...ไม่ใช่ ลูกน้อง กับ เจ้านาย ซึ่งคนตัวเล็กก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนปฏิบัติกับเขาแบบนั้น

"คุณเอ็กซ์ครับ นายท่านมาแล้ว ไปรอหน้าบ้านเถอะครับ"

"ครับ"

ทั้งสองคนลงจากห้องหนังสือ ห้องที่เอ็กซ์ชอบมานั่งทำงานเป็นประจำ เพื่อมารอนายท่านเช่นเคย

"จัดโต๊ะ ฉันหิวแล้ว" ฟรานซ์ไม่ได้ทักทายคนตัวเล็กอย่างที่ควรจะเป็น ซึ่งสำหรับคนตัวเล็กมันเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่ใช่กับเลขาทั้งสองของเขา...

"พี่...ทำไมนายท่านไม่ทักทายคุณเอ็กซ์บ้างล่ะ"

"ไม่รู้ซิ คุณเอ็กซ์ก็ด้วย...ทำไมทำตัวปกติจัง"

"ทั้งที่ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว/ทั้งที่เข้าใจกันแล้ว"

"เห้อ/เห้อ"

สองเลขาหนุ่มพูดพร้อมกันและถอนหายใจอย่างปลงตกออกมาเหมือนกัน เจ้านายก็เจ้านายเถอะ ปากบอกจะเปลี่ยนตัวเอง ให้อีกคนรับรู้ว่ารักเขามากแค่ไหน แต่การกระทำกับตรงกันข้าม!

คุณเอ็กซ์ก็เหมือนกัน แทนที่จะเรียกร้อง แต่ที่ทำอยู่มันคือการยอมเหมือนเมื่อก่อนไม่ใช่หรือไง แล้วแบบนี้ทั้งคู่จะได้รัก ได้ร่วมหอกันเมื่อไหร่เล่า!!...สองเลขาหนุ่มคิดในใจ

"คงต้องทำอะไรสักอย่าง/พี่ว่าเราต้องทำอะไรบางอย่าง"

ดวงตาประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะหน้าขึ้นสีเมื่อจับได้ว่าพวกเขาพูดประโยคเดียวกันมาหลายครั้งแล้ว...นี่เรียกว่าใจตรงกันไหมนะ ให้ตายเถอะ...อากาศมันร้อนชะมัด!!

ถ้านายท่านกับคุณเอ็กซ์เป็นแบบนี้บ้างจะดีไม่น้อยเลย...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป