ลงโทษ ครั้งที่แปด

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่แปด

แสบ....ปวด...เจ็บ....ทุกความรู้สึกตีตื้นขึ้นมาทันทีที่ผมรู้สึกตัว ผมลืมตามองอย่างอ่อนแรงสิ่งแรกที่ผมเห็นคือ....กรงเหล็ก....จริงซินายท่านให้ผมพักผ่อน....ผมเลือกที่จะไม่สนใจอย่างอื่นแล้วมามองที่ร่างกายของตัวเอง โซ่เส้นเล็กที่คล้องอยู่ที่คอเรียวของผมยังคงอยู่....แขนและขาของผมยังมีรอยฟกช้ำสีม่วง สีเขียวเต็มไปหมดไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...แค่จางลงกว่าเดิม....

เอี๊ยด

ตึง

"เอ๊ะ!?" ร่างเล็กของหลงเฟยที่เข้ามาใหม่ทำหน้าตกใจก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

"ทำไมถึงตื่นเร็วจังครับ"....ประโยคแรกหลังจากหลับนานกว่าเจ็ดวัน..

"ครับ?"

"นี่วันที่ห้าเองนะครับ ตามกำหนดคุณเอ็กซ์จะตื่นอีกสามสิบสี่ชั่วโมงให้หลัง...." ว่าไงนะ....ผมไม่เข้าใจ

"ช่างเถอะครับ คุณคงจะหิวแล้ว ผมจะไปหาอะไรให้ทาน เดี๋ยวจะให้อาจารย์หมอมาตรวจนะครับ...อยากเข้าห้องน้ำไหม?" ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ หลงเฟยค้อมหัวให้ผมแล้วเดินกลับไป...

....ในที่นี่ผมมีฐานะตำแหน่งเป็นเลขาคนสนิทของนายท่าน....แต่ผมไม่ได้ทำหน้าที่นั้นได้หกปีแล้ว...ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปทำล่ะครับ...เวลาจะนอนยังไม่มี...

"แปลกจริงๆ" อาจารย์หมอที่เข้ามาตรวจร่างกายของผมบ่นพึมพำ....ทำไมถึงแปลกล่ะ?

"ถ้าจับตรงนี้..."

"โอ๊ย!!"

"เจ็บจริงๆ ซินะครับ..." สัมผัสที่แผ่นหลังของผมเริ่มเบาลง...เมื่อกี้จู่ๆ หมอก็กดแผลผมเสียแรงมันก็ต้องเจ็บ...เดี๋ยวนะ

"ผมทายาไปแล้ว?" ยาxxxแค่ทานิดเดียวก็หายแล้วนี่นา ไม่น่าจะเจ็บ...

"นั่นซิทำไมถึง....นั่นไม่ใช่!!!" อาจารย์หมอโพล่ง พลางลุกขึ้นวิ่งออกไปสวนทางกับหลงเฟยที่เดินถือถาดอาหารมา

"งั้นหรอ..." เสียงหวานพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วยิ้มให้ผมก่อนจะค่อยๆ ป้อนข้าวต้มหมูสับของโปรดผมอย่างอ่อนโยน...หลงเฟยคืออีกคนที่รู้ใจผมดี...

"ที่หลัง...ยังเจ็บหรือเปล่าครับ" หลงเฟยถาม

"ครับเมื่อกี้หมอก็ถาม....มีอะไรหรือเปล่า?"

"เปล่าครับ"

"มะ มา มาแล้ว แฮ่ก แฮ่ก" อาจารย์หมอวิ่งมาพร้อมกับหลอดยาในมือสองหลอด

"!?"

"คุณเฟย!" พอผู้อาวุโสเห็นร่างเล็กก็รีบเก็บหลอดยาทั้งสองหลอดลงในกระเป๋าข้างทันที

"ผมคงต้องรายงานนายท่านใหม่แล้วซิ"

"ยะ อย่านะครับ ได้โปรด ถ้านายท่านรู้ ผม ผม" ร่างของอาจารย์หมอทรุดตัวลงนั่งตรงนั้นแล้วพูดขอร้องออกมา...มีอะไรกันนะ?

"สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของนายท่าน....ต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุด....อีกสามสิบนาทีรอเข้าพบนายท่านนะครับ" หลงเฟยพูดแล้วเก็บถ้วยข้าวต้มเดินออกไปไม่ลืมจะล็อคกรงให้ผมตามเดิมปล่อยให้อีกคนทรุดลงร้องไห้ออกมา

"หมอ..?"

"ขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษครับคุณเอ็กซ์ ได้โปรดยกโทษให้ผม ขอร้องยกโทษให้ผม" อะไรกัน ผมไม่เข้าใจ? ผมมองอาจารย์หมอที่ร้องไห้สะอื้นบอกให้ผมยกโทษให้ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด

จนอีกคนโดนลูกน้องร่างใหญ่ของนายท่านลากตัวออกไปจากห้อง....

(อีกด้าน)

"จะไปนอนแล้ว" น้องเล็กพูดเสียงติดหงุดหงิดแล้วผลักไหล่พี่ชายออกแรงๆ

"นอนด้วย" แต่อีกคนไม่ยอม ขืนตัวไว้ที่หน้าท้องแบนราบของน้องชาย มือใหญ่ทั้งสองข้างโอบสะโพกไว้

"ไม่!!!"

"พี่ใหญ่อยากกอดน้องเล็กสุดที่รักอะ! นะนะๆ"

"เฮีย!!! มาเอาคนแก่คนนี้ออกไป!!!" ร่างสูงของสงครามมองอย่างเบื่อหน่ายแต่ก็ยังคิดว่าภาพตรงหน้าน่ารัก....คนอะไรตอแหลกับน้องได้ลงคอ...สงครามคิดในใจ...

"นายครับ" หลงเฟยเอ่ยเรียกเบาๆ ทำให้คนร่างสูงกำยำหงุดหงิดไม่พอใจที่มีงานมาขัดเวลากอดน้องชาย

"เล็ก~"

"ไปตายไป!!" ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากแขนแกร่งทีเผลอ แล้ววิ่งจับมือคนรักขึ้นห้องไป ปล่อยให้เพื่อนๆ ของตัวเองนอนเมาหน้าบ้าน

"นายมันตัวขัด! มีไร!!" หลงเฟยสะดุ้งกับสายตาคมกริบแต่ก็กลั้นใจรายงาน

"ผมรู้แล้วครับว่าทำไมคุณเอ็กซ์ถึงตื่นเร็วและยังเจ็บแผลอยู่"

"ว่าไงนะ!? ไม่ใช่เพราะยาเสื่อมหรือไง?"

"ครับ ดูเหมือนว่าหมอทำยาตัวใหม่ที่คล้ายกับ xxx ขึ้นมาแล้วดันเอายาตัวนั้นมาใช้แทน....ที่คุณเอ็กซ์หลับไปคงเพราะร่างกายต้องการการพักผ่อนไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยา..."

"บัดซบ!!!" เสียงทุ้มดุดันตวาดลั่น...บ้าจริง!

"นี่ฉันเสียเวลาห้าวันไปฟรีหรือไง!!" พี่ใหญ่หัวฟัดหัวเหวี่ยงก่อนจะเดินไปตามทาง...ทางที่ไปห้องพักของหมอ...ไม่ต้องรอให้เรียกมาพบเขาก็จะไปหามันเอง

...

กล้าดียังไงถึงได้ทำของเลียนแบบ หนำซ้ำยังเอามาใช้กับสัตว์เลี้ยงของเขาอีก...เวลาห้าวันที่เสียไปเขาต้องอดกินมันแถมมันยังไม่หาย....หมอ...มึงไม่ตายดีแน่!!!

..............……………..............................

ร่างสูงกำยำของพี่ใหญ่เดินมุ่งหน้าไปทางห้องพักของอาจารย์หมอ...ถึงจะเป็นการเดินช้าๆ ดูเยือกเย็นแต่กลับหนักแน่นเต็มไปด้วยกำลัง...

ผลั๊วะ

"......?" ยังไม่ทันจะไปถึงห้องพักดีนัก ประตูไม้สีสวยก็เปิดออกพร้อมชายวัยกลางคนข้างหลังสะพายกระเป๋าสัมภาระเตรียมจะหนี

"นะ นาย นายท่าน!!!" อาจารย์หมอทำอะไรไม่ถูก เมื่อนายท่านเปิดประตูมาก็พบกับเขาที่กำลังจะหลีกหนี

"ไง"

ฟุบ

"ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ ไว้ชีวิตผมด้วย" ร่างของชายวัยกลางคนทรุดนั่งกับพื้นแล้วพนมมือไหว้คนอ่อนกว่ายังเกรงกลัว

"ขอโทษอะไร....ไหนพูดความผิดของแกมาซะ!" ถึงใบหน้าจะยิ้มแย้มอย่างคนจิตใจดี แต่น้ำเสียงกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธ

"พะ...ผม ผมผิดที่หยิบยาผิด....นายท่านไว้ชีวิตผมนะครับ ผมไม่เคยทำงานผิด...ผม ผมทำงานดีตลอด....ผมจงรักภักดีกับนายท่านตลอด ผม..."

ปัง

พรึบ..

"คนผิดก็คือคนผิด" ร่างของชายวัยกลางคนล้มลงด้านหลังพิงกับประตูไม้สีสวยทันทีที่พี่ใหญ่ชักปืนสีดำขลับยิงเข้าที่ศีรษะ....

"เก็บกวาดด้วย อย่าลืมหาหมอคนใหม่ล่ะ" ปืนสีดำถูกยื่นให้ลูกน้องคนสนิทก่อนเจ้าตัวจะเดินกลับเข้าห้องส่วนตัวของตนเองอย่างอารมณ์ปกติ...

พรึบ....

"เจ็บจัง....ทำไมยังไม่หายนะ...." ภาพเคลื่อนไหวของร่างเล็กปรากฏอยู่บนจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ พี่ใหญ่นั่งดูคนตัวเล็กไปเรื่อยจนกระทั่งร่างเล็กผลอยหลับไป..

"เป็นหมาแท้ๆ แต่ชอบทำตัวหรู หึ!" ภายในนัยน์ตาคมเผยให้เห็นภาพของคนตัวเล็กนอนคุดคู้อยู่ที่พื้นกรง ใบหน้าหวานโผล่พ้นออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจน...รอยแผลบนแก้มซ้ายดูไม่เข้ากับใบหน้าหวานนั่น..แต่ถึงอย่างนั้นพี่ใหญ่ยังคงคิดว่า...ถ้ามีอีกรอบที่แก้มขวาคงจะดูดีไม่หยอก...

"ขออนุญาตครับนายท่านคุณเชาขอพบครับ" ภาพมอนิเตอร์ถูกปิดลงทันทีที่ประตูเปิดออกให้อีกคนเข้ามา

...เชา ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ที่เขาเคยช่วยชีวิตไว้เลยอยากตอบแทน...แต่ไม่รู้ทำไมพอร่างสูงเข้ามาทำงานเป็นลูกน้องเขาอย่างเต็มตัวถึงได้ชอบและรักในงานนี้เสียจนกลายเป็นคนบ้างานไปเลย

"ดึกดื่นแบบนี้ไม่คิดจะให้ฉันพักผ่อนบ้างหรอ"

"ขอโทษครับนายท่าน...ผมจะมารายงาน" ร่างสูงกำยำพยักหน้ารับฟังอย่างเอื่อยๆ เขาก็อยากพักผ่อนบ้าง

"โกดังเก็บยาของคุณซานน์ถูกทำลายเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ตำรวจเข้าจับกุมคนงานเฝ้ายามและกำลังสืบตามตัวการใหญ่อย่างที่นายท่านต้องการแล้วครับ"

"แหมดีจัง วันนี้ฉันคงนอนหลับฝันดี"

"แต่ว่า....ผมเจอนี่บนรถ หลังจากกลับมาจากการวางเพลิง" เชาพูดไม่ออก เขากดดันกับเรื่องที่จะพูดจึงส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้นายตัวเอง

"ซานน์ วีนัส...เอ๋เขียนจดหมายรักมาหาฉันงั้นหรอ...." มือหนาฉีกจดหมายออกอย่างประนีประนอมแล้วคลี่จดหมายนั้นอ่านดูอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะ.....

"หึ!" ตาคมวาวโรจน์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...จนทำให้ลูกน้องผู้เคร่งขรึมอย่างเชายังตัวสั่น....รู้จักกันมาเกือบสิบปี....นายของเขายังไม่เคยทำหน้าตาโกรธเคืองแบบนี้สักครั้ง แม้แต่ตอนที่น้องชายสุดที่รักจะถูกข่มขืนเขาก็ไม่เป็นแบบนี้....ในจดหมายนั่นเขียนอะไรกันแน่นะ.....

พรึบ

"เจอกูแน่.....!!!!!" ฟรานซ์ตะโกนออกมาอย่างสุดจะทนแล้วขว้างกระดาษสีขาวสะอาดลงพื้นอย่างแรงก่อนจะเดินไปยังทิศทางห้องขังของเอ็กซ์....

เชาไม่รอช้าหยิบกระดาษใบนั้นต้นเหตุที่ทำให้นายของตนอารมณ์เสียแต่ดึกแต่ดื่นมาอ่าน...

'อีกสามวันผมขอตัวคุณน้องเล็กมาอยู่กับผมหน่อยนะครับ...จริงซิ....คนตัวเล็กๆ ที่ชื่อว่า เอ็กซ์น่ะ....น่ารักไม่หยอกเลยนะครับผม....ซานน์ วีนัส...'

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....