ลงโทษ ครั้งที่เจ็ด

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่เจ็ด

ผ่านไปนานสี่วันแล้วที่ฟรานซ์ เอริเบียโต้ หรือ

พี่ใหญ่

มาที่ประเทศไทย เขาเคลียร์งานสะสางทุกอย่างจนเสร็จ รวมไปถึงเดินทางไปพบกับน้องชายที่รักยิ่งกว่าดวงใจ....วันนี้เป็นวันที่ห้า....ห้าวันสำหรับการรอคอยอีกคนที่เขาปล่อยให้นอนสลบอยู่ในกรงเหล็ก...ห้าวันที่เขาไม่ได้ชิมมันอย่างอิ่มเอม....ห้าวันที่เขาจ้องมอนิเตอร์ที่ปรากฏภาพของร่างเล็กที่นอนนิ่งตลอด....เป็นห้าวันที่เขารู้สึกว่านานเกินไป...

"ขออนุญาตครับนายท่านคุณหลงเฟยมาแล้วครับ" สิ้นเสียง ประตูไม้บานใหญ่ลายสิงโตก็ถูกเปิดออกจากบอดี้การ์ดคนเดิม

"อีกสิบนาทีนายน้อยและเพื่อนๆ จะมาถึงแล้วครับ" หลงเฟยรายงาน....สองสามวันที่ผ่านมาฟรานซ์เดินทางจากคฤหาสน์ของเขาไปเมืองกรุงเพื่อหาน้องเล็กหรือนายน้อย

และเมื่อวานน้องเล็กและเพื่อนๆ ก็สอบเสร็จเรียบร้อยพอดีเขาจึงใช้โอกาสนี้ชักชวนเพื่อนๆ ของน้องชายมาเที่ยวเสียเลย....เป็นโอกาสดีที่เขาจะได้กอดน้องชายได้อย่างเต็มรัก หลังจากที่ปล่อยให้ชายอื่นได้กอดทุกวัน

....เขาจะไม่ยอมน้อยหน้าหรอก....จะต้องกอดน้องเล็กให้ได้!!....

คนบ้าน้องชายคิดในใจอย่างมีเลศนัย...แต่อีกใจของเขากับรู้สึกวิตก...

"สัตว์เลี้ยงของฉันละ....เอาไปขังแล้วใช่ไหม".....เอ็กซ์...

"ครับ....เรียบร้อย"

ใช่...เขารู้สึกวิตกกับเรื่องของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของเขา ทุกครั้งที่เขาเจอน้องชายเขาคิดแล้วคิดอีกว่าน้องชายของเขาจะพบกับสุนัขชั้นต่ำตัวนั้นไหม....ไม่ใช่กลัวสุขนัขจะคิดไม่ซื่อกับน้องเล็ก

เพราะถึงคิดจริงๆ มันก็ไปไหนไม่ได้...แต่เขากลัว กลัวว่าน้องชายสุดรักสุดหวงของเขาจะยื่นมือมาช่วยมัน...ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงทำอะไรไม่ได้....

แต่มันจะต้องไม่มีวันนั้น...

"อีกประมาณสี่สิบชั่วโมงคุณเอ็กซ์คงฟื้นจากฤทธิ์ยา ถึงเวลานั้นนายน้อยก็คงกลับไปแล้วครับ"

"ดีแล้วล่ะถ้าน้องเล็กมาเห็นก็แย่เลยเนอะ" คนเป็นนายพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วลุกเดินออกจากห้องทำงานมายังส่วนของห้องโถงใหญ่

"แล้วเรื่องนั้นล่ะ....จับตัวได้หรือยัง?" ระหว่างทางร่างสูงกำยำก็หันมาถามหลงเฟยถึงเรื่องโกดังเก็บเชื้อเพลิงที่ถูกรอบวางเพลิงเมื่อสี่ ห้าวันก่อน

"ยังครับ...แต่เป็นคนของซานน์"

*ซานน์* ผู้มีอิทธิพลมากในเยอรมัน...และเป็นคู่อริกันกับฟรานซ์ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นฟรานซ์แค่เห็นซานน์เป็นเพื่อนเล่นสนุกๆ ไม่เคยคิดจะจริงจังในการต่อสู้สักครั้ง...ถ้าเขาจะจัดการจริงๆ ละก็คนอย่างซานน์...คงไม่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้..

"แหม เล่นสนุกอยู่คนเดียวเลย เราก็เผาโกดังเก็บยาของพวกนั้นสักสาม สี่หลังดีกว่า....นายคิดว่าอย่างไร?" ซานน์เป็นมาเฟียที่เป็นมาเฟียของจริง เขาค้าขายยาและอาวุธเถื่อนให้กับในและนอกประเทศ ต่างจากฟรานซ์เขาคือนักธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ที่ขยายใหญ่ในเอเชียและตะวันออก....จนกวาดบริษัทอื่นไปหมด และพร้อมจะกำจัดทุกคนที่ขัดขวาง...ทั้งหมดที่ทำเพราะ...

ผมพึ่งอายุยี่สิบเจ็ดเองนะครับ ผมต้องเล่นสนุกเป็นเรื่องธรรมดา...

นี่คือคำพูดของเขา....

"โกดังเก็บยาใหญ่ๆ ของซานน์ที่อิตาลีและสเปนถูกจอนจ์จัดการไปแล้วครับ เหลือแต่ที่ไทย..." จอนจ์ก็คืออีกคนที่คิดจะมาเป็นเพื่อนเล่นกับเขาแต่มันกับอ่อนแอเกินไป แค่เขากระดิกนิดหน่อยหมอนั่นก็วิ่งหนีลืมลูกน้องตัวเองเสียแล้ว....ถือว่าเก่งพอตัวนะที่กล้าเล่นกับซานน์น่ะ

"ได้ไงเล่นสนุกอยู่สองคนไม่ชวนฉัน...จัดการที่สุดท้ายอย่าให้เหลือล่ะ...ฉันอยากดูพลุ...ขอไฟหลายๆ สีนะเผื่อออกข่าว" ร่างสูงพูดอย่างสบายใจกับเรื่องนี้แล้วเดินออกมาจนถึงหน้าประตูบ้านรอต้อนรับน้องชายสุดที่รัก.....

ที่รักจ๋า...มาให้พี่กอดทีสิจ๊ะ...

ทั้งความคิด....การพูด...กิริยา....การแสดงออก...ทุกอย่างที่ฟรานซ์ทำกับคนอื่นล้วนแตกต่างกับคนตัวเล็กอีกคนโดยสิ้นเชิง....ทำไมนะ...ขอแค่สักครั้ง...แค่เรียกผมด้วยชื่อของผมเหมือนคนอื่นสักครั้ง.....ได้โปรด...

รถเก๋งสีดำทรงสวยจอดเทียบใกล้ๆ กับบริเวณที่ฟรานซ์ยืนอยู่ ก่อนจะมีรถอีกสามสี่คันขับตามมา...

"เห้อ" ร่างเล็กที่ลงมาจากรถคันแรกถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเมื่อมองไปรอบๆ คฤหาสน์ที่ตัวเองเคยอยู่ตอนเด็กๆ

"สุดที่รักกกก" ฟรานซ์ ไม่ซิ...พี่ใหญ่กระโจนกอดร่างเล็กไว้แนบอกพร้อมหัวทุยที่มุดซอกคอคนเป็นน้องแรงๆ

"เจ็บ" น้องเล็กผลักไหล่พี่ชายตัวเองออกเต็มแรงแล้วเดินตึงตังไปในบ้านหลังใหญ่ไม่สนใจพี่ชายร่วมสายเลือดไม่สนใจคนรัก ที่ทำหน้าตานิ่งเฉยและเพื่อนๆ ที่มองตามอย่างงงๆ

"ยินดีต้อนรับ"

"อะ เอ่อออ ครับ แหะๆ" ภาครุ่นพี่ในหมู่เอ่ยตอบรับและพากันขอบคุณกันใหญ่ที่ให้มาพักและอาสาพาเที่ยวชม

"กูรู้ว่ามึงอยากคุยกับเขา....ตามมาละกัน" ยืนขอบคุณกันอยู่นานจนน้องเล็กต้องให้คนมาตามพวกเพื่อนๆ จึงเดินเข้าบ้าน เว้นแต่ สงคราม คนรักของน้องเล็ก

"ว่าไงเรื่องนั้น" รอยยิ้มใจดีของพี่ใหญ่หายวับไปกับตาเมื่อพูดถึงเรื่องที่เขาคุยกับสงครามเมื่อวานก่อน...มีคนพยายามจะลักพาตัวน้องเล็ก...แต่โชคดีที่สงครามไหวตัวทันจึงพาน้องเล็กหนีได้โดยที่เจ้าตัวไม่ทันสังเกต...

"คนของซานน์น่ะ....ทำไมไม่เก็บ?" ถึงสงครามจะอายุน้อยกว่ามีฐานะเป็นน้องเขยและลูกน้องของพี่ใหญ่ แต่การกระทำของเขาก็ยังเหมือนเดิม...ไม่เคารพแต่เชื่อฟัง...

"เดี๋ยวไม่มีเพื่อนเล่นนะซิ หึ"

"คนของคุณ....ตระกูลฟรานซ์....ก็เหมือนจะจับมือกัน" ฟรานซ์คือนามสกุลของพี่ใหญ่ในอิตาลี ส่วนชื่อของเขาคือ เอริเบียโต้ หรือ เอียน แต่เพราะเป็นผู้มีอิทธิพลสูงมากทำให้ไม่มีใครกล้าเรียกชื่ออย่างสนิทสนม

"เอ๋ ยังเหลืออยู่อีกหรอฉันคิดว่าฉันเก็บหมดแล้วนะเนี่ย?" .....ใช่ เขาเป็นคนจัดการเก็บทุกคนในตระกูลของตัวเองหมด...

ส่วนสาเหตุที่ฆ่าน่ะหรอ...ก็แค่อยากเห็นญาติๆ ไปเจอกันในนรกอย่างมีความสุขไง...เขาเป็นเด็กดีจริงๆ..

"ไม่หรอก เหลืออีกคน ไม่แน่ใจเหมือนกันทางนั้นเซฟข้อมูลดีมาก คงใช้เวลานานกว่าจะรู้" ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีใส ที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆสีขาวนวล....เหมือนแก้มคนรักของเขาชะมัด

"คิดอะไรอยู่?!"

"คิดถึงเมีย ทำไม"

"หน้านายตอนนี้หื่นใช่ย่อย...คิดถึงเมียงั้นหรอ...เดี๋ยวได้ไม่ตายดีแน่ๆ!!!" เสียงทุ้มกัดฟันพูดเบาๆ ถึงปากเขาจะยิ้มแต่ใจของเขากลับอยากจะกระชากอีกคนมาใต้เท้า....ให้มันได้อย่างนี้ซิ! คนของน้องเล็กพี่ใหญ่ทำอะไรไม่ได้เลยน่า!!....

"เหี้ยเฮีย! เข้าบ้าน!!" เสียงหวานตวาดใส่สงครามก่อนจะหันหลังหนีแล้วเดินกลับเข้าไปเหมือนเดิม...

"ก็นะ....หน้าร้อนก็งี้" สงครามส่ายหัวระอากับคนรักแต่ปากหนาก็ยังยิ้มกับความน่ารักของน้องเล็ก....

"ฉันคงต้องจับนายไว้ในกรงสักสองสามวัน" พี่ใหญ่พูดไม่จริงจังแค่หมั่นไส้สองคนนี้เท่านั้น

"หึ พูดมากก็พามาให้กอดแล้วนี่ไง...สองวันเท่านั้นนะครับ...นายท่าน...หึ!" ร่างสูงอีกคนหัวเราะในลำคออย่างเยาะเย้ยแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างสบายใจ

"หลงเฟย....นายคิดว่าจะจับคุณสงครามถ่วงอ่าวไทยหรือแปซิฟิกดีล่ะ?!"

"เอ่อ....พัทยาก็ดีนะครับนายท่าน ใกล้ดี" ลูกน้องร่างเล็กงงกับคำถามก่อนจะตอบออกไปพอขำเพราะรู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายตัวเองอารมณ์ดีจริงๆ ทั้งหมดก็เพราะนายน้อยเนี่ยแหละ...

"อ่า สงสัยเร็วๆ นี้คงจะมีข่าวพบศพเด็กมหา'ลัยอยู่ที่ทะเลพัทยาใต้ละมั้ง....ข่าวดีจริงๆ...ข่าวแบบนี้น่าติดตามๆ" ร่างสูงกัดฟันพูดแล้วเดินเข้าไปในบ้านของตนเอง...

...ปาร์ตี้...

คือสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ตอนนี้....ทำไมมาเฟียใหญ่ผู้มีอิทธิพลกว้างขวางในอิตาลีต้องมายืนย่างกุ้งให้เด็กตัวโตเท่าควาย(ยกเว้นน้องชายสุดที่รัก)กินด้วย...

เกร้งงง

"เฮ้...!!"

เสียงเอะอะโวยวายของกลุ่มวัยรุ่นดังลั่น...ตอนนี้พึ่งจะหกโมงเย็น..แต่พวกนี้เริ่มเมากันได้ที่เสียแล้ว ร่างสูงกำยำของเจ้าของบ้านที่นั่งกอดน้องชายไม่ห่างก็ดื่มบ้างพาดับกระหายแต่จู่ๆ หลงเฟยลูกน้องคนสนิทของเขาที่หายไปนับจากเริ่มปาร์ตี้ก็โผล่มา...

"ขอเสียมารยาทครับ นายท่าน...." ร่างสูงไม่รอฟังลุกออกจากวงเดินมาอีกฝั่งทันที

"คุณเอ็กซ์ฟื้นแล้วครับ"

"หึดี....ทำไมเร็วกว่ากำหนด....!" จากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดีใจเปลี่ยนเป็นความกดดันทันที...ตื่นเร็วก็ดีอยู่หรอก...แต่มาตื่นอะไรตอนที่น้องเล็กอยู่!!

"ไม่ทราบสาเหตุเหมือนกันครับ"

"งั้นหรอ..."

"ร่างกายยังคงอ่อนแรงอยู่ บาดแผลส่วนที่ทายาเริ่มปิดแล้วแต่คงจะมีอาการเจ็บแสบไม่น้อย ส่วนที่อื่นก็ยังระบมอยู่ ตอนนี้ผมกำลังให้อาจารย์หมอตรวจเช็ค"....ทำไม? ปกติต่อให้แผลหนักขนาดไหนถึงจะไม่สมานแต่อาการเจ็บก็ไม่น่าจะมี...

"ยาเสื่อม?" เพราะยาตัวนี้ถูกผลิตมานานและไม่ค่อยได้ถูกใช้ เป็นไปได้มาก ว่าตัวยาจะมีประสิทธิภาพแย่ลง

"คาดว่าครับ นายท่านจะให้ผมทำอย่างไร"

"ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปยุ่งกับมัน ฉันต้องอยู่กับน้องเล็กให้นานที่สุด....ขังมันไว้ที่กรงเหมือนเดิม" .....จะเรียกว่าโชคดีได้หรือเปล่า...

"รับทราบครับ" หลงเฟยค้อมหัวลงอย่างที่ถูกสอนก่อนจะเดินออกไป แต่ต้องชะงักกับเสียงเรียกของคนเป็นนาย

"ยาตัวใหม่....ลองใช้กับมันซะ"

"ตะ....รับทราบครับ.." หลงเฟยที่กำลังจะกล่าวแย้งต้องหุบปากลงก่อนจะรับคำสั่ง

"สองวันที่เหลือจนกว่าน้องเล็กจะไป อัดยาตัวใหม่ทุกๆ สามชั่วโมงและมารายงานฉัน ไปได้แล้ว"

"รับทราบครับ...." ถึงจะพูดอย่างนั้น...แต่ในใจร่างเล็กกับคิดแย้ง...โชคดีหรอ เมื่อกี้ใครบอกว่าโชคดีงั้นหรอ...ถ้าเป็นแบบนี้คุณเอ็กซ์ไม่ควรตื่นขึ้นมาเสียดีกว่า ถ้าต้องรับยาตัวใหม่เยอะขนาดนั้น....ก็หลับต่อไปเลยดีกว่า...หลับไปตลอดกาล...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...