ลงโทษ ครั้งที่เก้า

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่เก้า

ผลั๊วะ!!

ปัง!!

เสียงเปิดประตูอย่างแรงและเสียงกระทบกันของประตูกับกำแพงทำให้ร่างเล็กที่พึ่งหลับพักสายตาได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีสะดุ้งตื่น

"อะ นะ นาย..."

"มึงมานี่!!!!" ร่างสูงกำยังของฟรานซ์ เอริเบียโต้ ไขกุญแจกรงและโซ่เส้นเล็กออก แล้วดึงปลายโซ่เข้าหาตัวเองอย่างแรงจนคนที่พึ่งตื่นถลาตามแรงดึง

"นะ นาย...."

เพี๊ยะ!!

"โอ๊ย"

เพี๊ยะ

"โอ๊ย"

ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง เมื่อคนตัวเล็กอยู่ใกล้เอื้อมมือ ร่างแกร่งก็ตวัดฝ่ามือหนาฟาดเข้าที่ใบหน้าคนตัวเล็กเต็มแรง

"มึงไปอ่อยมันท่าไหน!!!!"

เพี๊ยะ!

คำถามจากคนร่างสูงทำให้เอ็กซ์ไม่เข้าใจก่อนจะถูกตบอีกครั้งอย่างแรง...อะไรกัน...ผมทำอะไรผิด

"กูถามว่ามึงไปอ่อยมันตอนไหนห้ะ!!!" ร่างเล็กส่ายหัวระรัวไม่เข้าใจคำถาม ก่อนมือหนาจะดึงทึ้งจิกเส้นผมนุ่มจนคนตัวเล็กต้องเงยหน้าตามแรงดึง

"โอ๊ย อึก พะ ผม ไม่"

เพี๊ยะ

"มึงจะตอบกูไหม!!!" ร่างสูงไม่ฟังคำปฏิเสธหรืออธิบายอะไรเอาแต่ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มเนียนไปมา

"อึก ผะ ผม ผมไม่รู้ อึก นายท่าน พูดเรื่องอะไร...." อีกคนกลั้นเสียงร้องไห้แทบจะขาดใจเพราะกลัวว่าเสียงของตนจะยิ่งทำให้อีกคนอารมณ์ไม่ดี ถึงแม้ตอนนี้จะถูกตบจนเลือดออกและหน้าก็ชาไปหมด....แต่ว่าแค่นี้มันยังไม่สาหัสเท่าที่เขาเคยเจอมา...

"ไม่รู้เรื่องหรอ...หึ! กูจะถามอีกครั้ง มึงไปอ่อยไอ้เหี้ยซานน์ตอนไหน!! แล้วมึงไปตอแหลยังไงมันถึงได้เขียนจดหมายเหี้ยๆ! มาลูบคมกูห้ะ!!!" อกหนากระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรงตามอารมณ์โกรธ ยิ่งเขานึกถึงข้อความในจดหมายที่สวะซานน์มันเขียนส่งมา เขายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่....ภายในตอนนี้กลับคิดแต่ว่าสัตว์เลี้ยงของเขาอยู่ในกรงตลอดแล้วทำไมพวกมันถึงได้รู้....ยิ่งประโยคนั้น....ยิ่งเขาคิดถึงประโยคนั้น...!!!

"ผมไม่...."

"เอาแส้มา!!!"

จบคำสั่งแส้เส้นยาวก็มาอยู่ในมือหนาอย่างกับว่าเตรียมพร้อมไว้แล้ว...ร่างเล็กมองมันอย่างสั่นกลัว ไม่นะ เขายังไม่ทันหายดี เขาไม่รู้เรื่องเลย เขาผิดอะไร

"นะ..."

เปรี๊ยะ!

"โอ๊ยยย!!!" ไม่ทันได้ทักท้วงแส้สีดำเงาก็ฟาดลงมาที่แขนเรียว ถึงจะไม่แรงมากนักแต่ก็ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเด้งตัวไปข้างหน้าอย่างแรง พอเหมาะกับที่ร่างสูงปล่อยมือจากเส้นผมนุ่มจนทำให้คนตัวเล็กทรุดลงดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น...

เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ

"โอ๊ย! ฮึก โอ๊ยย พะ พอ ฮึก! ฮื้อออ!!!"

"กูถามว่ามึงไปอ่อยมันตอนไหน!!!!"

"มะ..."

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ

ไม่เปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้พูดร่างสูงโหมแรงฟาดใส่คนที่นอนลนพื้นอย่างเต็มที่ ยิ่งพอเห็นร่างเล็กทำท่าเหมือนจะปฏิเสธเขายิ่งร้อนรุ่มในอกมากยิ่งขึ้น....

สุนัขตัวนี้ทำงานเป็นเลขาของเขา มันย่อมรู้ดีว่าซานน์คือใครและเป็นคนแบบไหน...ยิ่งไอ้สวะซานน์ วีนัส มันมีหุ่น รูปร่าง และหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเขา เขายิ่งกลัว....กลัวว่าสุนัขที่ซื่อสัตย์ตัวนี้จะแปรพรรคไปอยู่กับไอ้สวะนั่น..ซึ่งมันไม่มีทางแน่ถ้าหากเขายังอยู่บนโลกใบนี้....! เขาทุ่มเงินกว่าห้าสิบล้านดอลลาร์เพื่อซื้อสุนัขไร้ค่าอย่างมันและเลี้ยงดูมาถึงหกปี!....เขาจะไม่ยอมให้มันไปอยู่กับคนอื่นฟรีๆ แน่!!

"ฮื้ออออ ผม ฮื้ออ ผมไม่รู้ ฮื้อออ"

เปรี๊ยะ!

"ตอบกูมา!!! มึงไปอ่อยไอ้สวะนั่นตอนไหน!!"

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

"อ๊ากกกก!! ฮื้อออออ!!!" เสียงกรีดร้องจากความเจ็บปวดที่ถูกแส้เส้นเล็กฟาดลงมาที่เดิมซ้ำกับแผลเก่าอย่างเต็มแรง ดังสนั่นลั่นไปทั่วทั้งห้อง...ร่างเล็กร้องห่มร้องไห้ส่ายหน้าปฏิเสธทุกข้อกล่าวหาอย่างสุดจะทน...เขาไม่ไหว...ตีกันทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ผิด...เขาทำอะไรให้อีกคนโกรธเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำ...

ทำไมต้องตีกัน ลงโทษกันโดยการเฆี่ยนตีเหมือนหมูเหมือนหมา นายท่านไม่เคยเห็นเขาเป็นคนเป็นมนุษย์บ้างหรือไง...ไม่ซิ นายท่านไม่เคยเห็นอยู่แล้ว...ก็นายท่านเห็นเขาเป็นสุนัขตัวหนึ่งนิ...สุนัขที่พูดระบายความเจ็บปวดออกมาไม่ได้...สุนัขผู้ซื่อสัตย์กับเจ้าของ...สุนัขที่ไร้หัวใจ...

เปรี๊ยะ!

"กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง! กูถามว่ามึงไปอ่อยไอ้เหี้ยสวะวีนัสตอนไหน!!!!"

"ไม่ ฮึก ผมไม่เคยทำ ฮื้อ เชื่อผม ฮึกนายท่าน.... ผมไม่รู้เรื่อง ฮึก ได้โปรดอย่าทำร้ายผม ฮึก ฮื้อออ" ใบหน้านวลสวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาสีใสเงยมองคนเป็นนายอย่างจริงใจ...ร่างที่เต็มไปด้วยรอยแตกของเนื้อเป็นทางยาวแม้กระทั่งต้นคอและหน้าอกแบน ที่คนเป็นนายรักษามันอย่างดี คนตัวเล็กกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้นเนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ปากพร่ำบอกขอร้องไม่ให้ร่างสูงทำร้าย....

ทุกอย่างที่ปรากฏอยู่ในสายตาคมมีเพียงร่างเล็กตรงหน้าเท่านั้น...ตัวสั่นเทาของลูกน้องร้องเรียกนายท่าน นายท่านไปมา...ทำให้ความรู้สึกร้อนรุ่มโกรธเคืองหายวับไปกับตา...แต่แทนที่มาด้วยความรู้สึกต้องการของเพศชาย...ถ้าร่างที่สั่นเทาร้องไห้และเรียกเขาอยู่ตอนนี้กำลังเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างเขาจะเป็นอย่างไร...ไม่ซิ ตอนนี้อีกคนยังอยู่ในชุดเสื้อสูทสีชมพูเหมือนเมื่อห้าวันก่อนต่างกันแค่เสื้อผ้าในตอนนี้หลุดลุ่ยออกหมดจนเห็นอะไรชัดเจน...กางเกงชั้นในสีขาวบางที่เขาเป็นคนให้ลูกน้องไปหาซื้อ มันโผล่พ้นออกมาจากกางเกงขาขั้นสีชมพูที่แทบกลายเป็นเศษผ้าเข้าไปทุกที...แผ่นอกสีขาวเนียนที่รับการกระทบจากแซ่เส้นเล็กในมือเขาเพราะก่อนหน้านี้เขาเฆี่ยนตีจนเสื้อขาดแหว่งทำให้เห็นเม็ดองุ่นสีเชอร์รี่ชัดเจน....

ถ้าหากตอนนี้เขาทั้งสองคนกำลังทำบทรักกันอยู่....โดยมีร่างเล็กที่นอนร้องไห้จนตัวสั่นร้องขอให้เขาหยุดสะโพกสอบนั่น...มันคงจะรู้สึกดีน่าดู...

แต่ว่า....

ถ้าหากคนที่อยู่บนร่างเล็กเป็นไอ้สวะซานน์แทนเขาละ....!!!!

ความโกรธเคืองกลับมาสุมที่อกอีกครั้ง...เขาจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น ร่างกายของเจ้านี่จะต้องเป็นของเขา! ชีวิตของเจ้านี่!จะต้องเป็นของเขา หัวใจของเจ้านี่จะต้องเป็นของเขา!

ทุกๆ อย่างที่หล่อรวมเป็นเอ็กซ์ จะต้องเป็นของเอริเบียโต้!!!

ทุกความคิด การใช้ชีวิต เรื่องต่างๆ มากมายของมัน จะมีเพียงแค่เขาเป็นคนคอยคุมมันทั้งหมด! ไม่ว่าอะไรเขาคือผู้ที่สำคัญกับมันมากที่สุด! จะไม่มีใครมามีส่วนสำคัญกับชีวิตของมัน ทั้งหมดก็เพราะเขาคือเจ้านายมัน และเป็นเจ้าชีวิตมัน!!!

จะต้องไม่มีใครสำคัญสำหรับเอ็กซ์ไปมากกว่าเขา ฟรานซ์ เอริเบียโต้!!!!

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...