แล้วแต่นายท่าน



[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่หนึ่ง

คุณเคยยอมทำตามคำสั่งใครทั้งๆ ที่คุณไม่อยากทำไหม?.....

คุณรู้สึกอย่างไรตอนที่ทำมัน....กดดัน อึดอัด ไม่สบายใจ กังวล และทุกข์ทรมาน....ถ้าคุณเคยทำ ถ้าคุณกำลังรู้สึกแบบนี้ ผมว่า เราอาจจะเหมือนกันก็ได้....

ผมชื่อ

เอ็กซ์

ครับ ผมไม่มีชื่อจริง หรือนามสกุลเลย ตั้งแต่จำความได้ทุกๆ คนก็จะเรียกผมว่าเอ็กซ์มาตลอด ตอนนี้ผมอายุสิบหกปีแล้วครับ สำหรับที่อื่นเด็กอายุสิบหกแบบผมตอนนี้คงกำลังมีความสุขกับช่วงชีวิตของวัยรุ่น ยิ้มแย้มกับเพื่อนๆ ไปเที่ยวกับแฟน หรือนั่งเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาอย่างขยันขันแข็ง....แต่มันไม่ใช่กับที่นี่...ที่ที่ผมอยู่ตอนนี้

"คุณเอ็กซ์ครับ นายท่านเรียกพบครับ" หลงเฟยลูกน้องคนสนิทของ

นายท่าน

เดินมารายงานผมหลังจากที่ผมเหยียบเท้ากลับเข้าบ้าน....บ้านที่ไม่ใช่ของผม...แล้วถ้าจะถามว่าผมไปไหนมาน่ะหรอ....ผมไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาน่ะครับ อาการก็ไม่มีอะไรมาก แค่ผิวหนังแตกจากการถูกตีด้วยเข็มขัดเส้นเล็ก และข้อมือเคล็ดจากการถูกมัดแน่นนานหลายชั่วโมง...แค่นั้นเอง

"รับทราบครับ" ผมขานรับแล้วเดินมาตามทางที่คุ้นเคยของคฤหาสน์ หรือที่ผมเรียกว่าบ้านหลังนี้...

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับนายท่าน คุณเอ็กซ์กลับมาแล้วครับ" ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ยืนเฝ้าประจำประตูทำหน้าที่ในการเรียนให้นายของตนทราบ...นายของผมด้วย ประตูไม้ลายสิงโตบานใหญ่ถูกผลักออกเชิญให้ผมเข้าไปทั้งๆ ที่ผมไม่อยากเข้าไปแท้ๆ

"เอ็กซ์" เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อผมเบาๆ ผมมองร่างสูงใหญ่กำยำที่นั่งอ่านเอกสารกองโตด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแล้วโค้งหัวลงตามที่เคยถูกสั่งสอนมา

"ครับนายท่าน"

"นายสายไปสิบนาที"

เอือก....

ผมกลืนน้ำลายเหนียวลงคืออึกใหญ่เมื่อจบคำพูดของคนเป็นนาย....ผมสายไปสิบนาทีเพราะระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุทำให้การจราจรติดขัด...

"คือ...." ทุกทีซิน่า ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ผมถึงได้ตัวสั่นและพูดอะไรไม่ออกแบบนี้....ทำไมผมถึงได้เป็นแบบนี้!

ตึง!

"ไม่ต้องมาแก้ตัว!!" มือหนาตบโต๊ะทำงานฟาดใหญ่แล้วเดินมาทางผม ขาของผมก้าวถอยหลังช้าๆ อย่างอัตโนมัติ

"ไปทำเหี้ยอะไรมา!!!" เสียงทุ้มตะคอกใส่ผมพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาดึงกระชากเส้นผมของผมตามแรงอารมณ์...

"ผม...."

ตุบ

"โอ๊ย"

"ลุกขึ้นมา!" ผมที่ถูกเหวี่ยงไปติดผนังห้องเย็นเฉียบอย่างแรงจนทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ถูกกระชากเส้นผมให้ลุกขึ้นตามอีกคนที่เป็นนาย

"กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าคำสั่งกูเด็ดขาด! แล้วมึงมาสายได้ไงห้ะ!!"

ตึง

ศีรษะของผมถูกเหวี่ยงไปจนชิดประตูบานใหญ่อย่างแรงอีกครั้ง....มันเจ็บนะเขาจะรู้ไหม....คงไม่ซินะ

"อึก ขออภัยครับ อึก นายท่าน..." ผมกลั้นเสียงร้องสะอื้นไว้แล้วค่อยๆ ยันตัวจากประตูมาโค้งหัวทำความเคารพผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกผิด

"มานี่!!" แขนเรียวของผมถูกดึงเข้าหาคนร่างใหญ่แล้วโดนกระชากให้ไปตามทางที่เขานำ...โซฟารับแขกกลางห้องทำงาน....อีกแล้วซินะ...

ตุบ

"อึก!" เพราะผมถูกเหวี่ยงใส่โซฟาสีดำทึบจนไม่ทันได้ระวัง ข้อมือที่เคล็ดจึงถูกทับเต็มแรง

"โอ๊ย อึก"

"อย่ามาสำออย" นายท่านบีบรอบข้อมือของผมข้างที่ไม่ปกติอย่างแรงแล้วยกขึ้นมาเพื่อสวมใส่อุปกรณ์การลงโทษที่เขาชอบใช้

กุญแจมือ

กริ๊ก

"อึก"

"ถ้าไม่มาช้ากูก็จะให้มึงได้พักผ่อนแล้วเชียว หึ แล้วอย่าฝันไปเลยว่าคืนนี้มึงจะได้นอน!" นายท่านพูดแล้วใส่กุญแจมืออีกข้างบนมือของผม

"อึก อึก"

เพี้ยะ

"ร้องออกมา!!! กูบอกให้มึงร้องไห้ออกมาไง!" แรงจากฝ่ามือที่กระทบลงบนใบหน้าผมทำให้ผมต้องหันไปตามแรง

"ฮึก ฮื้ออออ" มือหนาบีบคางของผมไว้แน่นแล้วเอาผ้าปิดปากที่มีรูกว้างบริเวรรอบปากและลูกบอลสีส้มๆ ลูกเล็กพอดีปากมาปิดรอบปากผมและมัดไว้ที่ท้ายทอยข้างหลัง

"ฮืออออ ฮืออออ" ทันทีที่มัดเสร็จ ลูกบอลนั่นก็เข้ามาอยู่ในปากของผมทำให้ผมกลั้นเสียง สะอื้นไม่ได้อีกต่อไป....

"หึ!"

"อื้ออออ! อื้ออออ!!!" ผมส่ายหน้าซ้ายขวาหนีสิ่งที่เห็น พอจะเขยิบหนีก็ถูกดึงข้อเท้าด้วยมือหนาจนกลับมาอยู่ที่เดิม

"อื้อ! ไอ้!! (ไม่!!)" คัตเตอร์คมเงาวาวส่องแสงกับหลอดไฟที่อยู่ในห้องทึบนี้ทำให้ผมกลัว....ผม ผมจะโดนลงโทษ ไม่นะ.... แผลผมยังไม่ทันหายเลย ได้โปรด....อย่าทำกับผมแบบนี้...

"ฮึก ฮื่อออออ ไอ้ๆๆๆ!!! (ไม่ๆๆๆ!!!)"

"ร้องเข้าไปๆ ฮ่าๆ" มือหนาดึงเส้นผมของผมอีกครั้งอย่างแรงจนหน้าหงาย

"ฮื้ออออ" ได้โปรด....อย่าทำอะไรผม....ต่อไปผมจะไม่มาสายแล้ว

"หึ!" คมของคัตเตอร์อันเล็กถูไถไปมาอยู่ที่พวงแก้มของผม....แก้มที่มีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด

ฉึก

"ฮื้อออออออ!!!!!"

"อืมมมม สีสวย...." ความเจ็บตีขึ้นมาเมื่อร่างหนากดมันลงมาที่พวงแก้มของผมอย่างแรงจนบาดลึกเข้าเนื้อผม....ผมเจ็บ ผมแสบ หยุดเถอะครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว

"ฮื้อออออ!!!!" แต่คำอ้อนวอนในใจของผมคงจะไม่เป็นผลเมื่อคมคัตเตอร์ค่อยๆ บาดเนื้อแก้มผมลงมาเรื่อยๆ พร้อมกับของเหลวสีแดงข้นกลิ่นสนิมที่ลอยคละคลุ้งไปทั่ว...

"อ๊ากกกก!!!!" ผมไม่ไหวแล้ว!!! ได้โปรด! ช่วยผมที ใครก็ได้ ช่วยผมที!

"อย่ามาสำออย!!!"

พรึบ

"อ๊ากก" คัตเตอร์แหลมคมถูกดึงออกไปอย่างแรงจนเลือดของผมกระเซ็นตามไป...

"ฮื้ออออ ฮื้อออ ไอ้ ไอ้ ไอ้ (ไม่ ไม่ ไม่)"

แควก!

คัตเตอร์อันเล็กยังคงทำหน้าที่ได้ดีเมื่อเจ้าของร่างสูงใช้มันกรีดชุดสูทสีดำราคาแพงของผมจนขาดออกจากกันเป็นสาย

"อะไรวะ!!! แผลตั้งแต่เมื่อวานทำไมไม่หาย!!" ร่างสูงหัวฟัดหัวเหวี่ยงตะคอกใส่ผมทันทีที่เห็นรอยกรีดที่เกิดจากมีดสั้นของเขาในเมื่อวาน....แผลลึกสามมิลลิเมตรความยาวสิบสองเซน....ถึงจะไม่มากแต่มันคงไม่มีทางหายภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง...แต่นายท่านนั้นไม่ชอบให้ร่างกายของผมมีแผล โดนเฉพาะหน้าอกและลำคอ...

แควก

"ไอ้! (ไม่!)" กางเกงสีดำถูกกรีดออกด้วยคัตเตอร์อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนมันขาดหลุดลุ่ยเสียนึกสภาพเดิมไม่ออก....ก่อนจะ

"คิม! ไปเอากล่องมา!"

"ไอ้!!!!!" ผมตะโกนร้องอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำสั่งที่นายท่านสั่งลูกน้องที่ยืนประจำมุมห้องหนึ่ง....กล่องใบนั้น ไม่นะ ผมไม่เอากล่องนั่น....จะกรีดผมจะตบผมจะทำอะไรก็ได้....ขอแค่ไม่ใช่กล่องใบนั้น...กล่องที่รวบรวมอุปกรณ์ตัวช่วยในการจัดการอารมณ์กามทุกสิ่งที่มีไว้.....

รวมไปถึงยานรกที่ผมไม่อาจต้านทานได้....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...