ลงโทษ ครั้งที่หก

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่หก

"ยา....มา มาแล้วครับ" อาจารย์หมอวิ่งมาพร้อมกับหลอดยาในมือ....ถ้าผมจำไม่ผิด xxx ซินะ....ทำไมนายท่านถึงใช้ตัวนี้....นายท่านห้ามใช้เด็ดขาดไม่ใช่...อึก....เจ็บอีกแล้ว! หลังของผมมันปวดแสบปวดร้อนไปหมด

"มานี่!!" เสียงทุ้มต่ำสั่งผมก่อนกระชากปลายโซ่ที่ถูกมัดที่กรงออก แล้วดึงเข้าหาตัวเองทำให้ผมต้องคลานไปตามแรงดึง

เอี๊ยด...ตึ้ง

"อึก"

"ทาให้มัน...แค่ที่หลังก็พอ" นายท่านพูดเสียงอ่อนลงกว่าเดิมเมื่อผมกลั้นสะอื้นและทำตามที่เขาสั่ง....หลงเฟยรับหลอดยา xxx มาบีบใส่มือที่สวมถุงมือไว้ก่อนหน้านี้แล้วละเลงลงมาที่แผ่นหลังเล็กของผม....

"ต้องทำให้เป็นเรื่อง!" ร่างสูงกำยำเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับไปทางเดิมพร้อมลูกน้องสองคนปล่อยให้อาจารย์หมอ ผู้ช่วย หลงเฟยและลูกน้องอีกสี่คนอยู่เฝ้าผม...

"อึก! จะ อึก เจ็บครับ"

"ขอโทษนะครับคุณเล็กแต่ผมจะระวัง..." แรงจากอีกคนเบาลงตามที่พูดแล้วเริ่มบีบยาทาให้ผมอีกครั้ง

"ทำไม...." ยาที่หลงเฟยทาให้ผมมีชื่อว่า xxx เป็นตัวยาที่นายท่านให้ทีมวิจัยค้นพบ สำหรับทารอบๆ บริเวณแผลและหายได้ดี...แต่เพียงแค่ทานิดเดียวก็ทำให้นอนหลับนานไปหลายสัปดาห์...นายท่านห้ามใช้ยาตัวนี้กับผม...สำหรับผมที่เป็นสัตว์เลี้ยงรองมือรองเท้าของเขาแล้ว การทุบตีทุกวันเป็นเรื่องเคยชินและสนุกสำหรับนายท่าน ถ้าผมต้องสลบนานหลายสัปดาห์...นายท่านคงหมดสนุก...

"ตื่นมาแล้ว....คงเจอศึกหนัก ทำใจไว้นะครับ...." นั่นซินะ...เพื่อชดเชยวันเวลาที่ผมสลบไป...

"เราไปไทยครั้งนี้ไม่มีกำหนด....ผมจะพยายามขอร้องให้นายน้อยช่วย"

นายน้อย เทวดาแสนอ่อนโยนของผม....เขาคือทุกอย่างในชีวิตผม....นายน้อยคือน้องชายเพียงคนเดียวของนายท่าน

เป็นคนที่นายท่านรับฟังเพียงคนเดียว ผมได้นายน้อยช่วยชีวิตอยู่หลายครั้งตั้งแต่มาอยู่ที่นี่....

นายน้อยห้ามให้นายท่านทำร้ายผม ข่มขืนผม....และดูแลผมอยู่ห่างๆ ถึงแม้ทุกครั้งที่นายน้อยเผลอ นายท่านจะลงโทษผมสารพัดเพื่อชดเชยส่วนที่นายน้อยมาช่วย...

มันทำให้ผมโดนลงโทษหนักกว่าเก่าแต่ผมกลับชอบทุกครั้งที่นายน้อยยื่นมือมาช่วยผม....ก็นายน้อยคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม....คือหัวใจของผม....

"นายน้อย....ขอบคุณ....ครับ"

"หลับให้สบายนะครับ" หลงเฟยประคองศีรษะผมให้พิงพักกับกรงเหล็กไว้แล้วล็อคประตูพร้อมใส่กุญแจตามเดิม....ยังมัดโซ่ไว้กับกรงเหมือนเดิมด้วย....เพราะยาได้ผลดีมากหลังจากทาไปผมจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือระบมที่แผ่นหลัง แต่บริเวณแขนขาและแก้มซ้ายยังคงสร้างความเจ็บมาเรื่อยๆ....จนผมเผลอหลับไป.....

หน้าจอดิจิตอลเครื่องใหญ่โชว์ภาพเคลื่อนไหวของร่างเล็กทั้งสองที่คุยกันอย่างเปิดเผย...

"นายน้อย...ขอบคุณ...ครับ" รอยยิ้มมุมปากแสดงความดีใจที่เขาไม่ได้เห็นมานานนับปีโผล่ออกมาจากร่างเล็กเมื่ออีกคนนึกถึงน้องชายที่เขารักสุดดวงใจ

"หลับให้สบายนะครับ" ลูกน้องคนสนิทบอกลาแล้วช่วยประคองสัตว์เลี้ยงของเขาไปนอนที่มุมกรงก่อนจะปิดประตูลงกลอนให้เสร็จสรรพไม่ลืมคล้องโซ่เพื่อกันพลาดแล้วเดินออกมา....ร่างเล็กอีกคนยังคงยิ้มมุมปากก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อยหายไป....และหลับลงในที่สุด

ฟุบ

"เหอะ! เป็นสัตว์เลี้ยงดีๆ ไม่ชอบบังอาจจะมาตีตัวคู่น้องเล็ก!!!" เสียงทุ้มกดเสียงต่ำอย่างข่มอารมณ์เมื่อเห็นภาพของเอ็กซ์จากกล้องขนาดเล็กที่ซ่อนไว้....

เอ็กซ์รักชอบกับน้องชายของตน เรื่องนี้ฟรานซ์รู้มาเกือบสี่ปีแล้ว

และเขาก็จะทำให้ความรู้สึกนั้นมันมีมากขึ้นกว่านี้....รอยยิ้มนั้นเขาไม่เคยเห็นเลยนับจากที่

น้องเล็ก

น้องชายของเขาออกจากบ้านกลับมาอยู่ที่ประเทศบ้านเกิด...สัตว์เลี้ยงของเขายิ้มให้กับน้องชายของฟรานซ์คนเดียวเท่านั้น...

และเขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น!! น้องชายของเขาสะอาดและสูงส่งเกินไป ที่จะให้สุนัขสัตว์เลี้ยงรับใช้ใต้เท้าอย่างเอ็กซ์ได้เข้าไปใกล้! ทุกวันนี้แค่น้องชายของเขายื่นมือเรียวสวยมาสัมผัสผิวที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำของมัน เขายิ่งจะขาดใจ....สกปรกเกินไป....สุนัขตัวนั้นมันสกปรกเกินกว่าจะเข้ามาใกล้น้องชายของเขา!!

"หึ!" แต่แล้ว...จากความร้อนรุ่มในอกก็เปลี่ยนกลายเป็นความเย็นยะเยือกแทนที่เมื่อเขาคิดว่า....ถึงสัตว์เลี้ยงของเขาจะรักน้องเล็กมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้....น้องเล็กมีคู่รักของเขาที่คบกันมาเกือบปีอยู่แล้ว ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ฟรานซ์รู้สึกถูกชะตากับคนรักของน้องชายทำให้ไม่ได้ขัดขวางมากนัก...และยิ่งไปกว่านั้น...

ถึงสัตว์เลี้ยงของเขา อยากจะดิ้นรนไปแค่ไหน...ของของเขาก็คือของเขา...มันไปไหนไม่รอด...เขาจะไม่มีทางปล่อยให้มันหลุดไปอยู่ในมือของคนอื่น...เพราะเอ็กซ์คือของเขา ฟรานซ์คือเจ้าของชีวิตสุนัขตัวนี้....ไม่ซิ....

ฟรานซ์ เอริเบียโต้คนนี้....คือเจ้าของหุ่นเชิดที่ชื่อว่า เอ็กซ์!.....หุ่นเชิดชั้นต่ำที่เขาจะไม่ยอมยกมันให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น...แม้แต่น้องชายสุดที่รักของเขา!!

การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น อีกเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเครื่องก็จะลง....แต่แล้วจู่ๆ

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับนายท่าน คุณเชาขอพบครับ" ร่างสูงที่นั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะทำงานอยู่คิ้วขมวดแน่น...เชาหรอ มีอะไรหรือเปล่านะ

"ขออนุญาตครับนายท่าน...." ร่างสูงใหญ่กำยำไม่แพ้คนเป็นนายค้อมหัวลงด้วยความเคารพอย่างที่ทำเป็นประจำ

"มีอะไร" เอกสารในมือหนาถูกวางไว้บนโต๊ะเบาๆ ก่อนที่คนเป็นนายจะเอนหลังพิงพนักพิงของเก้าอี้ราคาแสนกว่า

"โกดังเก็บเชื้อเพลิงที่เยอรมันระเบิดครับ"

"?" .....ทุกคนที่อยู่ในห้องทำหน้าตกใจเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ยกเว้นนายของพวกเขา

"ผมจัดการดับไฟทันก่อนที่มันจะลุกลาม แต่เราไม่สามารถหาสาเหตุได้....ในตอนนี้"

"อ๋ออออ ถ้างั้นอีกสามวันคงหาเหตุผลดีๆ ให้ฉันได้ใช่ไหม" ฟรานซ์ไม่มีทีท่าว่าจะเดือดร้อนกับเรื่องครั้งนี้....ทั้งๆ ที่โกดังเก็บเชื้อเพลิงนั้นเป็นโกดังที่ทำรายได้ให้กับเขา...ปีละหลายร้อยล้าน....

"ผมไม่แน่ใจ"

"ครับๆ ไม่แน่ใจแต่ต้องหามาให้ได้นะครับ"

...กับคนอื่นเข้าพูดดีด้วยเสมอ....ต่างจากอีกคนจริงๆ...

"ครับ....สามวันผมจะกลับมารายงาน"

"อย่าตายก่อนล่ะ....บ๊ายบาย" ร่างสูงดัดเสียงพูดแล้วโบกมือลาจนอีกคนกลับไปทำงานของตน....

"เห้อ พวกหมาลอบกัดนี่อยากตายเร็วกันจังเลยเนอะ" แล้วก็ลงมือเคลียร์งานต่อไม่สนใจว่าโกดังนั้นจะเสียหายหรือใครเป็นคนทำ...ไม่ซิ เขารู้อยู่แล้วว่าใครเป็นคนทำเพียงแค่เขาไม่อยากเล่นกับคนโง่เท่านั้นเอง....คนโง่ที่เป็นเหมือนญาติของตัวเอง...

(อีกด้าน)

เยอรมัน.....

"สำเร็จไหม?" ชายร่างสูงใหญ่อายุหกสิบปลายๆ ในชุดสูทสีดำเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทของตัวเอง

"ครับ"

"มีคนรู้ไหม?"

"ไม่ครับ"

"ดี หึ!" เขาสั่งให้ลูกน้องไปจุดเพลิงที่โกดังเก็บเชื้อเพลิงขนาดใหญ่ของหลานชายแท้ๆ ของเขา....

เขามีหลานชายสองคน....หลานชายที่เดินตามรอยเท้าผิดๆ และเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น...

เขาเกิดมาในตะกูลมาเฟียใหญ่ของอิตาลี...แต่พ่อแม่ของเขาไม่ต้องการแบบนั้น

หลังจากเขาเกิดมาได้สามปีแม่ก็มีลูกชายอีกคน...น้องชายของเขานั่นเอง คุณตาของเขายืนยันว่าจะให้เขาที่เป็นลูกคนโตสุดสืบทอดตำแหน่งหัวหน้า....ทั้งๆ ที่เขาไม่ต้องการ...

เพื่อครอบครัวและเพื่อไม่ให้น้องชายต้องมาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำให้เขายอมสละตัวเองและให้พ่อ แม่พาน้องชายไปที่ประเทศไทย.....ทั้งๆ ที่คิดว่ามันจะดีขึ้น แต่เปล่าเลย...ผู้หญิงคนนั้น....เข้ามาปั่นหัวน้องชายของเขา จากที่เขาจะได้เห็นน้องชายเป็นนักธุรกิจกับต้องมาเห็นน้องชายเดินตามรอยเท้ามาเฟีย....ฆ่าคนอื่นเพื่อให้ตัวเองอยู่จุดสูงสุด....เขาทนเห็นผู้หญิงคนนั้นหลอกน้องไม่ได้จนต้อง....ฆ่า....

แต่ไม่สำเร็จ....นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาส่งคนไปจัดการผู้หญิงคนนั้นแต่กับไม่มีข่าวกลับมา จนสายของเขารายงานว่า....เธอท้อง....น้องชายของเขากำลังจะเป็นพ่อคน....และเขาจะเป็นคุณลุงแล้ว...ในเวลาเดียวกันที่เขาต้องทนเป็นหัวหน้ามาเฟีย...ในที่สุดก็มีกลุ่มคนโค่นล้มเขาได้....แน่นอนเขาดีใจบวกกับที่เขาคิดว่าเขาจะเห็นหลานชายเดินตามทางนักธุรกิจใสสะอาด....

สิบปีให้หลัง เขารู้ตัวว่าเขาคิดผิด...เด็กคนนั้นเริ่มฆ่าคนตั้งแต่แปดขวบ...โกงเงินบริษัทอื่นนับสิบล้านตั้งแต่เก้าขวบ....เด็กที่มีแววตาคมเหมือนกับคุณตาของเขาที่เป็นมาเฟียใหญ่....และเขาต้องกำจัด...สิ่งรอบตัวของเด็กคนนั้น ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้...เริ่มจาก

กำจัดคนให้กำเนิด....และน้องชายตนเอง....

แต่ห้าปีให้หลัง...เขาพึ่งมารู้ว่าเขามีหลานชายอีกคน....และเขาจะไม่ให้หลานทั้งสองของเขาเดินตามรอยเท้านี้เด็ดขาด แต่ทว่า...ตอนนี้เขาไม่ใช่มาเฟียใหญ่แล้ว กำลังจึงมีไม่มาก...คงต้องขอยืมมือคนอื่นมาช่วย...

ช่วยจัดการเก็บทุกอย่างที่จะทำให้หลานชายของเขากลายเป็นมาเฟีย....ตำแหน่ง....เกียรติยศ....คนรัก...ครอบครัว....ต้องกำจัดให้หมด....เขาทำทั้งหมดเพราะเขารักหลานชายมาก...เขาจะไม่ยอมให้หลานชายที่เขารักมาเจอเรื่องเลวทรามแบบที่เขาเจอมาตลอดสามสิบปี....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....