ลงโทษ ครั้งที่ห้า

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่ห้า

อับอาย....คือความรู้สึกของผมตอนนี้...ผมถูกหลงเฟยจับใส่ชุดสูทสีชมพูกางเกงขาสั้นสีเดียวกันแต่มันยังไม่อับอายเท่า....โซ่เส้นยาวที่คล้องอยู่รอบลำคอเรียวระหงของผมและคนที่จับปลายโซ่ก็คือ....นายท่าน...ฮึก

ตอนนี้บาดแผลของผมถูกปิดด้วยผ้าปิดแผลเรียบร้อยทำให้เวลาถูกลมมันไม่แสบแต่มันยังคงความปวดระบมรอบๆ แผลไว้ ยิ่งช่วงขาลงไป....ทำไมผมต้องมาโชว์แผลให้กับคนอื่นได้สมเพชเวทนากันด้วย....ไม่เป็นไร เพราะทุกอย่างมันคือคำสั่ง....ผมต้องคิดแบบนี้ซินะ ฮึก

"เดินเร็วๆ!!" เสียงทุ้มต่ำตวาดใส่ผมพร้อมกับมือหนาที่กระชากปลายโซ่เข้าหาตัวเองทำให้ผมต้องเดินตามแรงดึงนั้น....ทั้งๆ ที่ขาของผมมันแทบจะไม่ขยับเสียแล้ว

ตุบ

"เป็นสัตว์เลี้ยงก็ต้องอยู่ในกรง หึ!" ร่างเล็กของผมถูกจับเหวี่ยงใส่กรงเหล็กกล้าขนาดยักษ์พร้อมกับโซ่ที่ถูกล็อคปลายไว้กับแท่งเหล็กของกรง

"ฮึก ตะ...."

"ไม่มีแต่!!!"

ปัง!!!

"ฮื้ออออ ฮึก ฮื้อออ ฮึก ฮื้อ ฮึก ฮึก" ทั้งๆ ที่พยายามจะไม่ร้องแต่น้ำตาก็ไม่สามารถหยุดไหล...เขาทำเหมือนผมเป็นสุนัขสัตว์เลี้ยงของเขาอีกแล้ว ทั้งเฆี่ยนตีผมเพราะเหตุผลสารพัดจนเนื้อผมแตกทั้งร่าง

ทั้งจับผมใส่ปลอกคอคล้องโซ่แล้วจูงผมเดินไปไหนมาไหนแค่นี้มันยังไม่น่าอับอายและสนุกไม่พอสำหรับนายท่านใช่ไหม....ฮึก....ทำไมต้องจับผมขังไว้ในกรงเหมือนหมาแบบนี้....ผมก็เป็นคนนะผมเจ็บเป็นทำไมถึงทำกับผมแบบบนี้ ฮึก...

"ฮึก ฮึก ฮื้อออ ผะ ผมเจ็บ ฮื้ออออ"

ร่างเล็กฟุบหน้าร้องไห้ลงกับกรงเหล็กหนาขนาดใหญ่นานจนสลบไป....

"ดูแลคุณเอ็กซ์ให้ดีนะครับถ้าเขาต้องการอะไรก็รีบจัดการ....อย่าให้นายท่านต้องโมโห" หลงเฟยสั่งลูกน้องทั้งสี่คนที่เขาจัดให้มาเฝ้าและดูแลคนตัวเล็กตลอดการเดินทาง ใบหน้าและน้ำเสียงที่แสดงถึงความอารมณ์ดียิ้มให้กับผู้ชายทั้งสี่คนก่อนจะมองเลยไปที่คนตัวเล็กในกรงเหล็กด้วยใบหน้าแสดงความสงสารและคนเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด เหมือนกับทุกๆ คนที่เป็นห่วงคนตัวเล็ก....แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของร่างสูงใหญ่ที่เป็นนายของตนได้

"ถ้าไปถึงไทยเมื่อไหร่....ผมคิดว่าคุณคงหายดี....นะครับรุ่นพี่เอ็กซ์" หลงเฟยคิดในใจเมื่อนึกถึงอนาคตอันใกล้....ถ้ากลับไปยังประเทศบ้านเกิดของเจ้านายตนเอง ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่นายท่านจะต้องไปพบกับนายน้อย...น้องชายของเขา.....และถ้านายท่านพาคุณเอ็กซ์ไปด้วยละก็ โอกาสที่นายน้อยจะช่วยไม่ให้นายท่านทำร้ายรุ่นพี่ของเขาได้ ก็มีมากพอควร....ถ้านะ.....ถ้านายน้อยไม่เจอคุณเอ็กซ์....โอกาสพักรักษาตัวคงไม่เหลือ....อย่างไรก็ตามหลงเฟยขอภาวนาให้นายน้อยช่วยคนตัวเล็กได้ที...

"คุณหลงเฟยครับนายท่านเรียกพบ"

"ขอบคุณมากครับ" หลงเฟยลุกออกจากที่นั่งของตนเองเดินไปยังเส้นทางที่เชื่อมต่อไปถึงที่พักของนายท่าน....เครื่องบินลำนี้เป็นเครื่องบินส่วนตัวของนายท่าน ออกแบบมาให้มีห้องทำงานและห้องนอนพิเศษและสามารถรองรับลูกน้องของนายท่านได้มากกว่าหนึ่งร้อยคนอีกด้วย

"ขออนุญาตครับนายท่าน คุณหลงเฟยมาพบแล้วครับ"

"เข้ามา" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นตอบรับ หลงเฟยไม่รอช้าผลักประตูเปิดเอง

"ไม่ทราบว่านายท่านเรียกผมมีอะไรครับ" ร่างเล็กก้มหัวให้คนเป็นนายอย่างน้อบน้อมแล้วเอ่ยถาม

"สุนัขของฉันเป็นอย่างไรบ้าง".....เรื่องนี้อีกแล้ว....

"คุณเอ็กซ์ร้องไห้จนสลบไปแล้วครับ อีกครึ่งชั่วโมงคงจะตื่น...."

"ทำไม?" หน้าคมละออกมาจากกองเอกสารมองลูกน้องคนสนิทอย่างไม่เข้าใจ

"อีกสามสิบนาทียาระงับอาการปวดที่อาจารย์หมอให้คุณเอ็กซ์ทานจะหมดฤทธิ์แล้ว..."

ตุบ!

"ไปตามไอ้แก่นั่นมา!!!!" เสียงทุ้มตวาดสั่งใส่หลงเฟยพร้อมตบโต๊ะทำงานอย่างแรงจนร่างเล็กสะดุ้งกลัว....

"คะ ครับ!" หลงเฟยรีบกุลีกุจอไปตามอาจารย์หมอกับผู้ช่วยที่อยู่เกทสุดท้าย ไม่นานชายวัยสี่สิบกว่ากับผู้ช่วยฝีมือดีสองคนก็รีบวิ่งมาตามคำสั่งของคนเป็นนาย

"ขออนุญาตคะ..."

"เข้ามา!!!" เสียงทุ้มตะคอกออกมาจนทำให้การ์ดสี่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูหน้าซีดเซียวไม่เว้นแต่หลงเฟยลูกน้องคนสนิท...

'เอาแล้วซิ....กูพูดอะไรผิดไปวะ!?' ร่างเล็กคิดในใจก่อนจะเป็นคนผลักประตูหน้าและเดินนำเข้าไปเป็นคนแรกอย่างกล้าหาญชาญชัย...ทั้งๆ ที่ขาของเขานั้นแทบก้าวเดินไม่ออก!...

"นาย....."

ตุบ!

ไม่ทันที่หลงเฟยจะได้พูดอะไร คนเป็นนายก็ทุบโต๊ะเอกสารตรงหน้าอย่างแรง ใบหน้าบูดเบี้ยวเหมือนโกรธเคืองนั่น ยิ่งทำให้คุณหมอและผู้ช่วยทั้งสองเหงื่อตกน้ำตาตกกันเลยทีเดียว

"ทำไมไม่ฉีดยาระงับการปวด!!!" เสียงทุ้มต่ำตะคอกใส่ผู้มีอายุมากกว่าอย่างไม่กลัวบาปกรรม

"มะ หมอให้ทานยา...."

"ยามันออกฤทธิ์ได้แผลบเดียว!" หลงเฟยที่พอรู้ว่าเจ้านายของตนหงุดหงิดเรื่องอะไรก็พอเข้าใจละนึกขำ....

"หมอไม่สามารถฉีดยาได้....เอ่อ ยาตัวนี้จำเป็นต้องฉีดที่ข้อพับแขนเท่านั้น.....แล้ว....ที่ตรงนั้นมีแผลใหญ่เหวอะหวะจนไม่สามารถฉีดได้....ครับ"

"แล้ว xxx ล่ะ!!!" ร่างสูงหมายถึงตัวยาพิเศษที่เจ้าตัวให้ทีมวิจัยเป็นผู้คิดค้นไม่มีใครเหมือน ไม่มีใครมี....มันคือตัวยาช่วยบรรเทาอาการเจ็บ ปวด แสบ ระบมได้อย่างดีเยี่ยม วิธีใช้ก็เพียงแค่ทารอบๆ แผลเท่านั้นอาจจะใช้เวลาในการทานานหน่อยแต่ผลที่ได้ออกมานั้นถูกใจเขา....แต่ยาตัวนี้มีผลข้างเคียงที่ไม่น่าจะเรียกว่าผลข้างเคียงได้...ง่ายๆ คือเขาไม่ชอบ....ตัวยามีกลิ่นหอมและสารสกัดจากพิษช่วยให้สลบ....หากทายาตัวนี้ไปจะนอนหลับเป็นตายยาวนานกว่าหนึ่งสัปดาห์....ถึงแผลจะมีเพียงเล็กน้อยแต่ก็หลับเหมือนกัน ยิ่งจำนวนแผลเยอะยิ่งทายาเยอะ....ยิ่งหลับนาน เขาเลยไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก.....

ถ้าจะให้อดชิมตลอดสัปดาห์มันนานเกินไป!!

"อะ เอ่อ...xxx....แผลของคุณเอ็กซ์ไม่สามารถใช้มันได้เพราะคุณเอ็กซ์ได้รับบาดแผลมากเกินไป...."

"!!!"

"เอ่อ ถ้าหากคุณเอ็กซ์รับมันเข้าไปเขาอาจจะนอนยาวจนไม่....เอ่อ....ไม่ตื่นขึ้นมา...."

"อ๊ากกกกกกก!!!!" ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเสียงกรีดร้องอย่างทรมานของเอ็กซ์ก็ดังแทรกบทสนทนาของทั้งคู่

"บัดซบ!!" ผู้เป็นนายหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกจากห้องไปยังทิศทางที่ร่างเล็กอยู่อย่างรวดเร็ว

"เอา xxx มา!!!" คำสั่งของร่างสูงใหญ่กำยำทำให้คนเป็นหมอสะดุ้ง...ก็เขาบอกไปแล้วไงว่าถ้าให้คุณเอ็กซ์ทาจะต้องตาย!!!...หมอวัยสี่สิบคิดในใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ขัดคำสั่งไม่ได้จึงรีบวิ่งไปเอายานั่นที่พกติดมาทันที

....ถ้าเขาไม่รีบจากที่คุณเอ็กซ์จะตาย เขานั่นแหละที่ต้องตาย!!!...

"อ๊ากกก ฮื้อออ ฮื้ออออ เจ็บ ฮื้อออ ผมเจ็บบบบ อ๊ากกกก" เสียงกรีดร้องออกมาจากคนที่อยู่ในกรง ร่างเล็กกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงฝั่งหนึ่งของเหล็กไว้มือเรียวจิกที่พื้นของกรงอยากให้มันช่วยบรรเทาอาการเจ็บ....แต่ก็ไม่เลย

"เงียบสักที!!!!" เสียงทุ้มต่ำตะคอกใส่คนข้างในเมื่อมาถึง...

เขาหวังจะให้คนตัวเล็กเป็นแบบนี้เพราะคนตัวเล็กดื้อด้านไม่ฟังคำสั่งเขา...แต่พอมาเห็นสภาพของคนตัวเล็กในตอนนี้แล้ว....ภายในอกแกร่งของ ฟรานซ์ เอริเบียโต้ มันกลับร้อนรุ่มและกระวนกระวายจนเขาไม่สามารถทำงานและทนฟังเสียงกรีดร้องอย่างทรมานของคนตัวเล็กได้....

"เอาแส้มา!!!" คนเป็นนายหันไปสั่งลูกน้องข้างตัว

"ไม่ๆๆ ฮึก ฮื้อออ อย่า อึก นานท่านอย่า ฮึก ฮื้ออออ ฮื้ออออ ฮึก ไม่ๆ ฮื้ออออ"

"เอามา!!!!" จากที่แค่จะขู่ให้คนตัวเล็กกลัวแล้วเงียบกลับยิ่งทำให้คนตัวเล็กร้องไห้หนักเพราะกลัวว่าจะถูกตีอีกครั้ง....ยิ่งเอ็กซ์ร้องไห้มากเท่าไหร่ ฟรานซ์ยิ่งโมโหมากเท่านั้น โมโหที่ตอนนี้ไม่มียาตัวไหนที่เขาจะทำให้ร่างเล็กหายได้เลย ถ้าเป็นเช่นนี้....เขาจะได้กินมันอย่างหนำใจได้เมื่อไหร่กัน!!!!!

ปุบ ปุบ ปุบ

"อ๊ากกก อย่าาาา!! ฮื้อออออ พอแล้ว! พอแล้ว!! ฮื้อออ!!!"

เสียงแส้เส้นใหญ่กระทบกับกรงเหล็กหนาดังลั่นสร้างความหวาดกลัวให้กับคนข้างในที่เขยิบหนีรัศมีของแส้เส้นใหญ่ไม่ให้โดนตัวเอง

"กูบอกให้มึงเงียบ!!!"

ปุบ ปุบ ปุบ

"อึก ฮึก ฮื้อ อึก อึก ฮื้ออ" มือหนาจับแส้มั่นแล้วฟาดฟันมันใส่กรงเหล็กซ้ายที ขวาทีเหมือนเหล็กสี่เหลี่ยมใหญ่โตตรงหน้าเป็นศัตรูที่เขาไม่มีวันยกโทษให้....ร่างเล็กที่คิดว่าเพราะตัวเองร้องทำให้อีกคนอารมณ์เสียและถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะต้องโดนแส้เส้นใหญ่นั้นฟาดแทนเหล็กนี่แน่ๆ ทำให้เอ็กซ์เริ่มตั้งสติและเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้องไห้สะอื้นอื้ออึงของตัวเองไว้ไม่ให้อีกคนได้ยิน....

ปุบ

"ดี!"

ปุบ

"เป็นหมามันร้องไม่ได้จำเอาไว้!! อย่าให้กูได้ยินเสียงมึงร้อง!!!!"

ปุบ ปุบ ปุบ

ร่างสูงขว้างแส้เส้นใหญ่ลงพื้นอย่างหงุดหงิด...เมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งสั่น สองมือปิดปากตัวเองไว้แน่น เสื้อผ้าที่ไม่ได้ปิดรอยแผลยิ่งทำให้เขาเห็นผลจากฝีมือตัวเอง ตาที่เคยโตหวานฉ่ำตอนนี้มันบวมจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นและยังแดงก่ำอ้อมล้อมไปด้วยน้ำสีใสตลอดเวลาหกปีที่ผ่านมา....

ใช่....หกปีแล้วที่เขาทำแบนนี้กับอีกคน หกปีแล้วที่เขาบังคับและลงโทษคนตัวเล็กทุกวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า....จากร่างกายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเนื้อหนังเหมือนคนอุดมสมบูรณ์ กลายเป็นคนผอมแห้งจนจับแต่ละครั้งเขากลัวว่าอีกคนจะหักเป็นสองท่อน

แต่เขาก็ยังทำรุนแรง....จากผิวพรรณผ่องใสเนื้อเนียน ตอนนี้มองหาสีขาวแทบไม่พบไม่เจอ...ทุกตารางนิ้วของร่างกายอีกคนเต็มไปด้วยรอยบาดแผลเหวอะหวะที่แตกออกจากกันจนเห็นเนื้ออ่อน รอยฟกช้ำม่วงเขียวสลับกันจนน่ากลัว...

แต่ถึงอย่างไรสำหรับเจ้าของชีวิตของร่างเล็ก....มันกลับเสริมสร้างความน่าดึงดูดมากขึ้น...ยิ่งมีแผลมากเท่าไหร่เขายิ่งอยากทำให้มันมีมากขึ้นกว่าเก่า...ยิ่งมีรอยฟกช้ำมากเท่าไหร่ กับเชื้อเชิญให้เขาฟาดแส้นี้ลงบนผิวนั่นมากกว่าเดิม...ยิ่งเห็นคนตัวเล็กร้องไห้มากแค่ไหน ยิ่งทำให้เลือดในกายเขาวิ่งพุ่งพล่านอย่างคนตื่นเต้นตลอดเวลา...และเขาจะทำให้คนตัวเล็กร้องไห้ให้มากกว่านี้ ร้องไห้ให้กับเขา ให้กับบทรักอันร้อนแรงของเขา...และบทลงโทษที่เขาหยิบยื่นให้!!!....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...