ลงโทษ ครั้งที่สี่



[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สี่

อาการบาดเจ็บสาหัส....ไม่สามารถฉีดยาระงับความเจ็บได้...

"อ๊ากกกกกกก" เสียงกรีดร้องอย่างทรมานของผมยังคงดังลั่นสนั่นทั่วห้องพักอย่างไม่มีหยุดหย่อน วันนี้เป็นวันสุดท้าย....เที่ยงวันของวันนี้นายท่านจะกลับไปประเทศไทย...แต่อาการของผมยังไม่มีทีท่าว่าจะทุเลาลง กลับกันยิ่งนานวันอาการยิ่งสาหัสมากยิ่งขึ้น

"ใจเย็นๆ นะครับคุณเอ็กซ์" อาจารย์หมอปลอบแล้ววิ่งมามัดเข็มขัดที่รัดผมให้แน่นขึ้น

"ฮื้อออ ฮื้อออ เจ็บ ฮื้อออ" มันเจ็บระบมไปทั่วทั้งร่างกาย...รอบๆ บาดแผลขึ้นสีม่วงเขียวช้ำหนักจนน่ากลัว รอยบาดลึกตรงแก้มซ้ายที่เกิดจากคมคัตเตอร์ก็ฉีกจนเห็นเนื้ออ่อนสีแดงข้างใน....ผมเจ็บ...

นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่เคยขัดคำสั่งของนายท่าน...สามเดือนเห็นจะได้...สามเดือนที่ผมนอนเป็นที่ระบายอารมณ์ให้นายท่านถึงจะต้องทนกับเส้นทางที่ฉีกขาดแทบทุกวัน....แต่มันก็ยังดีกว่าต้องเป็นแบบนี้....

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับคุณเอ็กซ์"

"ฮึก ฮึก" ผมกัดปากกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อมีคนเดินเข้ามาในห้องพัก

"อาการเป็นอย่างไรบ้างครับอาจารย์หมอ" หลงเฟยถามแล้วเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าพับชุดให้ผมอย่างเรียบร้อยแล้วใส่ลงกระเป๋าเดินทาง

"แย่ครับ อาการสาหัสขืนเป็นแบบนี้..."

"ใกล้ตายแค่ไหนก็อย่าขัดคำสั่ง.....นายท่านให้มาบอกน่ะครับ" อะไรกันคำสั่งอีกแล้ว ฮึก คำสั่งบ้าๆ นั่น ฮึก ผมไม่ไหวแล้วนะผมจะไปได้อย่างไร....ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจบ้าง

"ฮึก"

"ร้องออกมาเถอะครับ ผมไปก่อนดีกว่าสัมภาระของคุณเอ็กซ์ผมจะเอาไปไว้รวมกับของผมนะครับอีกสามชั่วโมงนายท่านจะออกเดินทาง อ๋อคำสั่งอีกอย่างของนายท่าน....อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสุภาพพร้อมสำหรับการเดินทางด้วยนะครับ"

ปัง

"ฮื้อออออออ ฮึก ฮึก ฮื้อออ" สิ้นเสียงปิดประตู ผมก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหนักกับชีวิตของตัวเอง....ทำไมต้องเป็นผมที่ถูกนายท่านทำร้ายเสมอ.....ทำไมวันนั้นพ่อกับแม่ถึงเอาผมมาขาย....ทำไมผมถึงไม่สามารถหนีได้ ทำไมทุกครั้งที่หนีเขาถึงได้ตามตัวผมจนเจอ....แล้วทำไมต้องเป็นผมที่นายท่านถูกใจ....

"หมอจะพาคุณไปอาบน้ำนะครับ"

"ฮึก มะ ไม่ ฮื้อ หมอ มันเจ็บ....ฮึก ผมเจ็บ ฮื้ออออ"

"ช่วยที" อาจารย์หมอหันไปสั่งผู้ช่วยจากนั้นร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็ถูกพาไปที่ห้องน้ำ....ปกติคนไข้แบบผมไม่สมควรให้แผลถูกน้ำด้วยซ้ำ....แต่เพราะคำสั่งคือให้อาบน้ำแต่งตัวสุภาพ....ผมจึงขัดไม่ได้ ผมขัดอะไรเขาไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผมตลอดหกปีที่ผ่านมามักจะมีแต่คำสั่ง คำสั่ง จากเขาตลอด...ถ้าไม่ทำก็โดนลงโทษ...และสภาพก็เป็นอย่างนี้....

"อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!"

เสียงหวานกรีดร้องดังลั่นมาจากข้างในห้องพักบอดี้การ์ด ทำให้ร่างเล็กอีกคนที่พึ่งออกมาจากห้องนั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่...

'ทำไมคุณเอ็กซ์ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้....ทั้งหมดนี่ก็เพราะเป็นคนที่นายท่านถูกใจอย่างนั้นหรอ....น่าสงสารจริงๆ' ร่างเล็กคิดในใจพลางกอดกระเป๋าเดินทางใบเล็กของคนป่วยไว้ในอ้อมกอดแล้วเดินกลับมาที่บ้านใหญ่ที่มีนายท่านรอฟังรายงานจากเขาอยู่....คำสั่งก็คือ

ทำอย่างไรก็ได้ให้สัตว์เลี้ยงของฉันไม่ตาย!

เป็นคำสั่งที่โหดสำหรับเขา....ทำอย่างไรก็ได้ไม่ให้ตายมีแค่วิธีเดียวเท่านั้น คือห้ามนายท่านไปยุ่งกับเขา....แต่ร่างเล็กก็ได้แค่คิดในใจ

"สวัสดีครับคุณหลงเฟย นายท่านเรียกพบครับ"

"คร้าบๆ ฝากเอากระเป๋าของคุณเอ็กซ์ไปรวมกับของผมทีนะครับ....ทำดีๆ นะครับ" หลงเฟยส่งกระเป๋าให้ชายที่ยืนประจำประตูแล้วตัวเองก็เดินขึ้นไปตามทางที่คุ้นเคย..

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับนายท่าน" ลูกน้องที่เฝ้าประจำหน้าประตูห้องทำงานเปิดประตูออกเชิญให้หลงเฟยเข้าไปหลังจากพูดจบ

"ทำไมช้า" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามคนมาใหม่ทั้งๆ ที่สายตายังไม่ละออกไปจากเอกสารสำคัญเรื่องการซื้อขายอาวุธ

"ขอโทษที่ผมมาช้าครับนายท่าน" ร่างเล็กค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อม

"สุนัขของฉันอาการเป็นอย่างไรบ้าง" ไม่มีการดุด่าต่อว่าหรือลงโทษ....ต่างจากร่างเล็กอีกคน

"สาหัสครับ" หลงเฟยนึกถึงภาพของรุ่นพี่ที่ถูกลงโทษเมื่อวานและเสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นขนาดเขาที่อยู่สามห้องถัดไปยังได้ยินชัดเจน...

"งั้นหรอ....สามชั่วโมง....ฉันจะต้องเห็นเขาที่เครื่อง" ร่างสูงพูดอย่างไม่สนใจ สายตายังคงจดจ่อกับเอกสารในมือไม่ลดละ

"รับทราบครับนายท่าน" หลงเฟยค้อมหัวลงทำความเคารพอีกครั้งแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานสว่างจ้านั่น....

"ถ้ามันไม่หาย....ก็เก็บหมอแก่นั่นไปซะ" ยังไม่ทันจะก้าวออกจากห้อง เสียงทุ้มต่ำก็สั่งดังขึ้นมา....จะให้หายมันก็ยากอยู่นะ...หลงเฟยได้แต่คิดในใจ...

"อ๊ากกกกก" เสียงกรีดร้องยังดังไม่หยุดตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมาทำให้คนรักษาเริ่มเครียด....

'ทำไมคุณเอ็กซ์ถึงได้อาการสาหัสกว่าทุกที....แล้วทำไมคุณเอ็กซ์ถึงยังคงความเจ็บปวดทั้งๆ ที่เขาให้ยาระงับประสาทไปแล้วแท้ๆ....ถ้าเป็นเช่นนี้ ชีวิตของเขาคงจบก่อนคุณเอ็กซ์แน่ๆ' อาจารย์หมอวัยสี่สิบกว่าคิดในใจอย่างวิตกกังวล

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับคุณเอ็กซ์"

"ฮึก ฮึก ฮื้อออ ไม่ ไม่ ฮื้อออ" หลงเฟยที่เดินเข้ามาพร้อมกับชายร่างใหญ่สวมสูทอีกสี่คนและของที่อยู่ในมือ...

"นายท่านบอกให้ใส่มันไว้นะครับ....นี่ก็คำสั่ง" โซ่เหล็กขนาดเล็กแต่มีความยาวมากถูกม้วนขดกันไว้ในฝ่ามือเล็กของหลงเฟย

"ตะแต่....ฮึก ผมเจ็บ ฮึก" ถึงจะเจ็บแค่ไหนแต่เอ็กซ์ก็กัดปากกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้อีกคนสมเพชเขาไปมากกว่านี้....

"แต่นายให้ใส่ไว้นะครับ"

"ตะ แต่...."

"อีกสิบนาทีก็ได้เวาลารวมตัวแล้ว คุณเอ็กซ์คงไม่อยากให้นายท่านอารมณ์เสีย"

"แต่ ฮึก ก็ได้....ฮึก ครับ" ร่างเล็กพยักหน้ายอมจำนนกับสายตาขอร้องของหลงเฟย....คอเขาไม่มีแผลก็จริง....แต่โซ่นั่นมันจะถ่วงเขาที่แม้แต่ยืนก็ยังไม่ได้....ทำไมเขาต้องกลายเป็นสุนัขสัตว์เลี้ยงของนายท่านเข้าไปทุกทีด้วยนะ....

"ฮึก"

กริ๊ก

"เอ๊ะ....เข้ามาเลยครับ" หลงเฟยชะงักทันทีที่สวมใส่โซ่เส้นเล็กรอบคอเรียวของเอ็กซ์ไว้....ก็ที่โซ่เส้นนี้น่ะมีจี้เหล็กลายสิงโตขนาดเกือบสามนิ้วและมีตัวอักษรภาษาเยอรมันที่แปลเป็นไทยว่า

สุนัขรับใช้ของฟรานซ์....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....