ลงโทษ ครั้งที่สิบเก้า

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบเก้า

ร่างเล็กกับคนรักเดินออกมาจากห้องของเจ้าของบ้านอย่างมีความสุขและโล่งอกก่อนจะกลับไปห้องพักของตัวเองและเตรียมตัวเก็บของเตรียมจะกลับ....ห้องเช่าที่เพื่อนๆ เขารออยู่...

"ป่ะ ไปหาพวกพี่พีชกัน" คนตัวเล็กสะพายกระเป๋าสีชมพูไว้แล้วเตรียมจะออกจากห้องอย่างสบายอารมณ์ทำเอาคนรักยิ้มกริ่มที่เห็นอีกคนอารมณ์ดี

"ไปละนะ" น้องเล็กพูดลากับคนเป็นพี่อีกครั้งหลังทานอาหารเย็นเสร็จและเตรียมตัวจะกลับ

"ไปจริงหรอ...ดึกแล้วนะอันตราย" ร่างสูงกำยำเจ้าของคฤหาสน์หรูถามอย่างมีความหวังเขาอยากอยู่กับน้องชายสุดที่รักนานๆ....แต่อีกใจหนึ่งกับคิดว่าถ้าน้องชายกลับเร็วๆ ก็คงดี...

"เดี๋ยวถ้าไม่ไหวจะแวะพักเอา...ไปละอย่าไปฆ่าใครมั่วซั่วนะเดี๋ยวผีตามหลอก" พูดจบต่างก็แยกย้ายขึ้นรถของตัวเองและขับออกไปอย่างรวดเร็ว..

"เราไปหาพี่พีชกันเถอะ....ป่านนี้ไม่รู้พี่เอ็กซ์จะเป็นอย่างไร"

.....(อีกด้านหนึ่ง).....

คนตัวเล็กที่ถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มาอยู่ในชุดเสื้อยืดสีเทาและกางเกงยีนส์ขาดๆ ขาสั้นค่อยๆ ลืมตาจากการหลับไหล....ภาพและบรรยากาศที่ไม่คุ้นชินทำให้ร่างกายเล็กๆ นั่นเริ่มสั่นกลัวและค่อยๆ ถดถอยไปมุมเตียง

"ฮึก ฮึก!" ตาโตหวานกวาดมองห้องขนาดกลางสีขาวที่มีแค่เตียงที่เขานั่ง โต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงและตู้เสื้อผ้าขนาดพอดีเท่านั้น....ประตูบานเล็กปิดอยู่อย่างสนิทยิ่งทำให้คนตัวเล็กคิดว่าเขาคงถูกขังอีกแล้ว

"ฮึก นายท่าน นายท่าน ฮึกกกก" เสียงหวานร้องเรียงอีกคนที่โหยหามาตลอดตั้งแต่ได้ยานรกแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมาหรือบุคคลที่เขาอยากเจอ

"ฮื้ออออ นะ ฮึก นายท่าน...ฮื้อออ นาย นายท่านนนนน!!!!"

แกร๊ก!!

"อ๊ากกกกกก!!!!" ประตูบานเล็กถูกกระชากออกจากมือเรียวเพราะคิดว่าอีกคนเป็นอะไรแต่กลับกันคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในห้องตกใจกับการกระทำนั้นจึงกรีดร้องสุดเสียงและวิ่งลงไปมุดอยู่ใต้เตียงพร้อมมือเรียวที่ปิดหูอย่างหวาดกลัว

"อีปุ่นๆ มานี่!!" ร่างเรียวสง่าของผู้หญิงที่เป็นคนเปิดประตูเรียกเพื่อนสาว(?)ที่อยู่ข้างนอกให้เข้ามา

"น้องหายไปไหนวะ?" ร่างสะบึมเต็มเปี่ยมไปด้วยเนื้อ....นม...และไข่...เดินเข้ามาในห้องแต่กลับไม่เห็นคนที่ควรอยู่ คนโดนถามไม่ตอบแต่ชี้ไปที่ใต้เตียงทำให้อีกคนเข้าใจ..

"น้องเอ็กซ์...ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พี่มาดี พี่ไม่ทำร้ายเราหรอก"

"ตอแหล"

"อีนี่!" สองสาวทะเลาะกันไปมาไม่สนใจคนที่ยังตัวสั่นงกๆ อยู่ใต้เตียง...เอ็กซ์ไม่ค่อยได้เจอผู้หญิงมากนัก...ที่เจอก็มีแค่คุณเมอร์รีนเลขาอีกคนของ ฟรานซ์และพวกแม่บ้านนับร้อย...การที่ต้องตื่นมาเจอกับผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักอย่างนี้ยิ่งทำให้เขาตื่นกลัวมากไปอีก

"พี่ชื่อปุ่นนะจ๊ะ พี่เป็นรุ่นพี่ของน้องเล็ก"

"พี่ชื่อพีชนะ เป็นรุ่นพี่ของน้องเล็กเหมือนกัน ออกมาเถอะนะอยู่ในนั้นฝุ่นเยอะจะเป็นภูมิแพ้เอา" สองสาวพยายามเรียกคนข้างใต้ออกมาด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นมิตร..ซึ่งแน่นอนประโยคที่พวกเขาพูดมีชื่อที่คนตัวเล็กจดจำไปจนวันตายอยู่ด้วย...

"ฮึก...น้อง..ฮึก น้องเล็ก..ฮึก นาย นายน้อย..ฮึก"

"อ่า...น้องเอ็กซ์จ๊ะ ออกมาเถอะนะ เดี๋ยวน้องเล็กจะมาถึงแล้วออกมาเถอะ" ปุ่นสาวหุ่นสะบึ้มไกล่เกลี่ยอีกครั้ง

"อยาก อยากเจอ ฮึก จะเจอ เค้าจะเจอ ฮึก เจอนายน้อย"

"จ๊ะๆ ได้เจอแน่ๆ แต่ตอนนี้ออกมาก่อนนะจ้า" พีชไม่น้อยหน้าโน้มน้าวอีกแรง

"ไม่ๆๆๆ จะเจอนายน้อย ฮึก เอานายน้อยมา เค้าถึงจะออก ฮึก" คนตัวเล็กยังคงดื้อดึงไม่ยอมออกไป

"โธ่..ออกมาเถอะนะๆ....เห้อ อีพีชเฝ้าน้องนะเดี๋ยวกูโทร.ไปเร่งมันเอง" ร่างสะบึ้มเดินออกไปเพื่อคุยโทรศัพท์ปล่อยให้อีกคนยืนพิงกรอบประตูมองเตียงสีขาวอย่างเหนื่อยใจ...

"น้องเอ็กซ์ ออกมาเถอะนะตรงนั้นมันแคบเดี๋ยวน้องเล็กมาจะหาเราไม่เจอนะเชื่อพี่ซิ"

"ไม่เอา! โกหก! เค้าไม่เชื่อหรอก! นายท่านไม่ให้เค้าเชื่อคนอื่น เค้าไม่ใช่คนเชื่อคนง่ายนะ เค้าเชื่อแค่นายท่านกับนายน้อย อย่ามาหลอกเค้า บู้วววว!!" คนตัวเล็กตะโกนตอบกลับอย่างอารมณ์ดีคงเพราะรับรู้ว่าคนข้างนอกมาดีไม่ทำร้ายเขา รู้ว่าจะได้เจอคนที่เขาชอบ และคงเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้เปลี่ยนแปลงอารมณ์อย่างรวดเร็ว

"งั้นหาอะไรกินก่อนไหม เราหลับไปตั้งหลายชั่วโมงเลยนะไม่หิวหรอ?" พออีกฝ่ายพูดเรื่องของกินมันเริ่มทำให้คนตัวเล็กสนใจแต่ก็ไม่อยากกลืนคำพูดของตัวเองเลยทำเป็นไม่หิว...

"เค้าเก่ง! เค้าไม่หิว! เค้าเป็นลูกน้องของนายท่านนะ ทนได้ แบร่!" แอบแลบลิ้นปลิ้นตาอยู่ใต้เตียงทั้งๆ ที่อีกคนไม่เห็น...

"งั้นหรอ...หว่าแย่จังเลย น้องเล็กบอกว่าเอ็กซ์นี่ชอบคุกกี้ช็อกโกแลต...พี่พีชกับพี่ปุ่นก็อุตส่าห์อบให้ทานกันสดๆ ร้อนๆ เลย...พึ่งเสร็จเมื่อกี้ด้วย..." เขาสองคนรู้เรื่องจากน้องเล็กหมดแล้วทั้งเรื่องนายท่าน เรื่องที่เด็กคนนี้โดนยาอะไรสักอย่าง...รู้สึกเหมือนคนสนิทของคุณใหญ่จะเล่ามาอีกที..

"ช็อก....โกแลต...เอือก.." เสียงกลืนน้ำลายดังมาถึงประตูห้องทำเอาร่างเรียวอมยิ้มขำนิดๆ....อยากกินแต่ไม่ยอมออกเพราะถูกสั่งสอนมาดี...น่ารักจัง

"อื้อคุกกี้ช็อกโกแลต...ช็อกโกถั่ว...ช็อกโกคาลาเมล...นมช็อกโกแลตอุ่นๆ มาชแมนโล่ช็อกโกแลต...พายช็อกโกแลต...แล้วก็มีช็อกโกแลตอีกเยอะเลย" คนพูดยิ้มขำเมื่อเห็นคนตัวเล็กโผล่หน้าออกมาจากใต้เตียง

"มี...จริงหรอ?"

"ใช่จ๊ะ...พี่ทำเองเลยน้า....แต่ว่าเสียดายจังไม่มีคนทานเลย...คงต้องทิ้งให้หมด..." ตีหน้าเศร้าพูดใส่อีกคนไป..

"จะบ้าหรอ!! ถ้า ถ้าไม่มีคนกินนะ เค้าจะกินก็ได้ เค้าสงสารหรอก คุณทำหน้าสงสาร เค้า เค้า...เค้าจะกินเอง..."

"เยสสส!!!" หญิงสาวตะโกนออกมาอย่างดีใจพร้อมกับมือที่ดึงเข้าหาตัวเองอย่างแรง...กูนี่เก่งจริงๆ...พีชคิดในใจ..

"อ้าว ออกมาแล้วหรอ?" ปุ่นที่เดินมาถึงมองคนที่ค่อยๆ ออกมาจากใต้เตียง....ตอนเข้ามันกระทันหัน เข้าไปได้ไงไม่รู้..ตอนออกกลับออกมาไม่ได้...

"อื้อ...ไปเตรียมขนมให้น้องกันเถอะ"

"เอ้อๆ...น้องเอ็กซ์จ๋าาาา น้องเล็กกำลังจะถึงแล้วน้า เราไปกินขนมรอน้องเล็กกันดีกว่าเนอะ" ปุ่นตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงสดใสต่างจากอีกคนที่ตอบกลับมาพร้อมเสียงสะอื้น..

"ฮึก...เค้าออก..ฮึก..ไม่ด้ายยยยยย"

"....."

"ง่ำ....ง่ำ....ซู๊ดดดด ง่ำ ง่ำ อืมมม" มือเรียวหยิบคุกกี้ช็อกโกแลตเข้าปากที ดูดดื่มนมช็อคโกแลตทีอย่างอร่อยและมีความสุขทำเอาคนทำอย่างสองสาว(?)ยิ้มกริ่ม

"อร่อยไหมจ๊ะ?" ปุ่นถามและได้คำตอบกลับมาเป็นการพยักหน้าขึ้นลงรัวๆ และใบหน้ายิ้มแย้ม...แสดงออกว่าอร่อยมาก...ทุกอย่างที่สองสาวเห็นมันช่างต่างจากที่น้องเล็กบอกมาจริงๆ....พวกเขารู้ว่าที่คนตรงหน้าเป็นอยู่เป็นเพราะยา...น้องเล็กเล่าว่าเอ็กซ์มีบุคลิกนิ่งๆ มารยาทดี สุภาพ อ่อนน้อม และไม่ค่อยคุยกับใคร...ต่างจากตอนนี้ที่นั่งหยิบขนมนู่นนี่ใส่ปากแล้วกรอกนมลงท้องจนตัวเต็มไปด้วยช็อกโกแลต..

"น้องเอ็กซ์พี่ถามไรได้ไหม?" พีชถามออกมาแต่ได้แค่การตอบรับแบบพยักหน้าเท่านั้น

"เอ็กซ์นี่อายุเท่าไหร่หรอ?" เพราะคนตรงหน้าดูเด็กมาก เด็กเกินกว่าที่จะมาเป็นมาเฟียพีชเลยถามออกไป

"สิบห้า...อื้อ! ง่ำ..ไม่ซิๆ เค้าอายุสิบหก นายท่านบอกว่าเค้าอายุสิบหก ง่ำ..." คำตอบของคนตรงหน้าทำให้สองสาวแปลกใจ เขาคิดว่าคนตรงหน้าเด็กเกินไปสำหรับการเป็นมาเฟียก็จริงแต่นึกว่าอายุจะประมาณสิบเก้า-ยี่สิบ...

"งั้นก็อ่อนกว่าน้องเล็กล่ะซิ....ทำไมน้องเล็กเรียกเอ็กซ์ว่าพี่ล่ะ"

"ง่ำ...นายท่านไม่อยากให้นายน้อยมีน้อง ง่ำ ง่ำ เพราะนายน้อยจะรักน้องมากกว่า ซู๊ดดดด เลยให้เค้าเป็นพี่แทน ง่ำ"

"อ๋ออออ" สองสาวลากเสียงยาวอย่างเข้าใจ...เอ็กซ์ตอนนี้ทำไมถามความลับได้เยอะจัง..พีชนึก..

"แล้วทำไมมาอยู่กับนายท่านล่ะ"

"นายท่านซื้อเค้ามา เอาอันนี้มาเพิ่มหน่อย..ง่ำๆ นี่เค้าไม่อยากอวดนะ เค้าอะค่าตัวเย้อออออเยอะ"

"แต่นายท่านเป็นคนไม่ดีนะ เขาทำไม่ดีกับเอ็กซ์ไม่ใช่หรอ...ทำไมยังอยู่กับนายท่านล่ะ?"

ตุบ

แก้วโกโก้ครั้นซ์ถูกวางลงอย่างแรงจากมือของคนที่กินไม่หยุด ตาโตมองมาที่พีชอย่างหาเรื่องก่อนจะพูดว่า

"นิสัยไม่ดี!!!"

"ห้ะ!?"

"มาว่านายท่านเป็นคนไม่ดีได้ไง! นายท่านเป็นคนดีนะ นายท่านกอดเค้าด้วย กอดแน่นๆ เลย นายท่านบอกว่าที่นายท่านตีเค้าเพราะนายท่านอยากเล่นกับเค้าด้วยนะ" คนตัวเล็กยกแขนกอดอกอธิบายให้พีชรู้..

"แต่...นานท่านน่ะฉีดยาให้เอ็กซ์นะ ยาไม่ดีนะเอ็กซ์รู้ไหม?"

ตุบ

"ไม่ๆๆๆๆๆ มันไม่ใช่ของไม่ดีนะ! นายท่านบอกว่านายท่านให้เค้ากินนมสตรอว์เบอร์รี่ที่อยู่ในเข็มเพราะเค้าเป็นเด็กดี เด็กดีจะได้กินนมสตรอว์เบอร์รี่" คนตัวเล็กทุบโต๊ะและพูดอีกครั้งพลางนึกถึงนมสตรอว์เบอร์รี่ที่หลงเฟยจะให้เขากินเพราะนายท่านให้รางวัลเขาที่เป็นเด็กดีทำตามนายท่านสั่ง

"มันไม่ใช่! นั่นมัน...."

ผลั๊ัวะ

"อย่าครับพี่ีพีช!" ร่างเล็กที่โผล่ออกมาร้องห้ามรุ่นพี่เอาไว้ทัน...เขาไม่อยากให้เอ็กซ์รู้เรื่องแบบนี้...เอ็กซ์ในตอนนี้น่ะถึงจะโดนยาเลยทำให้เป็นแบบนี้แต่มันคงดีกว่าถ้าจะให้เอ็กซ์กลับไปเงียบเหมือนเดิม..

"อือ...โทษที"

"นายน้อยยยย" คนตัวเล็กลุกจากเก้าอี้ออกไปหาคนมาใหม่และกระโดดกอดอย่างคิดถึง...การกระทำแบบนี้ทำให้น้องเล็กชะงักค้างเบิกตากว้างอย่างตกใจ....พี่เอ็กซ์ไม่เคยกระโดดกอดเขาแบบนี้...ถึงจะรู้จากหลงเฟยมาแล้ว...แต่มันทำใจไม่ได้...

"อะเอ่อ...พี่เอ็กซ์"

"นายน้อยๆ คุณคนนี้ว่านายท่านอะ เขาบอกนายท่านนิสัยไม่ดีชอบแกล้งเค้า..นายน้อยจัดการนะ แกล้งเลยๆ แบร่ โดนนายน้อยแกล้งแน่ๆ แบร่ๆ" แขนเรียวของคนตัวเล็กโดนกระชากไปมาตามแรงของเอ็กซ์อย่างต่อเนื่องทำเอาเพื่อนๆ ทุกคนหรือแม้แต่คนรักที่ควรหึงกับยิ้มกริ่มขำกับความน่ารักที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมาของคนตัวเล็ก

"ก็จริงนี่"

"ไม่ๆๆๆๆ นายน้อยพูดไรอะ นายน้อยโดนล้างสมอง นายท่านเป็นคนดีนะ นายท่านมาเล่นกับเค้าทุกวันแถมยังให้เค้าอยู่แต่ในบ้านไม่ให้ออกไปไหนด้วย นายท่านใจดีๆ นายท่านกลัวเค้าบาดเจ็บ นายท่านใจดีเนอะนายน้อย เนอะๆ" คำพูดของคนตัวเล็กทำให้น้องเล็กค่อยๆ ฝืนยิ้มและตามน้ำว่านายท่านของเอ็กซ์น่ะใจดี

"ใจดี ใจดี นายท่านใจดี นายท่านใจดี นี่ๆ นายน้อยๆ นายท่านเคยให้เค้ากินคุกกี้ด้วยนะ แต่นายท่านให้เค้ากินวันละชิ้น นายท่านบอกว่าฟันจะผุล่ะ เห็นไหมนายท่านเป็นห่วงเค้า นายท่านใจดี ใจดี ใจดี เย้ๆ" เสียงยกย่องเชิดชูอีกคนดังทั่วห้องเช่าขนาดใหญ่และเกิดมาจากคนตัวเล็กที่พูดด้วยเสียงหวานๆ และใบหน้ายิ้มเหมือนอารมณ์ดีและมีความสุขที่สุด..

...พี่ใหญ่มันจะรู้ไหมวะว่าคนที่มันทำร้ายมาตลอดคิดกับมันแบบไหน...เอ็กซ์ในตอนนี้เปลี่ยนไปมาก...ถ้าพี่ใหญ่มาเห็นความน่ารักของมันล่ะก็...คงไม่ปล่อยให้หลุดมืออีกครั้งแน่ๆ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...