ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบ

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบ

เอ็กซ์ที่เปลี่ยนไปเพราะฤทธิ์ของยาเอเดียมและเคเดียมทำให้มีบุคลิกกลายเป็นเด็กซนๆ ดื้อไป....แต่มันกลับไม่ทำให้พวกน้องเล็กลำบากใจ แถมทุกคนยังชอบที่เอ็กซ์พูดและหัวเราะไปตามๆ กัน.....แต่ก็ยังมีเรื่องที่กังวลอยู่...

"ฮื้อออ...นายท่าน ฮึก นายท่าน ฮื้ออออ เค้าจะหานายท่าน ฮื้อออ" คนตัวเล็กร้องไห้เรียกหาอีกคนมานานนับชั่วโมงแล้ว ซึ่งทำให้น้องเล็กและเพื่อนๆ ต่างวิตกและทำอะไรไม่ถูก

....เอ็กซ์ต้องการยา....

ตุบ ตุบ ตุบ

"ฮึก ฮึก เค้าอยากเจอนายท่าน จะเจอๆๆ จะเจอนายท่าน ฮื้อออ จะเอานมสตรอว์เบอร์รี่ ฮื้ออออ" เสียงหวานร้องไห้ออกมาอีกครั้ง สองมือเรียวทุบตึงตังใส่เตียงนอนอย่างแรง

"พี่เอ็กซ์ พี่เอ็กซ์ หยุดก่อน" น้องเล็กร้องเรียกมือก็พยายามหยุดการกระทำของคนตัวเล็ก

"ฮึก นาย น้อย เอานมสตรอว์เบอร์รี่ เค้าอยากกินนมสตรอว์เบอร์รี่ี ฮื้อออ เค้าอยากหานายท่าน นายท่านจะให้เค้ากินนมสตรอว์เบอร์รี่"

"พี่เอ็กซ์....เดี๋ยวนายท่านก็มา....ตอนนี้พี่เอ็กซ์กินนมช็อกโกแลตของโปรดพี่เอ็กซ์เถอะนะ เล็กมีเย้อเยอะ" น้องเล็กยังพยายามพูดไกล่เกลี่ยแต่อีกคนก็ไม่อ่อนตาม ยืนยันจะไปหานายของตนเองให้ได้...

"เล็กมายว่า.....(ซุบซิบๆ...)....ดีไหม?"

"เออลองดู...นี่เฮียเอางี้ไหม.....(ซุบซิบๆ...)" ทุกคนรวมหัวกันซุบซิบบอกแผนการร้ายกาจที่มายเนม เพื่อนสนิทของเล็กคิด

"ฮื้อออ ฮื้ออออ เค้าจะเอานมสตรอว์เบอร์รี่ จะเอาๆ ฮื้ออ" คนตัวเล็กเริ่มเหวี่ยงหมอนแล้ว แต่ทุกคนกลับไม่สนใจวางแผนการต่อ..

"ถึงจะติ๊งต๊อง....แต่เวิร์คสัด...เอางี้แหละ!" คนที่แก่ที่สุดในกลุ่มพูดแล้วทุกคนก็เริ่มทำตามแผนอย่างที่ตกลงกันไว้...

"สู้ๆ เมลิค....มึงทำได้!"

"อือ....รู้ว่าทำได้แค่ไม่อยากทำน่ะ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เมลิคก็เดินออกไปนอกห้องตามแผน จัดการล้วงมือถือขึ้นมากดโทร.หาเพื่อนสนิทในกลุ่มซึ่งคือน้องเล็ก...

Rrrrrr Rrrrr

"อ่ะ!!! พี่ใหญ่โทร.มา!!!" น้องเล็กแกล้งจับมือถือขึ้นมาดูและพูดเสียงดังให้คนที่ร้องไห้อยู่บนเตียงได้ยิน..

"นะ..ฮึก นายท่าน ฮื้อออ" มุมปากบางยกยิ้มอย่างคนได้ชัยชนะก่อนจะเริ่มแผนการโดยการพูดดังๆ กรอกลงไปในมือถือ..

"พี่ใหญ่!!! แย่แล้วพี่เอ็กซ์อยากกินนมสตรอว์เบอร์รี่ แต่ที่นี่ไม่มีเลย....อะไรนะจะคุยกับพี่เอ็กซ์ใช่ไหม!!! พี่เอ็กกกกกซ์ พี่ใหญ่จะพูดกับพี่" มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดถูกยื่นให้คนบนเตียง แน่นอนคนตัวเล็กรีบกุลีกุจอมารับไว้ทันที..

"ฮึก ฮื้อออ ฮื้ออ นาย นายท่าน คุยๆๆๆ จะคุยๆ ฮื้อออนายท่านนน" เสียงหวานกรอกลงไปใส่เครื่องสื่อสารเครื่องหรู

'อะ เอ่อ....เห้อ....อะแฮ่ม....' ปลายสายพูดอย่างติดขัดเพราะกดดัน...ก็เขาโดนบังคับนี่หว่า

"ไอ้มิค!!" น้องเล็กกัดปากพูดอย่างเคืองๆ

...ไอ้มิคมันจะทำให้เสียแผนไงวะ!...

"ฮื้อออ นายท่าน นายท่าน เค้าจะหานายท่าน นายท่านมาหาเค้านะ เอานมสตรอว์เบอร์รี่มาด้วยนะ นะนายท่านนะ"

'เอ็กซ์...หยุดร้องไห้แล้วฟังกู' เมลิคพูดตามบทพูดที่น้องเล็กกรอกใส่หูในเวลาอันสั้น

"ฮึก เค้า เค้าหยุดแล้ว แต่ แต่นายท่านต้องมาหาเค้านะ นะ" เอ็กซ์หยุดร้องไห้อย่างรวดเร็วจนเพื่อนๆ งง...เมื่อกี้ก่อนส่งมือถือให้เอ็กซ์น้องเล็กก็แอบเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้จึงได้ยินที่ปลายสายพูด

'หึ....ดี....กูจะไปหามึง..ถ้ามึงทำตามที่กูสั่งเข้าใจไหม'

"ทำๆ จะทำ จะทำ เค้าอยากเจอนายท่าน จะทำ"

'หยุดกินนมสตรอว์เบอร์รี่นั่นซะแล้วกลับไปกินช็อกโกแลตที่นายน้อยทำให้....นายน้องตั้งใจทำให้มึงมึงก็ควรกิน' เมลิคพูดตามบทอีกครั้ง

"แต่...แต่เค้า..."

'มึงมีแต่กับกูรึไง!!! กูพูดมึงไม่ฟังใช่ไหม! มึงจะไม่ทำตามที่กูบอกใช่ไหม! งั้นมึงอย่าฝันเลยว่าจะได้เจอกู!!" เสียงทุ้มนุ่มคล้ายกับฟรานซ์ตะคอกดังเมื่อโดนขัดใจ...เมลิคชะโงกหน้าเข้ามาดูคนตัวเล็กที่อยู่ในห้องก็เห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มร้องไห้อีกแล้ว...

"ฮื้อออ ไม่เอาๆ ฮื้ออ เค้าจะเจอนายท่าน ฮื้ออ เค้าจะกอดนายท่าน ฮื้อออ เค้าเลิกกินสตรอว์ฯแล้วก็ได้ ฮึก นาย ท่านมาหาเค้านะ ฮึก เค้าจะไม่กินแล้ว ฮื้อ" คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาร้องไห้เพราะความเสียใจและตกใจที่ถูกนายท่านตะคอก

'ดี! หยุดร้องแล้วห้ามกินนมสตรอว์เบอร์รี่อีก ถ้ากูเห็นมึงกินมึงโดนแน่!!....ติ๊ด' สายถูกตัดไปปล่อยให้อีกคนนอนร้องไห้เรียกหาอย่างเว้าวอน..เมลิคกลับมารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ อีกครั้งมองมาที่คนตัวเล็กอย่างสงสาร....

พวกเขาแค่อยากให้เอ็กซ์หยุดยานรกนั่น...หลงเฟยบอกว่าเอ็กซ์โดนไปไม่เยอะเท่าไหร่อาจจะไม่เสพติดมากขนาดที่หยุดไม่ได้....พวกเขาเลยจำเป็นต้องใช้แผนบ้าๆ นี้....แกล้งทำเป็นฟรานซ์แล้วมาหลอกให้เลิก...คิดว่าคงได้ผลมากเพราะคนตัวเล็กเชื่อฟังฟรานซ์มาทั้งชีวิต กับแค่ให้เลิกกินยานั่นถึงจะลำบากนิดหน่อยแต่อีกไม่นานก็คงหายดี

"พี่เอ็กซ์ ไปนอน" น้องเล็กพูดกับเอ็กซ์เป็นรอบที่ร้อยกว่า นี่ดึกมากแล้วพรุ่งนี้พวกเขาต้องเดินทางกลับกรุงเทพแต่เช้า แต่คนตัวเล็กยังเอาแต่นั่งกอดเข่ามองไปที่ประตูอยู่นั่นแหละ

"เมื่อไหร่นายท่านจะมา....เค้าไม่กินนมสตรอว์เบอร์รี่แล้วนะ นายท่านยังไม่มาเลย" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเศร้าๆ แล้วก้มหน้าฟุบไปกับเข่าตัวเองจนทุกคนต่างพากันถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

"พี่ใหญ่มีธุระ...เอ่อ พี่ใหญ่ไปเรียนทำขนมน่ะ จะได้เอามาให้พี่เอ็กซ์กินไง" คำโกหกถูกหยิบขึ้นมาอีกครั้งและมันก็ได้ผลเหมือนทุกที

"จริงหรอ?"

"เออ"

"งั้นเค้าไปนอนแล้วนะ เค้าจะรอกินขนมของนายท่าน เห็นไหมคุณพีช นายท่านนิสัยดีจะตาย นายท่านทำขนมให้เค้าด้วย แบร่ๆ คณพีชโกหก นายท่านนิสัยดี เย้ๆ จะได้กินขนมของนายท่าน เย้ๆ" คนตัวเล็กกระโดดไปมาอย่างดีใจแล้ววิ่งเข้าห้องไปปล่อยให้คนอื่นพากันทำหน้ารู้สึกผิด

"แย่ว่ะแบบนี้...." ภาคบ่นออกมา...เขาเคยเจอกับเอ็กซ์หลายครั้งเมื่อปีก่อนแต่เทียบกับตอนนี้มันแย่ไปหมด ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นโดนสั่งสอนแบบไหนถึงได้เชื่อใจคุณพี่ใหญ่ขนาดนั้น...เชื่อจนไม่ดูความจริงอะไรเลย

"ต่อไปนี้แหละงานใหญ่...กลับไปนู่นใครจะดูแล" พูดเรื่องนี้แล้วกลุ้มใจ ทุกคนล้วนมีหน้าที่คือเรียน จะปล่อยให้เอ็กซ์อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ ดันทำอะไรไม่เป็นสักอย่างขนาดอาบน้ำน้องเล็กกับมายยังต้องลำบากไปอาบให้อย่างกับเด็กๆ ปล่อยไว้บ้านคนเดียวตายแน่ๆ แต่จะให้พวกเขาหยุดเรียนก็ไม่ได้อีก เห้อออ...

"สลับกันหยุดเถอะว่ะ" เจเสนอ

"ผมก็คิดงั้นนะพี่ เดี๋ยวพวกผมสี่คนสลับกันแบ่งเวรกันเอง พวกพี่ๆ เรียนหนักนี่หว่าไม่ต้องหรอก"

"เอางั้นแหละ โอ๊ย!! ตีกูทำไม!!"

"มิก! เป็นพี่น่ะหัดเป็นผู้นำบ้าง ไม่รู้แหละ เราทั้งหมดต้องสลับกันหยุดมาดูแลน้องเอ็กซ์วันละสองคน เค๊??"

"ครับ" ทุกคนพูดอย่างตรอมใจเมื่อคิดตี้ผู้เรียบร้อยพูด หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายเข้าห้อง...ห้องเช่าที่พวกเขาเช่าเป็นห้องขนาดใหญ่ พอดีมีคนจะย้ายพวกเขาเลยขอเช่าสองวัน ในห้องนี้มีห้องเล็กสองห้องห้องน้ำหนึ่งห้อง ทุกๆ คนเลยต้องนอนด้วยกันหลายๆ คน

เวลาตีห้าทุกคนก็ทยอยตื่นมาอาบน้ำจัดของเตรียมตัวออกเดินทางในเวลาแปดโมงเช้าอย่างที่ตกลงกันไว้ ซึ่งคนตัวเล็กก็ไม่ได้บ่นหรืองอแงอะไรเพราะคิดว่านายท่านหายไปเพราะไปเรียนทำขนมให้ตัวเองทาน ระยะเวลาจากห้องเช่าถึงกรุงเทพก็สามชั่วโมงพอดี เมื่อมาถึงทุกคนก็ตกลงกันว่าจะมาพักที่บ้านน้องเล็กทุกวันถ้าสะดวกเพื่อดูแลเอ็กซ์ในตอนนี้จนกว่าเอ็กซ์จะหายเป็นปกติหรือถูกจับได้...

(ในเวลาเดียวกัน)

มาเฟียหนุ่มผู้มีอิทธิพลมากในอิตาลีและเยอรมันถึงแม้จะอายุแค่ ยี่สิบเจ็ด แต่กลับมีชื่อเสียงเลวร้ายและโสมมอยู่จนนับไม่ถ้วน...ชื่อของเขาคือ...

ซานน์ วีนัส

เขาคือคู่แค้นคู่อริกับ

ฟรานซ์ เอริเบียโต้

มานานเกือบสิบปี แต่เขาดันไม่เคยชนะฟรานซ์เลยสักครั้ง...เมื่อสิบเดือนก่อน มีมาเฟียผู้มีอิธิพลเก่าคนหนึ่งชื่อ

โฬม เอวานอยด์

เขายืนยันว่าเป็นเชื้อสายของฟรานซ์ และต้องการจะกำจัด

มาเลียกรุ๊ปส์

บริษัทของคู่แข่งเขา ซานน์จึงตกลงกับโฬมว่าจะจับมือเป็นพันธมิตรกันกำจัดตระกูลฟรานซ์ให้สิ้นซาก....แต่ว่า

"โฬม เอวานอยด์ ต้องการให้ฟรานซ์มันมาสืบทอดตระกูลโฬมครับ เลยจะกำจัดตระกูลฟรานซ์"

"งั้นแสดงว่ามันไม่ได้คิดจะกำจัดฟรานซ์ซินะ เหอะ! ไร้สาระ!"

"คุณหนูจะเอาไงครับ"

"ก็ทำตามแผนที่ตกลงไว้ก่อน ค่อยๆ วางเพลิงโกดังมันแต่ละที่แล้วค่อยไปวางเพลิงที่มาเลียกรุ๊ปส์สาขาใหญ่ทีเดียวเลย"

"ครับ"

"แต่ว่า....หลังจากแผนการพันธมิตรจบ เราก็ฆ่าไอ้แก่นั่นแล้วกำจัดฟรานซ์ทิ้งซะ"

"กำจัดเอวานอยด์เป็นเรื่องง่าย...แต่การกำจัดฟรานซ์มันยากนะครับคุณหนู เราต้องทำอย่างไร?"

"ไอ้โง่!!! มีสมองไว้กั้นหูไง! ก็ใช้น้องชายมันซิวะ ตามหาน้องชายมันให้เจอแล้วจับตัวมา ฆ่าทิ้งแล้วส่งซากไปให้ไอ้ฟรานซ์ มันจะต้องโกรธจนบุกมาแน่ แล้วเราค่อยจัดการมัน หึ!"

หลังจากนั้นแผนการเริ่มต้นขึ้น โดยที่ซานน์ได้คิดแผนการตลบหลังโฬม เอวานอยด์ไว้แล้ว..เขาบอกโฬมว่าเขาจะจัดการทุกอย่างเองและให้โฬมรอฟังผลจากเกาหลี...ส่วนซานน์ก็ให้ลูกน้องไปวางเพลิงตามแผน รายงานโฬมเหมือนพันธมิตรที่ดีแต่ก็แอบให้คนตามสืบหาน้องเล็กและคอยกำจัดฟรานซ์....ทุกอย่างที่ทำกำลังจะเป็นไปได้ด้วยดี...จนกระทั่ง..

"เด็กคนนั้นคือใคร?"

"คนนี้....เลขาของไอ้ฟรานซ์ครับนายน้อย ไม่รู้ไปอยู่ไหนมา สายของเราพึ่งสืบได้"

"ไปสืบมาให้ละเอียด เอาตัวมันมาให้ฉันพร้อมน้องชายไอ้ฟรานซ์ด้วย"

"ครับ!"

หลังจากเห็นเด็กหนุ่มอายุน้อยที่ติดมาจากภาพของน้องชายฟรานซ์ ก็ทำให้จิตใจอันแข็งแกร่งของซานน์สั่นไหวอย่างน่าประหลาด...เขาอยากเจอเด็กคนนี้....นี่คือสิ่งที่ซานน์คิด แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นดั่งความหวังอีกครั้งเมื่อในขณะที่ซานน์กำลังลงจากเครื่องบินสาธารณะของประเทศกับมีข่าวร้ายจากลูกน้องคนสนิท

"อะไรนะ! เด็กเราถูกกวาดเรียบ! ได้ไง!!!"

"ผม...ไม่ทราบครับ ที่จริงยังไม่แน่ใจ จู่ๆ หน่วยที่ให้ไปติดตามน้องชายไอ้ฟรานซ์ก็ขาดการติดต่อไป ตอนนี้กำลังให้คนไปสืบตรงที่มีการติดต่อครั้งสุดท้าย...ที่บ้านของไอ้ฟรานซ์"

"โธ่เว้ย! อย่าบอกนะว่าฟรานซ์มันเล่นเด็กกู!!"

"ไม่ทราบครับ"

"มึงจะรู้เหี้ยอะไรสักอย่างไหมห้ะ!!!"

"คือ....ในการติดต่อครั้งสุดท้ายคือเมื่อสิบชั่วโมงที่แล้ว...หัวหน้าหน่วยปังปังรายงานว่า จู่ๆ ในขณะที่ตามน้องชายไอ้ฟรานซ์ไปที่บ้านก็สลบตื่นมาอีกครั้งรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องขึ้น ฟรานซ์ให้ลูกน้องออกมายืนข้างนอกเต็มไปหมด..."

"ทำไม?"

"ไม่แน่ใจครับ เอ่อ สายเราหลบก่อนจนผ่านไปสองสามชั่วโมงเลยรู้ว่าเลขาคนสนิทของฟรานซ์ เอ่อ....เอ็กซ์น่ะ หายไปแล้วครับ..หลังจากนั้นก็ขาดการติดต่อ ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องไอ้ฟรานซ์อยู่ไหน...."

"เหี้ย!!!"

ประโยคที่ทำให้ชายหนุ่มอายุยี่สิบเจ็ดรู้สึกเศร้าทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขากับหายใจไม่ออกเหมือนปกติ แล้วสั่งให้ไปสืบว่าเอ็กซ์และน้องเล็กหายไปไหนและใครคือคนที่เก็บลูกน้องของเขา...

แต่จนถึงตอนนี้

16:00 น. เวลาของประเทศไทย ซานน์ยังไม่ได้รับรายงานเรื่องน้องเล็กและเอ็กซ์เลยสักครั้ง...มันทำให้เขาเริ่มกระวนกระวายใจ...เขาเอาน้องเล็กมาไม่ได้แสดงว่าเขายังกำจัดฟรานซ์ไม่ได้...และที่สำคัญ...เขาอยากเจอกับเด็กผู้ชายในรูปที่ชื่อเอ็กซ์...เขาอยากเจอเด็กคนนั้นมากจริงๆ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...