ลงโทษ ครั้งที่สิบแปด

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบแปด

ร่างสูงของฟรานซ์ เอริเบียโต้เดินออกจากห้องนั่นด้วยใจที่รุ่มร้อน....ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป ทันทีที่เขาตื่นมาคนตัวเล็กก็ไม่อยู่...น่าเจ็บใจชะมัด ฉันไม่น่าพักเลยให้ตายซิ!!!!....ฟรานซ์คิดในใจ...

(พากย์:ฟรานซ์)

มันจะเป็นไปได้ยังไง...ไอ้เอ็กซ์มันไม่มีทางหนีไปเองแน่ๆ....ต้องมีใครพาตัวมันไป..และคนๆ นั้นจะต้องเป็นไอ้เหี้ยซานน์แน่! แต่มันจะเข้ามาได้ยังไง มันมาวางยาสลบในบ้านทั้งหลังแสดงว่ามันจะต้องเข้ามาข้างใน...ไม่ก็มีหนอน...แต่ผมไม่คิดว่าคนของผมจะทรยศหรอกพวกมันรู้จักผมดี ทุกคนที่นี่ผมคัดสรรมาเองกับมือ เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกหักหลัง...แล้วทำไมไอ้เหี้ยซานน์ถึงต้องเอาตัวไอ้เอ็กซ์ไป...ในจดหมายมันบอกจะเอาน้องเล็กไปนี่

"นายท่านครับ"

"นายน้อยอยู่ไหน" ผมถามหลงเฟยที่เข้ามาพบหลังจากผมให้คนไปเรียก

"นายน้อยและเพื่อนๆ พักผ่อนอยู่ที่ห้องพักครับ ทุกคนไม่ทราบเรื่องนี้ผมบอกไปว่านายท่านทำแหวนนำตระกูลหายจึงให้คนออกตาหา..." ดีแล้ว แต่สิ่งที่ผมต้องทำคือหาตัวไอ้เอ็กซ์ให้เจอ...มันคงไปไหนไม่ได้แน่...ก็ยายังอยู่กับผม..มันจะต้องทรมาน อยากยาและซมซานกลับมาแน่ แต่ผมไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่เพราะฉะนั้นเราต้องหาตัวมันให้เจอ

Rrrrr Rrrrrrr

"ครับ....ครับ....นายท่านครับ คุณเมอร์รีนติดต่อมาครับ" เมอร์รีนหรอ หึ ดี กำลังจะติดต่อไปพอดี อยากรู้นักว่าคนที่ผมสั่งให้ไปติดตามไอ้สวะซานน์มันจะรายงานการเคลื่อนไหวนี่ได้ยังไง..

'นายท่านคะ เมอร์รีนมีข่าวเกี่ยวกับซานน์ วีนัสค่ะ' หึ จริงด้วยไอ้ซานน์คงเคลื่อนไหวซินะ แต่ข่าวของเมอร์รีนมันช้าไป...เพราะเหยื่อมันถูกเอาไปแล้ว!

'.....'

'ลูกน้องจำนวนสิบสามคนที่ให้ติดตามซานน์ถูกเล่นงานจนหมด ดูเหมือนคุณซานน์จะได้ลูกน้องฝีมือดีมาจากทิศใต้นะคะ...'

'....!!!!'

'ที่เหลือกลับมามีเพียงแค่คุณเชาเท่านั้น ตอนนี้อาการสาหัสมากเปอร์เซ็นต์รอดไม่ถึงสิบ..' คำรายงานจากอีกฝั่งทำให้ผมอึ้งไปนิด...เชานี่นะโดนมันเล่นงานจนยับ..อาการสาหัสเลยเนี่ยนะ

'บ้าน่า!' ผมสบถออกมาเป็นภาษาเยอรมัน...ไอ้สวะซานน์มันไปได้ลูกน้องดีขนาดนั้นมาจากไหนกัน!

'แต่ว่าก่อนสลบคุณเชาได้รายงานกับเมอร์รีนว่า...คุณซานน์กำลังจะไปที่ประเทศไทยทำตามแผนที่กำหนด และตอนนี้ฉันได้ส่งหน่วยติดตามกลุ่มใหม่ไปแล้ว ได้เรื่องว่าคุณซานน์กำลังรอเครื่องอยู่ที่สนามบิน H ค่ะ คาดว่าอีกสิบสามชั่วโมงเครื่องจอดที่ไทย...' อะไรนะ! จะบ้าหรือไง!

'เป็นไปไม่ได้!! สัตว์เลี้ยงของฉันถูกมันเอาไปแล้ว!' จะเป็นไปได้อย่างไงที่ซานน์มันกำลังจะเดินทางมา...มันเอาตัวไอ้เอ็กซ์ไปแล้ว...หรือว่ามันจะให้ลูกน้องมาเอา? แต่แค่ลูกน้องจะทำได้ขนาดนี้เลยงั้นหรอ!?

'เอ๊ะ!? คุณเอ็กซ์ถูกพาตัวไปงั้นหรอ...จริงด้วย!...นายท่าน โฬม เอวานอยด์!....' ชื่อคุ้นๆ หลุดออกมาจากปากของเมอร์รีน...ใครวะ?

'ใคร'

'โฬม เอวานอยด์ไงคะ พี่ชายของคุณปู่ของนายท่าน...' อ่า ผมลืมเขาไปได้ไงนะ ตระกูลโฬม..หึ! ตระกูลมาเฟียชื่อดังที่สร้างความรำคาญให้กับคุณปู่จนท่านทนไม่ได้ต้องย้ายมาตั้งหลักปักฐานที่นี่...โฬม เอวานอยด์ ก็คือพี่ชายแท้ๆ ของปู่ผม มีศักดิ์เป็นปู่ผมซินะ...ที่จริงผมฆ่าทุกคนในตระกูล โฬม จนหมดแล้วแม้แต่ลูกสาวของแม่บ้านที่ทำงานก็ไม่เหลือ แต่ที่เว้นเขาไว้น่ะ....เพราะผมขี้เกียจตามหาไง

พอข่าวออกว่าผมตามล่าคนตระกูล โฬมที่มีเชื้อสายทุกคน พวกนั้นก็หนีกันใหญ่ เอวานอยด์คือหนึ่งในนั้น ตอนนั้นเขาไม่มีทรัพย์สมบัติ ถูกโค่นตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟีย ผมที่ตอนนั้นความนึกคิดยังเป็นเด็กก็คิดแค่ว่าคนแบบนั้นฆ่าได้ก็ไม่ภูมิใจ...เลยละเว้นไว้และตั้งตระกูลใหม่ขึ้นมาคือ ฟรานซ์....และก่อตั้ง มาเลียกรุ๊ปส์ มาจนถึงปัจจุบัน...

'เอวานอยด์ซินะที่จับมือกับซานน์' เรื่องนี้ผมลืมไปเสียสนิท...เมอร์รีนรายงานผมมาเกือบปีแล้วข่าวที่ว่าสวะหันมาจับมือกันเพื่อล้มผม...แต่คนอย่างเอวานอยด์เนี่ยนะจะเอาตัวเอ็กซ์ไปเพื่อล้มผม? ทั้งๆ ที่เขาน่าจะรู้แท้ๆ ว่ามันไม่ได้สำคัญกับผมขนาดนั้น...

'ค่ะ แต่สายของเราไม่ได้สืบเรื่องของโฬม เอวานอยด์มาสักพักเพราะนายท่านสั่งหยุด' หึ! ผมในตอนนั้นคิดอะไรอยู่วะ!

'รู้ไหมเขาอยู่ไหน' ผมถาม

'เดี๋ยวจะตรวจให้ค่ะ' สายถูกตัดทันที อะไรวะเนี่ย....ผมตื่นมาหกโมงเย็นต้องมาเจอเรื่องแบบนี้งั้นหรอ..สัตว์เลี้ยงหายตัวไป...ไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน...ไอ้สวะซานน์ที่ควรจะเป็นคนพาไปกลับยังไม่มา....เอวานอยด์ที่ผมประมาทอาจจะเป็นคนอยู่เบื้องหลัง..

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไง เหยื่อก็คือสัตว์เลี้ยงของผมอยู่ดี...เพราะงั้นผมจะต้องไปเอามันกลับคืนมา..

Rrrrrr

'ครับ....ครับ...' หลงเฟยตัดสายมือถือแล้วเก็บเข้ากระเป๋าก่อนจะมองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกๆ

"คุณเอวานอยด์ตอนนี้อยู่ที่เกาหลีครับ เขาไม่รู้เรื่องแผนการของคุณซานน์ แต่กำลังจะคิดแผนกำจัดมาเลียกรุ๊ปส์อยู่" หลงเฟยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบไม่แสดงอะไรต่างจากผมที่เริ่มวิตกอีกครั้ง

เป็นไปได้ไง...ซานน์ก็ไม่ใช่...เอวานอยด์ก็ไม่ใช่...แล้วใครล่ะที่จะกล้าทำกับผมแบบนี้...หรือว่าเอ็กซ์มันจะหนีไปเอง...ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ มันโดนยาเคเดียมและเอเดียมไปแล้วมันไม่น่าจะต่อต้านผม ดูได้จากช่วงกลางวันที่มันยอมทุกอย่างเพื่อให้ผมกอด....หรือว่ามันแกล้งทำ? ถ้าเป็นมันปกติคงไม่มีทางให้ผมได้ถูกตัวง่ายๆ....แต่คงเป็นเพราะฤทธิ์ยา...ไม่ก็การแสดง....แต่ผมอัดยาให้มันทุกสามชั่วโมงเชียวนะ คงไม่ใช่การแสดง...แล้วมันจะหนีไปได้ไง..?!

"โธ่เว้ย!!" ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว! มันเรื่องเหี้ยอะไรวะ

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับ นายน้อยต้องการพบ" เสียงลูกน้องพูดพร้อมกับประตูบานใหญ่ที่เปิดออกเผยให้เห็นบุคคลสองคนที่มีขนาดร่างกายต่างกัน...น้องเล็กและไอ้เหี้ยสงคราม

"เล็ก" ใบหน้าหวานติดจะซึมๆ คล้ายคนพึ่งตื่นทำให้ใจของผมที่มันกำลังจะประทุกลับมาเยือกเย็นเหมือนเดิม

"จะกลับแล้ว"

"อะไรนะ!" นี่ผมตกใจไปกี่รอบแล้วเนี่ย!

"พวกพี่ๆ ต้องรีบไปเคลียร์โปรเจ็กต์ นี่ก็จะหาไรกินแล้วกลับเลย"...อะไรวะทั้งๆ ที่พึ่งเจอแท้ๆ...แต่ว่า คงจะดีหากน้องเล็กไม่อยู่ผมคงจะทำอะไรได้เต็มที่ขึ้นเยอะ

"งั้นหรอ เดี๋ยวให้แม่บ้านลงไปจัดโต๊ะให้"

"อือ...แหวนหาเจอยัง?" คำถามจากน้องเล็กทำเอาผมขมวดคิ้ว...แหวนไรวะ?

"ก็พี่ให้ลูกน้องไปตามหาแหวนของพ่อที่ให้พี่ไว้ไม่ใช่หรอ เห็นตามหากันทั่วซอย เมื่อกี้เห็นไอปาร์คเอารถไปตามหาจังหวัดข้างๆ...ไปทำหายที่ไหน?"

"เอ่อ....คือมันโดนขโมยอะ หาโจรไม่เจอ" ผมนี่เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังเลยนะครับ...รู้สึกถึงรังสีกดดันจากน้องชายแปลกๆ...ผมควรจะออกไปตามหาสัตว์เลี้ยงแทนที่จะเล่าเรื่องโกหกแบบนี้ไม่ใช่หรอ?

"อือ....สัตว์เลี้ยง..."

"ห้ะ !!!!!"

"จะตะโกนทำไม!!" เออใช่! โอ๊ยนี่ผมชักจะคุมตัวเองไม่อยู่แล้วนะ คำว่าสัตว์เลี้ยงจะมีอิทธิพลกับผมเกินไปแล้ว!!!

"ก็น้อง.."

"จะบอกว่า ไอ้เป๋ หมาที่เก็บมามันกำลังจะมีผัว! ถ้ามันมีลูกจะเลี้ยงไว้แค่นี้เอง ทำไมต้องตะคอกวะ!"....หมามีผัว...แล้วบอกกูทำไม?

"เอ่อ...ครับ"

"เหอะ!" แล้วน้องเล็กก็กอดแขนไอ้สงครามเดินออกไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้ผมยืนงงอยู่กลางห้อง ก่อนจะนึกได้ว่า...

หมาของผมล่ะ....จะเลี้ยงต่อดีไหม..?

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..