ลงโทษ ครั้งที่สิบสี่

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบสี่

"นายท่านนน เค้าถอดหมดแว้วว มากอดกัน" เสียงเรียกหวานหูยังคงดังเรื่อยๆ จากคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงหน้า....ร่างเล็กเปลือยเปล่าไร้ซึ่งเสื้อผ้ามาบดบังผิวสีขาวที่ตอนนี้มีสีม่วงและเขียวเป็นจ้ำๆ ทั้งตัว...แขน ขา และหลัง ถูกอีกคนสั่งให้เอาผ้าปิดแผลออกเผยให้เห็นรอยแตกของผิวหนังที่เริ่มกลับมาสมานกันเหมือนเดิม...

"หึ! อยากกอดกูงั้นหรอ?....เล่นกับมันซิ..." วัตถุทรงยาวถูกโยนไปตรงหน้าคนตัวเล็ก และตกลงใกล้เท้าเพราะอีกคนรับไว้ไม่ทัน....พลาสติกสีชมพูหวานแหววทรงกระบอกยาวเกือบแปดนิ้วผิวเรียบเนียน....สิ่งนี้...คนตัวเล็กคุ้นเคยกับมันดี...

"....ถ้าเล่นด้วยจะให้เค้ากอดหรอ?" คนตัวเล็กถามออกมาเสียงสั่นคล้ายจะร้องไห้...ถึงจะโดนฤทธิ์ยาไปมากแต่ว่าจิตใต้สำนึก ยังคงกลัวสิ่งนี้ตลอด..

"ถ้ามึงทำตามที่กูบอก...กูก็จะกอด" ร่างสูงพูดเสียงเรียบไม่ได้แยแสอะไรกับเรื่องนี้ทั้งๆ ที่ในสมองกลับกลั่นกรองภาพต่างๆ นาๆ ที่เขาเคยใช้สิ่งนี้กับคนตัวเล็ก...

"....ฮึก....ก็ได้....จะกอด...จริงๆ นะ" ถึงใจจะบอกว่าไม่อยากทำแต่กลับสู้ฤทธิ์ยาไม่ได้ มือเรียวหยิบแท่งพลาสติกสีชมพูขึ้นมาจากบนพื้นและหมุนไปมาอย่างเชื่องช้า....เขารู้ว่าจะต้องทำอย่างไรกับมัน....เพราะเขาอยู่กับของพวกนี้มานานหลายปี...

"เดี๋ยว...." คนตัวเล็กที่กำลังจะเอี้ยวตัวไปข้างหลังชะงักกึกแล้วมองที่ร่างสูง

"หันหลัง....หันหลังให้กูเห็นชัดๆ" ร่างสูงเอ่ยสั่งอย่างสบายๆ ต่างจากอีกคนที่เริ่มเม้มปากทีละน้อย...เขาแค่อยากกอดนายท่านเองนะ...ทำไมนายท่านใจร้ายจัง....เอ็กซ์คิดในใจ...

คนตัวเล็กลุกลงจากเก้าอี้ก่อนจะกลับไปนั่งใหม่โดนการหันหน้าเข้าพนักพิงและคร่อมเก้าอี้ไว้....โชว์แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยบาดแผลเป็นทางยาวและสะโพกเล็กขาวสะอาดให้กับคนเป็นนาย....ร่างของคนตัวเล็กค่อยๆ ยกขึ้นทีละนิดๆ แล้วเขาก็นำแท่งพลาสติกสีชมพูแทรกกลางระหว่างขา...มาจดจ่ออยู่ที่ช่องทางคับแคบของตนเอง..

"อึก....อึก...อ้าาาาส์" คนตัวเล็กค่อยๆ กดตัวลงให้ช่องทาง กลืนกินแท่งยาวในมือทีละนิด...ทีละนิด...จนกระทั่งสุดความยาวเหลือไว้เพียงแต่บริเวณให้จับยึดไว้เท่านั้น...

"หึ! ดี.....ร้องออกมาซิ..."

"อึก....แต่..."

เปรี๊ยะ!

บ็อก...

"อ๊ะ!"

แส้เส้นเดิมถูกร่างสูงหยิบมาตอนไหนไม่รู้..เขาฟาดมันลงไปใกล้ๆ กับเท้าเล็กของคนตรงหน้าจนอีกคนสะดุ้งเด้งตัวขึ้นและดึงแท่งพลาสติกนั้นออก....จนเกิดเสียงน่าอายออกมา..

"ใครใช้ให้มึงเอาออก"

คนตัวเล็กที่มีสติรีบกลืนกินแท่งยาวนั้นอีกครั้งอย่างรวดเร็วด้วยความกลัวจนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากช่องทางข้างหลัง

"ร้องออกมา....ถ้ามึงไม่ร้องกูจะตีมึง"

เปรี๊ยะ!

เสียงแส้กระทบพื้นดังอีกครั้งเพื่อทำให้เป็นตัวอย่างกับคนตัวเล็กว่า ถ้าไม่ทำตามจะโดนอะไร

"ไหน...ไหนนายท่านบอกจะกอดเค้า" เสียงหวานพูดตะกุกตะกักหันหน้ามาข้างหลังส่งสายตาตัดพ้อให้กับคนที่ยืนถือแส้อยู่...

"ถ้ามึงทำตามที่กูบอก...ขยับตูดเร็วๆ!!"

"ฮื้ออออ!!" เพราะโดนตะคอกใส่ทำให้คนตัวเล็กก้มหน้าลงกับพนักพิงทันที...เขาไม่ชอบเสียงตะคอก...เขาไม่ชอบให้นายท่านด่าเขา...เขากลัวจัง....

แต่ว่าการทำแบบนั้นยิ่งทำให้ร่างสูงกำยำตรงข้างหลังกับรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเพราะคิดว่าอีกคนจะไม่ยอมทำตามคำสั่งเขา...มันจะไม่ยอมเขา...!! มันจะต้องโดนลงโทษ...เพราะมันไม่เชื่อฟังเขา...มันไม่ทำตามที่เขาสั่ง...!!!!

เปรี๊ยะ!

"โอ๊ยยยยย!!!!"

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...ร่างกายมันไปเร็วกว่าความคิด...มือหนาสะบัดแส้ในมือใส่คนตัวเล็ก จนเห็นเป็นเส้นสีแดงนูนขึ้นมาเป็นทางยาว...ใช่...ถูกแล้ว...มันไม่ยอมฟังคำสั่งเขาก็ต้องถูกลงโทษ...

"ฮึก นะ นายท่านตีเค้า...นายท่านตีเค้าทำไม ฮึก"

"กูบอกให้มึงเล่นกับมัน! ขยับตูดของมึงสักทีซิวะ! มึงไม่อยากให้กูกอดใช่ไหม!" ร่างสูงทำท่าจะฟาดแส้ใส่คนตัวเล็กอีกจนทำให้คนตัวเล็กเกิดกลัวเลยยอมทำตาม...ร่างเล็กขยับขึ้นและกดตัวลงมาตามจังหวะที่ร่างกายถูกสอนมาหลายปี....มือเรียวยังคงจับแท่งพลาสติกไว้เพื่อไม่ให้มันเข้าไปในช่องทางคับแคบมากเกินไป..

"กะ กอด ฮึก กอดเค้า" คนตัวเล็กทำไปอย่างจำยอม ปากพร่ำโหยหาเรียกร้องอ้อมกอดจากอีกคน...ทำไมถึงอยากให้นายท่านกอดขนาดนี้...

"กูบอกให้มึงร้องครางไม่ใช่ร้องไห้!" คนตัวสูงรู้สึกไม่ชอบใจที่คนตรงหน้าเอาแต่ยกตัวขึ้น-ลงกลืนกินมันอย่างตั้งอกตั้งใจจนทำให้เขาหมดสนุก...

"ฮึก..ฮึก...นายท่าน...ดุ ฮึก ดุเค้า" คำพูดหวานหูปนเสียงสะอื้นทำให้ร่างสูงกำยำที่กำลังโกรธกับหยุดมือที่จะฟาดแส้ลงไปบนหลังเล็กๆ....หึ! จริงซินะ....มันโดนยาเข้าไปเลยต้องการเขา...เพราะงั้นถ้าจะทำให้มันสนุก การใช้วิธีเดิมๆ ก็ไม่ได้ผลมีแต่จะทำให้มันเจ็บและต้องพักรักษาตัวจนไม่มีเวลามาเล่นกับเขาอีก...เพราะงั้นคงต้องใช้วิธีใหม่...

พรึบ

"หยุดร้อง กูไม่ดุแล้ว" เป็นอีกครั้งที่แส้เส้นเล็กถูกปล่อยลงสู่พื้น ร่างสูงพูดราบเรียบเหมือนปกติที่คุยกับลูกน้องคนอื่น จนทำให้คนตัวเล็กคลายอาการสะอื้นไห้ลงบ้าง..

"จะ จริงนะ...นายท่านไม่ตีเค้านะ"

"ถ้ามึงทำตามที่กูบอก...เล่นกับมันซะ..."

คนเป็นนายหันไปพูดกับลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆ เสียงเบาจนเอ็กซ์ไม่ได้ยิน ก่อนหลงเฟยจะโค้งตัวเหมือนทุกครั้งที่ได้รับคำสั่งแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

"เร็วซิ"

"คะ ครับ" ดูเหมือนคนตัวเล็กเริ่มกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิมเพราะนายท่านไม่ได้ตะคอกดุด่าเขาแล้ว...สะโพกเล็กยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกดลงมากลืนกินแท่งพลาสติกสีชมพูจนมิดด้าม....

"อ๊าาาส์" เพราะอารมณ์ดีและคิดว่าอย่างไรนายท่านก็ไม่ด่าแล้วทำให้คนตัวเล็กปลดปล่อยอารมณ์ความต้องการออกมาได้อย่างเต็มที่...ไม่เหมือนเมื่อก่อน...

"ดี..."

"อึก...อึก อ๊าาาส์..." เสียงหวานเริ่มครวญครางเบาๆ ตามอารมณ์โดยที่ไม่ต้องรอให้มีคนคอยบังคับและไม่ได้ละอายต่อสายตาของลูกน้องทั้งแปดคนที่ยืนอยู่...ร่างเล็กขยับขึ้นลงเรื่อยๆ ใบหน้าหวานเชิดขึ้นสูงทุกครั้งที่กระแทกตนลงมา...ตาโตหวานหลับพริ้มอย่างต้องการสมาธิ...

"อึก...อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ อ๊ะ" ความเร็วในการเคลื่อนตัวเริ่มมีมากขึ้นมือเรียวข้างที่ว่างลูบไล้ที่ต้นขาของตัวเองไปมาก่อนจะค่อยๆ ลูบขึ้นสูงจนมาถึงกลางกายสีอ่อน ไร้ขนปกคลุมและยังชูชันต่อต้านอากาศที่เย็นเฉียบ...

"หึ!"

"มาแล้วครับ" หลงเฟยพูดขึ้น เขาเดินเข้ามาพร้อมกับกล้องบันทึกภาพและขาตั้งกล้องตามที่เจ้านายสั่งก่อนจะจัดการตั้งและหันเลนส์ไปที่คนตรงหน้า...คนที่เล่นกับแท่งพลาสติกสีชมพูหวานอย่างเพลิดเพลินจนไม่สนใจสิ่งรอบตัว...

ติ๊ด

เสียงทำงานของกล้องวีดิโอเริ่มขึ้น ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจอีกครั้ง....เก็บภาพแห่งความทรงจำไว้หน่อยคงดี...

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊า เสียว จัง อู๊ยยย" ตาคมละจากกล้องวีดิโอไปมองที่มาของเสียงที่อยู่ตรงหน้า...ต่ำ...ภาพของเอ็กซ์ที่กำลังขยับสะโพกขึ้นลงตามแรงปรารถนาของตนเองมันช่างเหมือนโสเภณีที่กำลังช่วยเหลือตัวเองเพื่อสำเร็จความใคร่ให้กับพวกเสี่ยจอมตัณหากลับ...ฟรานซ์คิดว่ามันเป็นอะไรที่ดู ต่ำช้า เสียจริง...แต่ถึงอย่างนั้นเขากับปฏิเสธไม่ได้ ว่าคนตรงหน้าช่างดูร้อนแรงไม่เหมือนกับคนที่เขาเคยเจอมาสักนิด..

"เรียกชื่อฉันซิ..." ร่างสูงเผลอหลุดพูดความต้องการของตัวเองออกมา

"พะ พี่ใหญ่ อ๊าาาาส์"

"ไม่ใช่..." เสียงทุ้มพูดเมื่อได้ยินอีกคนเรียกชื่อภาษาไทยของเขาด้วยความซื่อ....เขาไม่ต้องการให้คนตัวเล็กเรียกชื่อนี้

"ฟรานซ์...อ๊ะ...เอริ ฮื้อ ริเบียโต้..." คนตัวเล็กเรียกอีกชื่อของคนข้างหลังแต่ดูเหมือนจะไม่ถูกใจจนทำให้คนตัวเล็กรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี..ความเร็วในการขยับค่อยๆ ลดลงแทนที่ด้วยน้ำตาสีใสที่หน่วงอยู่กลางตาหวาน..

"ฮึก..อ๊ะ...ฮึก...นะ...นายท่าน..."

"ดีมาก...จำเอาไว้...ว่ากูคือนายของมึง ขยับต่อไป.." ความรู้สึกกลัวหายเป็นปลิดทิ้ง แทนที่ด้วยความดีใจและกระตือรือร้นในการทำตามคำสั่งของเจ้านาย...นายท่านสั่งต้องทำตามซิ...เอ็กซ์คิดในใจ..

"อ๊าาาาส์" แรงขยับเริ่มเพิ่มขึ้นอีกครั้งเหมือนเริ่มต้นใหม่...มือเรียวกอบกุมแท่งร้อนกลางกายของตัวเองไว้แล้วขยับขึ้นลงตามความยาวพร้อมกับจังหวะการโหมตัวใส่แท่งพลาสติก...

"อ๊ะ! อ๊ะ นายท่าน อ๊าา นายท่าน เสียว เสียววว" ในหัวของคนตัวเล็กมีแต่ภาพความทรงจำที่เขาได้ปรนเปรอนายท่านด้วยช่องทางคับแคบนี่...และภาพที่นายท่านกระแทกกลางกายใส่ตัวของเขาจนมันแทบจะฉีกขาดในทุกครั้ง...ภาพทุกอย่างเริ่มวนเวียนมาในหัวสมองเพื่อเพิ่มอารมณ์กามที่ดิบเถื่อนให้มากยิ่งขึ้น

"อ๊าาาา นายท่านนน แรงอีก แรงอีก กระแทกแรงอีกกกก อ๊าาาาส์"

น่าสมเพช...คือสิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวของร่างสูง..เขารู้ว่าอีกคนกำลังนึกถึงตอนที่เขาโหมกระหน่ำเอวสอบใส่ช่องทางข้างหลังของมันจนถึงจุดสูงสุด...แต่การที่คนตัวเล็กต้องร้องเรียกเขาออกมาแบบนี้มันต่างจากสัตว์เลี้ยงของเขา ที่คอยบอกแต่ให้เขาหยุดการกระทำอันแสนป่าเถื่อน...แต่แปลก...ทั้งๆ ที่เขาเคยชอบจะทำร้ายคนตัวเล็กโดยการกระแทกกระทั้นให้มากยิ่งขึ้นทุกครั้งที่คนตัวเล็กบอกให้พอแท้ๆ....แต่ตอนนี้เขากลับจินตนาการนึกถึงภาพที่คนตัวเล็กเรียกร้องความรุนแรงจากเขา...และเขาคิดว่าเขาคงต้องมอบสิ่งนั้นให้มัน...แต่ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่...หึ!

"นายท่าน กระแทกแรงอีก อู้ยยย เสียวจัง แรงอีกครับ อ๊าาา อ๊ะ อ๊ะ เสียวมาก อ๊ะ นายท่านจะแตก อ๊าาา เสียว อ๊ะ อ๊ะ..."

"หึ!" ร่างสูงเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ขยับกายขึ้นลงอย่างรวดเร็วและรุนแรงพร้อมกับมือเรียวที่ชักกลางกายตัวเอง..

"กินซะ"

"อ๊ะ! อืมม แหวะ!" ยาสามเม็ดถูกยัดใส่ปากบางพร้อมกันทีเดียวจากคนข้างหลัง

"นะ.."

"ถ้ามึงแตกก่อนที่กูจะอนุญาตกูจะไม่กอดมึงอีกเลย"

"มะ ไม่....ครับ เข้าใจแล้ว..." ร่างเล็กไม่สนใจยาที่กลืนลงคอไป แต่หันมาสนใจวัตถุทรงกระบอกในมือและเริ่มต้นขยับใหม่...แปลก..ทั้งๆ ที่เมื่อกี้จะถึงแล้วแท้ๆ....แต่ทำไมเขารู้สึกไม่อยากปลดปล่อย...

"หึ!" ร่างสูงกำยำยิ้มอีกครั้ง...ก็ยาที่เขาให้มันกินน่ะ...ช่วยให้ปลดปล่อยช้า..แค่เม็ดเดียวก็ยับยั้งการปลดปล่อยได้ถึงหนึ่งร้อยนาที...แต่เขาอัดยาให้มันถึงสามเม็ด...บอกแล้วไง การเล่นครั้งนี้ก็เพื่อขยายช่องทางคับแคบนั่น เพื่อให้มันพร้อมรับศึกจากเขาตลอดเวลา.....

ตื้ดดดดด

"เอ๊ะ!"

"กินนี่ซะ...."

พรุบ...

"อ๊าาาาาส์" เสียงครางหวานหูดังกว่าเดิมเมื่อคนเป็นนายยัดสิ่งแปลกปลอมที่เขาคุ้นเคยเข้ามาในช่องคับแคบทั้งๆ ที่มีแท่งพลาสติกอยู่แล้ว

"อ๊าาาาส์ มัน...สั่น...ไว ไวเบร อ๊าาา เตอร์!" วัตถุทรงไข่ขนาดสองนิ้วที่ถูกติดตั้งมอนิเตอร์ให้สั่นได้คือสิ่งที่ร่างสูงได้ยัดไปในช่องทางข้างหลัง..

"หึ...ระดับ...สูงสุด..."

ตื๊ดดดดดดด!!!!

"อ๊าาาาางงง"

"อย่าหยุดขยับ!"

"คะ อ๊ะ ครับ ฮื่อออ เสียววว อ๊าาา อ๊าาาา อยากออก อ๊าาา เสียววว อู้ยยย เสียววว ฮื้ออ"

คนตัวเล็กทั้งร้องไห้และร้องครางสลับกันไปมาอย่างหยุดอารมณ์ไม่อยู่ มือเรียวข้างที่ว่างเลิกลูบไล้ร่างกายตนเองเปลี่ยนมาบีบจับพนักพิงอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวกระสั่นจากเครื่องช่วยสำเร็จความใคร่...ร่างเล็กยังคงขยับขึ้นลงตามแรงความอยาก มันทั้งรุนแรง ทั้งรวดเร็ว จนแทบจะถึงจุดสูงสุดหลายต่อหลายครั้ง...แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..