ลงโทษ ครั้งที่สิบสาม

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบสาม

ร่างสูงกำยำเดินอย่างมั่นคงไปในทิศทางที่คุ้นเคย....ห้องที่เขาใช้ขังสุนัขจอมซื่อสัตย์...ตอนนี้เป็นเวลาครบกำหนดสามชั่วโมงแล้วและเขาก็จัดการงานของตนเสร็จเรียบร้อย พวกเด็กๆ ก็พากันไปเที่ยวชมข้างนอก...ทางสะดวก...ถ้าตอนนี้เขาจะเล่นสนุกกับหมาชั้นต่ำอย่างที่ไม่ได้เล่นมานานคงจะไม่มีใครมาเห็น....โดยเฉพาะน้องชายของเขา...

ภายในห้องมืดทึบที่แม้แต่แสงสว่างของพระอาทิตย์ก็ยังส่องมาไม่ถึง มีร่างเล็กของเอ็กซ์นอนหลับไหลพิงหลังกับกรงเหล็กหนาอย่างสบายใจ...รอบๆ ห้องมีบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ถึงแปดคนคอยดูแลรับคำสั่งจากคนตัวเล็ก...ร่างสูงกำยำเข้ามาในห้องอย่างเชื่องช้าไม่เร่งรีบ....เขายังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง....

"อัดยาแล้วหรือยัง?" เสียงทุ้มถามหัวหน้าบอดี้การ์ดข้างๆ ตัวเอง....เนื่องจากต้องรับเคลียร์งานให้เสร็จเร็วที่สุดทำให้ร่างสูงจำใจต้องปิดหน้าจอมอนิเตอร์ทั้งๆ ที่ปกติจะเปิดไว้ตลอดเพื่อมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก...

"ครับให้เอเดียมกับเคเดียมเรียบร้อย"

"เป็นไงบ้าง" เท้าแกร่งเดินไปที่มุมห้องหนึ่งซึ่งตรงนั้นมีอุปกรณ์ที่เขาใช้ประจำวางอยู่...แส้...

"ไม่มีอาการเลยครับ หลังจากให้เอเดียมไป คุณเอ็กซ์ก็บอกว่าง่วงอยากนอนผมเลยให้เคเดียมไป ไม่นานก็หลับครับ"

พรึบ พรึบ พรึบ

มือหนาจับแส้เส้นเล็กเรียวตวัดไปมาซ้ายที ขวาที ก่อนจะค่อยๆ บรรจงตีที่ฝ่ามือของตัวเองอีกข้างที่แบรองรับเอาไว้อยู่ก่อนหน้าอย่างเบาๆ คล้ายจะลองอุปกรณ์

พรึบ พรึบ พรึบ

"หรอ....มันนอนไปนานหรือยัง" คนเป็นนายถามออกไปอย่างไม่สนใจ ตาคมดุสีดำสนิทเพ่งเล็งให้ความสนใจกับทุกจังหวะที่แส้กระทำผิวมือของตัวเอง....

เจ็บชะมัด!

"ประมาณ...เกือบสิบห้านาทีได้ครับ..."

พรึบ....

มือหนาหยุดชะงักมือที่จับแส้ไว้กลางอากาศก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์และน่าหวาดกลัวไปตามๆ กัน..

"แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ..."

เปรี๊ยะ!!!

บอดี้การ์ดหนุ่มทั้งแปดคนสะดุ้งโหยงอย่างลืมตัวเมื่อจบคำพูดของคนเป็นนาย มือหนาก็ฟาดเส้นแส้ใส่กรงทันที..

เปรี๊ยะ!!!

"ตื่น!!"

เปรี๊ยะ!

"ตื่นซิวะ!!!"

เสียงทุ้มต่ำพูดเสียงดังไปมาปลุกคนตัวเล็กที่นอนหลับไหลในกรงให้ตื่นจากภวังค์พร้อมมือที่ถือแส้ฟาดไปมาอย่างเต็มแรง..จนกระทั่งอีกคนรู้สึกตัว...

"เฮือก!!" เอ็กซ์สะดุ้งลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงดังมาจากอีกฟากของกรงเหล็ก....ความมืดของห้องบวกกับที่เขาพึ่งตื่นทำให้เขามองไม่เห็นที่มาของเสียงน่ากลัวนั่น...มองไม่เห็นอะไรเลย..

ฟุบ

"อ๊ะ อึก อะไร...อะไรอึก เสียง อึก ฮึก ฮื้อออ เสียงอะไร ฮื้อออ ออกไป! เอามันออกไป! ฮื้อออ เสียงอะไร! เค้าไม่ชอบ!เอาออกไป ฮื้ออออ!!" คนตัวเล็กทรุดนั่งลงกลับพื้นห้องอย่างหมดแรงและหวาดกลัว ตากลมโตปิดสนิทเพื่อป้องกันไม่ให้เห็นสัตว์ประหลาดจากมโนภาพ มือเรียวสวยทั้งสองข้างก็ปิดหูเล็กแน่นเพราะกลัวเสียงดังกึกก้องนั้น...

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!!

"ลืมตาขึ้นมา!!!" ฟรานซ์ยังคงฟาดแส้ใส่กรงเหล็กไม่หยุด...ยิ่งเห็นคนตัวเล็กมีทีท่าหวาดกลัวเขายิ่งอยากฟาดแส้ในมือให้รุนแรงมากยิ่งขึ้น...

"ฮื้ออออ อย่าทำเค้า เค้ากลัวแล้วว นายท่านช่วยเค้าที ฮื้อออ นายท่านช่วยเค้าทีฮื้อออ เค้ากลัววว" คนตัวเล็กส่ายหัวไปมากับเสียงกระทบของแส้และร้องเรียกคนเป็นนายเสียงดังลั่น....เพราะฤทธิ์ยา...

"ลืมตา! กูบอกให้มึงลืมตาไง!"

"นายท่าน!!! ฮื้ออออ ช่วยเค้าหน่อย กอดเค้าหน่อยยย ฮื้อ นายท่านอยู่ไหน ฮึก กอดเอ็กซ์หน่อย ฮื้ออ" ความร้อนรุ่มตีตื้นขึ้นมาในอกของชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีซึ่งเป็นบุคคลที่คนตัวเล็กเรียกหา..

มันเรียกให้เขากอด....แสดงว่าเคเดียม...ได้ผลซินะ...หึ!

"ลืมตาขึ้นมา" เสียงทุ้มค่อยๆ ลดเสียงลงจนเป็นน้ำเสียงปกติที่เขาใช้พูดคุยกับลูกน้องคนอื่น...คนตัวเล็กยังไม่ยอมลืมตาเพราะในมโนภาพที่เขาเห็นนั้น เป็นอะไรสักอย่างที่อยู่อีกฟากฝั่งของกรงมันคือปีศาจที่สามารถดัดเสียงเป็นนายท่านของตนได้...

"นายครับ..." คิมเรียกคนมีศักดิ์เป็นนายคล้ายถามว่าจะทำอย่างไรแต่ก็ได้การตอบรับมาแค่สายตาคมที่แลมามองตนเท่านั้น

พรึบ

แส้สีดำในมือหนาถูกปล่อยทิ้งลงสู่พื้นอย่างไม่ใยดี ร่างสูงกำยำของฟรานซ์ค่อยๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ...จุดมุ่งหมายก็คือ...คนตัวเล็กที่อยู่ในกรง

"ลืมตาขึ้นมา....กูอยู่นี่...." เสียงทุ้มพูดอย่างนุ่มนวลตรงกันข้ามกับคำหยาบคายที่พ่นออกมา...เขาปลดล็อคกรงประตูออกรวมถึงโซ่เส้นเล็กที่ล็อคไว้ด้วย...มือหนาจับปลายโซ่และกระตุกเบาๆ ให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง...และเป็นไปดังคาด..

"ฮึก! ฮึก! นายท่านนนน" คนตัวเล็กพอเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลคือนายท่านคนที่ตัวเองเฝ้าหามาตลอด ก็รีบกระโจนกอดทันที....ถ้าเป็นปกติมันจะไม่ทำแบบนี้....ถ้าไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยา...มันจะทำแบบนี้หรอ....ถ้าไม่ใช่เพราะ...เอเดียมและเคเดียม...

เอเดียม

คือยาที่ฟรานซ์คิดค้นขึ้นมาหลังจากที่มีคนตัวเล็กไว้ครอบครอง...เอ็กซ์...มันเป็นเด็กที่ดื้อด้านและไม่ยอมเขา...ไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจ..ภายใต้การตอบรับของมันจิตใจดวงน้อยๆ นั่นกลับปฏิเสธอย่างรุนแรง....และเขาไม่ชอบ! ฟรานซ์จึงคิดหาวิธีที่จะทำให้สุนัขสัตว์เลี้ยงของเขาซื่อตรงกับเขาทั้งกายทั้งใจ...

แต่ถึงจะคิดค้นได้กลับใช้เวลานานและผลไม่เป็นตามที่คิด หลังจากนั้นหนึ่งปีเขาจึงยกเลิกคิดค้นมัน...และหันมาใช้วิธีนี้แทน...

*ถ้าไม่ลงโทษมันก็จะไม่จำ...ถ้าไม่จำมันก็จะไม่ซื่อสัตย์ต่อเขา....* การลงโทษด้วยการเฆี่ยนตีเลยเริ่มขึ้นตอนนั้น

แต่ว่าสามปีให้หลัง...ฟรานซ์ดันรับรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้...เรื่องที่เป็นสิ่งน่ารังเกียจ....เรื่องที่มันคอยวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเขา...

ไอ้สุนัขที่เขาทุ่มเงินซื้อมาดันไปหลงรักน้องชายสุดดวงใจของเขา!! และเขาก็กลับมาคิดค้นตัวยาอีกครั้ง...ยาที่จะทำให้มันซื่อสัตย์ซื่อตรงแต่กับเขา...ยาที่ทำให้มันต้องการแค่ฟรานซ์คนเดียว....

จนไม่อาจหนีไปหาใครได้...

เคเดียม

คือชุดยาขนาดย่อมที่เขาคิดค้นพร้อมเอเดียมหลังจากรื้อโครงการนี้อีกครั้ง...แน่นอนถ้าเขาใช้เอเดียมกับมัน...ความคิด ความรู้สึกหรือแม้กระทั่งหัวใจ.....เขาก็จะได้ครอบครอง...แต่มันไม่ใช่ร่างกาย....ถึงเขาจะลงโทษโดยการเฆี่ยนตีให้อีกคนจดจำว่าควรปฏิบัติอย่างไรกับเขา แต่เขารู้ว่าถ้าทำไปมากๆ ถ้าลงโทษมากเข้า...

ถึงจะเป็นหมาที่ซื่อสัตย์...มันก็ทนไม่ได้..

และเขาก็ยอมไม่ได้...ได้หัวใจมันมาแล้วร่างกายเล็กๆ นั่นก็ต้องเป็นของเขา...เขาจึงคิดค้นชุดยาที่จะ

ทำให้ร่างกายของคนตัวเล็กตอบสนองกับเขาแค่คนเดียว...แค่ คน เดียว เท่านั้น!

และมันยิ่งเป็นไปได้ด้วยดีเมื่อใช้ยาทั้งสองพร้อมๆ กัน...เขาต้องการที่จะให้คนตัวเล็กโหยหาเขา...เขาต้องการให้คนตัวเล็กเหมือนคนอื่นที่เชื่อฟังเขา...และเขาต้องการให้มันอยู่กับเขา!....ไม่งั้นเขาจะทุ่มเงินซื้อมันมาทำไมกัน!!!

"ฮึกนายท่านนน" แขนเรียวโอบกอดรอบลำตัวนายตนเองอย่างแนบแน่น....เขาทำมันลงไปแล้ว...คิมเบือนหน้าหันไปมองอีกฝั่งเมื่อเห็นคนตัวเล็กกระโดดกอดนายตัวเอง...เขาพอจะรู้แล้ว...คิมพอจะรู้แล้วว่าคนตัวเล็กโดนอะไร...

ทั้งๆ ที่นายท่านโหดร้ายกับเขาได้ขนาดนั้น...แต่คนตัวเล็กกลับโหยหาเรียกร้องสัมผัสจากอีกคนได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ยากล่อมประสาทซินะ...นายท่านคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงได้ทำแบบนี้...นายท่านอยากเก็บคุณเอ็กซ์ไว้คนเดียว....เรื่องนี้ทุกคนรวมถึงเขาทราบกันดี...นายท่านทำทุกอย่างเพื่อให้คนตัวเล็กข้างหน้าได้อยู่บนเตียงใหญ่คอยบำเรอเขา...ที่ทำแบบนี้เพราะติดใจงั้นหรอ..ติดใจรสชาติของร่างกาย...หรืออย่างอื่น...

"เลิกร้อง กูไม่ชอบ"

"ฮึก ฮึก อึก คะ ครับ ครับนานท่าน "....รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหวาน...มันช่างขัดกับรอยแผลเป็นยาว ตรงแก้มซ้ายที่เกิดจากคัตเตอร์จริงๆ...

"อยากให้กูกอดใช่ไหม?" ร่างสูงก้มหน้าถามคนตัวเล็กที่สองแขนยังโอบรัดเอวเขาอยู่

หมับ....

"กูกอดแล้ว" แขนแกร่งโอบรอบลำคอเรียวเข้าหาอกตัวเองเพราะความสูงที่แตกต่างกันทำให้เขาก้มลงไปกอดคนตัวเล็กไม่ได้...ก็มันยังสูงไม่ถึงอกเขาเลยด้วยซ้ำ...

"เย้ๆ อื้มมมมม" ศีรษะเล็กๆ มุดเข้าไปในอกอย่างออดอ้อนดีใจ...ต่างจากอีกคนที่เขาคิดว่าเขารู้สึก...ขยะแขยง..

"ขออนุญาตครับ...คุณหลงเฟยมาพบ" ประตูบานหนาถูกเปิดออกพร้อมร่างเล็กอีกคนที่เข้ามาใหม่พร้อมกับชายฉกรรจ์อีกสองคนที่ถือกล่องลังใบโต

"ขอโทษที่ล่าช้าครับนายท่าน...ของที่สั่งผมหาได้แล้วครับ..."

"ดี"

"เอ๊ะ!" ร่างเล็กของคนมาใหม่ชะงักเมื่อนายตนเองหันมามองและในอ้อมกอดกลับมีคนตัวเล็กอยู่ด้วย...พอเพ่งเล็งดูดีๆ หลงเฟยก็สังเกตเห็นว่านายท่านของตนยืนอยู่ในกรงเหล็กขนาดใหญ่มือสองข้างโอบลำคอเรียวให้แนบกับอกหนา ส่วนมือเรียวที่อยู่ใต้เสื้อสูทแขนยาวสีขาวก็กอดสะโพกหนาไว้แน่น...ได้ไง?...ตอนเขาไม่อยู่เกิดไรขึ้น...หรือว่า...!!!

"ยาได้ผลดีนิ หึหึ!" หลงเฟยหน้าหมองลงไปทันที...เขาเป็นคนเอายาให้คนตัวเล็ก...เขาเป็นคนที่ทำให้คนตัวเล็กต้องตกนรก..แต่เขาไม่คิดว่านรกมันจะมาเร็วขนาดนี้! ผลวิจัยบอกว่ายาออกฤทธิ์ชัดเจนหลังจากให้ยาครบสามสัปดาห์...แต่เขาให้ยากับคนตัวเล็กไปแค่สามเข็ม...ให้ตาย!!

"นายท่าน..."

"ออกไปก่อน" คนตัวเล็กถูกผลักออกอย่างแรงจนเซแต่กลับปั้นหน้ายิ้มดีใจใหญ่...หลงเฟยมองภาพนั้นสลับกับของที่ตนเองหามา..ถ้าเป็นแบบนี้....คงได้ใช้จนหมดแน่...

"อืม...อันนี้โอเค...หึ!" ร่างสูงกำยำหยิบของชิ้นนึงออกมาจากกล่องลังและแสยะยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะเดินกลับไปหาร่างเล็ก..

"เก้าอี้ดิ้!" จัดให้ตามคำขอ...เก้าอี้ที่วางอยู่มุมห้องถูกลูกน้องคนนึงยกมาไว้ตามที่นายสั่ง..

"มึง....ไปนั่ง" คนตัวเล็กที่ถูกสั่งเอียงคอมองอย่างงงงวยแต่ก็ยิ้มแป้นแล้วไปนั่งที่เก้าอี้อย่างโดยดี...

"ถอดชุดออกให้หมด..."

"นายท่านจะให้เค้าทำไรอะ?" คนตัวเล็กถาม

"ถ้าอยากให้กู

กอด

ก็ทำตามที่กูบอก"

"จริงเรอะ! ได้ๆ กอดกันๆ" มือเรียวรีบปลดกระดุมเสื้อสูทชั้นนอกอย่างรีบร้อนจนแทบจะกลายเป็นฉีกเสื้อตัวเองทิ้ง...

ฟรานซ์มองกิริยานั้นแล้วยกยิ้มอย่างผู้มีชัย...หึ! ผลลัพธ์ออกมาดี...แบบนี้คงจะสนุก!!..

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...