ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบเอ็ด

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบเอ็ด

(ย้อนกลับไปหลังจากที่น้องเล็กออกจากบ้าน)

"นายจะให้เพิ่มคนตามนายน้อยไหมครับ" หลงเฟยถามเมื่อรถของนายน้อยขับเคลื่อนออกไป

"คนเดียวก็พอ แล้วให้ทุกคนเล็งไปที่การหาตัวสุนัขของฉัน"

"ครับ" ตาคมมองออกไปข้างหน้าอย่างน่ากลัว...นายท่านคุมสติได้แล้ว....ต่อไปเพียงแค่หา คน(แพะรับบาป)ที่เอาตัวคุณเอ็กซ์ไปเท่านั้น...

"นาย นายท่าน....ผมเจอนี่ครับ..." เข็มกลัดสีทองทรงกลมขนาดเล็ก ข้างในมีตัวอักษรภาษาจีนสลักไว้ถูกยื่นให้กับคนเป็นนาย...แค่แวบแรกก็รู้แล้วว่าของใคร..

"ซานน์...เข็มกลัดตระกลูซานน์ ไปได้มาจากไหน?" หลงเฟยถามลูกน้องออกไป

"เมื่อสักครู่ผมเห็นมันหล่นอยู่ที่รั้วหน้าบ้านน่ะครับ"

"หึ! มันจริงๆ ด้วย!" ฟรานซ์บีบเข็มกลัดในมือแน่นอย่างนึกโกรธ...ไม่รู้ว่ามันใช้วิธีไหนแต่ในเมื่อมีเข็มกลัดประจำตระกูลของมันมาหล่นอยู่ที่บ้านของเขา ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ ในเมื่อเข็มกลัดนี้มีแค่คนของมันเท่านั้นที่มีสิทธิ์ติดมัน

"เอ่อ...." หลงเฟยทำหน้าสงสัยพูดอะไรไม่ออก...เขาไม่รู้ว่าทำไมเข็มกลัดของคู่แข่งนายมาตกอยู่หน้าบ้าน...และดันมาในเวลาเหมาะเจาะซะด้วย...

"จะเอาอย่างไรครับท่าน"

"มันมาตอนไหน"

"อีกประมาณสิบสองชั่วโมงครับ......ตอนนี้คงกำลังอยู่บนเครื่อง" จากที่สายรายงานมา ซานน์อยู่บนเครื่องและกำลังมุ่งตรงมาที่ไทย

"หึ! พรุ่งนี้ฉันจะไปหาเพื่อนเสียหน่อย....เตรียมคนของเราไปเล่นเป็นเพื่อนพวกมันด้วยนะ" ฟรานซ์สั่งเสร็จก็เดินกลับขึ้นมาบนห้องพักของตนอย่างเฉยชาเหมือนไม่รู้สึกอะไร....แต่ข้างในเขากับคิดวนเวียนซ้ำไปมาว่าพวกนั้นเข้ามาวางยาสลบในบ้านของเขาได้อย่างไร และป่านนี้สุนัขของเขาจะไปอยู่ที่ไหน..

22:30 นาฬิกา....

เคร้ง!

"หึ้ย!!" ร่างสูงขว้างแจกันลงพื้นอย่างแรงเมื่อหันมองนาฬิกาโบราณเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ในห้อง...

//โธ่เว้ย!! นี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้วนะ! ทำไมมันไม่กลับมาสักที! ป่านนี้มันต้องอยากยาจนอยากกลับมาแล้ว!!//

ฟรานซ์คิดในใจอย่างโมโห มันนานเกินไปสำหรับการหายตัวไปของสุนัขนั่น! เครื่องติดตามก็ใช้การไม่ได้อีก ใจมันร้อนรุ่มไปหมดอยากจะให้ถึงพรุ่งนี้เช้าไวๆ เพื่อที่จะได้ไปหาซานน์ วีนัสสักที....!

08:00 นาฬิกา...

"เตรียมคนพร้อมแล้วใช่ไหม?" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทขณะกำลังขยับเน็คไทให้เข้าที่เตรียมพร้อมสำหรับการไปเยี่ยมเยียนเพื่อนสนิทตลอดเกือบสิบปีที่ผ่านมา

"ครับ"

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับนายท่าน มีแขกมาขอพบครับ" เสียงลูกน้องจากด้านนอกดังขึ้นมาขณะที่ทั้งสองกำลังจะออกไป

"ใคร?" ฟรานซ์ถามเมื่อออกมาจากห้องเห็นลูกน้องตัวเองยืนประจำที่อยู่

"คุณโฬม เอวานอยด์ครับ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องรับแขก"

"อือ" ฟรานซ์แปลกใจนิดหน่อยกับการมาของเครือญาติ...เขาไม่ได้เจอเอวานอยด์กี่ปีแล้วนะ...สิบปี....สิบสาม..ปีได้มั้ง...

ร่างสูงและเลขาคนสนิทตามด้วยลูกน้องอีกสามคนเดินมายังห้องรับแขกที่มีแขกอาวุโสไม่ได้รับเชิญพักอยู่....เอวานอยด์คือคนที่ฟรานซ์ไม่สนใจมากนัก ตาแก่นั่นทำได้แค่ใส่สีตีไข่ให้คนอื่นแตกแยกกันแล้วปีนไต่ขึ้นตำแหน่งสูงสุด เอวานอยด์ไม่ใช่คนแข็งแกร่ง แต่จุดที่ฟรานซ์ยอมรับคงจะเป็นเรื่องความฉลาด ฉลาดแกมโกงน่ะนะ...

"หึ! ไม่เจอกันนานเลยนะหลานรัก" ชายแก่ร่างท้วมในชุดสูทสีดำสนิทนั่งพิงกายบนโซฟาสีเหลืองทองอร่ามอย่างวางท่า ทำให้ฟรานซ์รู้สึกสมเพชญาติตัวเองเหลือเกิน..

"...." คนเป็นหลานไม่ตอบแต่นั่งโซฟาตรงข้ามแล้วยกขาทั้งสองไขว่ห้างกันบนโต๊ะกระจกเล็กระหว่างตนและคู่สนทนาโดยไม่สนใจมารยาทแถมยังทำหน้านิ่งวางท่าเหมือนคนตรงหน้าเพื่อยั่วยวนกวนประสาทอีก

"ไอ้นิสัยแย่ๆ แบบนี้คงได้แม่แกมาซินะ" คนอายุมากกว่ารู้สึกเคืองเมื่อโดนทำกิริยาเช่นนี้ใส่ จึงด่าออกไปเสียงดังฟังชัด เพราะคิดว่าตนมีศักดิ์เป็นปู่อีกคน

"ไอ้ปากหมาๆ แบบนี้คงได้พ่อมาเยอะซินะ" แต่คนอ่อนกว่าไม่น้อยหน้าด่ากลับไปอย่างนิ่งเรียบไม่สะทกสะท้าน จนทำให้ฝ่ายโดนด่าโกธรหน้าดำหน้าแดงแต่ยังคงอารมณ์ไว้ได้..

"หึ!! ปู่คงต้องเอาแกไปดัดสันดานใหม่ซะแล้ว"

"อย่ามามโนแถวนี้ ผมมีปู่แค่คนเดียว ถ้าคุณไม่ได้ไปแอบเป็นชู้กับย่าผมก็อย่ายกย่องตัวเองว่าเป็นปู่ น่ารำคาญ"

"เอียน!!"

"เออ! เอียนเหมือนกันที่ต้องมาคุยกับตาแก่หัวหงอกปากไม่ดีแบบนี้น่ะ ชิ!" สองคนเถียงกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่คนอ่อนกว่ากับรู้สึกไร้สาระที่เขาต้องเสียเวลาตามหาสุนัขมายุ่งพูดคุยกับคนแบบนี้

"เอียน ที่ปู่มาวันนี้ปู่จะบอกให้แกเลิกทุกอย่างซะ" เอวานอยด์เริ่มพูดในสิ่งที่เขาต้องการ...วันนี้เขาแค่จะลองมาคุยกับหลานชายสักครั้ง...แต่ถ้าคุยไม่สำเร็จ...ก็คงต้องใช้แผนเด็ดขาด

"ยุ่ง"

"เอียน!"

"....."

"แกก็รู้ว่ามันไม่ดี! ปู่แท้ๆ ของแกพยายามหลีกเลี่ยงทางเดินนี้เพราะมันจะทำให้แกอยู่อย่างไม่สงบสุข แกต้องฆ่าคนไปกี่ร้อยกี่พันคนถึงจะมาอยู่จุดนี้ได้! ไม่ละอายต่อบาปบ้างหรือไง!"

"ทำเป็นพูดดี ทั้งหมดที่พูดจะให้ผมเลิก ก็เพราะคุณอิจฉาผมซินะ" คำพูดนิ่งๆ ของร่างสูงทำเอาคนตรงข้ามชะงักกึก...

"หมายความว่าไง..."

"คุณน่ะ อิจฉาที่ผมสร้างทุกอย่างได้ด้วยตัวเองไม่ได้เหยียบหัวใครเหมือนคุณ....คุณอิจฉาผม ที่มีพ่อแม่ มีครอบครัวที่ดีและรักลูกชายคนโตอย่างผม...และคุณก็อิจฉาปู่ของผม หึ!!"

"ไม่...." เสียงแหบตามวัยของคนสูงเริ่มสั่นเครือกับคำพูด

"คุณรักย่าของผม รักก่อนพ่อของพ่อผมอีกแต่ย่าไม่ได้รักคุณ ไม่คิดจะชายตามองด้วยซ้ำ ที่คุณยอมขึ้นรับตำแหน่งแทนทวดก็เพราะย่าผมขอร้องทั้งนั้น คุณอ้างแต่ว่าทำเพื่อน้องชายที่แท้ก็เปล่า คุณทำเพื่อย่าผมต่างหาก หึ! สุดท้ายย่าผมก็ย้ายมามีความสุขที่นี่กับปู่ของผม"

"......"

"หึ! ที่ปู่กับย่าผมเสียก็เพราะคุณไม่ใช่หรือไง คุณอิจฉาปู่ของผมเลยจ้างคนไปขับรถชนรถของปู่...แต่โชคร้ายที่ในรถมีย่าและท่านก็เสียชีวิตทั้งคู่...คุณคือคนที่ทำร้ายปู่กับย่าผม" ฟรานซ์ยังคงพูดถึงความหลังบั่นทอนจิตใจคนตรงหน้าเรื่อยๆ อย่างนึกสนุก

"ไม่ใช่"

"คุณเสียใจเพราะเสียย่าไป เลยออกจากตำแหน่งแล้วก็อยู่อย่างคนธรรมดา แต่พอพ่อของผมเลือกเดินทางนี้คุณก็คิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะทางเดินนี้ ที่ย่าตายเพราะทางเดินนี้ และเพราะแม่ของผมฉลาด คุณเลยกลัวว่าแม่จะหลอกพ่อเหมือนที่ย่าหลอกคุณ"

ตึง!

"ไม่ใช่" คนมีอายุมากกว่าตบโต๊ะอย่างไม่พอใจ...

"ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ที่คุณส่งคนมาฆ่าพ่อกับแม่ของผมในตอนนั้นเพราะคุณกลัวไม่ใช่หรือไง กลัวว่าพ่อผมจะโดนแม่หลอกใช้แล้วเรื่องจะลามมาถึงคุณ!"

"ฉันไม่ได้ทำ!"

"คุณทำ! ผมรู้!" ฟรานซ์นึกภาพในวันนั้น...ในตอนนั้นเขาอายุแค่สิบแปดแต่ต้องมาเห็นภาพของพ่อแม่ที่ถูกกระสุนจากคนนับสิบสาดใส่อย่างสนุกมือ แต่เขาทำได้เพียงแค่กระเสือกกระสนดิ้นรนหนีตายตามคำสั่งของแม่...เขาเกือบไม่รอดจากน้ำมือของผู้ชายตรงหน้า...แต่เขาก็รอดมาได้จนในที่สุด..

"ฉัน.."

"คุณมันก็แค่คนขี้หวาดกลัวเท่านั้น! อย่ามาบอกว่าหวังดีปรารถนาดี คุณแค่อยากกำจัดคนที่จะฆ่าคุณ!" ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงมองคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตาวาวโรจน์...เขาไม่ฆ่าคนที่เอาชีวิตพ่อแม่ของเขาไปเพราะเขาไม่อยากให้ทุกอย่างมันวุ่นวาย เขาไม่อยากล้างแค้นกันไปมา เขาอุตส่าห์เลือกที่จะอยู่นิ่งๆ เติบโตด้วยตัวเองและปล่อยคนตรงหน้า...แต่ตาแก่นี่จ้องจะกำจัดเขาและยังไปร่วมมือกับไอ้สวะซานน์ในการทำเรื่องต่ำๆ หลายอย่างก็ยิ่งทำให้ฟรานซ์โมโห

....แต่คนไม่มีน้ำยาหวังพึ่งแต่คนอื่นแบบนี้มันไม่มีค่าพอที่จะกำจัดสักนิด!...

"ใช่! ฉันกลัว! แล้วยังไงล่ะฉันมาเพื่อพูดให้แกหยุดแต่แกกลับยอกย้อนฉัน ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วล่ะ! เตรียมตัวพบจุดจบซะเอียน....ไอ้หลานเฮงซวย!"

"กลับเข้าโลงไปซะ!" ถึงอย่างไงร่างสูงก็ยังไม่ยอมหยุดเถียงจนวินาทีสุดท้าย คนแก่กว่าฮึดฮัดในใจก่อนจะยกยิ้มแล้วเดินไปที่ทางออก...

"นายท่านครับ"

"เสียเวลาจริงๆ...ออกรถได้แล้ว" ร่างสูงจัดชุดสูทสีดำสนิทที่ไม่ค่อยได้ใส่นักให้เข้าที่เข้าทางเพราะเมื่อกี้เขาทั้งนั่งทั้งลุกไปมาจนสูทยับไปหมด..

"นายท่านครับ...โกดัง P ระเบิดครับ" ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามารายงานด้วยสีหน้าไม่สู้ดี...

"อะไรนะ!!!" เสียงทุ้มตวาดถามอย่างตกใจ...โกดัง P เป็นโกดังเก็บไวน์ขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศไทยและใหญ่ที่สุดของมาเลียกรุ๊ปส์....ถ้าหากเสียหายล่ะก็...ขาดทุนมากกว่าพันล้าน..!!

"คือ..."

"ไอ้แก่!!!! กูน่าจะยิงมึงทิ้งแล้วเอาเนื้อไปตุ๋นให้หมากินซะ!" ฟรานซ์กัดฟันพูดอย่างข่มใจ...ไม่คิดว่าคนแบบเอวานอยด์จะเล่นใหญ่ขนาดนี้

"ออกรถ ไปโกดังP"

"นายท่านแล้ว.." หลงเฟยพยายามจะทักท้วงเรื่องที่จะบุกไปหาซานน์ วีนัส แต่กับโดนสายตาคมดุดันตวัดมองเสียก่อน จึงทำได้แค่รับคำและเตรียมรถไปดูความเสียหายที่เกิดจากแรงระเบิด...

ถึงจะเสียหายหลายพันล้านแต่หลงเฟยกับคิดว่าแค่นี้ไม่ทำให้นายท่านขนหน้าแข้งร่วงหรอก...ดีซะอีกจะได้ยืดเวลาให้นายน้อยและคุณเอ็กซ์ไปได้อีกหน่อย...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...