ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบสอง

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบสอง

(กลับสู่ปัจจุบัน)

18:00 นาฬิกา...

ณ คฤหาสน์สไตล์จีนของ ซานน์ วีนัส ที่ตั้งอยู่แถบชานเมือง.....

ซานน์และลูกน้องใช้เวลาทั้งวันในการตามหาตัวน้องชายคู่แข่งอย่างฟรานซ์และเด็กผู้ชายที่ชื่อว่า เอ็กซ์ แต่จนตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่ข่าวกลับมา....

"คุณหนูครับ พักเถอะครับเดี๋ยวผมทำต่อเอง" เลขาของซานน์เอ่ยเพราะหลังจากตะเวนหาคนสองคนทั่วเมืองกรุงแถมกลับมายังต้องมาเคลียร์งานอีก

"อืม" ร่างสูงไม่แพ้ฟรานซ์ตอบแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปห้องพักของตัวเอง ปล่อยให้เลขานั่งทำงานอยู่คนเดียว

"เด็กคนนั้น....หายไปไหนวะ..." มือหนาหยิบภาพถ่ายของน้องเล็กที่มีรูปเด็กผู้ชายวัยรุ่นติดมาด้วย ใบหน้าด้านข้างเผยยิ้มน้อยๆ อย่างอ่อนโยนที่แก้มมีรอยแผลขีดเล็กๆ แต่ยาวประมาณสามเซ็นต์อยู่.....

"ถ้าเจอจะทำไงดีวะกู" ซานน์นึกกับตัวเองขณะกำลังแช่น้ำอย่างสบายตัว...เขาไม่เคยรู้จักเด็กคนนั้น รู้แค่ว่าฟรานซ์คู่แข่งตัวฉกาจมีเลขาคู่กายที่ทั้งฉลาดและมีไหวพริบมากแต่ส่วนใหญ่ไม่เคยมีใครได้พบเจอนอกจากจะสนิทกับฟรานซ์หรือลูกค้ารายใหญ่เท่านั้น...ซานน์กำลังคิดว่าทำไมเขาถึงได้อยากเห็นเด็กคนนี้มากมายขนาดนี้....หรือคงเป็นเพราะข่าวลือที่ว่าฟรานซ์มีคู่ขาเป็นเลขาเด็กคนนี้งั้นหรอ...เขาแค่อยากเห็นคู่ขาบนเตียงฟรานซ์ว่าจะดีจะเด็ดขนาดไหนมั้ง..?

ปัง

ตึบ ตึบ ตึบ

ผลั๊วะ!

"สวัสดีเพื่อน"

ประตูห้องน้ำถูกถีบออกเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของฟรานซ์ เอริเบียโต้ในชุดสูทสีดำสนิทยืนตัวตรงในท่าสบายๆ กลางห้องน้ำ ร่างสูงไม่แพ้กันของซานน์เด้งตัวขึ้นจากจากุชชี่ขนาดใหญ่สไตล์จีน แล้วรีบหยิบชุดคลุมสีขาวมาสวมทันที

"มึง!" กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็หลังจากที่สวมชุดคลุมเสร็จ ตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจอีกครั้งเมื่อมองไปข้างหลังฟรานซ์ก็เห็นเลขาฝีมือดีที่สุดในตระกูลซานน์ถูกจัดการซะสะบักสะบอมนอนหมอบอย่างไม่เป็นท่า

"ไม่เจอกันนานเลยนี่"

"มึงเข้ามาได้ไง!" ซานน์ถามออกไปอย่างสุดจะทน ลูกน้องของเขามาไทยมากกว่าครึ่ง แล้วปล่อยให้ฟรานซ์มันเข้ามาได้ไงกัน!

"กูก็แค่...."

ปัง

ปัง

ปัง

"เดินเข้ามา...." เสียงปืนสามนัดดังมากจากร่างสูงกำยำของฟรานซ์ตามด้วยคำพูดเรียบง่ายเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ มุมปากที่กระตุกยิ้มร้ายอย่างเหนือชั้นกว่าถูกส่งมาให้ซานน์ที่ค่อยๆ ก้าวถอยหลังทีละก้าว....จนสุดผนังห้อง

"บัดซบเอ้ยยยย!!!" ซานน์กัดฟันพูดอย่างข่มอารมณ์กรุ่นโกรธ...ถึงคนตรงหน้าจะไม่ได้มีท่าทางข่มขู่(?) แต่ตาคมที่มองมามันช่างดูกดดันพร้อมฆ่าเขาได้ทุกเมื่อจริงๆ

"บ้านสวยดี....มึงเป็นคนจีนนี่เนอะเลยมีแต่สีแดงทั้งนั้น...."

"....."

"แต่มึงไม่เคยมาอยู่นี่....บ้านมันก็ผุๆ เก่าๆ เสื่อมสภาพ สีก็ลอก...วันนี้กูเลยมาช่วยทาสี"

เสียงทุ้มต่ำของฟรานซ์กับคำพูดและใบหน้ามันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง...มันพูดด้วยน้ำเสียงกดดันแต่ประโยคกลับสดใส...มันพูดไปยิ้มไป...แต่ตามองเขาอย่างจะจับฉีกเป็นชิ้นๆ...มันทำได้อย่างไรวะ!..

"หมายความว่าไงวะ!" ซานน์ได้แต่ถามกลับไปเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่คนตรงหน้าจะสื่อ...แต่เมื่อได้ฟังคำต่อมา ก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจอีกครั้ง

"ก็มาช่วยทาสีแดงด้วยเลือดของลูกน้องมึงไง คนเยอะได้สีเยอะดีไม่ต้องเปลืองตังค์"

"ไอ้เหี้ย!!!" ร่างสูงวิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อสูทของอีกฝ่ายไว้อย่างรวดเร็ว ตาคมมองคนตรงหน้าอย่างโกรธแค้น ต่างจากอีกคนที่ได้แต่ส่งยิ้มยียวนกวนเบื้องล่างไปให้

"มึง.....ไอ้เหี้ยเอ้ย! มึงทำลูกน้องกูทำไม!!" ซานน์ถามเรื่องที่ไม่ควรถามทั้งๆ ที่รู้ว่ามันคงมาเพราะเขาไปวางเพลิงโกดังมันถึงสี่ที่แล้ว...ฟรานซ์คงโกรธจนต้องแบกส้นเท้าตัวเองมาที่นี่ซินะ...

"เอาสัตว์เลี้ยงของกูคืนมา" เสียงทุ้มต่ำเปลี่ยนไปทันทีหลังจากจบประโยคคำถามของซานน์...ไม่มีรอยยิ้มยียวนกวนเบื้องล่าง มีแต่ใบหน้านิ่งเรียบแสนเย็นชาและแววตาคมที่จ้องลงมาที่เขาอย่างดุดัน

"อะไรนะ..." มือที่จับคอเสื้อสูทถูกปล่อยลงทันทีที่อีกคนตอบคำถาม...ฟรานซ์มันพูดว่าอะไรนะ....'เอาสัตว์เลี้ยงของกูคืนมา'...งั้นหรอ?....

"สัตว์เลี้ยงของกูที่คนของมึงไปแอบเอามาจากบ้านกูไง...วันนี้กูมาเอาคืน" ฟรานซ์พูดย้ำอีกครั้ง

"กูไม่รู้เรื่อง"

"หมายความว่าไง!!!" คำตอบที่ได้จากคนตรงหน้าทำให้ร่างสูงกำยำในสูทดำไม่พอใจนักจนต้องตวาดออกไปเสียงดัง

"กูไม่รู้!!! หึ! ที่แท้มึงก็แค่มาถามหาผิดที่!" ซานน์นึกขำในใจ...เขารู้มาจากลูกน้องว่าฟรานซ์มักจะเรียกเลขาเด็ก หรือเอ็กซ์ ว่าสัตว์เลี้ยง ซึ่งเขาเองก็พึ่งนึกได้ นี่ไอ้ฟรานซ์คิดว่าเขาเอาเด็กวัยรุ่นผู้ชายคนนั้นไปงั้นหรอ ไม่รู้ว่าทำไมมันคิดแบบนั้นไปได้ แต่ความจริงเขาไม่ได้เอาไปนี่ ทั้งเอ็กซ์ทั้งน้องเล็กไม่ได้ใครมาสักคน....ถึงเขาจะอยากได้ก็เถอะ

...แต่ถึงขนาดที่ฟรานซ์มาตามด้วยตัวเองแสดงว่าเด็กผู้ชายคนนั้นคงสำคัญมากซินะ...อยากเจอมากกว่าเดิมอีก...

"มึงอย่ามาเล่นลิ้น! สัตว์เลี้ยงของกูอยู่ไหน! มึงเอาไปไว้ไหน!" ฟรานซ์เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อถูกปฏิเสธ....ในใจของเขามันยังไม่มั่นใจนักว่าคนที่เอาตัวสุนัขของเขาไปคือ คนตรงหน้า ยิ่งมันพูดเหมือนไม่รู้เรื่องจริงๆ ยิ่งทำให้เขาเริ่มไขว้เขว...

โธ่เว้ย! ทีเรื่องอื่นมึงฉลาดนัก ทีเรื่องนี้ทำไมไม่เอาหัวคิดก่อนจะทำอะไรวะไอ้ฟรานซ์!!...ร่างสูงนึกตำหนิตัวเองในใจ

..

"กูบอกว่ากูไม่รู้ ถึงกูรู้ก็ไม่บอก หึ!" ซานน์หันหลังให้กับอีกคนอย่างไม่ใยดี....เขานึกขำนักที่เห็นมันโกรธขนาดนี้ขนาดตอนเขาระเบิดบริษัทมัน มันยังนิ่งแล้วสร้างใหม่แต่กับแค่เด็กคนเดียวที่หาไม่เจอมันกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเชียว

...เดี๋ยวนะ...

ไอ้ฟรานซ์มาถามแบบนี้แสดงว่ามันไม่แน่ใจว่าเด็กคนนั้นอยู่ไหน ถ้ามันคิดว่าอยู่กับเขามันต้องเอาตัวกลับไปแล้วแต่มันไม่ทำ...ไม่ซิมันทำไม่ได้เพราะมันไม่รู้...แล้วถ้าขนาดคนอย่างฟรานซ์ยังไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน...แล้วเขาจะหาตัวเจอได้ไง!

"ได้....งั้นกูจะค้นหามันเอง"

"คิดว่ากูจะปล่อยให้มึงค้นห้องกูหาง่ายๆ ไง?"

"ใครบอกว่ากูจะค้น...เฟย...กด" สิ้นเสียงฟรานซ์ หลงเฟยที่อยู่ด้านนอกคฤหาสน์ที่ได้ยินสัญญาณจากไมโคโฟนเครื่องจิ๋วก็กดสวิตซ์ระเบิดทันที...

"หึ!"

ตูมมมมม!!!!!

"โอ๊ยยย!!!!" ร่างสูงทั้งสองร่างถูกแรงระเบิดพัดตกลงมายังสวนข้างบ้านอย่างแรง

คฤหาสน์สีแดงสไตล์คนจีนตอนนี้กลับเต็มไปด้วยสีแดงของเพลิงไหม้ร้อนระอุกว่าครึ่งหลัง....เสียงร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือดังขึ้นไม่ขาดสายตามมาด้วยเสียงหัวเราะในลำคออย่างคนได้ชัยชนะ...ซานน์เหม่อมองบ้านของตัวเองที่ถูกระเบิดไปครึ่งหลัง...ไฟถูกดับได้ทันเพราะอุปกรณ์การดับไฟในบ้านที่ติดตั้งไว้อย่างดี....สภาพสิ่งก่อสร้างข้างหน้าดูแทบไม่ออกว่าเคยเป็นบ้านหลังใหญ่สวยหรูมาก่อน....

"คุณ...หนู.....ครับ" เสียงเรียกดังมาจากใกล้ๆ หูทำให้ซานน์หลุดออกจากภวังค์หันมามองตามเสียงก็เห็นเลขาคนสนิทที่ค่อยๆ เดินมาทางเขาด้วยท่าทางยากลำบาก...

"มึง...."

"ลูกน้อง อึก เรายังเหลืออยู่....ไอ้ฟรานซ์มันไม่ได้ตั้งใจฆ่า...มันจับคนเก่งๆ มามัดไว้ข้างนอก"

"ทำไม..." ซานน์ที่กำลังงงมองไปรอบๆ เห็นร่างสูงของฟรานซ์กำลังจะขึ้นรถไป...เขารีบวิ่งไปดักไว้แล้วเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

"มึง! ทำไม ทำไมไม่ฆ่ากู! ทำไมไม่ฆ่าลูกน้องกูให้หมด มึงจะเหลือไว้ทำไม!"

"หึ!"

"ตอบมาดิวะ!!!" ซานน์ไม่คิดว่านี่คือบุญคุณที่ฟรานซ์ไว้ชีวิตตัวเอง แต่เขากลับคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอับอายที่สุดตั้งแต่เกิดมา...เรื่องน่าอายที่เขาถูกมันละชีวิตไว้...แล้วถ้าเขาไม่รู้เหตุผลเขาคงทำอะไรไม่ถูกแน่!

"กูไม่ฆ่าพวกนั้นเพราะมันฉลาด กูเสียดาย กูไม่ระเบิดบ้านมึงทั้งหลังเพราะกูไม่ใช่คนทำเหี้ยอะไรไม่รู้จักคิด กูแค่ระเบิดห้องลับของมึง ที่น่าจะพอซ่อนสัตว์เลี้ยงกูไว้ แต่มันไม่มี...ก็แค่นั้น"

"แล้วกู...."

"หึ! กูไม่ฆ่ามึงเพราะมึงมันไม่มีค่าให้กูฆ่าไง ไอ้ สวะ ชั้น ต่ำ!"

พูดจบฟรานซ์ก็แทรกตัวเข้าไปในรถและออกเดินทางทันทีไม่สนใจอีกคนที่ยืนก้มหน้าด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด...

คอยดูเถอะไอ้ฟรานซ์...ที่มึงปล่อยกูไว้มึงคิดผิดแล้ว...เพราะกูนี่แหละจะเป็นคนจัดการมึงเอง...โดยการเอาสัตว์เลี้ยงสุดหวงของมึงมาเป็นของกู!!!

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..