ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบห้า

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบห้า

เอ็กซ์และน้องเล็กถูกพาตัวมาที่โกดังแห่งหนึ่งในการดูแลของเอวานอยด์ที่เหลืออยู่น้อยนิด ส่วนสงครามหลังจากที่สลบไปชายฉกรรจ์ร่างกำยำสูงใหญ่ก็ได้เอาสงครามไปปล่อยทิ้งไว้ในป่าห่างไกลจากจุดนั้นมากนักเพื่อถ่วงเวลาไว้....

"คุณเอวานอยด์ครับ ให้ผมรายงานคุณซานน์ไหม"

"ไม่ต้อง" เอวานอยด์นึกถึงคนที่ลูกน้องพูดแล้วอยากจะขำ...เขาก็แค่หลอกใช้มันเท่านั้นแหละเขารู้ว่ามันจะหักหลังเขาให้เขาอยู่ที่เกาหลีแล้วตัวเองจะจัดการทุกอย่างแล้วจัดการเขาอีกที....แต่เขารู้ทันเลยตลบหลังมันหนีมาที่นี่และจะจัดการทำลาย มาเลียกรุ๊ปส์ และทำให้น้องเล็กกับพี่ใหญ่เลิกคิดจะเดินบนเส้นทางนี้และเลิกยุ่งกับคนแบบนี้สักที.....

ที่เขาไม่เอาตัวสงครามมาเพราะเอวานอยด์ต้องการให้สงครามกลับไปบอกพี่ใหญ่เรื่องนี้และใช้ตัวน้องเล็กกับคู่ขามันต่อรองซะ...หวังว่าทุกอย่างคงเป็นไปได้ด้วยดี..หึ!

"จากที่รายงาน...รู้สึกว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะถูกยาอะไรสักอย่างที่ฟรานซ์ เอ่อ...ที่เอริเบียโต้คิดค้นเองเพราะเราตรวจไม่เจอเลยครับ"

"ยา? หึ!ยุ่งแต่กับของสกปรกๆ.....ยาตัวนั้นมันทำไม"

"ทีมวิจัยเรายังไม่พบข้อมูลเลยครับ ทั้งการตรวจเลือด เซลล์ ทุกอย่างปกติดี แต่จากรายงานของสายที่ไปติดตาม เหมือนเด็กคนนี้จะมีอาการอารมณ์แปรปรวนและนิสัยคล้ายเด็กเล็ก ต่างจากข้อมูลที่เคยค้นพบครับ"

พรึบ

ร่างอวบหนาของเอวานอยด์ลุกขึ้นไม่สนใจคำรายงานของลูกน้องแล้วเดินไปที่ชั้นล่างของโกดังที่มีหลานชายและสวะชั้นต่ำคนหนึ่งนอนหลับอยู่....ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในรถกันแน่ลูกน้องของเขาบอกว่าทันทีที่เปิดรถออกทั้งสามคนก็หลับหมดสติไป....จนนี่ก็ผ่านมาสองชั่วโมงแล้วยังไม่ตื่นขึ้นเลย

"รีบตรวจให้เจอ เอียนอาจจะทำอะไรแปลกๆ กับเด็กคนนี้....ถ้าเอียนไม่ยอมเราดีๆ เราก็ต้องใช้เด็กนี่ต่อรอง"

"แล้วคุณน้องเล็กล่ะครับ" ลูกน้องถามออกมาอย่างสงสัย...เอวานอยด์จับตัวน้องเล็กมาแท้ๆ แต่กับให้การดูแลอย่างดีถึงขนาดให้นอนบนเตียงขนาดใหญ่ต่างจากอีกคนที่ถูกมัดมือมัดเท้าติดกับเก้าอี้อยู่ข้างๆ กัน

"จะบ้าหรือไง! จะให้ฉันทำหลานฉันหรอ!"

"อะเอ่อ...ครับ ครับ เดี๋ยวผมจะเร่งทีมวิจัยให้..." ลูกน้องปลายแถวคนนั้นรีบวิ่งออกจากโกดังไปยังห้องวิจัยเล็กๆ ในป่าลึกใกล้ๆ กันทันที...

"หน้า...คล้ายโซเฟียจริงๆ" ร่างอวบพูดขึ้นเมื่อมองหน้าหลานชายคนเล็กที่คลับคล้ายคลับคลาคนรักของเขา...ไม่ซิ...คนรักของน้องชายเขา...

"คุณเอวานอยด์ไม่ต้องการบอกคุณซานน์หรอครับ" ลูกน้องร่างใหญ่กำยำกล้ามปูคนเดิมถามให้แน่ใจ แต่ได้รับเพียงการพยักหน้าและถูกไล่ออกมาจากโกดังพร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆ

"เอาไงดีพี่ จะบอกคุณหนูไหม"

"บอกซิวะ...หึ! ไอ้โฬมน่าโง่...โทร.ไปรายงานนาย ว่าโฬมได้ตัวน้องชายของไอ้ฟรานซ์มาแล้ว...และก็เด็กผู้ชายคนที่คุณหนูต้องการ"

"ครับพี่!"

ร่างสูงใหญ่กำยำหัวเราะชอบใจในความโง่เง่าของไอ้อ้วนที่อยู่ในโกดัง...มันไม่รู้หรือไงวะ ว่าเขาเป็นสายให้กับซานน์...ไอ้โง่เอ้ย!!!

(เวลาเดียวกัน...)

"พวกมันไม่กลับมาแล้วแน่ๆ กูว่าเราบอกพี่ชายไอ้เล็กเหอะว่ะ" ภาคพูดเสนอ เขารอการติดต่อกลับมาจากสงครามนานสองชั่วโมงแล้วแต่ไม่มีวี่แววอะไรเลยจนพวกเขาก็ทนไม่ได้เหมือนกัน

"ไอ้บ้า! บอกก็ตายดิ!!"

"ถ้าไม่บอกก็ตายเหมือนกันอะ"

"เจ....ทำไมน้องๆ ยังไม่กลับมา"

"คงไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกพี่ครามก็อยู่"

"แต่ไอ้ครามบอกกูเองว่ามันอาจไม่รอด...เราทำอะไรกันไม่ได้หรอก อีกฝ่ายเป็นใครก็ไม่รู้เราควรบอกพี่ใหญ่"

"ผมก็คิดงั้นว่ะเฮีย...."

"นายท่านเอาตายแน่..."

"มึงพูดไรนะไอ้กัน?"

"เปล่า..."

"ถ้าเราบอกว่าพวกนั้นโดนใครเล่นงานเรื่องที่เอ็กซ์อยู่กับเราพี่ใหญ่ก็จะรู้ใช่ไหม?"

"อืม....แต่ผมว่าถ้าเราสารภาพทุกอย่างเราอาจจะไม่รอดแต่อย่างน้อยก็หาสามคนนั้นเจอ ดีกว่าเราไม่บอกแล้วให้พี่ใหญ่มารู้เองทีหลัง ตอนนั้นอาจจะสายไป"

"กูเห็นด้วยกับเนม...ตกลงบอกละกัน กูโทร.เอง"

หลังจากปรึกษาหารือกันอยู่นานก็ได้ข้อสรุปว่าควรบอกเรื่องนี้ให้กับฟรานซ์ทราบ...ภาคอาสาที่จะติดต่อเองเพราะอย่างไรตัวเองก็อายุมากที่สุด เป็นพี่ก็ต้องดูแลน้อง...ถึงมือจะสั่นเสียงพูดไม่ออกก็เถอะ

ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดด

เสียงรอสายดังขึ้นทันทีภาคกดสปีกเกอร์โฟนไว้เพื่อให้คนอื่นๆ ได้ยินบทสนทนาด้วย

"สวัสดีครับ ผมหลงเฟยเลขาส่วนตัวของฟรานซ์ เอริเบียโต้ครับ"

"หลงเฟย!!!!" ทุกคนตะโกนออกมาเมื่อคนที่รับสายคือคนที่พอจะคุยง่ายที่สุด

"เกิดเรื่องแล้ว!!! น้องเล็กหายตัวไป!!"

"อะไรนะ!! นายน้อยหายตัวไป!!" หลงเฟยตอบรับกับมาด้วยภาษาเยอรมันที่ทุกคนไม่รู้เรื่องยกเว้นตระกูลอาร์ท

"หลงเฟย ผมพู่กันนะ เมื่อสองชั่วโมงก่อนสงครามติดต่อมาว่ากำลังหนีคนที่ชื่อว่า โฬม ผมคิดว่าอาจจะเป็น โฬม เอวานอยด์ หลังจากนั้นก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับมาอีกเลย พวกผมเลยคิดว่าทั้งสามคนอาจจะถูกเก็บไม่ก็พาตัวไปที่ไหนสักที่" ภาษาเยอรมันถูกพ่นออกจากเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งอย่างเร็วจนทุกคนต่างอ้าปากค้าง

"มึง...พูดเหี้ยไรวะ" เจถามอย่างทึ่งๆ แต่พู่กันห้ามด้วยมือเป็นสัญญาณว่าค่อยคุยกัน

"สามคน...!!!"

"สงคราม นายน้อย...และคุณเอ็กซ์"

"อะไรนะ!!! บัดซบ! มันเกิดขึ้นได้อย่างไง!! ทำไมถึงให้คุณเอ็กซ์ออกไปข้างนอก!" หลงเฟยตวาดใส่อย่างหงุดหงิดจนลืมเรื่องที่ตัวเองอายุน้อยกว่าไปเสียสนิท

"ขอโทษแต่พวกเขาแอบออกไปตอนที่พวกเราไปเรียน นายน้อยให้คุณเอ็กซ์ปลอมตัวเพื่อสายของนายท่านจะได้จับไม่ได้"

"แล้วผมจะรายงานนายท่านว่าไงล่ะ!" เสียงจากปลายสายฟังดูร้อนรนจนพู่กันรู้สึกเป็นห่วง

"ขอโทษนะแต่เราไม่เอานายมาเกี่ยวหรอก บอกไปแค่ว่าคนที่พาตัวคุณเอ็กซ์ออกมาคือพวกเราเอง และตอนนี้ทั้งสามก็หายไป..พวกเรากำลังจะไปที่เกิดเหตุ...ถ้านายท่านจะลงโทษขอให้ทำตอนที่เจอทั้งสามคน" พู่กันพูดเป็นภาษาไทยที่ทุกคนรู้เรื่องและพยักหน้าตกลงเตรียมใจไว้พร้อม....สายถูกตัดลงทันที

"ตี้...มึงเอาไรไปอะ"

"ขนมไง...อย่ามองหน้ากันแบบนี้ซิกองทัพต้องเดินด้วยท้อง ที่ๆ ครามบอกอยู่ในป่าด้วยเผื่อหลงทางจะเอาไว้กิน"

"เห้ออ" ทุกคนต่างถอนหายใจแล้วมุ่งหน้าไปในป่าหรือถนนที่ไม่ค่อยมีคนใช้การนักตามที่สงครามบอกครั้งล่าสุด...

(คฤหาสน์ของฟรานซ์)

"ว่าไงนะ..." เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างข่มอารมณ์ทันทีที่ได้ยินเรื่องจากปากของเลขาคนสนิท

"..." หลงเฟยได้แต่ทำหน้าสำนึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

"มึงบอกว่าคนที่บอกเล็กเรื่องสัตว์เลี้ยงของกูและวางแผนพาหนีคือมึง...แล้วตอนนี้ทั้งน้องชายกูแล้วก็สัตว์เลี้ยงของกูก็หายไปอย่างนั้นหรอ?"

"ครับ..."

ตึงงงงง

"เหี้ยเอ้ย!!! มึงคิดเหี้ยอะไรห้ะ!!! ถ้ามึงไม่บอกเล็กไอ้นั่นมันก็อยู่ที่นี่! เล็กก็จะไม่หายไป! มึงรู้ใช่ไหม!" หนังสือและเอกสารต่างๆ หล่นลงมาจากบนโต๊ะทำงานด้วยฝีมือของร่างสูง

"ผมขอโทษครับนายท่านผมพร้อมสำหรับการลงโทษ....แต่ผมอยากหาทุกคนให้เจอ..."

"กูหาแน่!!! แล้วถ้ากูหาพวกนั้นเจอเมื่อไหร่มึงไม่รอดแน่!! เอารถออก!!" ฟรานซ์เดินตึงตังออกไปจากห้องปล่อยให้หลงเฟยยืนก้มหน้าสำนึกผิดอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง

"มึงจะยืนทำเหี้ยอะไร!!! มึงต้องเป็นคนไปหาพวกนั้นมา! ถ้ามึงหาไม่เจอกูจะจับถ่วงอ่าวไทย!" เสียงทุ้มตวาดใส่ลูกน้องอย่างหงุดหงิด...อะไรๆ มันก็ไม่ได้ดั่งใจ...

คนที่พวกนั้นเจอจะต้องเป็นเอวานอยด์แน่ๆ....เขาไม่ห่วงสงครามเพราะมันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกัน เขาไม่ห่วงน้องเล็กเพราะรู้ว่าเอวานอยด์ไม่กล้าทำอะไรหลานชายของโซเฟีย หรือคุณย่าของเขาแน่...แต่คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือสุนัขที่หายไปแล้วไปโผล่ที่นั่น...ยาน่าจะหมดฤทธิ์ตั้งแต่สี่วันก่อน ไม่รู้มันจะอาการเป็นอย่างไงบ้าง แล้วเอวานอยด์คงไม่เอ็นดูมันเหมือนน้องเล็กแน่...โธ่เว้ย! จะโผล่มาทั้งทีทำไมไม่โผล่กลับมาหาเขาวะ!!!

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...