ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบหก

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่ยี่สิบหก

(ในเวลาเดียวกันที่บ้านของซานน์ วีนัส)

"ครับ...จะให้ผมพาน้องชายของไอ้ฟรานซ์ไปที่โรงแรมเลยใช่ไหมครับ" ปลายสายถามความแน่ใจอีกครั้ง

"เอามาทั้งสองคนนั่นแหละ ไอ้เด็กนั่นด้วย..ฉันให้เวลาแกวันเดียวฉันต้องเจอเด็กนั่น"

"ครับ" หลังจากได้รับคำสั่ง ปลายสายก็ตัดไปทันที ร่างสูงใหญ่ของซานน์ยืนอยู่ริมระเบียง โรงแรมหรูใจกลางจังหวัดหนึ่ง หลังจากที่บ้านหรูระเบิดด้วยฝีมือของฟรานซ์ ซานน์เลยจำเป็นต้องย้ายมาอยู่ที่โรงแรมแห่งนี้ และเขาก็ได้รับข่าวดีจากลูกน้องที่ให้ไปเป็นสายสืบของเอวานอยด์ว่าเจอน้องชายของไอฟรานซ์และเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนนั้นที่ชื่อเอ็กซ์แล้ว และสั่งให้มาที่นี่เร็วที่สุด...

"คุณหนูครับ เวลาหนึ่งวันไม่น้อยไปหรอครับ" ลูกน้องคนสนิทของซานน์ถาม

"หึ! นานหรอ ไม่หรอกฉันคิดว่าป่านนี้ไอ้ฟรานซ์มันอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าน้องมันถูกลักพาตัวออกมา เวลาหนึ่งวันมันช้าไปซะด้วยซ้ำ ฉันต้องการให้มันเอาตัวพวกนั้นมาที่นี่ให้เร็วที่สุด" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับตาคมที่มองรูปภาพใบเล็กในมือ ที่มีเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่เขาอยากเจอ

....ก็แค่คู่ขา คู่นอนของไอ้ฟรานซ์....ทำไมกูคิดเรื่องมันเยอะจังวะ ซานน์คิดในใจแบบนี้ทุกครั้งที่หยิบรูปออกมาดูหรือเผลอนึกถึงใบหน้าหวานนั้น

"ให้เด็กคนนี้มานอนกับกู" คำสั่งดังออกมาจากเจ้านายที่ยังยืนอยู่ริมระเบียงไม่ไปไหน

"เอ่อ แล้วน้องชายของไอ้ฟรานซ์ละครับ"

"เอาไปนอนห้องอื่น" ลูกน้องคนสนิทขานรับอย่างงงๆ กับเจ้านายตัวเองแต่ก็ทำตามที่สั่งคือไปเตรียมห้องข้างๆ ไว้

".....จะเด็ดขนาดไหนเชียว..." มุมปากหนายกยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกมโนภาพที่คนตัวเล็กในรูปกำลังร่อนส่ายเอวอยู่บนร่างกายกำยำของตัวเอง...

.......................................................

"เฮียไหนบอกว่าสู้กันไงวะ? ทำไมไม่เห็นมีอะไรเลยมีแต่รถไอ้ชาเย็นจอดอยู่" เจถามออกมาอย่างอดไม่ได้ เมื่อพวกเขามาถึงสถานที่ที่สงครามบอกไว้ก็เจอแต่รถของสงครามส่วนทั้งสามคนไม่พบแม้แต่ล่องลอย

"ไม่รู้ดิวะ...หรือว่าพวกมันสู้เสร็จแล้วกำลังจะกลับแต่รถพังเลยเดินกลับ?" ภาคตอบ

"เป็นไปได้" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยแต่ก็ยังแยกย้ายกันตามหาแถวๆ นั้นอยู่ดี

"เห้ยพวกมึงๆ!" ภาคตะโกนเรียกทุกคนให้มาทางรถที่มีเขายืนอยู่ แล้วหยิบของสิ่งหนึ่งให้ดู

"แก๊สยาสลบรุ่นใหม่ที่พี่ชายของผมเอามาให้" เมลิคพูดบอกทุกคนที่ทำหน้างง

"หมายความว่าไงวะ? กูเจอมันตรงนั้นอะ" ภาคชี้นิ้วไปที่พื้นรถบอกตำแหน่งของของชิ้นนี้

"คล้ายกับที่เราใช้ตอนช่วยเอ็กซ์ ทางรัฐบาลทำขึ้นให้เพราะอันนั้นมันใช้ยากจำเป็นต้องมีรีโมทเลยผลิตรุ่นใหม่ที่ให้ใช้ได้ง่ายๆ โดยการขว้างให้เกิดแรงกระแทกแรงๆ" เมลิคอธิบาย

"อ๋อออ"

"แต่ว่ารุ่นนี้มันผิดพลาดเพราะแค่กระแทกนิดเดียวตัวยาก็ทำงานแล้ว แต่ทำออกมาเยอะผมเลยขอพี่ชายมาเผื่อมีประโยชน์ วันนั้นพี่ครามมาเห็นพอดีเลยขอเก็บไว้ส่วนหนึ่ง" ทุกคนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเริ่มออกตะโกนตามหาทั้งสามคนอีกครั้งอย่างไม่ได้คิดอะไรมากกับแก๊สยาสลบนั่นเลย

เอี๊ยดดด

รถเก๋งหรูสีขาวหลายคันจอดเทียบถนนใกล้ๆ กันทำให้ทุกคนหยุดการหาแล้วมองมาที่คนมาใหม่...คนที่ไม่อยากเจอที่สุด...

"ไม่ต้องมองกู....จบเรื่องนี้กูเอาพวกมึงตายแน่" ร่างสูงกำยำพูดขู่อย่างเคืองใจ เขาอุตส่าห์ข่มอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติพยายามไม่นึกโกรธพวกมันเพราะคิดว่าพวกนั้นยังเด็กเลยคิดสงสารสัตว์เลี้ยงเขาเลยช่วยแค่นั้น ไม่ได้ต้องการจะขัดขวางการเล่นสนุกอะไร ที่สามคนนั้นหายไปก็คิดว่าทุกอย่างมันเกิดเพราะเขาที่ไม่ยอมกำจัดเห็บหมัดไปสักที....เขาอุตส่าห์คิดได้แบบนั้น....แต่พอมาเห็นหน้าสำนึกผิดและหวาดกลัวของพวกมันยิ่งทำให้ความโกรธเริ่มประทุอีกครั้ง....

"พวกผมขอโทษครับ แต่ถ้าจะลงโทษพวกเราขอให้พวกเราได้หาพวกนั้นเจอก่อน" ศิลป์หนึ่งในลูกน้องของฟรานซ์พูดอย่างสำนึกผิด..

"ไอ้ศิลป์ ไอ้กัน....ถ้ามึงอยากขอโทษมึงควรคิดตั้งแต่มึงเอามันออกไป พวกมึงก็รู้ว่ากูขังมันไว้ทำไมแต่มึงยังทำ" ทั้งสองคนได้แต่ก้มหน้ารับความผิด...เขารู้ว่านายท่านไม่ต้องการให้คุณเอ็กซ์ออกมาข้างนอก ส่วนหนึ่งเพราะนายท่านต้องการที่จะเล่นกับคุณเอ็กซ์ตลอดเวลาที่ต้องการ...และถ้าให้คุณเอ็กซ์ออกมาพวกคู่แข่งหลายคนที่จ้องจะเล่นตุกติกก็จะเอาคุณเอ็กซ์มาต่อนรอง....และนายท่านก็จะไม่ได้สนุกกับคุณเอ็กซ์..

"ผมคงพูดได้แต่ว่าขอโทษ...สิ่งพวกผมสองคนทำลงไปคือการหักหลังนายท่าน...พวกผมไม่เชื่อฟังคำสั่งนายท่าน" พู่กันพูดออกมาทำให้เพื่อนๆ ต่างมองอย่างฉงน...

มาถึงตอนนี้คงไม่ต้องปิดบังอะไรแล้ว...

"คำสั่งของพวกมึงคืออะไร" ฟรานซ์ถามอย่างนิ่งเฉย...เขาจะไม่เอาความโกรธไปลงที่เด็กพวกนี้...ฟรานซ์คิดในใจอย่างข่มอารมณ์

"คำสั่งของนายท่านคือ ดูแลปกป้องนายน้อยตลอดเวลาและกำจัดสวะชั้นต่ำที่คิดจะเข้าใกล้นายน้อยให้ออกไปครับ!!!" สองพี่น้องตระกูลอาร์ทพูดพร้อมกันอย่างเสียงดังฟังชัด

"หนึ่งปี....มึงก็กำจัดพวกมันไม่สำเร็จเรื่องนี้กูให้อภัย...แต่มึงปล่อยให้นายน้อยของพวกมึงหายไป กูควรทำอย่างไร?"

"จัดการผมครับ/เก็บผมครับ"

"หึ! ใช่....กูเจอน้องชายกับสัตว์เลี้ยงกูเมื่อไหร่กูเก็บแน่ ไอ้คนทรยศ..."

"อึก..."

การตามหายังคงไม่หยุดหย่อนหลังจากพูดคุยกันเสร็จ ทุกคนต่างถามถึงเรื่องนี้กับสองพี่น้องตระกูลอาร์ทและได้รับคำตอบที่น่าตกใจ แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ยังตามหากันต่อไป จนกระทั่งผ่านไปเกือบสามสิบนาที..

"ใช่แล้ว!!!!" จู่ๆ เสียงหวานของคิดตี้ก็ตะโกนดังออกมาจากในป่าฝั่งหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งออกมาหาเพื่อนๆ ด้วยสีหน้าดีใจ

"นี่!!! คิดออกแล้ว!!! รู้แล้วว่าพวกนั้นหายไปไหน!!" เสียงเรียกของคิดตี้ดังก้องไปทั่วทำให้ทุกคนเริ่มมารวมตัวกันบริเวรรถของสงครามที่จอดอยู่

"อะไรครับตี้? คิออะไรออกหรือว่าเจออะไรมา?"

"เจ~~ ตี้คิดออกแล้วว่าพวกนั้นหายไปได้อย่างไร"

"มีอะไร" เสียงทุ้มต่ำของฟรานซ์ถาม...เขาก็อยากจะรู้ว่าเด็กนี่มันคิดอะไร บางทีอาจจะช่วยอะไรมากขึ้น

"เอ่อ คือ..." คิดตี้ตะกุกตะกักพูดไม่ออกเพราะกลัวว่าถ้าความคิดของตัวเองมันไม่เข้าหูร่างสูงจะโดนดับวิญญาซะก่อน

"จะพูดหรือจะตาย"

"เห้ย! อย่าทำไรตี้นะ แค่นี้ก็ต้องขู่หรอ" เจปกป้องคนรักอย่างเต็มที่ถึงแม้ตัวเองจะรู้ว่าสู้คนตรงหน้าไม่ได้ก็เถอะ

"รีบๆ พูดมาซะ"

"ตี้พูดเถอะว่ะ" มิกกี้จับไหล่พี่ชายฝาแฝดตัวเองเบาๆ อย่างเป็นกำลังใจ คิดตี้พยักหน้าหงึกหงักแล้วค่อยๆ บอกความคิดของตัวเองออกมา...

"คือ...จำระเบิดแก๊สที่เราเจอในรถของครามได้ไหม"

"ระเบิดแก๊ส?" ฟรานซ์ถามออกมาเพราะเขาไม่รู้เรื่องนี้ ภาคเป็นคนเดินไปเอาออกมาให้ร่างสูงดูและเล่าว่ามันคืออะไรก่อนคิดตี้จะพูดต่อ

"ตี้คิดว่า...บางทีตอนที่สามคนนั้นหลบอยู่ในรถคงทำยาสลบตกจากที่สูง เมลิคบอกว่ามันผิดพลาดเพราะระเบิดง่ายมากด้วยนิ ทุกคนอาจจะไม่รู้สึกตัวเลยสูดเข้าไปจนสลบ พอพวกคนที่ชื่อโฬมมาเห็นว่าทุกคนหลับเลยพาตัวทุกคนไป" คิดตี้พูดความคิดออกมาให้ทุกคนฟังจนทุกคนอึ้งค้างไม่เว้นแต่ฟรานซ์ที่เผลอขมวดคิ้วคิดภาพตามที่เด็กคนนี้พูด

"ใช่!!! ต้องใช่แน่!" ภาคตะโกนบอกด้วยความดีใจ ทุกคนต่างเผยรอยยิ้มออกมาเพราะอย่างน้อยก็มีเบาะแสตามไปอีกขั้น

"นายท่านครับ"

"หึ! แต่ตอนนี้เรายังไม่รู้ที่อยู่ของเอวานอยด์เลยเนี่ยซิ! สวะชั้นต่ำแบบนั้นจะไปซุกหัวที่ไหนได้ ฉันล่ะคิดไม่ออก!"

Rrrrrr Rrrrrrr

"ครับ....เอ๊ะ....เดี๋ยวผมรีบไปครับ" หลงเฟยกรอกเสียงใส่มือถือเสร็จก็กดวางสายแล้วมองมาที่ทุกคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"พบคุณสงครามแล้วครับ"

สิ้นคำพูดของหลงเฟย รอยยิ้มแห่งความดีใจเผยขึ้นมาอีกครั้ง....อย่างน้อยเราก็เห็นแสงสว่างขึ้นมาทีละนิดแล้วล่ะ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...