12 การกลับมาของอามีนา

“ไม่เป็นไรนะเมษา อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้เห็นธาตุแท้ของผู้ชายคนนั้นว่าเขาไม่ใช่คนดีอย่างที่คิด ฉันดูออกตั้งนานแล้วว่าไอ้ชั่วอีริคไม่ใช่คนนี้” วาสิตาที่มีความโกรธแค้นแทนเพื่อน สบถออกมาด้วยความเกรี้ยวโกรธ

“ใช่เมษา อย่างน้อยเธอก็ยังมีพวกฉันอยู่ข้างๆนะ” พิมผกาบีบมือส่งกำลังใจให้เมริษา และนึกโกรธแค้นอีริคไม่แพ้กันที่มาหลอกเพื่อนของหล่อน

“ฉันขอบใจพวกเธอสองคนนะที่ทำให้ฉันตาสว่าง หลังจากนี้ฉันคงไม่กล้าไปวุ่นวายกับเขาอีกแล้วแหละ” เมริษาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย ตอนนี้เธออยากกลับไปที่ห้องแล้วนอนซบหน้าปล่อยน้ำตาไหลรินให้กับความโง่ของตัวเองที่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไป คิดว่าเขารักและมีเธอคนเดียวมาตลอด

“ดีแล้วแหละ หลังจากนี้ถ้าจะคบกับใครให้ศึกษาดูดีๆละกัน จะได้ไม่เจ็บปวดแบบนี้อีก”

“อืม ฉันขอบใจเธอมากนะสิตา…พิมพ์” เมริษาหันไปส่งยิ้มเศร้าๆให้วาสิตาที่เป็นคนขับรถมาส่ง และไม่ลืมหันไปขอบคุณพิมผกาเช่นกันที่ยังอยู่ข้างๆเธอมาตลอด แม้บางครั้งเธอเองก็เคยทิ้งเพื่อนๆเพื่อไปหาอีริค แต่เพื่อนทั้งสองคนก็ไม่เคยโกรธหรือน้อยใจเลย “พวกเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ขอบคุณที่ยังอยู่ข้างๆฉันนะถึงแม้ว่าบางครั้ง…ฮึก…ฉันจะไม่ค่อยได้อยู่กับพวกเธอเลย ฮื้อๆๆ”

“ไม่เป็นไรน้า” วาสิตาเอื้อมมือมายกศีรษะของเพื่อนสนิทที่กำลังยืนร่ำไห้ราวกับเด็กสามขวบ “ฉันเข้าใจคนมีแฟนนะ ถ้าฉันมีแฟนฉันก็คงหายหน้าหายตาไปเลย ติดที่มันไม่มีนี่สิ”

“หลังจากนี้พวกเราสามคนคงเจอกันน้อยลง” เมริษามุ้ยหน้าด้วยสีหน้าเศร้าๆ หลังเรียนจบต่างคนก็คงต่างเดินตามทางที่ตัวเองวาดไว้ 

พิมผกาตั้งใจว่าจะศึกษาต่อปริญญาโทที่อังกฤษ ส่วนวาสิตาเห็นว่าต้องกลับไปช่วยกิจการของครอบครัวที่เชียงใหม่ 

น่าใจหายเหมือนกันที่ต้องแยกย้ายกับเพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกันตลอดสี่ปีเต็ม

“ถึงไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราก็คอลกันได้ทุกวันนะ” พิมผกาที่รู้สึกใจหายเมื่อต้องจากเพื่อนๆไปไกลถึงอังกฤษ บอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ “พวกฉันสองคนไปละ ดูแลตัวเองดีๆนะเมษา ขอให้มีแฟนใหม่ไวๆนะ”

เมริษายืนโบกมือลาเพื่อนๆทั้งสองคนทั้งน้ำตา หลังจากนี้เธอต้องเข้มแข็งและดูแลตัวเองให้ได้เพราะไม่มีเพื่อนๆคอยช่วยแล้ว

“ฉันรักพวกเธอสองของนะ เพื่อนรักของฉัน”

เธอหันหลังเดินกลับเข้ามาในสภาพที่เหมือนเพิ่งถูกทำร้ายมา บาดแผลตามร่างกายเริ่มปูดบวมและปะทุความเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ แต่เมริษาก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอรองเท้าคู่สวยแบรนด์หรูราคาแพงถอดวางไว้ที่หน้าบ้าน

“พี่มีนา…” 

อามีนาที่เพิ่งกลับมาถึงเมืองไทยได้ไม่ถึงชั่วโมงก็พบน้องสาวของตัวเองกลับเข้าบ้านในสภาพเหมือนเพิ่งไปฟัดกับสุนัขข้างทางมา หล่อนลงมานั่งเล่นที่ห้องโถงใหญ่เพราะเกิดอาการเจ็ทแล็กนอนไม่หลับ ตอนแรกหล่อนคิดว่าน้องสาวของตัวเองนอนหลับอยู่ในห้องซะอีก

“แกออกไปไหนมาเมษา ทำไมกลับมาในสภาพนี้” อามีนาปรายตามองน้องสาวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย 

“เมย์ไปเลี้ยงฉลองหลังสอบเสร็จกับเพื่อนๆมาค่ะ พี่มีนาเพิ่งมาถึงหรอคะ”

“ใช่ ฉันเพิ่งมาถึง” อามีนากอดอกมองน้องสาวพร้อมพิจารณาว่าไปไหนมา เพราะถ้าออกไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆมาจริง ทำไมถึงไปในสภาพชุดลำลองใส่ในบ้าน ไหนจะบาดแผลตามเนื้อตัวรวมไปถึงขอบตาบวมเป่งเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มา ทำไมหล่อนจะดูไม่ออกว่าน้องสาวกำลังโกหก “แกไปเลี้ยงฉลองในสภาพชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเนี่ยนะ คิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นหรอ ร้านเหล้าที่ไหนจะให้แกเข้า”

“เมย์ไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อนมาจริงๆค่ะ เมย์ขอตัวก่อนนะคะ” เมริษารีบเดินผ่านหน้าพี่สาวไปเพราะกลัวอีกฝ่ายจับได้ แต่ก็ถูกคว้าต้นแขนเอาไว้เสียก่อน

“แกจะไปไหน!” อามีนากระชากร่างของน้องสาวอย่างแรงส่งผลให้อีกฝ่ายหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด 

“โอ้ย!!”

“ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าแกไปไหนมา!”

“เมย์บอกพี่ไปแล้ว”

“ฉันไม่เชื่อ” อามีนาแสยะยิ้มมุมปาก ไล่สายตาพิจารณาใบหน้าของน้องสาวอย่างถี่ถ้วน “แกร้องไห้มาใช่ไหม”

“เปล่า” เมริษาก้มหน้างุด พยายามเบือนหน้าหนีเพราะกลัวอีกฝ่ายจับได้ว่าเธอร้องไห้มาจริงๆ

“ขอบตาบวมเป่งแบบนี้ แกคิดหรอว่าฉันไม่รู้ว่าแกร้องไห้มา โดนผู้ชายทิ้งมาล่ะสิท่าถึงได้กลับมาในสภาพเหมือนถูกหมาฟัด”

“เมย์ไม่ได้โดนใครทิ้งมาค่ะ แค่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยตอนกลับ”

“ไว้ค่อยไปโกหกคุณพ่อเถอะ เพราะคนอย่างเธอแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว คุณพ่อรายงานฉันตลอดว่าพักหลังแกชอบกลับบ้านดึก แสดงว่าแกแอบมีแฟนใช่ไหม” อามีนากระชากร่างของน้องสาวเข้ามาใกล้ๆแล้วพยายามเค้นหาคำตอบจากอีกฝ่าย หล่อนรู้ถึงพฤติกรรมของน้องสาวมาสักพักแล้ว “ตอบฉันมาสิ แกโดนผู้ชายทิ้งมาใช่มั้ย!”

“โอ้ยย!! เมย์เจ็บนะ”

“เจ็บก็ตอบมาสิ ว่าแกเพิ่งโดนผู้ชายทิ้งมา ฉันจะได้บอกพ่อว่าแกแอบมีแฟน”

“มะ…เมย์ไม่ได้มีแฟนค่ะ เมย์แค่…เอ่อ…ออกไปกับเพื่อนๆมา”

“หึ!” อามีนาผลักร่างของน้องสาวออกจนเมริษาเกือบล้ม แต่โชคดีที่คว้าราวบันไดไว้ได้ทัน “แกปิดฉันได้ไม่นานหรอกเมษา ยังไงฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าแกแอบมีแฟน”

“ถ้าเมย์จะมีจริงๆมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่”

“เกี่ยวสิ!” ประโยคนั้นทำให้อามีนาถึงกับปรี๊ดแตกทันที “อย่าลืมนะว่าแกที่ยังมีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน!”

“แต่พี่หลอกอาร์เธอร์ เงินทั้งหมดที่พี่เอามาอุ้มบริษัทก็คือเงินของอาร์เธอร์”

“ทำไม! แกโกรธหรอที่อาร์เธอร์ชอบฉันแทนที่จะชอบแก” นิ้วเรียวของอามีนาจิ้มเข้าไปที่หน้าผากของน้องสาว “ฉันดูออกว่าแกชอบอาร์เธอร์”

“ไม่ เมย์ไม่ได้ชอบอาร์เธอร์  พี่นั้นแหละทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง พี่ไปหลอกเงินอาร์เธอร์มากมายขนาดนั้น ไม่คิดบ้างหรอว่าคนอื่นจะเดือดร้อน”

“ก็ไอ้หมอนั่นเต็มใจให้ฉันเอง มันก็โง่ไม่ต่างจากแกหรอก” อามีนายักไหลอย่างไม่แยแสกับเรื่องที่เคยทำเพราะอาร์เธอร์โง่เองที่ยอมทุ่มเทให้ทุกอย่าง โดยที่หล่อนไม่เคยจริงใจเลยด้วยซ้ำ “คนโง่ก็ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด…จำเอาไว้!”

“แล้วอาร์เธอร์เอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน พี่เคยนึกถึงเรื่องนี้หรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นมรดกพ่อกับแม่มันมั้ง แล้วแกจะไปคิดมากทำไม ไอ้หมอนั่นมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ถ้ามันอยากกลับมาทวงคืนจริงๆ ป่านนี้มันคงมาแล้ว” อามีนาแสยะยิ้มด้วยความสะใจ “โกรธใช่ไหมที่ฉันแย่งผู้ชายของแกไป”

“เมย์บอกแล้วไงว่าไม่ได้ชอบอาร์เธอร์” 

“หึ! ช่วยไม่ได้นะเมษา ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงโง่ๆอย่างแกหรอก อย่างมากก็เป็นได้แค่ของเล่นขั้นเวลาเท่านั้นแหละ” อามีนาปล่อยร่างของน้องสาวให้เป็นอิสระแล้วผลักให้ออกห่างจากตัว “จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากคุยกับพวกคนโง่นานๆ มันเสียเวลา”