11 ไสหัวออกไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!

เมริษาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติกลับคืนมาหลังจากยืนอยู่หน้าห้องของอีริค หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงเข้าไปได้อย่างง่ายดาย เธอตัดสินใจดีแล้วว่าจะขอคุยกับเขาด้วยเหตุผลเป็นครั้งสุดท้าย หากเขาจะจบกับเธอจริงๆ อย่างน้อยก็ขอให้จากกันด้วยดีจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน

ก็อก!ก็อก!...

กระทั่งเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ตามมาอีกทำไม!”

“คะ…คือว่าเมย์อยากมาคุยกับพี่อีกครั้ง”

ดวงตาคมกริบของอีริคปรายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจริดเท้า เธออยู่ในสภาพสะบักสะบอม มีแผลถลอกทั่วตัว แต่ที่หนักที่สุดก็น่าจะเป็นที่หัวเข่าทั้งสองของซึ่งมีเลือดไหลลงมาเป็นทาง ไม่คิดว่าเธอจะตามมาหาเขาในสภาพนี้

“จะคุยอะไรอีก แค่นี้ยังชัดเจนไม่พออีกหรอ” อีริคจิ๊ปากด้วยสีหน้าค่อนไปทางหงุดหงิด

“เมย์คิดว่ามันเร็วเกินไป เมย์ยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด จู่ๆพี่ก็ทิ้งเมย์ไปแบบนี้ อย่างน้อยก็น่าจะบอกสักคำว่าเมย์ผิดอะไร”

“ฉันว่ามันไม่ได้เร็วเกินไปหรอกเพราะฉันคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ใครจะไปทนอยู่กับผู้หญิงจืดชืดได้นานขนาดนั้น ฉันก็มีสเปค มีคนที่ชอบอยู่ในใจเหมือนกัน” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร

“พะ…พี่หมายความว่ายังไง”

“น้ำพริกถ้วยเดิม กินนานๆก็น่าเบื่อเหมือนกัน ยังไงก็สู้อาหารรสเผ็ดจัดจ้านไม่ได้หรอก” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้ายั่วยุเมื่ออีกฝ่ายกำลังแสดงท่าทีเกรี้ยวโกรธ “เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันหมายความว่าอะไร”

“เมย์ยอมรับว่าเป็นผู้หญิงจืดชืด แต่หนึ่งสิ่งที่เมย์ไม่เคยทำก็คือการนอกใจ!” ความโกรธกำลังทำให้ร่างของเธอสั่นเทิ้มอีกครั้งเหมือนกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้ที่โดนอีกฝ่ายดูถูก “ที่เมย์ตามมาหาพี่เพราะเมย์อยากให้เราสองคนจบกันด้วยดี อย่างน้อยเราสองคนก็เคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกัน”

เมริษากำลังสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ คล้ายหัวใจถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่เธอก็ต้องข่มทรมานนี้เอาไว้เพราะอยากเคลียร์กับเขาให้มันจบๆ

ในเมื่อรักมาถึงทางตัน เธอก็จะไม่ฝืนใจใครอีกต่อไป

…อย่างน้อยก็ขอให้นึกถึงช่วงเวลาดีๆที่เคยทำร่วมกันบ้าง

“สำหรับฉัน....ไม่เคยมีช่วงเวลาดีๆเลยด้วยซ้ำ เพราะอะไรรู้ไหม” ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา “…เพราะฉันไม่ได้รักเธอตั้งแต่แรก”

“วะ…ว่าไงนะ”

“ฉันไม่ได้รักเธอ ไม่เคยรักและจะไม่มีวันรักเด็ดขาด ได้ยินชัดเต็มสองหูหรือยัง”

“ฮึก! ถ้าไม่ได้รักกันตั้งแต่แรกแล้วมาทำแบบนี้ทำไม”

“เพื่อความสะใจไง รู้แบบนี้แล้วก็รีบไสหัวไปจากที่นี้ซะ รู้ไหมว่าเลือดชั่วๆของเธอมันกำลังจะหยดลงบนพื้นหน้าห้องของฉันแล้ว” เขาปรายตามองหยาดเลือดที่กำลังไหลลงมาตามเรียวขาด้วยสีหน้าขยะแขยง 

แต่ทันใดนั้นสิ่งที่ทำให้เมริษาจุกจนพูดไม่ออกส่งผลให้ร่างกายชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆว่าภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือเรื่องจริงใช่ไหม

แค่นี้เธอยังเจ็บไม่พอใช่ไหม 

“ใครมาหรอคะอีริค” 

หญิงสาวสวยแซ่บรายหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดเดรสสุดวาบหวิว เดินเข้ามาคล้องแขนของอีริคด้วยท่าทางสนิทสนม ก่อนจะปรายตามองมาที่เมริษาด้วยสีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตร 

“นะ….นี่มันอะไรกัน!” เมริษาที่ตอนนี้กำลังรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ทุกอย่างในหัวปั่นป่วนไปหมด 

ราวกับเข็มนับพันกำลังทิ่มแทงหัวใจ!

“ก็อย่างที่เห็น ฉันก็เป็นผู้ชายทั่วไป มีความรู้สึก มีความต้องการเหมือนกัน ไม่มีใครทนกินอารหารจืดชืดได้นานหรอก สุดท้ายก็ต้องกลับมาลองอาหารรสเผ็ดอยู่ดี”

“คะ…คนเลว!! คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณมีผู้หญิงคนนี้มานานแค่ไหนแล้ว!”

“ผู้หญิงคนนี้มาก่อนเธอนะเมริษา เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายมาทีหลัง”

“มะ…ไม่จริง! ฮึก! คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ทำกับฉันได้ยังไง เสียแรงที่ฉันรักและเชื่อใจคุณมาตลอด ไอ้คนเลว!!” เมริษาปรี่เข้าไปใช้สองมือทุบอกแกร่งด้วยความโกรธ แต่ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นผลักร่างออกและกำลังจะเงื้อมือตบ แต่พิมผกาและวาสิตาที่ตามขึ้นมาเพราะเห็นเพื่อนหายไปนาน วิ่งเข้ามาล็อคแขนของหล่อนเอาไว้

“กรี๊ดดด!!! ปล่อยนะนังผู้หญิงชั้นต่ำ”

“แกนั่นแหละชั้นต่ำ จะตบเพื่อนฉันหรอ” วาสิตาจิกผมของอีกฝ่าย ส่วนพิมผกาล็อคร่างที่กำลังดีดดิ้นเอาไว้ กระทั่งอีริคทนไม่ไหวดึงร่างของสาวสวยกลับคืนมาแล้วผลักวาสิตากับพิมผกาออก

“อย่ามากัดกันหน้าห้องฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะให้ลูกน้องมาลากตัวพวกเธอออกไป!” อีริคตวัดมองวาสิตาและพิมผกาด้วยสายตาไม่พอใจ และดูเหมือนว่าเขากำลังโกรธที่เมริษากับเพื่อนๆตามมาวุ่นวายถึงหน้าห้อง

“เมษา!” เพื่อนทั้งสองคนวิ่งเข้ามาดึงร่างของเมริษาเข้าไปสวมกอด ร่างเล็กอ่อนระทวยในอ้อมกอดทันทีราวกับกำลังหมดเรี่ยวแรง “เป็นอะไรหรือเปล่า เขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม”

“…” เมริษาที่ตอนนี้ราวกับในอกกำลังถูกบดขี้จนป่นปี้ เอาแต่ส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา 

พูดอะไรไม่ออก ทุกอย่างมันจุกอยู่ในอก

“เรากลับกันเถอะ ไม่ต้องแคร์คนเลวๆแบบนี้อีกแล้วแหละ ปล่อยให้เขาสมสู่กับผู้หญิงที่เขาลากมาจากซ่องเถอะ!” วาสิตาหันไปขึ้นเสียงใส่เพราะทนเห็นพฤติกรรมเลวๆของอีริคไม่ไหว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

“พวกเธอมาก็ดีเหมือนกัน รบกวนพาเพื่อนของเธอออกไปจากหน้าห้องของฉันที ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” ใบหน้าหล่อเหลามองตรง ไม่หันมาให้เสียสมาธิ ความเย็นชาของเขาคือตัวตนที่เมริษาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่คิดว่าเขาจะเย็นชาและไร้หัวใจได้ขนาดนี้ 

“ก็ได้ ฉันจะพาเพื่อนของฉันออกไปจากตรงนี้ แล้วคุณก็อย่ามายุ่งกับยัยเมษาอีกเด็ดขาด!”

“เหอะ! ฉันกลัวแต่เพื่อนของเธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายไม่ยอมจบ เพราะเรื่องนี้มันไม่มีวันจบลงง่ายๆหรอก” อีริคทิ้งประโยคปริศนา

“คุณหมายความว่ายังไง”

อีริคเมินคำถามของวาสิตาเพราะตอนนี้เขาไม่อยากให้เลือดชั่วๆของวรโชติเมธีมันมาหยดลงที่หน้าห้องของเขา 

“ฝากเธอสองคนดูแลเพื่อนให้ดี อย่าให้มาวุ่นวายฉันอีก ไม่อย่างนั้นพวกเธอทั้งสามคนได้หายไปจากโลกนี้แน่”

ปึ้ง!!

“ไปกันเถอะเมษา ผู้ชายเลวๆแบบนี้ไม่เหมาะกับคนดีๆอย่างเธอหรอก”

เมริษาถูกเพื่อนทั้งสองคนหิ้วปีกออกไปจากหน้าห้องของอีริค สภาพของเธอในตอนนี้นับว่าสะบักสะบอมทั้งกายและใจ

แค่คิดว่าอยากมาคุยเพราะอยากให้เรื่องนี้จบลงโดยที่ไม่ต้องเกลียดกัน กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอกำลังเกลียดเขา เกลียดการกระทำเลวๆที่ไม่เคยรับรู้มาก่อนว่าเขาแอบทำแบบนี้ลับหลัง

และภายหลังที่เมริษาถูกเพื่อนทั้งสองคนพาออกไป ร่างหนาของอีริคเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงโดยมีสาวสวยนั่งรออยู่ข้างใน หล่อนลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาสวมกอดร่างหนาจากทางด้านหลัง

“พวกมันไปแล้ว เราสองคนมาสนุกกันเถอะค่ะ”

“เธอกลับไปเถอะ” เขาหยิบเช็คออกมาเขียนแล้วยื่นให้หล่อน โดยที่ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวแต่อย่างใด 

“แต่เชอรี่ช่วยทำให้คุณผ่อนคลายได้นะคะ เผื่อว่าคุณรู้สึกเครียด” มือเล็กค่อยๆลูบไล้ตามมัดกล้ามเนื้อและกำลังจะเคลื่อนลงไปด้านล่าง แต่ก็ถูกมือใหญ่ปัดออก

“ฉันให้เวลาห้านาทีในการไสหัวออกไป ก่อนที่ฉันจะให้ลูกน้องมาลากตัวเธอออกไปทิ้ง”

“ก็ได้ งั้นเชอรี่กลับก่อนนะคะ แต่ถ้าคุณอีริครู้สึกเหงาหรือมีเรื่องเครียดเมื่อไหร่ โทรหาเชอรี่ได้เสมอนะคะ” ก่อนออกไปหล่อนไม่ลืมหยิบเช็คจำนวนหนึ่งแสนบาทติดตัวไปด้วย แต่ก็แอบเสียดายที่หล่อนไม่ได้ขึ้นเตียงกับเขา ผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนปราถนาอยากขึ้นเตียงด้วย

อีริคหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยความสบายใจที่ได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง ถึงวันนี้ยังทำไม่สำเร็จแต่อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้ความเคลื่อนไหวภายในบ้านหลังนั้น

“มันยังไม่จบหรอกเมริษา เธอกับฉันยังต้องเจอกันอีกยาว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนพาอาร์เธอร์ไปรู้จักกับนังสารเลวนั่น ป่านนี้น้องชายของฉันก็คงไม่ตาย ฉันเกลียดพวกเธอ เกลียดทั้งครอบครัว!!"