9.มอดไหม้

ซีโมนและเคาน์มาเอลมองหน้ากันไปมาเมื่อพวกเขาได้ยินคำกล่าวห้ามที่มันแปลกประหลาดเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องสตรีกันและไม่เคยแย่งสตรีกันด้วยแล้วทำไมวันนี้..

“ลูติน หากเจ้าจะเข้าไปทำความรู้จักกับเลดี้อแลงเราทั้งคู่ก็ไม่ได้จะขัดขวางหรือต่อว่าอะไรหรอกนะ หากเจ้าถูกใจสตรีผู้นั้นเราทั้งคู่ยินยอมถอยเพื่อให้เจ้าได้เข้าไปทำความรู้จักกับนางอยู่แล้ว”

เคาน์มาเอลกำลังกล่าวห้ามเพื่อไม่ให้สหายทั้งสองของเขามีปากเสียงกัน แต่ทว่าซีโมนไม่เคยเถียงชนะลูตินเลยสักครั้งอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นจะเรียกว่าสู้กันก็คงจะไม่ถูกต้องเท่าไหร่นัก

“ข้าไม่ได้จะเข้าไปหาเลดี้อแลง และพวกเจ้าก็ห้ามไปหานางด้วย..”

ลูตินสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นนั่นทำให้ซีโมนและมาเอลมองไปที่ลูตินอย่างไม่เข้าใจ

“นี่ลูติน เจ้าไม่ได้มีความคิดที่จะเข้าหานางเรื่องนั้นมันก็ปกติดีไม่มีใครไปว่าอะไรเจ้าหรอก แต่เจ้าไม่เข้าหานางแล้วมาห้ามพวกข้าสองคนอันนี้ผิดปกติแล้วล่ะ!”

มาเอลเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ เขากำลังมึนงงในท่าทีของสหายรักมากเหลือเกิน นี่หากไม่ติดว่าเราเป็นเพื่อนกันมาหลายสิบปี เขาไม่มีทางยินยอมฟังหมอนี่อย่างแน่นอน

“ข้ามีเหตุผลของข้า..”

ซีโมนยักไหล่

“เช่นนั้นแกรนด์ดยุคก็เชิญอยู่กับเหตุผลของแกรนด์ดยุคไปก็แล้วกันนะครับ เพราะว่าข้าจะออกไปหาสตรีที่กำลังพูดคุยกันทางด้านนั้น..”

เมื่อกล่าวจบซีโมนก็เดินออกไปในทันที เขาเองก็ไม่ได้รับปาก ลูตินสักหน่อยว่าจะไม่เข้าหาเลดี้อแลงน่ะ

“ข้าเองก็จะไปเหมือนกัน โต๊ะหลบมุมเช่นนี้ข้าทำใจนั่งลงไม่ลงหรอก เราจะต้องโดดเด่นเหมือนอย่างเคยสิลูติน..ข้าจะย้ายที่นั่ง..แล้วหากเจ้ายังไม่ยอมย้ายก็เชิญนั่นในมุมอับเช่นนี้ต่อไปเถิด”

เคาน์มาเอลเดินจากไปในทันที พร้อมกับส่งยิ้มให้สหายรัก ลูตินยังคงยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับปรายสายตาไปมองหน้าของเอโลอีส

เธอสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อน เรือนผมสีทองนั้นถูกเกล้าขึ้นไปไว้ด้านบนเพื่ออวดโชว์ลำคอเพรียวระหง บุรุษมากมายกำลังตบเท้าเข้าหาเพื่อกล่าวแนะนำตัวกับเอโลอีสอย่างบ้าคลั่ง อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงเวลาที่ผ่านมา..นางไม่ได้ออกงานสังคมสักเท่าไหร่ จึงทำให้การปรากฏตัวในวันนี้ของนางเป็นที่จับตามองของชายหนุ่มหลายๆคน

“เอโลอีสได้เวลาเข้าไปด้านในแล้วองค์หญิงกำลังจะเสด็จมา..”

ดวงตาคมของลูตินกำลังปรายตามองใบหน้าของบุรุษผู้เข้ามาใหม่

ราชเลขาคนใหม่ขององค์รัชทายาท เซอร์ดิโอแห่งลาเบน..มือของหมอนั่นกำลังโอบไหล่ของเอโลอีสอยู่ราวกับว่าเซอร์ลาเบนกำลังแสดงความเป็นเจ้าของเพื่อให้บุรุษอื่นยินยอมถอยออกไป..

ลูตินยกแก้วสุราขึ้นขึ้นมา ดวงตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่มือของเซอร์ลาเบนและความสนิทสนมของทั้งสองคน

เป็นแค่เพื่อนต้องโอบเอวกันด้วยอย่างนั้นหรือ? แล้วสายตาที่เซอร์ลาเบนมองเอโลอีสนั้นมันคืออะไรกัน เพื่อนที่ไหนมองกันด้วยสายตาหวานเชื่อมแบบนั้น

อา..หงุดหงิดชะมัดเลย

.

.

เลดี้เฟมกำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องดื่ม เธอกำลังลังเลว่าควรจะนำไวน์หรือว่าสุรารสร้อนแรงไปให้เอโลอีสดีนะ และทันใดนั้นเองก็มีมือเอื้อมมาหยิบไวน์ให้เธอ

“สวัสดีครับเลดี้เบนัว..วันดีๆ เช่นนี้เลดี้อย่าเมาดีกว่านะครับ เพราะวันนี้ข้าไม่ว่างไปส่งเจ้านะสิ”

เลดี้เฟมไม่ได้รับแก้วไวน์ที่เคาน์มาเอลส่งให้เธอ ตรงกันข้าม  เฟมกลับเอื้อมมือไปหยิบแก้วสุราขึ้นมา

“เรื่องนั้นคงไม่ต้องรบกวนท่านเคาน์หรอกค่ะ ข้ามีความสามารถมากพอ ต่อให้ไม่มีท่าน ข้าก็หาบุรุษหล่อเหลาเอวดีสักคนพากลับบ้านก็ได้”

เธอส่งยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาให้เขาก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นในทันที

“ข้าคิดว่าเลดี้เบนัวคงกำลังเข้าใจข้าผิด วันนี้ข้าไม่ได้เข้าหาเจ้าเพื่อต้องการรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆของเรา แต่ข้าเห็นว่าเลดี้เบนัวมากับเลดี้  อแลง..เพราะอย่างนั้นเจ้าช่วยแนะนำเลดี้อแลงให้ข้ารู้จักหน่อยได้ไหมครับ..”

ในชีวิตของเฟมนั้นมีหนึ่งอย่างที่ต่อให้เธอพยายามลบแค่ไหนแต่กลับไม่อาจลบออกไปได้เลย นั่นคือการก้าวเท้าที่ผิดพลาด..เธอก้าวเดินเข้าไปหากองไฟเช่นท่านเคาน์มาเอลเพียงเพราะต้องการความอบอุ่นในค่ำคืนที่เหน็บหนาว เธอคิดว่ากองไฟเช่นเขาจะให้ความอบอุ่นแก่แมลงที่ไร้เดียงสาอย่างเธอได้ เพราะอย่างนั้นเธอจึงโผบินเข้าไปโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะมอดไหม้หรือพังทลาย..เพื่อให้ได้ไออุ่นจากเขาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น..และสุดท้ายเธอพังทลาย มอดไหม้จนแหลกละเอียดเป็นผุยผง

สายตาที่อบอุ่นนั้นเขามีเอาไว้ให้สตรีทุกนาง อ้อมแขนที่แสนจะแข็งแกร่งของเขาไม่ได้มีเอาไว้ให้เธอเพียงผู้เดียว..ทุกอย่างมันหลอกลวงและ..เป็นเธอที่เข้าไปเล่นกับไฟเอง

“เอโลอีสไม่เหมาะกับท่านเคาน์หรอกค่ะ นางผุดผ่องมากเกินกว่าที่ท่านเคาน์จะกระทำให้นางแปดเปื้อน..อีกทั้งข้าไม่มีความคิดที่จะแนะนำบุรุษชั่วช้าให้สหายของข้ารู้จักหรอก”

เคาน์มาเอลหัวเราะออกมาเบาๆ

“เย็นชาจังเลยนะเลดี้เฟม ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ครั้งก่อนเก่าของเราหน่อยเหรอ หากคืนนั้นมันดีเจ้าก็ควรจะแบ่งปันความดีงามนั้นให้สหายรักของเจ้าบ้างสิ”

“...ซ่า!!”

สุราในมือของเลดี้เฟมถูกราดลงบนศีรษะของเคาน์มาเอลในทันที และเหตุการณ์นั้นทำให้เราทั้งคู่กลายเป็นจุดสนใจในงานนี้ไปโดยปริยาย

เอโลอีสที่กำลังยืนรอสหายรัก รีบวิ่งเข้ามาหาเลดี้เฟมในทันทีเมื่อเธอเห็นเหตุการณ์นั้น

“เฟม..เกิดอะไรขึ้นแล้วเจ้าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”

เลดี้เฟมส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับหลบสายตาของเพื่อนรักที่กำลังมองมา

“..คนเจ็บคือข้าต่างหากล่ะครับเลดี้ อแลง ไม่ทราบว่าเลดี้พอจะมีผ้าเช็ดหน้าให้ข้าบ้างรึเปล่า”

เอโลอีสไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เบื้องหน้าเท่าไหร่นัก แต่ทว่าเธอก็ยินยอมยื่นผ้าเช็ดหน้าของเธอให้กับบุรุษเบื้องหน้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในยามนี้ทุกสายตากำลังมองมาที่เฟมและกำลังตำหนิการกระทำของเฟมอย่างชัดเจน เธอรู้ว่าเพื่อนรักของเธอนั้นไม่มีทางทำอะไรที่ไร้เหตุผลหรอก แต่ถึงอย่างนั้น..เราไม่ควรทำให้งานวันเกิดขององค์หญิงเกิดเรื่อง

“ข้าขอโทษแทนเลดี้เฟมด้วยนะคะ หวังอย่างยิ่งว่าท่านเคาน์คงจะไม่โกรธ”

เคาน์มาเอลแสยะยิ้ม

“ข้าไม่โกรธหรอกครับ หากเลดี้เข้าไปช่วยข้าเช็ดคราบสุราพวกนี้ออกน่ะ”

เฟมหันมองหน้าของเคาน์มาเอลด้วยแววตาเดือดดาล

“แค่สุรามันไม่เพียงพอที่จะทำให้ท่านเคาน์มีสติอย่างนั้นสินะคะ เช่นนั้นครั้งหน้าข้าจะนำน้ำกรดมาด้วยเผื่อว่าท่านเคาน์จะคิดได้บ้างว่าคำใดควรพูดแล้วคำใดไม่ควรพูดออกมา”