10.ตัดสินใจแล้ว

“ท่านซีโมนครับดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับท่านเคาน์..”

ซีโมนกลอกตามองบนก่อนที่เขาจะส่งยิ้มให้สตรีที่อยู่ใต้ร่าง

“ดูเหมือนว่าสหายของข้าจะก่อเรื่องแล้วละครับเลดี้..เอาไว้ครั้งหน้าเลดี้ไปหาข้าที่งานเลี้ยงหน้ากากก็แล้วกันนะครับ รับรองได้เลยว่าข้าจะมาสานต่อในเรื่องที่เราทำค้างเอาไว้”

เลดี้ผู้นั้นพยักหน้าเบาๆ ด้วยความรู้สึกเขินอาย ก่อนที่ซีโมนจะโยนผ้าห่มเพื่อปกคลุมร่างกายของเธอเอาไว้ เขารีบสวมชุดในทันที ถึงแม้ว่าในใจของซีโมนจะเดือดดาลมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่คิดโกรธเคืองเจ้าเพื่อนตัวแสบของเขาหรอกนะ

“รีบพาข้าไป”

ข้ารับใช้รีบเดินนำท่านซีโมนไปยังห้องโถงจัดเลี้ยง โชคยังดีที่ตรงส่วนนี้คือโซนอาหารและเครื่องดื่มจึงทำให้มีคนไม่มากที่อยู่ที่นี่และคนพวกนั้นกำลังมองดูเรื่องน่าสนใจ..

เขาเดินเข้าไปใกล้ก็พบกับมาเอลที่ตัวเปียกไปด้วยสุรา  ซีโมนมองซ้ายมองขวาก็พบกับเลดี้อแลงและเลดี้เบนัวที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของมาเอล..

นี่อย่าบอกนะว่ามาเอลกับเลดี้เบนัวมีเรื่องกันอีกแล้วน่ะ..นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองคนมีปากเสียงกัน แต่ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยวะเนี่ย แถมยังเป็นตอนที่เขาเข้าด้ายเข้าเข็มอีกต่างหาก!

“ใจเย็นๆ กันก่อนนะครับทุกท่าน..สวัสดีครับเลดี้เบนัว เลดี้   อแลง..หากให้เดาสหายของข้าคงสร้างความเดือดร้อนให้เลดี้ทั้งสองอีกแล้วใช่ไหมครับ”

เขาเดินเข้ามาเพื่อดับไฟโกรธของเลดี้เบนัวด้วยรอยยิ้ม

“ช่วยเก็บเพื่อนของท่านเอาไว้ให้ดีหน่อยสิคะ อีกทั้งเขาควรมีความคิดมากกว่านี้จะได้รู้ว่าสิ่งใดควรกระทำและไม่ควรกระทำ”

ซีโมนรีบจับแขนของมาเอลเอาไว้ในทันที เขาส่งยิ้มให้เลดี้ทั้งสองก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ข้าขออภัยแทนเพื่อนของข้าด้วยนะครับ ไหนๆ วันนี้เราทุกคนก็เข้ามาที่นี่เพื่อจะสนุกสนานไปกับงานเลี้ยง ขอให้เรื่องวุ่นวายจบลงที่ตรงนี้เถอะนะครับ..”

สายตาของซีโมนกำลังจ้องมองไปที่เลดี้อแลง มองไกลๆว่าสวยแล้วเมื่อมามองใกล้ๆ เช่นนี้บอกได้คำเดียวว่างดงามจนแทบลืมหายใจ หมู่มวลดอกไม้ในสวนด้านหลังพลันพากันสิ้นสีไปหมด เมื่อเลดี้อแลงยืนอยู่ตรงนี้..

“ข้าเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันค่ะ ขอบคุณท่าน..ที่ช่วยเหลือ”

“อา..ข้าเสียมารยาทไปแล้วสินะครับ ข้ามีนามว่าซีโมน..เรียกแค่ชื่อของข้าก็พอแล้วครับ”

เอโลอีสส่งยิ้มให้ท่านซีโมนตามมารยาทก่อนที่เธอจะถูกเฟมลากออกไปจากตรงนี้

“บุรุษสองคนนั้นหากเป็นไปได้ก็อยู่ให้ห่างมากที่สุดเลยนะ  เอโลอีส พวกเขาเป็นพวกที่มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นนั่นแหละ”

เอโลอีสจับมือพร้อมกับลูบหลังของเฟมเอาไว้เพื่อบอกกล่าวให้เพื่อนของเธอใจเย็นลงหน่อย

“ข้าเข้าใจแล้ว..ว่าแต่เจ้าเถอะ เอาสุราไปราดลงบนศีรษะของท่านเคาน์ได้อย่างไรกัน จะโกรธแค่ไหนก็ไม่ควรกระทำเช่นนั้นนะเฟม”

เฟมไม่อยากพูดถึงสาเหตุที่เธอเอาสุราราดหัวของหมอนั่นให้  เอโลอีสฟังเพราะมันอาจจะทำให้เพื่อนของเธอไม่สบายใจเอาเปล่าๆ

“อือ..ข้าจะไม่ทำเช่นนั้นอีกแล้ว เรากลับเข้าไปในงานกันเถอะ..”

เอโลอีสรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยกับบรรยากาศในงานเลี้ยง เธอไม่ค่อยชอบที่ต้องฉีกยิ้มปลอมๆให้กับบุรุษที่เข้ามาหาทักทายเท่าไหร่นัก

“เจ้าเข้าไปก่อนเถอะ ข้าขออยู่ตรงนี้อีกหน่อย”

เฟมเข้าใจดีว่าเอโลอีสที่พึ่งจะเข้ามาร่วมงานเลี้ยงใหญ่ๆ เช่นนี้เป็นครั้งแรกคงไม่ชินกับบุรุษที่เข้ามาหา

“เอาแบบนั้นก็ได้ เช่นนั้นข้าจะเข้าไปก่อนนะ”

เอโลอีสพยักหน้า

“อย่าไปทะเลาะกับใครอีกล่ะ!”

เฟมหัวเราะเบาๆ กับคำเตือนนั้น

“รู้แล้วน่า”

เมื่อเฟมเดินจากไปเอโลอีสก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ด้านในสวน เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา เธออยากมาที่นี่เพราะอยากมาดูฉากน่าประทับใจที่นางเอกและพระเอกของเรื่องพบเจอกันแต่ทว่าดูเหมือนมันจะยุ่งยากมากไปหน่อยเพราะเธอไม่สามารถปลีกตัวออกจากชายหนุ่มที่เดินเข้ามาแนะนำตัวได้เลย..งานเลี้ยงนี่ไม่สนุกเหมือนที่คิดเอาไว้เลยแฮะ

เอโลอีสหลับตาลงช้าๆ เธอกำลังคิดถึงช่วงเวลาที่เธอใช้มันไปกับท่านลูเซียน..

นี่คืออาการของคนคิดถึงใช่ไหมนะ

“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ”

อาจจะเพราะเมื่อวานเราอยู่ด้วยกันนานมากยิ่งขึ้น นั่นจึงทำให้เธอจำเสียงนี้ได้อย่างแม่นยำ เอโลอีสลุกขึ้นในทันทีด้วยความตกใจ เธอขบเม้มริมฝีปากไปมาก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา..

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ? หรือว่าข้ากำลังฝันไป”

ท่าทีดีใจที่ได้พบเจอเขานี้มันคืออะไรกันนะ..ลูตินโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังราวกับอยากให้ทุกความกังวลของเธอนั้นจางหายไป

“ข้าติดสินบนทหารองครักษ์นิดหน่อยเพื่อให้พวกเขายินยอมปล่อยข้าเข้ามา..เมื่อคืนข้านอนไม่หลับเลยครับ อาจจะเพราะว่าข้านอนคิดเรื่องของเลดี้ทั้งคืนเลย..”

เธอโอบเอวของเขาเอาไว้แน่น ฝ่ามือของเขาค่อยๆ ลูบไล้ที่สะโพกของเธอเบาๆ สัมผัสนั้นช่างแผ่วเบาแต่กลับให้เธอรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่ลึกซึ้ง

“ข้านั่งคิดและนอนคิดทั้งคืนว่าเลดี้ผู้งดงามของข้านั้นคงโดดเด่นที่สุดในงานวันนี้ และเหล่าบุรุษมากมายก็คงตบเท้าเข้ามาแนะนำตัวกับท่าน..ในความคิดของข้านั้นมีความกังวลอยู่มากมายว่าจะมีบุรุษที่หล่อเหลาและร่ำรวยมากกว่าข้า มาแนะนำตัวกับเลดี้รึเปล่านะ..แล้วในช่วงเวลาที่เลดี้พบเจอชายหนุ่มพวกนั้นท่านจะลืมข้าไปรึเปล่า..”

ในใจของลูตินมีคำถามมากมายว่าเขา..ทำไปทำไมกัน เขาเปลี่ยนชุดพร้อมกับใช้พลังเวทเปลี่ยนสีของดวงตาแล้วเดินเข้ามาหาเธอด้วยเหตุผลแบบไหนกันแน่..

แต่เหตุผลเหล่านั้นก็คงมาจากที่เขายังไม่ได้ร่างกายของเธอ เขาคิดว่าในช่วงเวลาเช่นนี้เธอคงหวั่นไหวมากเป็นพิเศษเพราะอย่างนั้นในบางทีดวงใจที่แข็งแกร่งของเธออาจจะยินยอมพังทลายลงไปเพื่อเขาก็เป็นได้

“...จริงอยู่ที่อาจจะมีบุรุษมากมายเข้ามาแนะนำตัวกับข้า แต่ทว่าข้าไม่ได้สนใจใครเลยค่ะ”

เอโลอีสอยากจะบอกออกไปเหลือเกินว่าในใจของเธอมีแค่เขาเท่านั้น

“อา..แบบนั้นเองสินะครับ เช่นนั้นอยากจะกลับเลยไหมครับข้าจะไปส่ง”

ในระหว่างที่ลูตินกำลังจับมือของเอโออีสเพื่อจะเดินไปที่ด้านหน้าพระราชวัง แต่เธอกลับฉุดรั้งข้อมือของเขาเอาไว้

เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าพบเจอกันครั้งถัดไปเธอจะ..อยู่กับเขาทั้งคืนให้ได้!

“ข้าคิดว่าคืนนี้ข้าอยากจะอยู่กับท่านลูเซียนค่ะ”

คำตอบนั้นถูกกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ..และคำตอบนั้นเองที่ทำให้ริมฝีปากของลูตินแสยะยิ้มออกมา