5.ยังรอ

อา..ถ้อยคำที่อีกฝ่ายกล่าวออกมานั้นมันช่างเย็นชาและไร้เยื่อไยสิ้นดี จะว่าไปแล้วนั่นคือแกรนด์ดยุคอองดรีไม่ใช่หรือ..ชายผู้ร่ำรวยที่สุดในจักรวรรดิ ตัวร้ายของนิยายเรื่องนี้ และเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้นางเอกของเรื่องต้องพบเจอกับความยากลำบาก

แกรนด์ดยุคผู้ไม่เคยมีความรักให้ใคร..เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางเอกของเรื่องด้วย ในความรู้สึกของท่านแกรนด์ดยุคมีเพียงความรู้สึกอยากเอาชนะพระเอกของเรื่องนี้เท่านั้นเอง

หมอนี่เป็นตัวร้ายที่ธงดำปี๋แบบสุดๆ เลย..อยากได้เพราะแค่อยากเอาชนะ ไม่ได้รัก..นั่นนางเอกนะโว้ยไม่ใช่สิ่งของที่แค่อยากครอบครองเอาไว้ก็แย่งมาน่ะ

ในตัวนิยายบรรยายเอาไว้ถึงความหล่อเหลาของท่านแกรนด์ดยุคได้อย่างชัดเจน จุดเด่นของเขานั้นคือดวงตาที่มีสองสี..ที่เหมือนสุนัขไซบีเรียอะไรแบบนั้น คุณนักเขียนบรรยายเอาไว้ว่านั่นคือจุดด่างพร้อยที่กลับกลายมาเป็นจุดเด่นบนใบหน้า เพราะมันทำให้เขาดูลึกลับและน่าค้นหา

เอโลอีสถอนหายใจเบาๆ คนแบบนั้นเธอไม่ควรไปยุ่งด้วยเลย จากนี้เธอต้องระวังให้มากหากเจอคนที่มีดวงตาคนละสีจะต้องหลีกหนีให้ไกลไปเลย!

“ทำไมกันคะ..ทั้งๆ ที่ข้ารักท่านมากมายขนาดนี้แท้ๆ แต่ท่านกลับเหยียบย่ำความรักของข้า..”

ลูตินเริ่มรู้สึกรำคาญแล้วละสิ สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการต้องมานั่งอธิบายเรื่องราวเดิมๆ ซ้ำๆ ซากๆ

“ระหว่างเรามันไม่เคยมีความรักมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว..เป็นเจ้าที่ทึกทักและคาดหวังไปเอง ข้าดูเหมือนบุรุษที่รักเจ้าอย่างนั้นหรือ? หากเจ้าไม่หยุดเพียงเท่านี้อย่าหาว่าข้าไม่เตือนก็แล้วกัน..”

สิ้นเสียงนั้นเอโลอีสก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ในทุกจังหวะที่ฝีเท้าคู่หนึ่งกำลังเดินจากไปอย่างไร้ความลังเล เสียงร้องไห้ของสตรีผู้นั้นก็ดังขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

“....”

ความรักมันไม่ได้มีแค่ด้านเดียวอย่างนั้นสินะ แน่นอนว่าหากความรักนั้นสมหวัง คนสองคนก็คงจะมีความสุขมากแต่ทว่าหากความรักนั้นผิดหวังดังเช่นที่สตรีผู้นี้กำลังอ้อนวอนร้องขอความรักจากท่านแกรนด์ ดยุค..มันก็คงจะต้องเจ็บปวดมากเช่นกัน

ให้ตายสิเรื่องความรักของชนชั้นสูงมันช่างน่าปวดหัวยิ่งนัก..เช่นนั้นวันนี้เธอรีบไปที่งานเลี้ยงหน้ากากเร็วหน่อยน่าจะดีกว่า

ไปหาท่านลูเซียนที่สุดแสนจะธรรมดาของเธอ จริงสิ..เอโลอีสคิดว่าเธอควรกลับบ้านไปเพื่อนำเงินติดตัวออกมาให้มากหน่อยจะดีกว่า บางทีเงินที่มากมายของเธออาจจะช่วยให้ท่านลูเซียนมีชีวิตที่ดีขึ้นก็ได้

..............

“การเป็นแกรนด์ดยุคก็ไม่ง่ายเหมือนกันแฮะ วันนี้ก็มีสตรีมาร่ำร้องวิงวอนขอความรักของเจ้าอีกแล้วอย่างนั้นหรือลูติน”

ซีโมนเอ่ยถามในขณะที่เขากำลังเทสุราใส่แก้ว ชีวิตประจำวันของบุรุษเช่นเขานั้นก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากหาความสุขมาใส่ตัวเท่านั้น เพราะเกิดและเติบโตมาบน กองเงินและกองทอง เขาจึงไม่ต้องกังวลในเรื่องงานหรือว่าเรื่องเงิน

กับลูตินเองก็เช่นกัน พวกเราคือเพื่อนรักตั้งแต่วัยเด็ก ลูตินเป็นแกรนด์ดยุคที่ไม่ค่อยได้มีงานทำเท่าไหร่นัก อาจเพราะว่าหมอนี่ไม่ได้เป็นเจ้าของแกรนด์ดัชชี แต่ดันเป็นเจ้าของจักรวรรดินี้แทนนะสิ เพราะลูตินเป็นพระอนุชาที่องค์จักรพรรดิทรงรักมาก พระองค์จึงพระราชทานที่ดินและคฤหาสน์มากมายแก่แกรนด์ดยุคอองดรี ที่ดินกว่าครึ่งของจักรวรรดิแห่งนี้คือที่ดินที่มีเจ้าของเป็นแกรนด์ดยุคอองดรีทั้งนั้น

“ทำไมพวกนางถึงไม่เข้าใจกันนะว่าข้าไม่สามารถรักพวกนางได้ ข้าดีเลิศและหล่อเหลามากถึงเพียงนี้จะไปเป็นของสตรีผู้เดียวมันน่าเสียดายมากเกินไป..”

ลูตินกล่าวคำน่าหมั่นไส้นั้นออกมาด้วยรอยยิ้มระรื่น เขามองหน้าซีโมนก่อนจะหยิบแก้วสุราขึ้นมาดื่ม

“เหอะ! ข้าขอให้เจ้ามั่นหน้าเช่นนั้นได้ตลอดก็แล้วกันลูติน พูดเอาไว้อย่างดีแต่ถึงเวลาจริงๆ ไปตกหลุมรักแม่ห่านขาวผู้ใสซื่อมันจะน่าอายเอานะ”

ลูตินกลั้วหัวเราะในลำคอ

“ไม่มีทางหรอกซีโมน ห่านขาวจะทำอะไรข้าได้เพราะขนาดหงส์ขาวยังทำให้ข้าใจสั่นไม่ได้เลย..”

ซีโมนขมวดคิ้วในทันทีเมื่อเห็นสหายรักกำลังหยิบหน้ากากสีม่วงขึ้นมา

“นั่นมันอะไรกันลูติน..เจ้าไม่เคยสวมใส่หน้ากากสีม่วงเลยสักครั้ง เจ้าไม่เคยมีนัดมาก่อนด้วย..แสดงว่าแม่หงส์ขาวคนเมื่อวานคงทำให้หัวใจที่ตายด้านของแกรนด์ยดุคมัน..มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งใช่ไหม”

ลูตินไม่ได้สนใจคำกล่าวของซีโมนเขาสวมหน้ากากสีม่วงพร้อมกับสวมเสื้อคลุมเก่าๆ นั่นอีกครั้ง

“ลงทุนไปหน่อยไหม..หรือว่าที่เจ้าพยายามเช่นนี้เพราะแม่หงส์ขาวผู้นั้นยังไม่ยินยอมขึ้นเตียงกับแกรนด์ดยุคอย่างนั้นหรือ..เอาดีๆลูติน มีสตรีที่ปฏิเสธเจ้าด้วยรึไง ข้าชักจะอยากเห็นหน้า..”

ซีโมนเงียบลงในทันทีที่เขาพบเจอแววตาเย็นชาของลูตินที่มองมา

“ข้าบอกไปแล้วซีโมนว่าอย่ามายุ่งกับสตรีผู้นั้น อีกทั้งข้าชอบช่วงเวลาที่ได้ออกล่าเช่นนี้..เพราะหากได้มากง่ายๆ มันก็ไม่สนุกนะสิ”

ซีโมนไม่อยากจะพูดอะไรมาก เขาแค่ยกแก้วสุราขึ้นมาดื่มก่อนจะปรายสายตามองลงไปยังชั้นล่าง เขามองเห็นแม่หงส์ขาวของลูตินที่กำลังมองซ้ายทีขวาทีราวกับว่านางกำลังมองหาใคร

“เช่นนั้นก็รีบลงไปสิ เหยื่อของเจ้ามานู่นแล้วลูติน”

ลูตินหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อมองลงไปยังชั้นล่าง..ก่อนที่มุมปากของเขาจะแสยะยิ้ม

การลงไปเร็วเกิน..มันอาจจะเป็นการบอกกล่าวเป็นนัยๆ ว่าเขากำลังสนใจเธออยู่..และในใจของเอโลอีสคงจะดีใจมากๆ ที่มันเป็นเช่นนั้น

เลดี้เอโลอีสแห่งตระกูลอแลง ดรุณีน้อยที่เกิดมาจากความรักของบิดาและมารดา แต่ไหนแต่ไรนางไม่ค่อยได้ปรากฏตัวในแวดวงสังคมสักเท่าไหร่นัก ทำให้ไม่ค่อยมีใครรู้จักชื่อและใบหน้าของนาง อีกทั้งนางยังห่วงชื่อเสียงของตัวเองเป็นที่สุด

แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือ..สตรีที่ให้ความสำคัญต่อชื่อเสียงของตัวเองมากขนาดนั้น ทำไมนางถึงมาปรากฏตัวในงานเลี้ยงที่แสนโสมมนี้ได้ล่ะ

“.....”

เอโลอีสนั่งรอท่านลูเซียนมาแล้วกว่าสองชั่วโมงและนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย เธอกำลังไม่มั่นใจว่าควรจะรอเขาต่อไปหรือว่าควรจะกลับไปก่อน..ในบางทีวันนี้ท่านลูเซียนอาจจะไม่สะดวกมาที่นี่ก็ได้ หรือไม่เขาก็คง..ไม่ได้สนใจเธอถึงขนาดนั้น

ให้ตายสินี่มันไม่ง่ายเลยนะที่จะทำใจเพื่อยอมรับความผิดหวังน่ะ รักครั้งแรกของเธอก็..แห้วแล้วเหรอเนี่ย

“..ขออภัยด้วยนะครับเลดี้ที่ข้ามาช้า พอดีว่าวันนี้ข้าต้องทำงานล่วงเวลา..ดีจังเลยนะครับที่ท่านยังรอข้าน่ะ”