4.แล้วพบกัน

เอโลอีสปรายสายตาไปจ้องมองใบหน้าของท่านลูเซียน ดูเหมือนว่าเขาจะอายุมากกว่าเธอหลายปีมากทีเดียว เพราะการแสดงออกของเขามันดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่

“วันนี้ข้าช่างโชคดียิ่งนักที่ตัดสินใจกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพราะว่ามันทำให้ข้าได้พบเจอกับเลดี้..”

เธอหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยกแก้วสุราขึ้นมาดื่ม ในระหว่างที่เอโลอีสกำลังดื่มสุราในแก้วนั้น สายตาของลูตินก็จับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเธอที่กำลังเผยอออก..

ช่างเป็นสตรีที่สามารถทำให้จุดเดือดของเขามันต่ำลงอย่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

“ข้าเองก็เช่นกันค่ะ แต่ว่านี่ดึกมาแล้วเพราะอย่างนั้นในวันนี้ข้าคงจะต้องขอตัวกลับก่อน..”

นี่คงเป็นการจากลาที่น่าเสียดายมากทีเดียว

“พรุ่งนี้เลดี้จะมาที่นี่อีกไหมครับ”

เอโลอีสครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่เธอจะตอบเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนยินดี

“หากการมาที่นี่ทำให้ข้าได้พบเจอท่านลูเซียน แน่นอนว่าข้าจะมาที่นี่อีกแน่นอนค่ะ”

ลูตินเอื้อมมือไปจับมือของเอโลอิสเอาไว้ เรานั่งอยู่ตรงข้ามกัน..นั่นจึงทำให้เขาโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตที่ด้านหลังฝ่ามือของเธออย่างช้าๆ

“เช่นนั้นข้าจะรอคอยการพบกันครั้งต่อไปของเรานะครับ”

อา..ความหล่อของเขามันกระแทกตาจนตาแทบบอด อีกทั้งในยามนี้เธอไม่ได้สวมหน้ากากอยู่อีกต่างหาก เอโลอีสมั่นใจว่าใบหน้าของเธอมันคงจะขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อไปทั่วทั้งใบหน้าแน่ๆ

“ค่ะ..แล้วก็ข้าไม่อยากให้ท่านคิดมากแต่ทว่านำเงินนี่ติดตัวเอาไว้นะคะ..ค่าอาหารในมื้อนี้ข้าจะจ่ายเอง เอาไว้มื้อหน้าท่านค่อยเป็นคนจ่าย..ลาก่อนนะคะท่านลูเซียน”

เธอกล่าวคำอำลาพร้อมกับส่งมอบเหรียญทองใส่มือของเขาเอาไว้จนหมดกระเป๋า บอกตามตรงว่าชีวิตนี้เธออยากจะทำเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว..อยากจะเป็นอาเจ้สายเปย์ที่ช่วยเหลือหนุ่มๆ ที่เดือดร้อน..

“..อา..ให้ตายสิ”

เอโลอีสเดินออกไปนานมากแล้วแต่ทว่าลูตินยังไม่ลุกไปไหน เขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับมองเหรียญทองในมือ

“น่ารักอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ด้วยสินะ”

“นี่มันอะไรกันลูติน แฟชั้นใหม่งั้นเรอะ หรือว่าที่คฤหาสน์อองดรีขาดแคลนจนเจ้าต้องสวมเสื้อที่ทั้งเก่าและราคาถูกขนาดนี้”

เคาน์มาเอลเดินเข้ามาทักทายด้วยเสียงหัวเราะ เขามองดูเพื่อนรักที่ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ควรจะเป็นสักเท่าไหร่

“..บางทีชีวิตของบุรุษที่ร่ำรวยที่สุดในจักรวรรดิมันก็น่าเบื่อ ข้าอยากเป็นชายหนุ่มจนๆ บ้างไม่ได้รึไง”

มาเอลขมวดคิ้ว

“นี่เจ้า..ถูกแม่มดหรือว่าหมอผีทำของใส่รึไง ให้ตายสิเสียเวลาชะมัด ข้าลงไปด้านล่างดีกว่าวันนี้ข้าตั้งใจว่าจะหาสตรีที่น่ารักๆ ไปนอนกอดให้หายหนาว..ไปด้วยกันรึเปล่าแกรนด์ดยุค”

ลูตินยังคงมองเหรียญทองในมือ มุมปากของเขายกสูงขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“ไม่ล่ะ วันนี้ข้าอยากจะพักสักหน่อย..ข้ากลับก่อนนะมาเอล”

มาเอลไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยจริงๆ ว่าบุรุษที่เขาเห็นอยู่นั้นคือแกรนด์ดยุคอองดรีน่ะ นั่นใช่ลูตินเพื่อนของเขาจริงๆ งั้นเรอะ!

“ทำไมลูตินกลับไวจังเลยล่ะมาเอล”

ซีโมนเดินเข้ามาทักทายเขา แน่นอนว่าที่ข้างกายของซีโมนนั้นคือสตรีงามผู้หนึ่งที่กำลังอิงแอบแนบซบกันมา

“ไม่รู้สิ..สงสัยผีเข้าละมั้ง”

เพื่อนของเขาไม่เคยกลับเร็ว ลูตินน่ะนอนคนเดียวไม่หลับหรอกหากไม่มีสตรีสักสองนางมาอยู่เคียงข้างน่ะ..วันนี้หมอนั่นก็คงมีนัดที่ไหนสักแห่งละมั้ง..

................

“เป็นอย่างไรบ้างเอโลอีส เมื่อคืนนี้เจ้าได้พบเจอกับชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจเต้นแรงรึยัง”

เลดี้เฟมเอ่ยถามเธอในขณะที่เราทั้งคู่กำลังอยู่ในงานเลี้ยงน้ำชาของเลดี้ดามอง สตรีที่เป็นผู้นำในแวดวงสังคมชนชั้นสูงและ..นี่คือนางร้ายของนิยายเรื่องนี่ล่ะ เมื่อคืนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะกลับดึกมากแค่ไหนแต่ทว่าเมื่อถึงรุ่งเช้าเธอก็จะต้องตื่นขึ้นมาเพื่อให้สาวใช้จัดการแต่งกายที่เหมาะสม เพื่อมาเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาในวันนี้

“ก็..ดี ข้าพบเจอกับบุรุษที่ทำให้หัวใจเต้นแรงแทบบ้าแล้ว และคืนนี้เรานัดพบกันอีกครั้ง..”

เลดี้เฟมยกมือขึ้นมาปิดปากพร้อมกับอมยิ้ม

“ในช่วงเวลาที่ชีวิตของเราเปล่งประกายมากที่สุด สิ่งที่ต้องกระทำคือการ..ทำตามความต้องการของเราให้มากที่สุด เพราะเมื่อใดก็ตามที่เจ้าหรือว่าข้าต้องแต่งงาน เมื่อนั้นแหละที่แม้แต่จะนั่งรถม้าออกมาในย่านการค้ายังต้องขออนุญาตสามีเลย..ฉะนั้นแล้วในยามนี้อยากทำอะไรก็ทำไปเลยเอโลอีส รักครั้งแรกมันสวยงามมากในทุกครั้งที่นึกถึงเลยล่ะ”

แต่มันก็เจ็บเจียนตายเหมือนกันเมื่อความรู้สึกมันหมดลง..แต่เรื่องนั้นต่อให้เธอบอกกล่าวออกไปอย่างไรเอโลอีสก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะอย่างนั้นให้เพื่อนของเธอไปพบเจอกับตัวเองน่าจะดีกว่า

“อื้อ! ข้าเองก็ตั้งใจจะใช้ชีวิตแบบนั้นเหมือนกัน”

ออกไปใช้ชีวิตให้เต็มที่ ตามแบบที่ตัวเองเลือก..ว่าแต่นี่เธอสมกับเป็นตัวประกอบจริงๆ ด้วยสินะ เพราะว่าตัวเอกของเรื่องทั้งหมดกำลังกระจุกตัวอยู่ด้านใน แต่นี่ก็ดีแล้วที่เธอไม่ต้องไปพัวพันกับเรื่องยุ่งยากอย่างเนื้อเรื่องหลักในนิยายน่ะ

“เอโลอีสเดี๋ยวข้ามานะ..พอดีว่าข้ามีนัดน่ะ คืนนี้เจอกันที่เดิมนะเพื่อนรัก”

เธอพยักหน้าพร้อมกับโบกมือเพื่อเป็นการกล่าวลาสหายรัก เฟมนั้นมีคนรักมากมายในแบบที่..นับไม่ถ้วนและไม่ซ้ำหน้า แต่เรื่องนั้นเธอไม่ได้ติดขัดอะไรเลย เพราะความชอบของแต่ละคนมันไม่เหมือนกันนี่

เอโลอีสขยับร่างกายเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเอนหลังเพื่อพิงกับผนังพิงด้านหลัง จะว่าไปแล้วเพราะเธอต้องตื่นตั้งแต่เช้าก็เลยรู้สึกง่วงนิดหน่อยเหมือนกันแฮะ

“จะตัดความสัมพันธ์ทั้งอย่างนี้เลยหรือคะท่านแกรนด์ดยุค!!”

ในขณะที่เอโลอีสกำลังอยากจะนอนสักงีบ แต่ดันมีเสียงของสตรีที่กำลังคร่ำครวญดังขึ้นมา

“นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียวเจ้าก็คิดทึกทักว่าข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นแกรนด์ดัชเชสแล้วอย่างนั้นหรือ..ช่างไม่รู้สึกประมาณตน”

โอ้โห..ด่าได้เจ็บชะมัดเลย ไม่มีผู้ชายดีๆ ที่ไหนลดคุณค่าของสตรีขนาดนั้นหรอกนะ แสดงว่าแกรนด์ดยุคผู้นั้นคงชั่วช้ามากจริงๆ

“แต่ว่าข้า..รักท่านนะคะ ข้าจะรักท่าน แกรนด์ดยุคมากเลยนะคะ!! ข้าไม่ขอเป็นแกรนด์ดัชเชสของท่านก็ได้ แค่ให้ท่านกลับมาคบหากับข้าอีกครั้งหนึ่งก็พอแล้วค่ะ ได้โปรด..กลับมากอดข้าอีกครั้ง”

เอโลอีสก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อมองมือของตัวเอง เธอรู้สึกสงสารสตรีผู้นั้นอยู่เหมือนกันแต่ว่า..นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอเพราะอย่างนั้นจะยื่นมือเข้าไปยุ่งมันก็..

“ไม่มีการกลับไปอีกแล้วล่ะ เจ้าเองก็รู้กฎของข้าดีว่าสตรีที่ข้าทอดทิ้งไปแล้ว ข้าไม่มีวันหันกลับไปมองอีกแล้ว ให้ความสัมพันธ์ของเรามันจบลงแค่นี้เถอะ อย่ามายุ่งเกี่ยวกับข้าอีก!!”