บทที่ 3

“อ้ายมีงานต้องทำ ปะ…ปล่อยอ้ายไปเถอะนะคะ” ท่าทีคุกคามของเขาไม่ได้ทำให้เธอกลัวก็จริง แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้เพราะไม่รู้แน่ใจว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ทำไมถึงดูโกรธกันนักกับเรื่องแค่นี้

“พี่จะปล่อยถ้าอ้ายสัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ทำแบบนี้อีก ตกลงไหมครับ” นั่นดูเหมือนจะไม่ใช่คำขอร้องเลยสักนิด เพราะดูเหมือนว่าเขาจะยังคงปักหลักอยู่อย่างนี้ไปอีกนาน หากว่าไม่ได้คำตอบที่ถูกใจ

“กะ…ก็ได้ค่ะ”

“พูดว่าอ้ายสัญญาด้วยสิ” คนถูกสั่งแอบชักสีหน้าเบาๆ หากแต่แทนที่อีกคนจะหงุดหงิด เขากลับมีความสุขที่ได้เห็นอีกมุมของน้องน้อย ที่ดูเหมือนจะแอบมีมุมดื้อเงียบอยู่กับเขาบ้างเหมือนกัน

“อ้ายสัญญาค่ะ พอใจคุณหนึ่งรึยังคะ” คนพอใจพยักหน้ารับก่อนจะทำในสิ่งที่ทำให้อีกคนหัวใจสั่นรัว จนแทบจะเป็นล้มลมพับไป

“พอใจครับ พี่จะถือว่าอ้ายสัญญากับพี่แล้วนะ และนี่คือรางวัลที่พี่จะมอบให้เด็กดี” มันคือจูบเบาๆ ที่ข้างแก้มก่อนที่เขาจะผละออกแล้วเดินผิวปากจากไปอย่างอารมณ์ดี

ทิ้งให้คนที่เพิ่งจะสูญเสีย ‘จูบแรก’ ยืนแน่นิ่งตกใจเพียงลำพัง!

หลังจากวันนั้น วันที่ถูกหลานชายเจ้าของบ้านขโมยจูบที่แก้มไปอย่างเอาแต่ใจ มธุรสก็ไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกเลย เธอรู้มาจากคนอื่นๆ ว่าวัชระกำลังจะขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารบริษัทคนใหม่แทนคุณท่านที่เตรียมจะวางมือเพราะอายุที่มากขึ้น มันเลยทำให้เขายุ่งตลอดวันจนไม่มีเวลามาหาเรื่องแกล้งให้เธอใจสั่นเล่นเหมือนทุกที หญิงสาวจึงสบโอกาสนี้ตั้งใจอ่านหนังสือสอบ เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายสำหรับนักศึกษามหาลัยอย่างเธอแล้ว เธออยากตั้งใจทำให้มันออกมาดีที่สุดเพื่อที่ว่าคนส่งเสียให้เธอเรียนจะได้รู้สึกภาคภูมิใจ

“เทอมสุดท้ายแล้วใช่ไหม แล้วนี่คิดเอาไว้บ้างหรือยังว่าสอบเสร็จแล้วจะไปฝึกงานที่ไหน” คำถามที่ดังขึ้นจากผู้มีพระคุณทำให้คนที่กำลังตั้งอกตั้งใจบีบนวดให้ท่านอยู่ ต้องเงยหน้าขึ้นก่อนจะเอ่ยตอบ

“อ้ายตั้งใจจะไปฝึกงานที่บริษัทพ่อของเพื่อนสนิทค่ะคุณท่าน” มยุรี หรือลูกตาลคือเพื่อนรักหนึ่งเดียวของเธอ หากไม่ได้อีกฝ่ายช่วยเธอเองก็คิดไม่ตกเหมือนกันว่าจะมีวันนี้รึเปล่า อย่างที่รู้กันดีว่าอีกฝ่ายนั้นเรียนเก่ง อีกทั้งยังมีน้ำใจคอยแบ่งปันอะไรหลายๆ อย่างมาให้กันโดยไม่ถือตัวเลยสักนิดเรื่องที่ต้องมีเพื่อนเป็นแค่ลูกคนใช้อย่างเธอ

ต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ ที่พอได้รู้ความจริงต่างก็ค่อยๆ พากันตีตัวออกห่างทำราวกับว่าเธอกับพวกเขานั้นอยู่กันคนละโลกไม่มีผิด

“ฉันก็ว่าดีนะ อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อน” หญิงสาวยิ้มรับในคำนั้น เธอไม่กล้าพอที่จะไปฝึกงานตามลำพัง อย่างน้อยถ้ามีเพื่อนไปด้วยมันก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจไม่น้อยโดยเฉพาะเพื่อนที่เก่งไปหมดอย่างมยุรี

“แต่ผมว่าไม่ดีครับคุณย่า!”

ทว่าเสียงเข้มของใครบางคนกลับดังขึ้นขัดจังหวะ ก่อนร่างสูงโปร่งในชุดสูทดูภูมิฐานจะค่อยๆ เดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผู้เป็นย่าด้วยท่าทีปกติ

“อะไรที่เราว่าไม่ดี”

“บริษัทของเราก็มี ไม่เห็นต้องให้อ้ายไปฝึกที่อื่นเลยนี่ครับ อีกอย่างตอนนี้ผมเองก็อยากได้ผู้ช่วยเพิ่มสักคน ถ้าคุณย่าไม่ว่าอะไร ผมอยากจะขอแรงอ้ายให้ไปช่วยงานสักหน่อยได้ไหมครับ” คำบอกเล่านั้นทำให้คนฟังรู้สึกกลัว กลัวว่าคุณท่านจะตอบตกลงซึ่งก็เป็นตามนั้น