บทย่อ
“อย่าให้เห็น! ว่าเที่ยวไปส่งยิ้มหวานให้คนนั้นคนนี่แบบเมื่อเช้าอีก!” คำสั่งของเขานั้นช่างเอาแต่ใจและดูไม่มีเหตุผลเสียเหลือเกิน ตัวก็ตัวเธอ รอยยิ้มนั่นก็ของเธอ แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมาสั่งกัน! “อ้ายขอเหตุผลได้ไหมคะ” อย่างน้อยๆ ก่อนที่จะตอบตกลงหรือปฏิเสธกลับไปเธอก็ควรรู้ก่อนว่าเพราะอะไรเธอถึงไม่มีสิทธิ์ยิ้มให้คนอื่นในเมื่อรอยยิ้มนั้นเป็นของเธอ และเธอมีสิทธิ์เลือกว่าจะส่งมันให้กับใครคนไหนก็ได้ตราบเท่าที่ใจเธอต้องการ “อยากได้คำตอบเหรอเดือนอ้าย…ได้! นี่ไงคำตอบฉัน!” สิ้นเสียง…ริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมาอย่างจาบจ้วง ทำให้มธุรสดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง ตกลงจนเนื้อตัวสั่นเพราะไม่คิดว่าเขาจะคว้าตัวเข้าจูบเอาดื้อๆ แบบนี้แต่เรี่ยวแรงของเธอหรือจะสู้เรี่ยวแรงมันมหาศาลของเขาได้ สุดท้ายเธอก็ทำได้แต่ดิ้นเร้าๆ อยู่ในอ้อมกอดของจอมมาร ในขณะที่เขาระดมจูบกันอย่างรุนแรงป่าเถื่อน ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ จูบที่รุนแรงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเรียกร้องตามแรงอารมณ์อย่างช้าๆ วัชระรู้ดีว่าไม่ควรทำแบบนี้ในห้องทำงานของตัวเอง แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้ในเมื่อตอนนี้ความหวงที่มันกำลังครอบงำจิตใจอยู่เหนือทุกสิ่ง มันเกิดขึ้นตั้งแต่วันแรกที่เขาเผลอสบตาคู่สวยคู่นี้เข้า จากนั้นเขาก็ไม่อาจถอนสายตาไปจากเธอได้เลย ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน
บทนำ
บทนำ
ข่าวการหมั้นหมายระหว่างสองทายาทยักษ์ใหญ่แพร่กระจายไปทั่วสื่อต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือพิมพ์ นิตยสารชื่อดัง หรือแม้แต่ข่าวสั้นก็ยังไม่วายพูดถึงงานแต่งงานที่แสนยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ ภาพคู่ของบ่าวสาวที่ยืนยิ้มต้อนรับแขกที่หน้างานอยู่ในขณะนี้นั้นต่างเป็นภาพที่ใครต่อใครต่างก็พากันอิจฉาเมื่อได้เห็น จะมีก็แต่คนในไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ ว่าเบื้องหลังของงานแต่งงานในวันนี้มีความโศกเศร้าเกิดขึ้น ความโศกเศร้าที่มาพร้อมกับความเสียสละของใครบางคน
ใครบางคนที่ได้แต่มองดูภาพนั้นผ่านทางทีวีอยู่ในห้องเช่าหลังเล็กทั้งน้ำตา มันเจ็บเมื่อคิดว่าตนที่อยู่ข้างๆ เขานั้นไม่ใช่ตัวเอง
แต่ก็ต้องยอมรับความจริง
“อ้ายขอให้พี่หนึ่งกับคุณมิ้มมีความสุข ต้องมีความสุขให้มากๆ นะคะ ฮึก! อ้ายขอโทษ…” หญิงสาวเอ่ยอวยพรคนทั้งคู่ทั้งน้ำตา นาทีนี้เธอหวังแต่เพียงอยากให้เขาคนนั้นมีความสุขให้มากๆ
มีความสุขให้สมกับความเสียสละอันยิ่งใหญ่ของเธอ
ลาก่อนค่ะ…พี่หนึ่งของอ้าย

