บทที่ 9

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบพร่า ดึงแขนเรียวเสลาฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง ขณะที่ตัวเขานั้นขยับยืนอยู่ชิดขอบเตียง ทำให้เจ้าหนูตัวโตอวดเด่นอยู่ตรงหน้าของไปรยาพอดิบพอดี เธอหลับตาแน่น ไม่กล้ามองสิ่งนั้นแบบตรงๆ จนกระทั่งเขาบอก

“อมให้พี่สิ” แค่คิดวินธัยก็แทบครางออกมาแล้ว

“พี่วิน!” ดวงตากลมโตตื่นตระหนกสุดขีด

“ไม่ต้องกังวล มันเป็นเรื่องธรรมดามาก”

“แต่ปริม...ปริมทำไม่เป็น”

“อ้าปาก อมมันไว้ข้างใน ขยับขึ้นลงช้าๆ แล้วใช้ลิ้น อา...เชื่อเถอะว่าสัญชาติญาณจะสอนปริมเอง” เขาพูดเพียงแค่นั้นแล้วดึงมือเล็กให้กอบกุมลงบนท่อนเอ็นอุ่นจัดจนเกือบร้อน พาเธอลูบไล้ทำความคุ้นเคยกับตัวตนของเขา ก่อนจะรั้งศีรษะเธอมาใกล้ๆ เพื่อนำพาสิ่งนั้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มชื้น

“อืม...ปริม”

เมื่อไปรยาเริ่มขยับศีรษะช้าๆ ตามการควบคุมของเขา ชายหนุ่มก็แหงนใบหน้าขึ้นแล้วครางฮือในลำคอ ลิ้นเล็กเริ่มแตะลงบนส่วนปลายที่บวมเป่ง ดูดดุนเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำเอาเจ้าของร่างใหญ่กำยำถึงกับสะท้านเยือก ความไร้เดียงสาของเธอทำให้เขาเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหวเลยทีเดียว

ไปรยาทิ้งความเก้อเขินไปจนหมดสิ้น เมื่อรู้สึกเสียววาบตรงหน้าท้องและต่ำลงไปที่กลางลำตัว ส่วนที่อ่อนไหวยามนี้ฉ่ำลื่น อารมณ์พรึงเพริดจนลืมสิ้นทุกความถูกผิด ปากนุ่มอมแท่งอุ่นเอาไว้ ก่อนจะตวัดลิ้นน้อยไล้เล็มราวกับว่ามันคือไอศกรีมแท่งรสเลิศ มือหนาของวินธัยลูบเบาๆ บนศีรษะเล็ก ควบคุมจังหวะรุกเร้าของหญิงสาวให้เป็นไปตามที่ปรารถนา ก่อนจะเลื่อนมือต่ำลงไปเพื่อบีบเคล้นอกอิ่มนุ่มหยุ่น

ร่างบางเสียวซ่าน และยิ่งทวีคูณมากขึ้นเมื่อชายหนุ่มดันเธอให้นอนราบลงบนเตียง รีบร้อนแยกแย้มเรียวขาเพื่อใช้นิ้วบดขยี้ดอกไม้กลางกายให้ฉ่ำเยิ้มพร้อมรับการโรมรัน

เขามองพินิจใบหน้าสวยหวาน ห้วงอารมณ์หวามไหวทำให้พวงแก้มเธอแดงเรื่อ ดวงตาปรือเยิ้มพร้อมกับเผยอริมฝีปากครางเบาๆ อย่างไม่อาจสะกดกลั้นได้ไหว

ยิ่งมอง วินธัยก็ยิ่งเกิดอารมณ์ เขาสอดนิ้วผ่านเข้าไปในช่องทางรักอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ ชักนิ้วเข้าออกช้าๆ ไปรยาเกร็งสะท้านตัวแข็งทื่อ เมื่อความไม่คุ้นเคยชำแรกผ่านมาข้างใน เจ็บเล็กน้อยและเสียดเสียวอย่างประหลาด

ไม่อยากคิดเลยว่าทันทีที่ความใหญ่โตของชายหนุ่มเริ่มทำหน้าที่ของมัน ความบอบบางของจุดนั้นจะรับได้ไหวหรือไม่

“ครางออกมาสิปริม”

วินธัยเอ่ยบอกขณะมองจังหวะที่นิ้วเรียวผลุบเข้าผลุบออกในตัวเธอ เขาขบกรามแน่น แก่นกายกระตุกตื่นตัวจนปวดร้าว

ที่ผ่านมาหลับนอนกับผู้หญิงมาทุกประเภท แต่ไม่เคยมีใครเลยที่กระตุ้นความดิบเถื่อนในกายเขาได้รุนแรงเท่ากับไปรยา นั่นคงเป็นเพราะส่วนลึกในหัวใจเขายังคงรู้สึกดีๆ กับเธออยู่เสมอ

“อ๊ะ! พี่...พี่วิน”

เสียงหวานเปล่งเรียกดังลั่น สะโพกหยัดขึ้นไขว่คว้าหาการปลดปล่อย ชายหนุ่มเร่งจังหวะขึ้นอีกนิด พาให้ร่างบางสั่นกระตุกบีบรัดยามเสร็จสม

วินธัยหอบหายใจแรง ดึงนิ้วที่เปียกชื้นออกมาแล้วเลียมันช้าๆ สายตาจ้องมองคนที่นอนระทดระทวยอยู่บนเตียง เขากอบกุมเจ้าโลกที่ใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยทั่วไปไว้ รูดรึงขึ้นลงช้าๆ ขณะพาตัวเองแทรกเข้ามาระหว่างขาทั้งสองข้าง

ก๊อกๆๆ...

เสียงเคาะประตูถี่รัวทำให้วินธัยผงะถอยห่างด้วยความหัวเสีย เขายกมือขึ้นเสยผมไปด้ายหลัง ขบกรามกรอดและกำหมัดแน่นเหมือนพร้อมทำลายทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง โดยเฉพาะคนที่กล้าดีมาขัดจังหวะในช่วงเวลาที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอย่างนี้

“ห้ามลุกไปไหน...”

เขาสั่งเสียงเย็น ดวงตาทอประกายคุกคามเต็มที่ นั่นทำให้ไปรยาไม่กล้าพูดอะไร นอกจากพยักหน้ารับรู้คำสั่งนั้น

วินธัยสบถลั่นขณะก้าวยาวๆ ตรงไปคว้าเสื้อคลุมที่แขวนอยู่ตรงมุมห้องมาสวม ชายหนุ่มหันมามองคนที่กำลังดึงผ้าห่มคลุมกาย ชี้นิ้วเป็นเชิงกำชับให้เธอทำตามคำสั่ง ก่อนจะเดินไปยังประตูห้องแล้วกระชากมันเปิดออกอย่างฉุนเฉียว

“ใครตาย!” วินธัยเดือดดาลเต็มที่

“ขอประทานโทษครับ แต่ที่บ้านโทร.มาบอกว่าคุณฟ้าอาการทรุดหนัก เพิ่งถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลไปเมื่อครู่นี้เองครับ ไม่มีใครติดต่อคุณวินได้ ผมเลยต้องเสียมารยาทขึ้นมารายงานให้ทราบครับ”

“อะไรนะ!”