บทที่ 8

ประโยคนี้ตรงไปตรงมาจนไปรยาหน้าแดงก่ำไปถึงใบหู เธอกระดากอายอย่างประหลาด เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้จากปากของคนที่ครั้งหนึ่งเคยปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพบุรุษ

“ถ้าคุณต้องการตัวฉัน คุณต้องจ่ายห้าแสนบาท ไม่ใช่แสนเดียวตามที่ตกลงไว้”

“ได้สิ แค่ห้าแสน สบายมาก”

“นี่จะไม่คิดดูก่อนเลยเหรอคะ” เธออดถามไม่ได้

“คนมันอยากได้ ตอนนี้เท่าไรก็ยอมแลก”

“คุณนี่ไม่เคยเห็นคุณค่าใครเลยจริงๆ”

“เคยสิ ปริมไง...ปริมมีค่าสำหรับพี่มาก มากจนปล่อยให้อยู่ห่างจากชีวิตพี่ไม่ได้อีกแล้ว”

“ถ้าลูกเมียคุณมาได้ยินเข้า คงเสียใจน่าดูเลยนะคะ”

ไปรยาค่อนขอดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน แต่วินธัยแค่ยิ้มแล้วยักไหล่ ไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของเธอเลย

“ในเมื่อเราสองคนตกลงกันได้แล้ว งั้นก็...”

ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่า ขยับตัวเข้ามาประชิด แล้วไล้นิ้วไปบนแก้มนุ่มลากลงมาถึงกรามได้รูป

ไปรยาไม่กล้าพอที่จะมองสบตา ใครจะคิดเล่าว่าวันหนึ่งจะต้องมาขายตัวให้กับอดีตคนรัก เธอทั้งอายทั้งรู้สึกไร้ค่า แต่ในเมื่อมันเป็นทางเลือกเดียวที่จะหาเงินไปผ่าตัดให้กับพี่สาวได้ เธอก็ต้องทำมันต่อไปอย่างอดสู

“ยิ่งเป็นสาวก็ยิ่งสวยนะไปรยา หน้าหวานละมุนละไม มองเท่าไรก็ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ”

เขาเรียกด้วยชื่อจริง เลื่อนมือลงมาแตะที่ไหล่บอบบาง ก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดแน่น จนดูเหมือนเธอแทบจมหายเข้าไปในตัวเขา

แค่กอด แต่กลับทำให้หัวใจแห้งผากของไปรยาชุ่มชื้นขึ้นมาอย่างไร้คำอธิบาย เธอหลับตาลง ผิวเนื้อเปลือยเปล่าของเขานั้นช่างอบอุ่นปลอดภัย ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา แม้จะบอกตัวเองว่าโกรธเกลียดเขา แต่เธอก็ยังคิดถึงเขามากเช่นกัน

“คิดถึงเหลือเกิน”

เขาพึมพำในตอนที่ก้มหน้าลงมาจูบเบาๆ ที่ข้างแก้ม ราวกับว่าได้ยินความคิดของเธอ

“คุณ...”

“พี่วิน เรียกพี่เหมือนอย่างที่เคยเรียก ไม่งั้นปริมอาจจะเดือดร้อนเอาได้” นั่นไม่ใช่คำขู่ เพราะน้ำเสียงของชายหนุ่มอ่อนโยนเหลือเกิน น่าแปลกที่มันทำให้คนฟังคล้อยตามอย่างง่ายดาย

“พี่วิน”

“ดีมากสาวน้อย คืนนี้ทำตัวให้น่ารัก แล้วปริมจะได้รับสิ่งที่คุ้มค่าที่สุด พี่สัญญา”

“หมายถึง...” ไปรยาขยับจะถาม

“เดี๋ยวก็รู้” แต่เขาไม่ยอมเสียเวลาอธิบายอะไรทั้งนั้นในเวลาที่มีค่าแบบนี้

หัวใจของไปรยากระตุกวาบ เมื่อจู่ๆ เขาก็อุ้มเธอขึ้นเพื่อพาไปนอนลงบนเตียง แสงสีส้มจากโคมไฟคงสว่างไม่พอ เขาถึงได้เดินไปกดเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้นอีกดวง แต่ก็ไม่ได้จ้ามากเสียจนแสบตา แค่ทำให้สามารถมองเห็นกันและกันได้อย่างชัดเจนเท่านั้น

ไปรยาสะท้านเฮือกเมื่อมือแข็งแรงอุ่นจัดของวินธัย เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกไปจากตัวเธอจนปราศจากอาภรณ์ในที่สุด ชายหนุ่มทำกับตัวเองแบบเดียวกัน ปล่อยให้ความเป็นชายชูชันเป็นอิสระชัดเต็มต่อสายตาของคนที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง ความใหญ่โตของบุรุษเพศทำให้หญิงสาวหนีบขาชิดกันด้วยความหวาดกลัว

“ทำตัวสบายๆ ไม่ต้องเกร็ง พี่ไม่ยอมให้ครั้งแรกของปริมต้องกลายเป็นประสบการณ์แย่ๆ แน่นอน”

“ปริมคิดว่าห้าแสนคงไม่คุ้มค่าแล้ว”

เธอทำใจกล้าต่อรองต่อไปอีก น่าแปลกที่เขาไม่ได้แสดงความฉุนเฉียวออกมาเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับยิ้มกว้างจนเห็นแนวฟันขาวสะอาดเรียงตัวเป็นระเบียบ

“พี่จะจ่ายให้หนึ่งล้าน ถ้าปริมทำตามที่พี่ต้องการ”

“หนะ...หนึ่งล้านเลยเหรอคะ!”

เธอแทบพูดไม่ออก เงินจำนวนมากขนาดนั้น ทำให้เธอสามารถย้ายตัวพี่สาวไปผ่าตัดในโรงพยาบาลเอกชนได้อย่างสบายๆ เลยทีเดียว

“ใช่ เงินล้านเดียวไม่ได้ทำให้พี่เดือดร้อนอะไร ถ้าปริมทำให้พี่พอใจได้ พี่ยินดีจ่าย”

เขาพูดไปและไล่มองสัดส่วนอวบอัดของเธอไปด้วย ยามนี้หัวใจเต้นแรงราวกับเพิ่งเผชิญกับการขึ้นสังเวียนสวาทเป็นครั้งแรก อยากสอดแทรกท่อนเนื้ออวบอุ่นเข้าหาแอ่งนุ่มใจแทบขาด อยากกดสะโพกตักตวงความสุขจากกลางกายสาวให้สาแก่ใจ

แต่ก็ทำได้แค่ในความคิดเท่านั้น เพราะเขาคงไม่โง่ทำให้เธอเจ็บจนฝังใจไปตลอดชีวิตแน่

“ปริม...ทำไม่เป็นค่ะ” ในที่สุดเธอก็เอ่ยออกมา

“อย่ากังวลเลย พี่จะสอนให้ปริมเอง”