บทที่ 7

ร่างบางคลานลงจากเตียง เสื้อผ้าของเธอหล่นเกลื่อนอยู่บนพื้นหน้าห้องน้ำ จึงไม่รีรอที่จะวิ่งตรงไปคว้ามันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้วรีบเปิดประตูผลุบหายเข้าไปแต่งตัว ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะไปจากที่นี่ให้ได้ ข้อตกลงทุกอย่างที่ทำไว้กับพัชรี ถือเสียว่าเป็นโมฆะ

วินธัยลุกขึ้นจากพื้นพร้อมรอยยิ้ม เขาไม่ได้แปลกใจเลยที่ไปรยามีท่าทีต่อต้าน เมื่อห้าปีก่อนตอนที่คบกันในฐานะคนรัก เขาเป็นฝ่ายทรยศต่อความรักของเธอเอง...

ตอนนั้นไปรยาอายุเพิ่งจะสิบเก้าปี ดูน่ารักอ่อนหวานจนยากที่จะหักห้ามใจ เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกพบ พยายามตามจีบจนกระทั่งเธอใจอ่อนยอมตกลงคบหากันนานถึงสามปี ทำให้เธอไว้วางใจสารพัด ก่อนจะทำลายทุกอย่างลงด้วยความคิดโง่ๆ ของตัวเขาเอง

ตอนนี้ผ่านมานานถึงห้าปี จากสาวน้อยนักศึกษาวัยละอ่อนปีเติบโตเป็นหญิงสาวสวยสง่าสมวัย เธอทำงานอยู่ในบริษัททัวร์แห่งหนึ่งซึ่งเขาเพิ่งเทคโอเวอร์มาได้เมื่อสัปดาห์ก่อน และจงใจปล่อยข่าวลือว่าจะปลดพนักงานเก่าออกทั้งหมด เธอจึงจำเป็นต้องหาช่องทางทำเงินใหม่ที่รวดเร็วทันใจ เนื่องจากต้องรักษาอาการป่วยของพี่สาวเพียงคนเดียว

เธออยู่ในภาวะที่ไม่มีทางเลือกมากนัก เมื่อจู่ๆ มีคนมาทาบทามงานนี้ให้ แรกทีเดียวก็โมโหและออกปากปฏิเสธทันที แต่พอได้คิดทบทวน กอปรกับถูกสถานการณ์บีบบังคับ เธอจึงตอบตกลงในที่สุด

“ออกมาคุยกันก่อนปริม” เขาเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ เอ่ยด้วยสุ้มเสียงราบเรียบใจเย็น

“ไม่ค่ะ! ปริมจะไปจากที่นี่” เสียงใสตะโกนตอบกลับมา

“ถ้าพี่ไม่ให้คนไปส่ง ปริมก็ไม่มีทางไปจากที่นี่ได้หรอก ลืมไปแล้วเหรอว่าแถวนี้มีแต่ป่าเขารอบด้าน ไม่กลัวโดนลากไปข่มขืนตายหรือไง”

“ปริมขอไปตายดีกว่าต้องทนอยู่ที่นี่”

“แน่ใจนะว่าคิดก่อนพูดแล้ว แบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า พี่สาวตัวเองนอนป่วยใกล้ตายอยู่โรงพยาบาล แทนที่จะมาตกลงกันดีๆ กลับโวยวายเหมือนเด็กๆ ไม่อยากได้เงินไปจ่ายค่าผ่าตัดเหรอ” ประโยคที่เต็มไปด้วยถ้อยคำตำหนิติเตียน ทำเอาไปรยาจุกแน่นในลำคอจนพูดไม่ออก

วินธัยไม่มีสิทธิ์มาต่อว่าเธอ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาพูดถูกทุกอย่าง เธอปล่อยให้ความโกรธเกลียดมาบดบังเหตุผลสำคัญในการมาที่นี่ไปจนหมดสิ้น แต่จะให้นอนพลีกายให้ผู้ชายอย่างวินธัย เธอขอเลือกมอบพรหมจรรย์ที่หวงแหนให้ตาแก่ลงพุงหื่นกามคนอื่นเสียยังดีกว่า

ดีกว่าจริงๆ น่ะเหรอ?

โธ่! ไม่มีทางเด็ดขาด...เธอคงขยะแขยงตัวเองไปจนวันตาย หากคิดในแง่ดี คิดแบบไม่ต้องสวยหรูมากนัก การขายตัวให้วินธัยอาจจะทำให้เธอรู้สึกรังเกียจตัวเองน้อยลง เพราะอย่างน้อยเขาก็เคยเป็นคนที่เธอรักมาก แล้วก็มีรูปร่างหน้าตาที่สมบูรณ์แบบพอที่จะได้เป็นคนแรกในชีวิตห่วยๆ ของเธอ

ที่สำคัญเขาดูอยากได้เธอจนตัวสั่น!

ก็ดี...ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เธอก็ควรใช้โอกาสนี้ต่อรองข้อตกลงระหว่างกันเสียใหม่ เธอจะเรียกร้องค่าตัวเพิ่มให้สมกับที่ต้องแลกด้วยเรือนร่าง ค่อนข้างมั่นใจด้วยว่าผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว แต่ยังหลงใหลรสกามไม่เลิกอย่างวินธัย ต้องยินดีตอบตกลงแน่

วินธัยกำลังจะเคาะประตูอีกครั้ง แต่มือหนาชะงักค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อไปรยาดึงประตูเปิดออกมาเสียก่อน เธอสวมเสื้อผ้าคืนให้ตัวเองครบทุกชิ้นแล้ว นั่นทำให้ชายหนุ่มมองอย่างเบื่อหน่าย เพราะรู้ว่าสุดท้ายเธอก็ต้องเสียเวลาถอดมันออกทั้งหมดอยู่ดี

“พี่วิน...ไม่สิ คุณวินอยากตกลงกับฉันใช่ไหมคะ ถ้าใช่ เราจะได้เริ่มคุยกันให้มันจบๆ เสียที”

เธอมองหน้าเขา ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าวินธัยหล่อเหลาขึ้นกว่าเดิมมาก มากจนหัวใจเธอเต้นรัวตลอดเวลาที่มองสบตากัน

“ใช่ เพราะให้ตายพี่ก็ไม่มีทางปล่อยปริมไป แล้วอีกอย่าง...ไม่ต้องเรียกพี่ว่าคุณ ทำเหมือนคนไม่คุ้นเคยไปได้”

“คนเคยคุ้นกับคนคุ้นเคย มันต่างกันค่ะ ฉันสะดวกใจจะเรียกคุณว่าคุณวินมากกว่า”

“เอาเถอะ มีอะไรจะพูดก็ว่ามา พี่อยากนอนกับปริมจนแทบขาดใจแล้ว”