บทที่ 6

ชายหนุ่มรินเหล้าและกระดกจนหมดแก้วอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปยืนชิดตรงขอบเตียง กวาดสายตามองร่างงามแล้วใบหน้าก็ยิ่งร้อนผ่าว เลือดในกายสูบฉีดลงไปรวมอยู่ตรงกลางลำตัว ทำให้ความเป็นชายเหยียดขยายดันกางเกงจนมองเห็นว่ามันโป่งนูนใหญ่โตแค่ไหน

มือหนาบรรจงปลดกระดุมออกทีละเม็ด โยนเสื้อเชิ้ตราคาแพงไปบนพื้นอย่างไม่ไยดี สวมเพียงแค่กางเกงติดกาย แม้ในห้องนี้จะเปิดเครื่องปรับอากาศจนเย็นฉ่ำ แต่มันไม่ได้ช่วยให้เนื้อตัวของเขารุ่มร้อนน้อยลงเลยสักนิด

วินธัยขยับไปนอนข้างไปรยาอย่างแนบชิด มองดูทรวงอกอิ่มเต็มนั่นด้วยความปรารถนา อดไม่ได้ที่จะไล้นิ่วไปบนยอดถันสีอ่อน มันทำให้แก่นกายชายเต้นตุบจนปวดร้าว แต่เขาไม่สน มือหนาบีบเคล้นอกอวบเบาๆ และหายใจแรงขึ้นทุกขณะในตอนที่เลื่อนมือผ่านหน้าท้องแบนราบลงไปสัมผัสกับกลีบงามอวบอูมตรงกลางกาย

“อา...”

วินธัยหลับตาลงและครางด้วยความพอใจ ปลายนิ้วเรียวบดบี้ถูไถตุ่มน้อยนั่นเบาๆ ลูบไล้จนอารมณ์กระเจิดกระเจิงไปหมด

เมื่อก่อนเขาโง่เองที่เอาแต่เฝ้ามองเธอ คอยหักห้ามใจไม่ให้แตะต้องเธอ แต่วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่มีความจำเป็นต้องปล่อยเธอไปไหนอีก ความเป็นสุภาพบุรุษและการเสียสละทำให้ชีวิตของเขามัวหมองมามากพอแล้ว

จากนี้ไป...ไปรยาจะไม่มีวันได้ห่างหายออกไปจากชีวิตของเขาอีกแล้ว

วินธัยเคลื่อนตัวต่ำลงไป ดันเรียวขางามให้แยกกว้างแล้วมองดูสิ่งสวยงามนั้นด้วยความชื่นชม สวยเหลือเกิน...ไปรยาสวยไปทั้งตัวในแบบที่หาที่ติไม่ได้ ถ้าคืนนี้คนที่ได้ครอบครองเธอไม่ใช่เขา แต่เป็นคนอื่น เขาจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองแน่

ชายหนุ่มก้มหน้ามาสู่กลางกาย ตวัดปลายลิ้นดูดดึงจุดเสียวจนคนที่หมดสติเริ่มครางเบาๆ ออกมา เธอไม่มีโอกาสได้ขัดขืนใดๆ ในตอนที่เขาผลักดันความต้องการในตัวเธอด้วยลิ้นอุ่นร้อนอันแสนร้ายกาจ

ไปรยาเบิกตาโพลง กำลังจะขยับตัวหนีและผลักไสชายหนุ่มออกไปให้ห่าง แต่เขายึดต้นขาเธอไว้แน่น โอ้โลมหลอกล่อด้วยการดูดดึงรัวเร็ว เนิ่นนาน ตะกละตะกลาม ทำเอาสาวที่อ่อนต่อโลกถึงกับระทดระทวย นอนหอบหายใจแรงและใบหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู สิ้นไร้เรี่ยวแรงที่จะต้านทานอีกต่อไป

“อ๊ะ! พะ...พี่วิน”

“อืม...”

วินธัยใช้ริมฝีปากช่ำชองปั่นป่วนความคิดของหญิงสาว ความเสียดเสียวเกิดขึ้นในช่องท้อง แปรเปลี่ยนเป็นคลื่นบีบรัดรุนแรง ก่อนที่จะคลายออกไปอย่างรวดเร็ว เธออ้าปากหอบหายใจ เหงื่อกาฬไหลซึมตามไรผม ความรู้สึกของการสุขสมนั้นช่างแสนมหัศจรรย์เหลือเกิน ซึ่งนั่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่สมองของเธอแยกแยะผิดถูกขึ้นมาได้อีกครั้ง

“หยุดนะคะ!” เจ้าของร่างบางรีบถดถอยหนี หนีบขาชิดกันและคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย ดวงตากลมโตจ้องมองอดีตคนรักด้วยความกรุ่นโกรธระคนอับอาย

“พอเสร็จแล้วก็ถีบหัวส่งเลยนะ”

คนตัวโตทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะเคลื่อนตัวมาคร่อมเหนือร่างบาง ทำให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ปริมจะกลับแล้ว ถอยไปค่ะ”

“ไม่ได้” เขาแย้งทันควัน

“ทำไมถึงจะกลับไม่ได้คะ”

“พี่ยังไม่ได้นอนกับปริมเลย ถ้ากลับไปตอนนี้ก็เท่ากับชวดเงินหนึ่งแสนนะ”

“ปริมไม่สนแล้ว ถ้าคนที่ต้องนอนด้วยคือพี่วิน ปริมขอยกเลิกทุกอย่างลงแค่นี้ก็พอค่ะ”

ไปรยาผลักอกกว้างไว้เพื่อรักษาระยะห่าง แต่เขากลับบีบข้อมือเล็กๆ นั่นไว้แล้วกดให้จมลงไปบนที่นอนนุ่ม ใบหน้าที่ยิ้มยั่วก่อนนี้แปรเปลี่ยนเป็นถมึงทึงด้วยความไม่พอใจ

“ทำไม...พี่มันน่ารังเกียจตรงไหน”

“นึกย้อนไปเมื่อห้าปีก่อนสิคะ แล้วจะรู้ว่าตัวพี่วินน่ารังเกียจยังไงบ้าง” เธอย้อนเข้าให้

“พี่จำเรื่องพวกนั้นไม่ได้แล้ว”

“ปริมทวนให้ดีไหมคะ” หญิงสาวแค่นยิ้ม มองสบกับดวงตาสีดำลุ่มลึกอย่างไม่เกรงกลัว

“เอาเวลาที่จะพูดเรื่องความหลังมาสนุกกันไม่ดีกว่าเหรอ ปริมอาจจะรังเกียจพี่ แต่นอกจากพี่แล้ว ไม่มีใครช่วยรักษาพี่สาวของปริมได้หรอกนะ”

“นี่พี่วินรู้เหรอว่า...”

“พี่รู้ทุกอย่าง งั้นคงไม่บอกให้พัชรีหาโอกาสเสนองานนี้ให้ปริมหรอก”

เขายิ้มเจ้าเล่ห์ เลื่อนมือขึ้นมาแตะบนแก้มนุ่ม ตั้งท่าจะโน้มใบหน้าลงมาจูบ แต่ไปรยารวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ผลักอกเขาจนพลาดตกลงไปบนพื้นข้างเตียง

ไม่มีสิ่งใดต้องสนใจอีกแล้วในตอนนี้ วินธัยเคยนอกใจเธอไปมีคนอื่น และเธอจำได้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งท้อง นั่นหมายความว่าเขาไม่ใช่คนตัวเปล่า แต่มีครอบครัวแล้ว ถึงจะเลือกหาเงินด้วยการขายศักดิ์ศรี แต่เธอยอมเป็นของคนอื่นเสียยังดีกว่าที่จะต้องมอบความบริสุทธิ์ให้กับอดีตคนรัก

ซึ่งเคยทำร้ายหัวใจเธอให้เจ็บปวดแสนสาหัส!