บทที่ 3

ค่ำคืนนี้ช่างเหน็บหนาวเหลือเกินในความรู้สึกของไปรยา ความเงียบงันภายในรถเก๋งคันงามทำให้หัวใจปวดหนึบราวกับกำลังถูกบีบรัดด้วยมือที่มองไม่เห็น เวลานี้จวนจะสามทุ่มแล้ว อีกไม่นานผู้หญิงวัยสี่สิบปีที่แต่งตัวเปิดเผยเข้ากับสีสันฉูดฉาดบนใบหน้าก็จะพาเธอไปส่งถึงจุดหมาย

“ใกล้ถึงแล้ว พร้อมใช่ไหม” คนทำหน้าที่สารถีเอ่ยถาม

“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมค่ะ” ไปรยาตอบ ขณะเบนสายตามองไปสู่ความมืดมิด ริมฝีปากที่ถูกเคลือบทาด้วยลิปสติกสีแดงสดเม้มแน่นเป็นเส้นตรง

วันนี้นอกจากต้องแต่งหน้าแต่งตัวในแบบที่ไม่คุ้นเคยแล้ว เธอยังต้องทำในเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องทำอีกด้วย

“อย่าร้องไห้ล่ะ เดี๋ยวหน้าเลอะกันพอดี” เจ้าหล่อนกำชับเสียงดุ ก่อนจะถอนหายใจ “ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่ากับเรื่องแค่นี้ ทำไมเธอต้องคิดมากด้วย ไหนบอกว่าเคยนอนกับผู้ชายมาแล้วไง ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกันหรอก ทำให้มันจบๆ ไปเดี๋ยวก็ดีเอง คุณเขาน่ะเป็นช่างเลือกมาก โชคดีแค่ไหนแล้วที่เธอมีโอกาสได้รับใช้”

“ถ้าเลือกได้ ฉันไม่มีวันมารับใช้ใครด้วยวิธีแบบนี้หรอกค่ะ แต่นี่มันเลือกไม่ได้ ฉันถึงต้องทำ” หญิงสาวเอ่ยด้วยสุ้มเสียงสั่นเครือ ลำคอตีบตันจนแทบพูดไม่ออก

“อืม ฉันรู้ แต่เชื่อเถอะว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่วิเศษสำหรับเธอมาก”

“คุณช่วยบอกรายละเอียดเกี่ยวกับเขาให้ฉันรู้เพิ่มเติมหน่อยได้ไหมคะ ฉันแทบไม่รู้จักเขาเลย” เธอเสเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากฟังคำพูดเพ้อฝันของคนที่ได้ชื่อว่านายหน้าค้ามนุษย์

จริงอยู่ที่อีกฝ่ายกำลังช่วยให้เธอพบเจอกับหนทางแก้ไขปัญหาชีวิต แต่ถึงอย่างไรไปรยาก็ยังมองว่ามันคืออาชีพที่ไร้เกียรติอยู่ดี

“จะอยากรู้ไปทำไม”

“ฉันควรรู้ข้อมูลของลูกค้าไม่ใช่เหรอ”

“อืม ก็จริงนะ...” สาวใหญ่ทำเสียงยานคาง หัวเราะน้อยๆ แล้วเอ่ยต่อ “แต่ขอโทษที ฉันเองก็ไม่เคยกล้าซักประวัติคุณเขาหรอก รู้แค่ว่าเป็นมหาเศรษฐี ร่ำรวยมาก”

“แก่หรือยังคะ”

“น่าจะแก่แล้วมั้ง ฉันไม่รู้ เพราะทุกครั้งที่มีการซื้อขายกัน คุณเขาจะให้คนสนิทจัดการให้ แม้จะคบค้ากันมานาน แต่ฉันยังไม่เคยมีโอกาสได้พบหน้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผู้หญิงที่ส่งมาให้ก็พูดกันแค่ว่าคุณเขาน่ะเด็ดมาก แต่ไม่เคยยอมเปิดเผยใบหน้าอย่างชัดเจน ฉันเลยรู้แค่ที่บอกเธอนั่นแหละ”

“ทำไมต้องทำตัวลึกลับขนาดนั้น” ไปรยาพึมพำ นึกหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ เมื่อคิดว่าผู้ชายที่เธอกำลังจะไปพบนั้นอาจเป็นพวกโรคจิตวิปริต หรือนิยมการใช้ความรุนแรง

“ไม่ต้องกลัวไปหรอก เท่าที่เด็กๆ ของฉันเคยบอก คุณเขาเป็นคนสุภาพอ่อนโยน ใจดีจ่ายหนัก เธอเองก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อะไร คงรู้ใช่ไหมว่าต้องเอาใจผู้ชายแบบไหนบ้าง”

“ฉัน...รู้ค่ะ”

ก็แค่ตอบไปอย่างนั้นเอง เพราะที่อวดอ้างว่าตัวเองเจนจัดเล่นบทรักเก่ง เพราะเคยผ่านเรื่องบนเตียงมาแล้วนั้น มันเป็นเพียงแค่คำโกหก เพื่อให้มีคุณสมบัติตรงตามความต้องการของคนที่เลือกซื้อเท่านั้น นี่ถ้ารู้ว่าเธอเป็นไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน

อีกฝ่ายต้องหัวเสียอย่างหนักแน่...

ไปรยาแทบไม่รู้วิธีการบำรุงบำเรอผู้ชายเลยด้วยซ้ำ แม้จะเคยมีแฟนมาก่อนแล้วสองคน แต่คนแรกก็เป็นเพียงรักฉาบฉวยเมื่อตอนเรียนมัธยมปลาย

ส่วนอีกคน...เป็นทายาทคนเดียวของโรมแรมหรูระดับห้าดาวที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆ ของเมืองไทย อายุมากกว่าเธอถึงสิบปี ซึ่งรู้จักกันด้วยความบังเอิญในตอนที่ไปรยาเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก

ทั้งคู่คบกันนานถึงสามปี แต่ก็ต้องมาเลิกกันเพราะจู่ๆ เขาก็มาสารภาพว่ามีผู้หญิงใหม่ แล้วก็ทำฝ่ายนั้นตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว

ส่วนเหตุผลเขาโยนให้เป็นความผิดของเธอ ในโทษฐานที่เธอเอาแต่รักนวลสงวนตัว ไม่ยอมทอดกายให้ เขาจึงต้องไปเรียกร้องเอาจากคนอื่นแทนจนเรื่องมันเลยเถิด

ไปรยาปัดความคิดว้าวุ่นออกไปจากหัว แล้วสูดลมหายใจลึก เมื่อรถคันใหม่เอี่ยมแล่นเข้าไปจอดในรีสอร์ตหรูหรา รอบบริเวณถูกรายล้อมไปด้วยภูเขาสูงใหญ่และต้นไม้เรียงตัวกันเป็นทิวแถว