9 เก็บไว้ในความทรงจำ

เมโกะจัดการย้ายกระเป๋าและบทละครเล่มหนามาวางที่โต๊ะเดียวกับเมโกะ ก่อนที่เธอจะไปสั่งเครื่องดื่มอีกครั้ง ไม่นานก็กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับเครื่องดื่มสองแก้ว

“นี่ของคุณใบข้าวค่ะ” เมโกะยื่นแก้วกาแฟให้ใบข้าว

“ขอบคุณค่ะ ที่จริงไม่เห็นคุณเมโกะต้องลำบากเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกข้าวว่าคุณหรอกค่ะ” ใบข้าวยกยิ้ม รับแก้วกาแฟมาจากเมโกะ

“กาแฟนี่ถือเป็นการขอบคุณค่ะ ถ้าไม่ได้คุณใบข้าว เมโกะต้องมีเรื่องกับเด็กพวกนั้นจนเป็นข่าวดังไปแล้วแน่ๆ และอีกอย่าง...ถ้าคุณใบข้าวยังเรียกเมโกะว่าคุณ แล้วจะไม่ให้เมโกะเรียกคุณใบข้าวว่าคุณเหมือนกันได้ยังไงคะ?”

“งั้น...เรามาเรียกกันแค่ชื่อดีไหมคะ?” ใบข้าวเลิกคิ้วถาม เธอไม่ชอบอะไรที่เป็นพิธีรีตองนัก

“ได้อยู่แล้วค่ะ แต่คุณ...เอ้ย! แต่ใบข้าวคงไม่ได้อายุเยอะกว่าเมโกะหรอกใช่ไหม? เมโกะยี่สิบสี่ค่ะ”

“ข้าวยี่สิบหกค่ะ แต่ไม่จำเป็นต้องเรียกพี่หรอกนะคะ”

“ไม่ได้ค่ะ ต้องเรียกพี่ เห็นแบบนี้เมโกะก็ยังพอรู้จักเรื่องมารยาทนะพี่ข้าว เมโกะขอเรียกว่าพี่ข้าวก็แล้วกันนะ” เมโกะส่งรอยยิ้มพออกพอใจไปยังใบข้าว

“ฮ่ะๆ เอางั้นก็ได้...เมโกะเนี่ย ไม่เหมือนกับที่เห็นในข่าวเลยนะ”

“จากในข่าวพี่ข้าวคิดว่าเมโกะเป็นยังไงล่ะ?”

“ก็...ค่อนข้างหยิ่ง เข้าถึงยาก ดูเป็นดาราที่ถือตัวน่ะ” ใบข้าวพูดออกไปตามตรง

“ที่จริงเมโกะก็เป็นอย่างนั้นนะ”

“ไม่จริงเลย...พอได้เจอ ได้คุย พี่ว่า...เมโกะน่ารักมากๆเลยนะ แถมยังดูเป็นกันเองด้วย”

“เฉพาะกับคนที่ถูกใจเท่านั้น อย่างพี่ข้าวเนี่ย...ถือว่าเป็นคนที่เมโกะถูกในนะ” เมโกะยกยิ้ม จ้องมองหน้าของคู่สนทนาไม่วางตา บอกไม่ถูก...รู้แต่ว่าเธอกำลังถูกใจใบข้าวไม่น้อยเลยทีเดียว

“...” และพอได้ยินแบบนั้น ใบข้าวก็นิ่งไปในทันที

“หืม? ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะพี่ข้าว? เมโกะพูดอะไรไม่เข้าหูหรือเปล่า?” ดาราสาวเลิกคิ้วถาม

“ปะ...เปล่าเลย พี่ก็แค่แปลกใจน่ะ ว่าทำไมในเมื่อเมโกะออกจะน่ารัก แล้วก็ดูนิสัยดี แต่ทำไม...ข่าวถึงชอบนำเสนอแต่มุมลบๆของเมโกะ”

“มันเป็นเรื่องธรรมดานะ คนสนใจดราม่ามากกว่าเรื่องดีๆ แล้วเมโกะก็ดังมาด้วยข่าวแย่ๆ” เมโกะทำท่าทางเหมือนว่าเข้าใจทุกอย่าง

“ไม่จริงเลย พี่ตามเมโกะมานานนะ เมโกะน่ะ...มีชื่อเสียงได้มากขนาดนี้เพราะความสามารถ เมโกะมีพัฒนาการและมีพรสวรรค์ในการแสดงมากเลยนะ พี่พูดจริงๆ ไม่งั้นพี่ไม่มีทางรีเควสต์ขอให้เมโกะมารับบท เลิฟ ในละครเรื่องแรกที่พี่เขียนแน่ๆ” เลิฟ เป็นชื่อตัวละครนำ จากละครเรื่อง รักนิรันดร์ ที่ใบข้าวเป็นคนเขียนขึ้นมา

“พี่ข้าวเป็นคนที่สองที่พูดแบบนี้กับเมโกะ”

“ใครเหรอที่พูดแบบนั้น...มันแสดงให้เห็นนะ ว่าเขาคนนั้นเห็นอะไรดีๆในตัวเมโกะ”

“เขาเหรอ? เป็นพี่ชาย เป็นเจ้านาย เป็นที่ปรึกษา เป็นทุกอย่างเลยก็ว่าได้” เมโกะกำลังนึกถึงต้นไม้

“พี่ต้นไม้เหรอ?” ใบข้าวเอ่ยถาม

“พี่ข้าวรู้จักพี่ต้นด้วยเหรอ?”

“รู้จักสิ เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน สมัยที่พี่เรียนมหาลัยน่ะ แต่พอพี่ไปต่อโทและทำงานหาประสบการณ์อังกฤษ เราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน เพิ่งมาเจอเขาก็วันนี้นี่แหละ”

“โลกกลมจังเลยนะ...แบบนี้เราสามคนต้องนัดกินข้าวกันสักมื้อแล้วล่ะ”

“จริงสิ...พี่ยังไม่รู้เลยว่า หลังจากที่อ่านบทแล้ว เมโกะรู้สึกยังไงกับบทบ้าง?” ใบข้าวเปลี่ยนเรื่องได้อย่างแนบเนียนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องรับนัดของเมโกะ

“อืม...” ขณะนั้นเมโกะก็นิ่งคิด

“มันไม่สนุกเหรอ?”

“ไม่ใช่ๆ มันสนุกนะพี่ข้าว แต่เมโกะไม่เข้าใจความรู้สึกของเลิฟกับตฤณเลย” หากเลิฟเป็นตัวละครนำหญิง ตฤณที่เมโกะเพิ่งพูดถึงก็คือตัวละครนำชาย

“ยังไงเหรอ?”

“สองคนนี้มีคนที่รักอยู่แล้ว เลิฟก็เคยมีรักแรก และเป็นรักที่ฝังใจ ลืมไม่ได้ ส่วนตฤณก็...เหมือนยังลืมความรักในวัยเด็กไม่ได้ แล้วสองคนนี้มาแต่งงานกันได้ยังไง มันเหมือนว่าเขาไม่ได้รักกันขนาดที่จะแต่งงานกันด้วยซ้ำ” เมโกะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“งั้นพี่ขอถามกลับดีกว่า...สำหรับเมโกะแล้ว รักแรกกับรักสุดท้าย มันจำเป็นต้องเกิดขึ้นกับคนๆเดียวกันหรือเปล่า?”

“ก็...ไม่จำเป็นมั๊ง...” คนตอบกำลังกลอกตาคิดตาม

“พี่ก็มองว่า...รักแรกไม่ได้สำคัญเท่ากับรักสุดท้าย เลิฟกับตฤณอาจจะเคยรักใครมาก่อน แต่เมื่อเขาสองคนได้มาเจอกัน พวกเขาก็ยังรักกันได้ เพราะนอกเหนือจากความรัก มันมีอะไรมากกว่านั้น คือความเข้าใจ การยอมรับในกันและกัน ความเป็นเพื่อน พวกเราอาจลืมรักแรกไม่ได้ แต่พวกเราก็รู้ว่า...รักแรกมันเป็นได้แค่เพียงความทรงจำเท่านั้น”

“ความทรงจำ?” เมโกะถามย้ำ ลึกๆกลับรู้สึกตะขิดตะขวงใจขึ้นมา

“เมโกะเคยมีใครที่อยากจะเก็บไว้แค่ในความทรงจำหรือเปล่าล่ะ?”

“ไม่มีและก็ไม่ชอบให้เป็นแบบนั้นเลย เมโกะอยากให้ทุกคนที่เมโกะรักอยู่กับเมโกะ ไม่อยากให้มันเป็นแค่ความทรงจำ ต่อให้เป็นรักแรกก็เถอะ...งั้นเมโกะขอเปลี่ยนคำตอบดีกว่า ว่ารักแรกกับรักสุดท้าย มันควรเป็นคนๆเดียวกัน” คำตอบของเมโกะทำให้ใบข้าวยกยิ้มออกมาอีกครั้ง

“เราทุกคนล้วนอยากให้มันเป็นแบบนั้นแหละ และถ้ามันเกิดขึ้นได้จริงๆ ก็ถือว่าเป็นโชคดีนะ ที่เกิดมาได้เจอคนที่รัก เป็นทั้งรักแรกและรักสุดท้ายในคนๆเดียวกัน”

“มันน่าเศร้าไหมพี่ข้าว? ที่เราจะต้องเก็บใครบางไว้ในความทรงจำ เพื่อไปรักใครอีกคน...” เมโกะที่เกิดมาไม่เคยคบใครเป็นแฟนเอ่ยถามขึ้นมา

“น่าเศร้าสิ และจะเศร้ามาก...เมื่อเราได้กลับมาเจอเขาอีกครั้ง” ใบข้าวหลุบตามองต่ำ

“หรือพี่ข้าวเขียนบทนี้ขึ้นมาจากเรื่องของตัวเอง?” ขณะนั้นเมโกะก็ถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อสังเกตได้ถึงปฏิกิริยาของต้นข้าว

“เมโกะ...ถามอะไรแบบนั้นล่ะ?”

“อย่าบอกนะว่าพี่ข้าวมีแฟนที่อยากให้เป็นรักสุดท้าย แต่ก็ยังลืมรักแรกไม่ได้?”

“ไม่ใช่หรอก” ใบข้าวพยายามปฏิเสธ

“หรือ...เป็นแฟนของพี่ข้าว ที่ลืมรักแรกไม่ได้?”

“...” เมื่อใบข้าวนิ่งเงียบ เมโกะก็ทำตาโตยกมือขึ้นปิดปากทันที

“เรื่องจริงเหรอพี่ข้าว? แล้วแบบนี้พี่ข้าวจะทนไปทำไม? เราจะทนอยู่กับคนที่มีคนอื่นในใจไปทำไม?”

“พี่ไม่ได้ทนหรอก เพราะการได้อยู่กับเขามันทำให้พี่มีความสุข เขาดีกับพี่มาก” ใบข้าวคลี่รอยยิ้มออกมาในที่สุด เมื่อคิดถึงคนในใจ

“แต่ในใจเขามีคนอื่น...” ผิดกับเมโกะที่ยังคงไม่ชอบใจ

“เขายืนยันเสมอว่ามันเป็นแค่อดีต เขาบอกว่าเธอคนนั้นจะมีค่าแค่ในความทรงจำเท่านั้น และเขาเป็นคนบอกพี่เอง...ว่ารักแรกไม่สำคัญเท่ากับรักสุดท้าย มันน่าแปลกนะเมโกะ...ที่พอได้ฟังแบบนั้นพี่ก็เชื่อเขาหมดใจเลย ต่อให้วันหนึ่งรักครั้งแรกของเขามาอยู่ตรงหน้า พี่ก็ไม่กลัว เพราะพี่เชื่อว่าเขาจะไม่ทำอะไรให้พี่ต้องเสียใจ”

“พี่ข้าวคงรักเขามาก” เมโกะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของใบข้าว

“ไม่รู้ว่ามากไหม รู้แต่ว่ามันพอดี พอดีแบบที่ควรจะเป็น เราใช้เวลาอ่านหนังสือที่ชอบด้วยกัน เราฟังเพลงแนวเดียวกัน ชอบเที่ยวในสถานที่เหมือนๆกัน เราไม่ก้าวก่ายกันมากจนเกินไป พูดคุยกันด้วยความเข้าใจ พี่ว่า...ที่จริงคำว่าแฟนหรือการแต่งงานมันไม่สำคัญเลยนะ ถ้าเรามีคนแบบนี้อยู่ในชีวิต แบบที่รู้ได้ว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งเราไปไหน...” คำตอบของใบข้าวทำให้ใบหน้าของใครคนหนึ่งลอยขึ้นมาในหัวของเมโกะ

“เป็นความสัมพันธ์ที่น่าอิจฉาจังเลยนะพี่ข้าว เขาคนนั้น...คงรักพี่ข้าวไม่น้อยเลยล่ะ ไม่งั้นเขาคงไม่เลือกที่จะฝังรักแรกลงในความทรงจำหรอก” เมโกะยอมรับในใจว่าเธออิจฉาที่ใบข้าวมีความสัมพันธ์แสนดีแบบนั้น เพราะถ้าเลือกได้...เธอก็อยากจะมีบ้าง ความสัมพันธ์ที่คำว่าแฟนกับการแต่งงานไม่สำคัญ ขอแค่เขาไม่ทิ้งเราไปไหนก็พอ

“เมโกะน่ะ ไม่เห็นต้องมาอิจฉาพี่เลย ก็แค่หาใครสักคนที่เข้าใจเราเท่านั้นแหละ”

“มันมีเหรอพี่ข้าว คนที่เข้าใจเราน่ะ คนที่รู้ว่าเราต้องการอะไร และเขาพร้อมจะตอบสนองเราทุกอย่าง โดยที่เราไม่ต้องตอบแทนอะไรเขาเลย แถมเขายังรักเรา”

“มีสิ เขาอาจอยู่ที่ไหนสักที่ เพียงแต่ตอนนี้เมโกะยังหาไม่เจอ” ใบข้าวยกยิ้ม

“พี่ข้าวรู้สึกว่าตัวเองโชคดีไหม ที่พี่ข้าวได้เจอคนคนนั้นแล้ว”

“เมโกะคิดแบบนั้นเหรอ?”

“ใช่...จะมีอะไรดีไปกว่าการที่เรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนที่เรารักและเขาก็รักเราล่ะ” ขณะที่เมโกะตอบออกไปแบบนั้น มือถือของใบข้าวก็ดังขึ้นมา เธอรีบคว้ามันขึ้นมารับสาย

“ถึงแล้วเหรอคะ?”

[ครับ]

“เข้ามาได้เลยค่ะ พอดีว่าข้าวได้เจอเพื่อนใหม่ หวังว่าคุณจะไม่ตกใจนะ”

[ใครครับ?]

“เข้ามาก่อนเถอะค่ะ เจอแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง...” ใบข้าววางสายลงเมื่อพูดจบ

“เขาคนนั้นที่เราพูดถึงกำลังจะเข้ามาในร้านล่ะ...เมโกะสะดวกใจที่จะร่วมโต๊ะกับเขาหรือเปล่า?” เธอเอ่ยบอกกับเมโกะที่มองหน้าเธออยู่

“สบายมากเลยพี่ข้าว เมโกะก็อยากจะเห็นเหมือนกัน ว่าผู้ชายที่ทำให้พี่ข้าวเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาแบบนี้ หน้าตาเป็นยังไง” ดาราสาวเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม เวลาเดียวกันนั้น...ใบข้าวก็ยกมือขั้นโบกไปมา

“ทางนี้ค่ะ พัตเตอร์” สิ้นคำเรียกของใบข้าว ร่างสูงก็เดินเข้ามา สายตาตกใจของเมโกะก็ช้อนขึ้นไปสบกับสายตาของเขาคนนั้น

“เมโกะ?” พัตเตอร์หลุดชื่อของหญิงสาวออกมา

“ไอ้...พัต?” เช่นเดียวกับที่เมโกะ ได้เข้าใจทุกอย่าง คำพูดมากมายที่ใบข้าวได้พูดไป เธอก็เพิ่งกระจ่างแจ้งว่ารักแรกคนนั้น...ก็คือเธอเอง

“นี่สองคนรู้จักกันเหรอ?” ความบังเอิญและความโลกกลมยิ่งชัดเจนเมื่อใบข้าวได้รู้ว่าเมโกะและพัตเตอร์รู้จักกัน