7 จูบเพื่อพิสูจน์ความหวั่นไหว

พัตเตอร์อุ้มช้อนร่างบางเข้ามาวางลงบนเตียงในห้องนอนของเธอ เมโกะเผลอหลับไปขณะที่นอนหนุนตักของเขา เขาค่อยๆจัดการห่มผ้าให้เธอ ทำทุกอย่างด้วยความแผ่วเบาเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน ขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าของคนหลับใหลอยู่นั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาที่หางตาของเธอ

แต่ระหว่างนั้น มือถือที่ตั้งระบบสั่นก็ดังขึ้นมา พัตเตอร์หยิบมันออกมาจากกระเป๋า มองดูหน้าจอแล้วนิ่งไป เขาปรายสายตาขึ้นมามองเมโกะที่หลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะรับสายนั้น

“ครับ”

[คิดว่านอนไปแล้วซะอีก]

“ยังหรอก คุณทำอะไรครับ? ป่านนี้ยังไม่นอนอีก”

[ทำงานค่ะ แต่ก็กำลังจะเข้านอนแล้วล่ะ เห็นคืนนี้คุณไม่โทรมา เลยคิดว่าคุณคงนอนไปแล้ว แต่ยังอยากจะโทรหา เพราะอยากคุยกับคุณก่อนนอน]

“ผมออกมาดื่มกับเพื่อนน่ะ”

[เพื่อน?]

“ครับ”

[งั้น...ถ้าเมาก็อย่าขับรถนะ]

“ครับ”

[รักคุณนะ]

“เหมือนกันครับ”

[อะไรเหมือนกัน?]

“รักครับ...รักเหมือนกัน”

[ฮ่ะๆ ฉันนอนแล้วนะคะ ได้ยินคุณบอกรัก คืนนี้ต้องฝันดีแน่ๆเลย]

“ฝันดีครับ” สิ้นคำบอกรักและฝันดี พัตเตอร์ก็กดวางสายแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง ส่งสายตาไปมองเมโกะเพียงชั่ววินาที ดวงตาที่หลับใหลนั้นก็ลืมตื่นขึ้นมา

“แฟนมึงเหรอ?” เธอเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เหมือนกับว่า...เธอแกล้งหลับ และได้ยินที่เขาพูดทุกอย่าง

“นี่มึงแกล้งหลับอีกแล้วเหรอ?”

“กูตื่นเพราะได้ยินเสียงมึงบอกรักคนอื่นต่อหน้ากู” เมโกะจงใจเน้นตรงคำว่า ‘คนอื่น’

“เขาไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นแฟนกู”

“งั้นมึงจะบอกว่ากูเป็นคนอื่นเหรอ?” ขณะที่ถามออกไปแบบนั้น เมโกะก็ยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

“ถ้าในความสัมพันธ์นี้...มึงคือคนอื่น” พัตเตอร์ตอบออกไปตามตรง

“เชี่ย! เจ็บดีว่ะ” หญิงสาวแสยะยิ้ม จ้องหน้ามองชายหนุ่มไม่วางตา

“มึงจะมาเจ็บทำไม? มันเป็นความจริง...วันไหนที่มึงมีแฟน ในความสัมพันธ์ของมึง กูก็เป็นคนอื่นเหมือนกัน” พัตเตอร์พยายามจะอธิบาย

“ถ้าไม่ใช่มึง...กูก็ไม่อยากมีใครเป็นแฟน แต่ถึงถ้าวันนึง...กูเกิดมีแฟนขึ้นมาจริงๆ มึงก็ไม่ใช่อื่นสำหรับกูอยู่ดี เพราะงั้น...มึงมาเป็นแฟนกูเลยไม่ดีกว่าเหรอ?” เมโกะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดตลก ทว่าสายตาของเธอจริงจัง

“กูให้มึงได้แค่ความเป็นเพื่อน อย่าขอมากกว่านั้นเมโกะ มึงเองก็เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าระหว่างเรา...เป็นเพื่อนกันดีที่สุดแล้ว” แต่แล้วพัตเตอร์ก็ปฏิเสธเธออีกครั้ง

“แต่กูไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้ว...ไม่อยากเป็นเพื่อนมึงแล้วพัตเตอร์!”

“อยากเป็นเจ้าของแทน...ใช่ไหมล่ะ? ไม่ได้อยากเป็นแฟนหรอก” พัตเตอร์ถามอย่างที่เขารู้อยู่แล้วว่าเธอต้องการอะไร

“มึงก็เป็นเจ้าของกูด้วยไง...ไม่ได้เหรอ?”

“กูไม่อยากเป็นเจ้าของมึง แล้วกูก็ไม่ใช่สิ่งของ...ที่มึงจะมาครอบครองกูได้ เลิกเห็นแก่ตัวแล้วนึกถึงแต่ตัวเองสักทีได้ไหม?” พัตเตอร์นิ่วหน้ามองเมโกะ

“มึงยังไม่เคยลองจูบกูเลย...มึงจะรู้ได้ยังไงว่าไม่อยากเป็นเจ้าของกู?” สองมือเล็กยกขึ้นไปประคองใบหน้าของชายหนุ่มเอาไว้ ก่อนที่เธอจะค่อยๆขยับตัวเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เขา

“ถึงจูบก็ไม่รู้สึก” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ขณะที่เรียวปากแดงของหญิงสาวใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“กูไม่เชื่อ” เธอว่า

“งั้นก็ลองดูสิ...แต่มึงรู้ใช่ไหมว่ากูมีแฟนอยู่แล้ว ที่มึงกำลังจะทำ...คือจูบแฟนของคนอื่น”

“กูไม่สน!” สิ้นคำตอบนั้น...เมโกะก็เตรียมที่จะบรรจงจูบพัตเตอร์ ทว่าเขากลับหันหนีเพื่อหลีกเลี่ยงจูบของเธอ แต่ถึงเขาจะทำอย่างนั้น...มีหรือที่หญิงสาวผู้เอาแต่ใจจะยินยอมโดยง่าย เธอเหนี่ยวรั้งใบหน้าของเขาไว้แน่น บังคับให้เขาหันมาเผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง กดจูบลงที่เรียวปากแข็งทื่อของเขา จูบลงไปอย่างแนบแน่น

พยายามอย่างสุดซึ้งที่จะใช้ลิ้นเปิดปากของเขา ทว่า...เขาไม่ยอม เธออาจจูบเขาได้เพียงผิวเผิน แต่หากเขาไม่ยอม เธอก็ไม่อาจที่จะจูบเขาอย่างลึกซึ้งได้อย่างที่เธอต้องการ สุดท้ายก็เป็นเธอที่ต้องถอนจูบออกมา นิ่วหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ

“จบแล้วใช่ไหม?” พัตเตอร์เอ่ยถาม

“ทำไมไม่จูบตอบ?”

“ยังจะถามอีกเหรอ?”

“แน่จริงก็จูบตอบสิ! ถ้าบอกว่าถึงจูบไปก็ไม่รู้สึกอะไร...มึงก็ต้องจูบกู! จูบเพื่อพิสูจน์ว่ามึง...ไม่ได้ไปคบคนอื่นเพื่อประชดกู!”

“ไร้สาระ...”

“หรือมึงไม่กล้า? เพราะกลัวจะหวั่นไหวให้กูใช่ไหมล่ะ...อื้อ!” สิ้นคำถามเชิงท้าทาย เสียงครางก็ดังขึ้นในลำคอ เมื่อพัตเตอร์คว้าคอยาวระหงของเมโกะเข้าไปประกบปากจูบอย่างหนักหน่วง เขาบกเบียดริมฝีปากเข้าหาเธอ ใช้ลิ้นเปิดเรียวปากให้เผยอออกแล้วสอดเข้าไปพัวพัน ทั้งดูดและดึงเรียวลิ้นเล็ก จนร่างบางสั่นสะท้าน หวั่นไหวและอ่อนปวกเปียกไปกับจูบของเขา ก่อนที่เขาจะถอนออกไป

“ก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไร...” พัตเตอร์เอ่ยออกมาช้าๆ

“...” ขณะที่เมโกะ พูดอะไรไม่ออก พวงแก้มแดงระเรื่อขึ้นมา มองหน้าคนตรงหน้าด้วยสายตาสับสนและหวั่นไหวอย่างสุดซึ้ง

“กูจะกลับแล้ว เพราะถ้าแฟนกูรู้ว่าตอนนี้กูอยู่กับมึงแค่สองคน เขาอาจจะไม่สบายใจ และกูไม่อยากให้เขาต้องคิดมาก”

“มึงจูบกู...แต่กลับคิดถึงแฟนตัวเองอ่ะนะ?” เมโกะเลิกคิ้วถาม

“กูจูบเพื่อพิสูจน์ให้มึงเห็นว่ามึงคิดผิด ไม่ได้จูบเพราะอยากจูบ” พัตเตอร์ขมฟันกรามแน่น ราวกับว่าเขาพยายามข่มอารมณ์อะไรบางอย่างไว้

“จริงเหรอ? ไม่ได้มีความรู้สึกอยากจูบกูเลยจริงๆเหรอ?” เมโกะถามย้ำเพราะรอยยิ้ม

“อย่ากวนตีน! อย่าทำให้กูหมดความอดทนกับมึง”

“หึ! เมื่อกี้...ที่มึงบอกว่าไม่อยากให้แฟนคิดมากที่มาอยู่กับกูสองคน มึงเล่าเรื่องของกูให้แฟนมึงฟังเหรอ?” เมโกะยังตั้งคำถามไม่ยอมหยุด เพราะเห็นว่าเธอยังสำคัญพอที่จะกวนประสาทพัตเตอร์ได้อยู่

“ไม่...ไม่มีอะไรจะต้องเล่า” เขาเอ่ยตอบเสียงเรียบ แต่แววตายังมีความไม่พอใจอยู่

“งั้นแฟนมึงก็ไม่รู้สิ ว่ามึงกับกูเป็นเพื่อนกัน แล้วมึงก็เคยชอบกูมาก” เมโกะส่งสายตาท้าทาย

“เมโกะ!”

“ทำไมมึงไม่ลองพาแฟนมาเจอเพื่อนๆล่ะ พรุ่งนี้จัดปาร์ตี้ที่บ้านมึงดีไหม? กูอยากเห็นหน้าแฟนมึงขึ้นมาแล้ว” เมโกะจงใจยั่วประสาทพัตเตอร์อย่างเห็นได้ชัด

“มึงคิดจะทำอะไร?!” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม น้ำเสียงไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม

“ไม่รู้สิ...” ขณะที่เธอยักไหล่ตอบพร้อมรอยยิ้ม

“กูคิดว่าจูบนั้นเป็นคำตอบแล้วนะ ว่าไม่ว่ามึงจะทำอะไร...เรื่องของเรามันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ขอร้อง...อย่างสร้างปัญหา อย่างพยายามจะทำอะไร!”

“เหรอ? แต่ทำไมกูกลับคิดว่า...จูบเมื่อกี้มันยืนยันได้เป็นอย่างดีเลยว่า มึง ยัง ชอบ กู อยู่! และนั่นมันเป็นเหตุผลมากพอที่ทำให้กู...ทำอะไรสักอย่าง” เมโกะเลี่ยงที่จะไม่พูดคำว่า ‘อยากจะแย่ง’ ออกไป

“...” พัตเตอร์เล็งเห็นแล้วว่า เขาไม่ควรจะต่อปากต่อคำกับเมโกะอีกต่อไป เขาจึงเลือกที่จะเงียบ ทำเพียงส่ายหน้าให้กับเธอ แล้วลุกจากเตียง เดินออกไปจากห้องนอนในทันที

และเมื่อชายหนุ่มเดินหายออกไปจากห้อง รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของหญิงสาวเช่นกัน เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัว ย้อนคิดถึงรสจูบหนักหน่วงของเขา แต่แล้ว...เสียงที่เขาบอกรักแฟนก็ดังขึ้นมาในโสตประสาท มันห้ามไม่ได้จริงๆที่เธอจะรู้สึกอิจฉาผู้หญิงที่เธอไม่รู้จักแม้แต่หน้าหรือชื่อ ผู้หญิงที่ได้คำว่ารักจากพัตเตอร์...