5 แด่ความเป็นเพื่อนของเรา

Hyat Condominium

เมโกะนอนพลิกตัวไปมา ท่าทางกระสับกระส่ายเหมือนคนนอนไม่หลับ ที่จริงมันไม่ใช่แค่เหมือน...แต่มันเป็นเช่นนั้น เธอนอนไม่หลับ ยิ่งพยายามจะข่มตาให้หลับลงก็ยิ่งคิดถึงพัตเตอร์ คิดถึงใบหน้าเรียบนิ่ง ใบหน้าที่เขาไม่แสดงออกถึงความดีใจเมื่อได้เจอเธอ คิดถึงคำต่อว่าของเขา คิดถึงประโยคนั้น...ประโยคสุดท้ายที่เขาเอ่ยกับเธอ...

‘หมายความว่าตอนนี้กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงแล้วไง...เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน เพราะกูมีแฟนแล้ว’

พรึ่บ!

ร่างบางในชุดผ้าแพรสีเลือดนกลุกขึ้นนั่งบนเตียงในทันที ความหงุดหงิดและความอัดอั้นทำให้เธออดใจไม่ไหว เธอคว้ามือถือขึ้นมา ไล่นิ้วเรียวปาดหน้าจอไปหาชื่อของวีนัส ก่อนที่จะกดโทรออก

[อืม...] ต่อสายไม่นานเกินรอ ปลายสายก็ส่งเสียงงัวเงียขึ้นมา

“มึงต้องรับผิดชอบ” เมโกะเอ่ยบอกเพื่อน อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

[จะโทรมาเล่นอะไร? กูจะนอน]

“ลุกขึ้น แต่งตัวแล้วออกมาเจอกันที่คลับฟาโรห์”

[ไอ้เมโกะ! นี่จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว...มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอวะ?!]

“ไม่ได้ เรื่องนี้มึงมีส่วนผิด มึงต้องรับผิดชอบ!”

[มึงพูดถึงเรื่องอะไร?!]

“เรื่องพัตเตอร์! ถ้าตอนนั้นมึงไม่เล่นเกมบ้าๆ ไอ้พัตมันคงไม่เป็นแบบนี้...”

[อีเชี่ย! นี่คือมึงโทษว่าเป็นความผิดกู?]

“เออ! ตอนนี้กูนอนไม่หลับ...มึงต้องรับผิดชอบ ออกมาเจอกัน กูจะรอจนกว่ามึงจะมา!”

[คลับฟาโรห์มันเสียงดัง ไปเจอกันที่นิว การ์ลาจแล้วกัน เงียบดี]

พอวางสายจากวีนัส เมโกะก็รีบลุกขึ้นไปแต่งตัว เธอเลือกใส่เสื้อเปิดไหล่ลูกไม้ซีทรูสีดำกับกางเกงยีนขาสั้น มัดผมขึ้นสูงแล้วแต่งหน้าบางๆ ไม่ลืมที่จะฉีดน้ำหอมกลิ่นที่เธอเป็นพรีเซนเตอร์ ในตอนที่คิดจะคว้ากุญแจรถ หญิงสาวก็เปลี่ยนใจ คืนนี้เธออยากเมา...เมาเพื่อที่จะได้นอนหลับลง เพราะอย่างนั้น ใช้บริการรถรับส่งที่คอนโดจัดไว้ให้จะดีที่สุด

New Garage

นิว การ์ลาจ เป็นคาเฟ่กึ่งคลับซึ่งตกแต่งในสไตล์อู่ซ่อมรถ เป็นที่เที่ยวยอดนิยมของหมู่วัยรุ่นชนชั้นกลาง เจ้าของที่คือสายฟ้านั่นเอง ต่างจากคลับฟาโรห์ เพราะคนที่จะเที่ยวคลับฟาโรห์ได้ จะต้องเป็นพวกกระเป๋าหนักเท่านั้น แต่...สายฟ้าก็คือทายาทผู้สืบทอดที่นั่นด้วยเช่นเดียวกัน

ขณะที่เมโกะเดินขึ้นมาที่ชั้นสองของคาเฟ่ ทุกสายตามองมาที่เธอ แต่กลับไม่มีการซุบซิบนินทา ไม่มีการหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เพราะวัยรุ่นที่มาเที่ยวที่นี่ ไม่สนใจเรื่องดารา พวกเขาเพียงมองเพราะความสวยที่โดดเด่นของเธอเท่านั้น

“ขอเบียร์” ดาราสาวคนสวยเดินไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะเอ่ยสั่งเครื่องดื่ม และไม่นานเบียร์แก้วใหญ่ก็ถูกนำมาวางตรงหน้าเธอ

อึก!

เธอยกแก้วเบียร์สดขนาดใหญ่ขึ้นดื่ม ดื่มไปหลายอึกจนมันลดเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งแก้ว จากนั้น...ร่างบางพร้อมใบหน้าสวยเหวี่ยงก็เดินเข้ามานั่งข้างๆเธอ

“คุณวีนัสรับอะไรดีคะ?” บาร์เทนเดอร์ที่รู้จักวีนัสในฐานะของพี่สาวเจ้านายเอ่ยถาม

“ขอน้ำส้มแล้วกัน”

“น้ำส้ม?” เมโกะนิ่วหน้าถามเพื่อน

“กูขับรถมา แล้วคุณลุงก็ไม่อยากให้ดื่ม มึงมีอะไรก็รีบๆพูดมาเลย...กูต้องรีบกลับ ไม่งั้นได้มีปัญหากับคุณลุงแน่ๆ”

“มึงต้องรับผิดชอบ ตอนนี้กูกับไอ้พัตมองหน้ากันไม่ติดแล้ว มันเปลี่ยนไป...ตั้งแต่ที่มันบอกว่าชอบกู เพราะมึงอ่ะ...ถ้าวันนั้นไม่เริ่มเล่นหมุนขวด ถ้ามึงไม่ถามไอ้พัตว่าชอบกู เรื่องมันคงไม่ออกมาเป็นแบบนี้” เมโกะยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะส่งสัญญาณขอเบียร์เพิ่มกับบาร์เทนเดอร์

“มึงเคยโทษตัวเองบ้างป่ะ? ก่อนจะมาโบ้ยว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของกู?” วีนัสเลิกคิ้วถามกลับ ก่อนจะยกยิ้มออกมา

“ทำไมกูต้องโทษตัวเอง ในเมื่อกูไม่ได้ทำอะไรผิด”

“งั้นมึงกล้ายอมรับกับกูไหมล่ะ? ว่ามึงไม่เคยอ่อยมันเลย...กล้าพูดไหมว่ามึงไม่รู้เลยจริงๆว่ามันชอบมึง”

“...” พอได้ยินคำถามนี้ของวีนัส เมโกะก็นิ่งไปในทันที

“อย่ามาโทษกู กูไม่ได้ทำให้ไอ้พัตเตอร์มันมาชอบมึง...เรื่องนั้นมึงทำเอง ส่วนกู...ก็แค่ถามเฉยๆ”

“กูไม่ได้ทำให้มันมาชอบกู!”

“แต่มึงก็ไม่เคยบอกมันตรงๆว่ามึงแค่อ่อย...ชอบอ่อยจนติดเป็นนิสัย ที่ไปไหนมาไหนกับมันก็เพราะมันคือคนเดียวที่เข้าใจและพร้อมจะตามใจมึง มึงไม่เคยบอกมันนี่...ว่ามึงไม่ได้ชอบมัน”

“ทำไมกูจะไม่พูด! ก็ตอนนั้นกูก็บอกมันไปแล้วว่ากูกับมันเป็นได้แค่เพื่อนกัน”

“มึงแม่งก็หาข้ออ้างไปเรื่อยอ่ะเมโกะ ที่จริงเรื่องนี้แม่งผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว มึงจะมารื้อฟื้นหาอะไรอีก? ในเมื่อไอ้พัตมันก็มีแฟนไปแล้ว ส่วนมึง...ก็ไม่ได้ชอบมันตั้งแต่แรก ก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“...”

“เว้นแต่ว่า...มึงเกิดชอบมันขึ้นมา? หรือไม่...ก็แค่หวงของที่คิดว่าเป็นของตัวเอง” วีนัสแสยะยิ้มเหมือนรู้ทันเพื่อน

“กูไม่ได้จะรื้อฟื้น แต่กูแค่ไม่ชอบ...ไอ้พัตมันทำเหมือนเกลียดกูไปแล้ว ทั้งๆที่กูไม่ได้ทำอะไรผิด!”

“เหรอวะ? มึงไม่คิดว่าตัวเองผิดเลยจริงๆใช่ไหม?”

“แล้วกูผิดตรงไหน...แค่เพราะตอนนั้นกูไม่ได้ชอบจนอยากจะคบมันเป็นแฟนน่ะเหรอ?”

“ไม่ได้ชอบมันอ่ะ ไม่ผิดหรอก...แต่ผิดที่มึง...ขอให้มันเป็นเหมือนเดิมไง ผิดที่มึงไปขอร้องให้มันอยู่กับมึง ขอให้มันวิ่งตามมึงไปเรื่อยๆ มึงลองนึกดูดีๆนะเมโกะ ว่าจริงไหม...ที่มึงต้องการให้ไอ้พัตมันรักแค่มึง เฝ้ามองแค่มึงคนเดียว มึงไม่อยากให้มันมีแฟน เพราะกลัวว่ามึงจะไม่สำคัญสำหรับมัน มึงอยากให้มัน...มีแค่มึง โดยที่มึงไม่คิดจะตอบแทนอะไรมันเลย” คำพูดของวีนัสเป็นเหมือนมีดปลายแหลมที่แทงใจดำของเมโกะจนลึก แล้วเธอก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

“แล้วถ้า...กูจะรักมันตอบล่ะ? ถ้าตอนนี้กูบอกว่ากูเสียใจและอยากให้มันกลับมาหากูอ่ะ?”

“มันจะเป็นไปได้ยังไงวะ? ในเมื่อตอนนี้ไอ้พัตมันมีแฟนไปแล้ว และมันก็คงไม่ได้ชอบมึงเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”

“มึงเชื่อเหรอ? ว่ามันมีแฟนใหม่ไปแล้วจริงๆ”

“ทำไมต้องไม่เชื่อ?”

“ก็ทำไมมันไม่เคยเล่า ทำไมไม่เห็นมันเคยพูดอะไรถึงแฟนเลย ไม่เห็นรูปถ่ายคู่กัน ไม่มีความเคลื่อนไหวในโซเชียลเลยอ่ะ”

“แค่ลงรูปในไอจี แปลว่ามีแฟนแล้วเหรอวะ? มึงก็น่าจะรู้ว่าไอ้พัตมันเปิดไอจีไว้ให้เราแท็กชื่อมันเฉยๆ แล้วแฟนมันอ่ะ...ชื่อ...”

“วีนัส” ไม่ทันที่วีนัสจะได้เอ่ยชื่อนั้นออกมา ชื่อของเธอก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ไอ้พัต?!” และเป็นเมโกะที่ตกใจไม่น้อย เมื่อหันไปเห็นว่าคนที่มาใหม่นั้นคือพัตเตอร์

“เคลียร์กันเองนะ ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ ก็หาตรงกลางเถอะ แล้วกูขอ...ว่าอย่าให้ความเห็นแก่ตัวมันต้องทำให้ความเป็นเพื่อนมันลดลงเลย” วีนัสลุกจากเก้าอี้ ปรายสายตามองเมโกะที่ประโยคสุดท้าย ก่อนจะเดินออกไปจากหน้าเคาน์เตอร์บาร์

“กูไม่รู้ว่ามึงจะมา” พัตเตอร์เอ่ยขึ้น

“แล้วทำไม? พอเห็นว่ากูมา...มึงก็คิดจะกลับเลยงั้นดิ?” เมโกะถามกลับ

“วีนัสแม่งชอบวางแผน” ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้บาร์ หันไปมองหน้าเมโกะด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ยังโกรธกูอยู่ไหม? เรื่องแม่กู...” ทั้งสองสบตากันอยู่นานเป็นนาทีต่อนาที ก่อนที่ฝ่ายชายจะเป็นคนละสายตาไปจากเธอ

“กูขอโทษ...ก่อนหน้านี้พูดแรงกับมึงไปหน่อย ที่จริง...เรื่องแม่มึง มันก็เป็นสิทธิ์ของมึงที่จะไม่บอกกู...”

“กูก็ขอโทษ ที่ตอนนั้นปฏิเสธมึง จนเราต้องกลายเป็นแบบนี้ กลับมาเริ่มใหม่กันได้ไหมพัตเตอร์ กูสัญญาว่ากู...”

“ผมขอเบียร์ครับ” ขณะที่เมโกะกำลังข้อร้อง พัตเตอร์ก็เอ่ยสั่งเบียร์แทรกเข้ามากลางคัน จนหญิงสาวพูดอะไรต่อไปถูก

“คำตอบคือไม่ได้สินะ?” เมโกะแสยะยิ้ม

“อืม”

“ทำไม?”

“เพราะตอนนี้กูคิดเหมือนมึงแล้วไง ว่าระหว่างเราเป็นเพื่อนกันดีที่สุด”

“แต่กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึงแล้ว กูอยากเป็นมากกว่านั้น”

“ยอมรับเถอะ ตอนนี้กูยังยอมรับได้เลย ตอนนี้มึงก็แค่ยอมรับบ้าง”

“ก็กูไม่อยากยอมรับ” เมโกะตอกกลับเสียงแข็ง ตอนนี้...เวลานี้...ไม่มีอะไรที่เธอต้องการมากไปกว่าเขาที่อยู่ตรงหน้า

“แล้วมึงจะทำอะไร? ในเมื่อกู...มีแฟนแล้ว และอย่างที่เคยบอก...กูไม่ได้รู้สึกกับมึงเหมือนเดิมอีกแล้ว”

“นั่นสิ...แล้วกูจะทำอะไรได้ล่ะ” เมโกะแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง ขณะที่ในใจกำลังคิดว่าเธอจะทำอะไรได้ นอกจากแค่แย่งเขามา ในเมื่อเขาบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับเธออีก เธอก็แค่ทำให้เขารู้สึก...ทำให้เขากลับมาชอบเธอ รักเธอ และหลงเธอเหมือนที่เคยเป็น...

“กูคงทำได้แค่ยอมรับ และเป็นเพื่อนมึงต่อไป” เธอหันไปยิ้มกับชายหนุ่ม ก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นไปชูตรงหน้าเขา

“อะไร?” เขาเลิกคิ้วถาม

“ชนแก้ว...แด่ความเป็นเพื่อนของเรา...ดีไหมล่ะ?” แล้วพัตเตอร์ก็ยกแก้วเบียร์ขึ้นมาชน

แก๊ง!

“หมดแก้วนะ ไม่เมาไม่กลับ” เมโกะฉีกยิ้มไม่หุบ สายตานั้นมีอะไรมากมายแอบแฝงอยู่ ใช่...ในเมื่อใครๆก็บอกว่าเธอมันชอบแย่ง ขี้อ่อย เห็นแก่ตัว ในเมื่อพวกเขารู้อยู่แล้ว อย่างนั้น...ต่อไปนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไร มันก็ไม่เกินความคาดหมายของพวกเขาหรอก...