บทที่ 8 คำสัญญาและสาบานในงานเลี้ยง

"ว้าว อาหารเยอะแยะเลย มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย คุณครูทำเองหมดเลยใช่ไหมคะ"

"จ้าพวกเราช่วยกันทำ มานาเฮเอลกับมิคาเอลและทุกคนช่วยกันนะ ตอนนี้พวกเขากำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่นะ รับรองว่าถ้าพวกเราได้เห็นพวกเขาสองคนแต่งชุดประจำชาติของบ้านเขา พวกเราจะตกใจแน่นอน เพราะเขาหล่อมากๆเวลาใส่ชุดบ้านของเขานะ วันนี้ลูกสาวครูเองก็แต่งชุดบ้านของเขาด้วยเหมือนกัน มันเป็นธรรมเนียมบ้านเขาที่จะให้ทั้งสองแต่งชุดเหมือนกันเวลาไปงานเลี้ยงต่างๆ เพราะทุกคนจะได้รู้ว่าพวกเขาคือคู่หมั้นกันนะ งานนี้ครูเลยเตรียมถ่ายรูปเต็มที่เลยรู้ไหม"

"โห แบบนี้พวกเราก็แพ้ความสวยของมานาเฮเอลอีกตามเคย รายนี้ใส่ชุดไหนก็เด่นกว่าใครอยู่แล้ว ยิ่งใส่ชุดต่างจากพวกเราแบบนี้คงเหมือนเจ้าชายเจ้าหญิงในนิยายเลยใช่ไหมคะครู"

"พวกเราก็เข้าใจพูดนะ ครูว่าสวยกว่าหล่อกว่าในนิยายแน่นอน นั้นไงควงคู่กันมาแล้วสวยหล่ออย่างที่ครูว่าไหม"

"ครับ คะ"

"เอาหละ ในเมื่อเจ้าของงานวันนี้มาแล้ว มีอะไรจะคุยกับเพื่อนๆก่อนกินเลี้ยงไหมหลานชาย"

"มีครับ "

"งั้นน้ายกเวทีให้พวกเราสองคนเลย"

"ขอบคุณครับที่เป็นธุระให้ผมทุกอย่าง"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกมันเป็นสิ่งที่พวกเราสองคนต้องทำอยู่แล้ว พวกเราสัญญญากับพ่อแม่เราไว้นี้ว่าจะดูแลเราอย่างดีเหมือนเราเป็นลูกชายของพวกเราอีกคนเลยนะ"

"ครับ ผมเป็นลูกชายของพวกท่านน้า เป็นลูกเขยของพวกท่านในอนาคตไงครับ"

"หลานชายเราช่างพูดจริงๆ ทำเอาคนเป็นพ่อที่ห่วงลูกสาวอยู่แล้ว ยิ่งห่วงมากกว่าเดิมเลยตอนนี้"

"พ่อก็พูดไป เด็กๆมันรักกันพวกเราต้องสนับสนุนและเชื่อใจพวกเขาสิจริงไหมลูกแม่ เอาแต่นิ่งเงียบเลยนะลูกแม่สวยมากจริงๆวันนี้ชุดเข้ากับเรามากเลย"

"ขอบคุณคะแม่ เพราะแม่หาชุดมาให้หนูไงคะ"

"หล่อและสวยเหมาะสมกันจริงๆ พวกเราอยากถ่ายรูปด้วยกันเยอะๆเลยวันนี้ดีไหมมานาเฮเอล"

"อืม ใช่ถ่ายเยอะๆเลย !*_*!"

"อย่าร้องนะคนดีของพี่ ไว้ว่างๆพี่จะบินมาหาเราเอง พี่สัญญาและสาบานต่อหน้าพระเจ้าของเราเลยว่า พี่จะรักแค่เรามีเราเป็นคนรักและเป็นเจ้าสาวเพียวคนเดียวของพี่ในอนาคต หากพี่ผิดคำสัญญาขอให้อุ็บ"

"ไม่สาบานในสิ่งร้ายๆแบบนี้นะค่ะ มานาเฮเอลไม่ชอบให้ใครต้องเป็นอันตราย มันไม่ดีถ้าผิดคำสาบานรู้ไหมคะ"

"แค่เรายอมยิ้มให้พี่ เป็นอะไรไปพี่ก็ยินดีครับ"

"ไม่เอาไม่อยากเป็นหม้ายก่อนแต่ง เดียวทุกคนจะว่าเป็นแม่ชีที่เป็นหม้ายขันหมากตั้งแต่เด็ก โตไปทุกคนคงนินทาเรื่องนี้แน่นอน"

"ลูกรัก ไม่มีใครว่าเราหรอกนะ ตอนโตไปทุกคนคงตกใจมากกว่าที่เรามีคู่หมั้นตั้งเด็กแบบนี้ แถมยังอยากเป็นมิชชันนารีเหมือนพ่อกับแม่อีกแถมคู่หมั้นก็ยังไม่ว่าอะไรอีกด้วย ยังให้เราได้ทำสิ่งที่รักในอนาคตแบบนั้นด้วย จริงไหมหลานรักเราจะไม่ห้ามน้องเรื่องงานและสิ่งที่น้องอยากทำใช่ไหมเอ๋ย"

"ครับ ผมสนับสนุนน้องทุกอย่างที่น้องต้องการเลยครับน้า"

"จะตามใจจนเสียคนไม่ได้นะรู้ไหม"

"พ่อก็หนูไม่ทำให้พ่อกับแม่เสียใจอยู่แล้ว หนูไม่เสียคนเพราะถูกตามใจหรอกคะเชื่อหนูสิ"

"จ้าแม่เชื่อก็ได้ เอาเป็นว่าให้หลานชายได้กล่าวอะไร กับเพื่อนๆร่วมชั้นหน่อยดีกว่า ทุกคนรอฟังเสียงหล่อๆของหลานรักกันแล้วนะ ไม่รู้ว่าเพราะหิวหรือเปล่าถึงอยากให้รีบๆกล่าวเปิดงานแบบนี้นะ"

"พวกเราอยากฟังจริงๆ ไม่ได้หิวสักหน่อยครับครู"

"จ้าๆ"

"เรามิคาเอล เอาแค่ชื่อย่อๆก็พอเนอะไม่ต้องยกมาทั้งนามสกุลและเชื่อชาติเนอะ ก่อนอื่นเราต้องขอบคุณครอบครัวเพื่อนรักของท่านพ่อท่านแม่ที่สอนเราให้สามารถสื่อสารภาษาไทยได้ในระดับที่ถือว่าดี และขอบคุณครูตัวเล็กของเราที่สอนเก่งมาก ทำให้เราเข้าใจง่ายขึ้นด้วยจำได้ง่ายด้วย และขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือเราตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมานี้ เราดีใจมากที่ได้รู้จักทุกคน ได้เรียนด้วยกันแบบนี้มันเป็นอะไรที่บ้านเราทำไม่ค่อยได้ เพราะเรื่องชนชั้นวรรณะด้วย เรียนยังต้องแบ่งโรงเรียน เอาเป็นว่าเราสนุกมากและมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี้ได้เรียนกับทุกคน เราอยากให้ทุกคนเป็นพยานให้เราว่า เราจะมาขอมานาเฮเอลแน่นอนเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ แต่จะมาในแบบไหนเราไม่สามารถตอบได้ แต่เราขอสาบานและสัญญาว่าเรา จะรักแค่มานาเฮเอลคนเดียวตลอดไปจนนิรินดร์ ทุกคนเองก็ได้เห็นแล้วว่าเราจริงจังขนาดไหน ช่วยเอาใจช่วยให้เราได้มีเวลากลับมาหาทุกคน เมื่อว่างจากการเรียนที่นั้นด้วยนะ เราไม่อยากพูดเยอะไปมากกว่านี้ เพราะเรารู้ว่าพวกนายไม่ได้ตั้งใจฟัง เพราะสนใจของกินกันมากกว่าใช่ไหมหละ งั้นก็กินกันได้เลยเอาที่ทุกคนชอบได้เลยแล้วค่อยถ่ายรูปด้วยกันก่อนแยกย้ายกันกลับดีไหม"

"ดี"

"เจ้านายของพวกเรานี้ เท่ทุกเวลาจริงได้รูปเท้ๆน่ารักเยอะเลย "

"พวกนายเองก็กินเยอะๆหละ เดียวพรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวเดินทางกันแล้วนี้นะ เราเองก็จัดเตรียมของฝากให้พวกเขาสองคนเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน มีของฝากมุกคนที่นั้นด้วย หวังว่าคงถูกใจ"

"ถูกใจแน่นอนครับ เพราะทั้งสองชอบทุกอย่างที่พวกท่านส่งไปให้อยู่แล้วนะครับ"

"อืม ขอบคุณที่เหนื่อยมาด้วยกันตั้งสองปีกับการดูแลเด็กๆ และช่วยกันทำให้พวกเขามีภาพความทรงจำแห่งความรักที่มีให้กันและกันเยอะแบบนี้ ขอบคุณที่ยอมสละเวลามาอยู่ด้วยกันที่นี้นะ"

"หามิได้ครับ พวกเราต่างหากที่ต้องขอบคุณท่านทั้งสอง ที่เป็นธุระดูแลพวกเราและเจ้านายอย่างดีแบบนี้นะครับ"

"เอาเป็นว่าขอบคุณซึ่งกันและกันก็แล้วกันนะ"

"ครับ ไม่คิดว่ามันจะไวขนาดนี้ แต่ก็มีความสุขที่เจ้านายของพวกเรามีความสุข ได้ขนาดนี้นะครับ"

"ทุกอย่างมันมีเวลาวาระของมันเสมอนั้นหละ พรุ่งนี้พวกเราไปส่งขึ้นเครื่องกันทั้งห้องเลยนะ โอเคใช่ไหมไม่ทำให้เป็นข่าวใช่ไหม"

"ไม่ครับ ไม่มีใครเคยพบหน้าเจ้าชาย และรู้จักเจ้าชายไม่เป็นข่าวแน่นอนครับ"

"อืมดีแล้วหละ พวกเรามาช่วยกันถ่ายรูปเด็กๆเก็บไว้เยอะๆดีกว่านะ"