แม่ชีสุดที่รักเจ้าชายมาเฟีย

"อย่ารุมพี่เขากันสิ พี่เขาไม่สบายอยู่นะ พี่ชายหนูมียากับน้ำพอดีเลย พี่ทานก่อนนะแล้วพี่จะดีขึ้นเอง อายเพื่อนรักช่วยไปบอกพ่อกับแม่ เอ้อไม่ใช่สิต้องเรียกว่าคุณครูนี้น่า บอกพวกท่านให้มาช่วยรักษาพี่ชายเขาหน่อยสิ ฉันจะปฐมพยาบาลพี่เขารอนะ"

"อืม พวกนายก็ทำตามที่มานาเฮเอลบอกสิ ถ้าไม่ทำตามจะฟ้องคุณครูนะ"

"ก็ได้ "

"พวกเราเองแค่อยากจะช่วยเขาเฉยๆ ขอโทษนะคุณหมอตัวน้อยของพวกเรา"

"จ้า ไม่เป็นไร เขาคงเพิ่งมาวันนี้ คิดว่าคงกังวลหรือกลัวมั่ง ถึงทำให้เป็นแบบนี้นะ พวกนายไปห้องกันได้แล้ว ขอแค่สองคนมาช่วยเราพยุงพี่เขาไปนอนห้องพยาบาลทีสิ"

"ได้ พวกเราไม่กล้าขัดคำสั่งมานาเฮเอลอยู่แล้วนี้นะ"

"เด็กๆไปเข้าเรียนเถอะ เดียวครูพาเขาไปเอง ลูกเองก็ต้องไปเรียนด้วยนะ เราปฐมพยาบาลได้ดีมาก ไม่เสียแรงที่เป็นลูกสาวของพวกเรานะ บางอย่างก็อย่าฝืนตัวเองสิ ทำเอท่าที่ตัวเองทำได้ที่เหลือพ่อกับแม่ จะทำแทนเราเองรู้ไหมห้ามทำอะไรเกินตัวอีก"

"คะคุณพ่อ เอ้อไม่ใช่สิคุณครู"

"เราก็นะ พ่อกับแม่และเหนื่อยกับเราจริงๆเลย ไปเข้าเรียนได้แล้วอย่าให้คุณครูเขาดุได้สิ"

"คะคุณแม่"

"อย่าไปอยู่กับเราก่อน เราไม่ชอบห้องพยาบาล"

"พี่ชายไม่ต้องกลัว พ่อกับแม่ใจดีมากห้องพยาบาลก็น่านอนมากๆเลยด้วย รับรองพี่ชายต้องชอบแน่นอนคะ"

"อย่าทิ้งเราไปสิ ทำไมไม่ทำตามคำสั่งของเรากันเลย"

"แต่ว่าหนูต้องไปเรียน เดียวพ่อกับแม่จะโดนคนอื่นว่าเอาได้นะสิ"

"พ่อลูกเราไปจำเรื่องพวกนี้มาจากไหน แม่ว่าให้ลูกอยู่กับเขาเถอะ เขารู้สึกสบายใจเวลาที่ลูกสาวเราอยู่ด้วย"

"อืมพ่อก็คิดแบบนั้น ลูกไม่ต้องกังวลเรื่องที่ใครจะว่าพ่อกับแม่หรอกนะ พวกเขารู้ว่าพวกเรากำลังช่วยคนป่วย อีกอย่างโรงเรียนนี้ก็เป็นของครอบครัวเรานะ พวกเขาไม่นินทาใครแน่นอนไม่งั้นจะไม่ดีต่อตัวเขาเอง ลูกก็รู้ว่าโรงเรียนของเราสร้างมาเพื่อช่วยเหลือคน"

"คะ ถ้าคิดไม่ดีพระเจ้าจะไม่อวยพรใช่ไหม หนูพูดถูกไหมคะ"

"จ้าลูกแม่เก่งมาก งั้นพวกเราพาพี่เขาไปพักก่อนดีกว่านะ "

"หนูน้อยพอจะบอกพวกเราได้ไหมว่า ชื่ออะไรดูเหมือนว่าหนูเพิ่งมาครั้งแรกใช่ไหม หนูมากับพ่อแม่หรือเปล่ามีญาติมาด้วยไหม"

"เราชื่อ มิคาเอล ฟาฮาซาคา จากซาอุดิอาระเบีย มากับคนของท่านพ่อ ท่านบอกให้มาเรียนที่นี้เพราะเป็นโรงเรียนแลกเปลี่ยนที่สอนดี เป็นเพื่อนรักของท่านพ่อ"

"มิน่าหละ พวกเราถึงคุ้นหน้ามากๆ หนูเหมือนท่านพ่อของเรามาก ไม่คิดว่าจะยอมส่งลูกชายมาไกลขนาดนี้ได้นะ แล้วพักที่ไหนพวกเขาจัดเตรียมให้หนูหรือยังเอ๋ย"

"ท่านพ่อบอกว่า อยากให้ใช้ชีวิตแบบคนปกติ เลยฝากบอกพวกท่านว่าช่วยดูแลลูกชายเราหน่อย ท่านบอกว่าให้สอนผมให้เก่งในเวลาสองปี เพราะท่านพ่อเตรียมทุกอย่างไว้รอผมแล้ว หลังจากเรียนจบจากที่นี้"

"ราฟาเอลนี้ก็ยังชอบวางแผนเหมือนเดิม ไม่คิดว่าเวลาแค่นั้นพวกเราจะสอนลูกเขา ให้สามารถใช้ชีวิตเหมือนเด็กปกติได้ไหม"

"คุณพ่อคุณแม่รู้จักพี่เขาใช่ไหม ง้ันหนูก็มีพี่ชายแล้วมีคนเล่นด้วยแล้วใช่ไหมคะ"

"พ่อกับแม่รู้จักพ่อของเขา ส่วนลูกชายของเขาพ่อกับแม่ เพิ่งเจอพี่เขาพร้อมกับลูกวันนี้ พ่อเลยต้องถามพี่เขาไง ดูเหมือนลูกจะชอบพี่เขามากเลยใช่ไหมถึงไม่ยอมปล่อยมือพี่เขาแบบนั้นนะ"

"หนูไม่ใช่คนจับมือพี่เขานะ พี่เขาจับมือนหนูเพราะพี่เขากลัว หนูกลัวพี่เขาจะเป็นอะไรอีก เลยยอมให้พี่เขาจับมืออยู่คะ"

"ขอโทษพอดีเราไม่คุ้นกับใคร แต่รู้สึกสบายใจเวลาจับมือลูกสาวพวกท่าน อย่าว่านางเลยเราจะปล่อยมือเดี่ยวนี้หละ เราหายดีแล้ว"

"พวกเราดีใจมากกว่าที่ทั้งสองคน เข้ากันได้ดีเกินคาดนะ แบบนี้ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันได้สบาย เพราะพ่อกับแม่กลัวว่าทั้งสองคนจะทะเลากันไม่รักกัน ไม่ห่วงใยกันมากกว่านะลูก"

"ดีแล้วที่ทั้งสองคนเข้ากันได้เร็วแบบนี้ พวกเราสองคนค่อยเบาใจหน่อย ว่าแต่ดีขึ้นแล้วใช่ไหมแล้วคนของพ่อเราหละ อยู่ไหนถึงปล่อยให้เราเข้ามาคนเดียวแบบนี้ได้"

"ผมให้พวกเขารอข้างนอก เพราะถ้าเข้ามาทุกคนคงกลัวและตกใจนะ ไม่คิดว่าตัวเองงจะป่วยแบบนี้ได้"

"'งั้นวันนี้พวกเรากลับบ้านกันเลยดีกว่านะ เพราะมิคาเอลต้องได้นอนพัก และกินข้าวกินยาอีกเพื่อช่วยให้เราดีขึ้นกว่าเดิมนะ"