บทที่ 7 การจากลา

"น้องมานาเฮเอล พวกเราอยู่ด้วยกันทุกวันทุกเวลาพี่สนุกมาก และมีความสุขที่พวกเราได้รู้จักได้เรียนด้วยกันได้นอนด้วยกันทุกคืน"

"ทำไมพี่พูดแบบนี้คะ หรือว่าพี่จะกลับแล้วเหรอไวจังเลย น้องคิดว่าเหลือเวลาอีกเยอะที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันเสียอีก"

"ก็ยังไม่ถึงเวลาจะกลับหรอกพี่แค่พูดไว้ก่อน พี่จะกลับก็เดือนหน้านะแต่มันเร็วนะเวลาแห่งความสุขนะ พี่ต้องกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีของพ่อแม่ พี่คงไม่มีเวลาเที่ยวเล่นและมีอิสระแบบนี้อีกนานพอควร เพราะที่บ้านพี่กฎระเบียบเยอะจะตายไป"

"เยอะขนาดนั้นพี่ไม่เหนื่อยเหรอคะ น้องฟังแล้วเหนื่อยแทนเลย"

"ไงเด็กๆยังไม่นอนกันอีกเหรอ พอพ่อกับแม่อนุญาตให้นอนด้วยกันได้นี้ พวกเราก็คุยกันเล่นกันจนดึกเลยนะ ไม่ดีนะรู้ไหมนอนกันได้แล้วมาให้พ่อกับแม่กอดและจูบราตรีสวัสดิ์หน่อยสิ ทั้งสองคนเลยมาเร็วๆ นอนกันได้แล้วดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนกันนะ"

"ครับ พวกเรากำลังจะนอนพอดีเลยครับท่านน้า"

"คะแม่ พี่เขาแค่บอกว่าอีกไม่นานก็ถึงเวลาที่เขาจะกลับบ้านแล้ว หนูเลยใจหายนิดหนึ่งแต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเดียวว่างๆ พวกเราค่อยเจอกันก็ได้จริงไหมคะพี่ชาย"

"อืมถ้าพี่ว่างพี่จะบินมาหาเราเองนะ เราไม่ต้องบินไปหาพี่หรอก พี่จะเป็นคนตามหาเราเองดีไหม ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนพี่จะตามหาเราจนเจอและขอเราแต่งงานเมื่อถึงเวลาดีไหมครับท่านน้า"

"เอ้อตามใจพวกเราสองคนเลย เพราะพวกเราเลือกที่จะรักกันแล้วพวกน้าคงห้ามอะไรไม่ได้หรอก แต่จะคอยดูแลให้พวกเราทั้งสองรักกันไปจนโตจริงๆนะ"

"รักกันไปจนโตจริงๆ พ่อหมายความว่า ตอนโตพวกเราจะไม่รักกันแบบนี้เหรอคะ สำหรับลูกยังรักเหมือนเดิมแน่นอน และเชื่อว่าพี่ชายก็เหมือนกันจริงไหมคะพี่ชาย โตขึ้นพี่ชายจะให้น้องเป็นเจ้าสาวจริงๆใช่ไหมคะ"

"จริงสิ พี่ก็มอบของหมั้นหมายให้เราไปแล้วนี้ อีกอย่างพวกเราก็นอนห้องเดียวกันแล้ว ถือว่าพวกเราเป็นคนรักกันแล้วรู้ไหมว่า ที่บ้านพี่เขาถือว่า คู่หมั้นที่นอนด้วยกันตังแต่เด็กแบบนี้โตขึ้นมา จะต้องแต่งงานกันแน่นอนและพี่จะไม่ผิดสัญญาแน่นอนครับ"

"จริงหรือคะแม่"

"จ้า บ้านพี่เขาเป็นแบบนั้นแหละ เอาเป็นว่านอนกันได้แล้ว ฝันดีลูกรักหลานรัก"

"ครับ คะ"

"นี้คือของขวัญของพวกเราทุกคนในห้องนะ ให้นายไว้แทนตัวพวกเรา ถึงพวกเราจะไม่ค่อยชอบที่นายมาแย่งคนรักของพวกเราไป แต่พวกเรารู้ดีว่ามานาเฮเอลไม่เคยคิดแบบพวกเราแบบนั้น ยกเว้นนายที่ทำให้สาวแสนดีของพวกเรา ออกปากปกป้องแถมเสนอตัวเป็นเจ้าสาวให้แบบนั้น ทำเอาตลอดสองปีนี้พวกเราอิจฉาความรักของพวกนายสองคนมาก"

"พวกนายก็ว่าไปนั้นพวกเขาเกิดมาคู่กันนี้นะ จริงไหมมานาเฮเอล พวกเราพูดถูกไหมอย่าเอาแต่เงียบสิ พพวกเราใจคอไม่ดีเลยเวลาแก่เงียบแบบนี้มันรู็สึกว่า แก่กำลังคิดมากหรือเศร้าอยู่ใช่ไหมหละ"

"พวกแก่ก็ว่าไป ฉันสบายดีแค่ใจหายนิดหน่อยเอง ไม่คิดว่าเดือนหนึ่งที่พี่ชายบอกไว้ก่อนหน้านั้น จะเร็วขนาดนี้ก็เท่านั้นเอง"

"อย่ามาแกล้งทำเป็นสบายดีสิยะ พวกเราเป็นเพื่อนแก่มานาน มีหรือที่จะไม่รู้ว่าแก่กำลังจะร้องให้นะ พวกเราเองก็อยากจะร้องให้เหมือนกันที่คนหล่อๆแบบเขา จะไม่อยู่ให้พวกเรามองอีกแล้ว"

"ตกลงพวกแก่เสียใจที่ไม่ได้มองคนเหล่อใช่ไหม ไม่บินไปเรียนกับพวกเขาเลยหละจะได้มองหน้าเขาทุกวันไง"

"แก่ยังจะพูดเล่นอีกนะ พวกเราไม่ได้รวยขนาดมีเงินไปเรียน ที่ประเทศของเขาหรอกนะบ้านเขามีแต่คนรวยๆทั้งนั้น พ่อแม่พวกเราบอกว่าไม่มีปัญญาไปเรียนหรือไปเที่ยวได้หรอกยะ ไม่เหมือนบ้านของแก่ที่รู้จักพวกเขา แสดงว่าบ้านแก่รวยมากๆอย่างที่พ่อแม่พวกเราว่าจริงๆใช่ไหมหละ"

"เอาหละเด็กๆไม่พูดเรื่องฐานะทางบ้านกันดีกว่านะ เอาเป็นว่าคืนนี้พวกเราทุกคนไปที่บ้านครูกันดีไหม ไปเลี้ยงฉลองให้เพื่อนพวกเราที่เขาเรียนจบตามที่ครอบครัวเขาวางแผลนไว้แล้ว ครูเตรียมของอร่อยไว้เยอะเลยนะ "

"ไปครับ"

"เย้ๆไปคะ "

"ดีมากงั้นพวกเราค่อยเอาของขวัญที่เหลือไปให้เพื่อนเราที่บ้านครูกันนะ เพราะมันเยอะมากครูขนกลับไม่หมดหรอกนะ"

"ครับ คะ งั้นพวกเราขอตัวโทรหาที่บ้านกันก่อนนะครับ"

"ครูแจ้งที่บ้านพวกเราหมดแล้ว เดียวพวกเขาจะมารับพวกเรากลับบ้านก่อน แล้วค่อยไปส่งพวกเราที่บ้านครูนะ"

"พวกเรารักคุณครูที่สุดเลยคะ รู้ใจพวกเราที่สุดแถมอาหารที่ครูทำอร่อยที่สุดด้วยคะ"

"ปากหวานกันจังนะพวกเรา งั้นค่อยเจอกันที่บ้านครูกันนะ"

"คะ ครับ พวกเราจะแต่งตัวสวยหล่อๆ และจะถ่ายรูปด้วยกันเยอะๆไว้บอกทุกคนว่า พวกเรามีนักเรียนแลกเปลี่ยนที่หล่อ

และเก่งทุกด้านจริงๆ พวกเราแพ้ราบคราบเลย เก่งสมกับเป็นคนที่มานาเฮเอลยอมเป็นเจ้าสาวให้จริงๆ"

"พวกเรานี้ย้อนเก่งจริงๆเรื่องนี้ทำเอาครูคิดว่า ลูกสาวครูเป็นผู้ชายไปเลยที่กล้าเสนอตัวเองขนาดนั้นได้"

"แม่ก็อายพวกเขานะค่ะ เรื่องมันก็ผ่านมาสองปีกันแล้ว ยังไม่เลิกแกล้งกันอีกหรือไงคะ"

"ก็ลูกสาวแม่น่าแกล้งนี้นะ ยิ่งโตยิ่งสวยเหมือนแม่เลยนะเรานี้ "

"ใครว่าเหมือนพ่อมากกว่าจริงไหม เอาหละแยกย้ายกันได้แล้วเด็กๆ แล้วเจอกันที่บ้านครูนะ"

"ครับผอ."

"เวลาพ่อเรามา ทุกคนแยกย้ายกันเร็วดีจริงๆ สงสัยทุกคนกลัวพ่อเรามากกว่าแม่แน่เลยใช่ไหม"

"ก็พ่อทั้งดุ เนียบ เฉียบ เด็ดขาดมาดครูและผู้นำขนาดนี้ ใครๆก็ยำเกรงในบารมีพ่อกันทุกคนคะแม่"

"เรานี้ช่างพูดจริงๆ พ่อก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร เด็กๆแค่กลัวเพราะพ่อเป็นเจ้าของโรงเรียนเฉยๆ"

"เอาเป็นว่าพวกเรารีบกลับไปซื้อของทำอาหารเลี้ยงเด็กๆกันดีกว่านะ ลูกๆอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม"

"ไม่ครับ ไม่คะ"

"ใจตรงกันขนาดนี้เลยเหรอ คิดและตอบเหมือนกันเด๊ะเลยพ่อได้ยินใช่ไหม"

"อืม เด็กๆคงเหนื่อยกันมากสำหรับวันนี้นะ พวกเรามาทำของชอบของพวกเขากันดีกว่า"

"ใช่ตามที่พ่อว่าเลย ให้พ่อกับแม่จัดการเองลูกๆรอชิมของอร่อยๆก็พอ"

"ครับ คะ"